Χρειάστηκε ένα τηλεοπτικό «σποτ» για το δημογραφικό πρόβλημα, προκειμένου να ανεγερθούν από την ύπνωσή τους τα εξαρτημένα αντανακλαστικά των απανταχού «προοδευτικών» και «πολιτικά ορθά» φερόντων κι έτσι το κατεξοχήν πρόβλημα που αντιμετωπίζει το Έθνος των Ελλήνων να συσκοτισθεί από τις γνωστές κραυγές των κάθε λογής «δικαιωματάκηδων».
Η υπογεννητικότητα αποτελεί το πιο σημαντικό πρόβλημα που μαστίζει την Ελλάδα, καθώς όχι μόνο ο Λαός μας είναι γερασμένος, αλλά κι ο δείκτης γεννητικότητας για την Χώρα βρίσκεται στον πάτο της κατάταξης των χωρών της ΕΕ, με αποτέλεσμα ένα διαρκώς αρνητικό ισοζύγιο γεννήσεων – θανάτων. Έτσι, ενώ αυτά είναι λίγο – πολύ γνωστά, μια βασική αιτία του προβλήματος συσκοτίζεται διαρκώς, καθώς οι εν λόγω δείκτες είναι οι πρώτοι που επηρεάζονται από αλλαγές στην δημοσιονομική κατάσταση μιας χώρας. Στην Ελλάδα η μνημονιακή περίοδος αποτέλεσε κρίσιμο σημείο καμπής, με την τεράστια μείωση των εισοδημάτων, την συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, την ανεργία που βρίσκεται στα πλέον υψηλά επίπεδα (ειδικά για τους νέους), αλλά και την οικονομική μετανάστευση να αποτελούν σημαντικές πληγές για το δημογραφικό ζήτημα. Αντί, λοιπόν, να αναρωτιούνται κάποιοι αν είναι «σωστή» η επιλογή των νέων να δώσουν βάρος στην καριέρα τους ή να μην κάνουν παιδιά ή ακόμη και για τις επιπτώσεις που έχει η μεταμοντέρνα κατάσταση στην ζωή, τα συναισθήματα και το μυαλό των ανθρώπων, αξίζει να σκεφτούν πόσο δύσκολο είναι το να κάνει ένα νέο ζευγάρι παιδιά σήμερα, αλλά και το σε ποια ηλικία. Για παράδειγμα, οι νέοι σήμερα έχουν την δυνατότητα να κάνουν «καριέρα» ή αυτό που κυρίως συμβαίνει είναι να ψάχνουν την μία δουλειά μετά την άλλη για να μπορέσουν απλώς να βιοποριστούν; Και πώς επηρεάζει την ηλικία που κάνουν οικογένεια, αλλά και την ποιότητα των σχέσεών τους, το γεγονός ότι χιλιάδες νέοι αναγκάζονται να μένουν στο πατρικό τους μέχρι τα 30 και 40 έτη της ζωής τους; Ποια επίδραση έχει στο ζήτημα η διαρκής μετανάστευση, όχι μόνο προς το εξωτερικό, αλλά και η εσωτερική, που δεν τους επιτρέπει να ριζώσουν κάπου, πόσω μάλλον να έχουν μια κοινή ζωή; Η διαρκής και επιδεινούμενη υποβάθμιση της ζωής στην Χώρα δεν αφήνει σχεδόν καθόλου περιθώρια για να βελτιωθεί το δημογραφικό ζήτημα, ενώ η πλήρης αναστροφή της δεν περιλαμβάνεται καν στα σχέδια της εγχώριας πολιτικής εξουσίας.
Ακόμη, όμως, και για να πραγματοποιηθούν ορισμένα μικρά θετικά βήματα στο μείζον πρόβλημα της υπογεννητικότητας, απαιτείται να υπάρχουν ορισμένες σημαντικές προδιαγραφές. Για παράδειγμα, θα έπρεπε να εξασφαλίζεται η εύκολη, δωρεάν και απρόσκοπτη πρόσβαση των νέων ζευγαριών και οικογενειών σε όλες τις υπηρεσίες υγείας. Να υπάρχουν κίνητρα – θέλγητρα για την δημιουργία οικογένειας, που δεν θα περιορίζονται μονάχα στην τεκνοποίηση, αλλά θα περιλαμβάνουν και την σωστή ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Ακόμη, είναι αναγκαίο να στηρίζονται τα νέα ζευγάρια σε επίπεδο κατοικίας, να υπάρχει αύξηση των εισοδημάτων και μείωση της ανεργίας και της ανασφάλειας, τέτοια που να επιτρέπει στα νέα ζευγάρια να μπορούν να κάνουν έναν σωστό οικογενειακό προγραμματισμό.
Όσο τα παραπάνω κι άλλα παρόμοια δεν λαμβάνονται υπόψη από το κράτος και τις εκάστοτε κυβερνήσεις, η συζήτηση απογειώνεται από την πραγματικότητα στις σφαίρες φαντασίας και ανοησίας των διαφόρων «αντισεξιστών» και λοιπών «δικαιωματάκηδων», που θεωρούν πως το ζήτημα αυτό αφορά μια πολύ μικρή μερίδα προνομιούχων που νομίζουν πως έχουν λύσει το πρόβλημα της ζωής τους…
Γιώργος Μάστορας
