ΔΙΑ ΝΑ ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΝ ΟΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΝΘΑΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΩΤΕΡΟΙ 

                      ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ  Γ΄ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1955

Τό παγκοσμίως γνωστόν περιοδικόν  LE FIGARO, μέ μίαν φωτογραφίαν ἐπισφραγίζει τά λεγόμενα ἀπό τόν διδάσκαλον, ἀλλά καί γράφοντας ATHENES eternelle, ἈΘΗΝΑ ἡ αἰωνία Πόλις.

  Ὄταν κάποτε ἡ Ἑλλάς ἐπαίδευεν τά παιδιά της, μέ γνώσεις, μέ φιλοπατρίαν, μέ  ἦθος, μέ ἀρχάς, μέ ἀξίας καί ἰδανικά, μέ τάς ἙλληνοΧριστιανικάς παραδόσεις, μέ τό νά θαυμάζης τήν ἐπιτυχίαν τοῦ πλησίον σου, καί ὄχι μέ μῖσος καί φθόνον νά λέγης νά ψοφήσει ἡ γίδα τοῦ γείτονα, δηλ. τοῦ  ἐπιτυχημένου, πού εἶναι ἡ βασική ἰδεολογία τῆς ἀριστερᾶς καί τῶν (προοδευτικῶν). Ὁ θεμέλιος λῖθος τῆς συστάσεως τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων ἦτο τό αἰωνόβιον τό διαχρονικόν καί ἀειθαλές τρίπτυχον, Πατρίς-Θρησκεία-Οἰκογένεια, πού χάνεται εἰς τά βάθη τῶν χιλιετηρίδων, καί εἶναι ἡλικίας 11.500 ἐτῶν διότι τόσον τουλάχιστον εἶναι ἡ Ἰστορία μας.

 Τότε οἱ διδάσκαλοι ἤξευρον γράμματα, εἶχον ἦθος καί μάνθανον τά παιδιά τῆς Ἑλλάδος γράμματα. Μέ μίαν ἀπλήν παρατήρησιν διαπιστοῦται ὅτι, ἄλλη εἶναι ἡ γραφή τῶν παιδιῶν τοῦ 1955, καί ἄλλη τῶν σημερινῶν. Μάνθανον τότε τήν γραφήν καί τήν γλώσσαν τῶν Σοφῶν προγόνων μας, ἐνῶ σήμερον ὄχι. Μετά τό 1975 εἰς τήν Ἑλλάδα ἔχομεν τήν κυριαρχίαν μιᾶς μικρῆς ὁμάδος ἀνθρώπων, μέ περιορισμένας πνευματικάς ἰκανότητας, τῆς μηδενικῆς προσπάθειας, ἀλλά καί στοιχείων ἀνθελληνισμοῦ, τῶν αὐτοαποκαλούμενων προοδευτικῶν. Αὐτοί ἐπέβαλον τότε τήν λεγομένην δημοτικιά.  Μέ τήν ἐπιβολήν  αὐτῆς κουρεύτηκαν καί κλαδεύτηκαν πολλά, ἀπό τήν γλώσσαν τῶν σοφῶν προγόνων μας. Κλάδεψαν τά πνεύματα, κούρεψαν τούς τόνους, δολοφόνησαν τάς κλίσεις, στραγγάλισαν τάς καταλήξεις, ἐπτώχευσαν τό λεξιλόγιον. Ἡ γλώσσα τῶν Σοφῶν προγόνων μας ἔχει δύο πνεύματα τήν ψιλήν, π.χ. (ἀ) καί τήν δασεῖα(ἁ), τρεῖς τόνους τήν ὁξεία (ά), τήν βαρεῖα (ὰ), καί περισπωμένην      (ᾶ),  ἔχει τρεῖς κλίσεις, τήν πρώτη, τήν δευτέρα καί τήν τρίτη, ἔχει καί εὐφώνους καταλήξεις.   Οὕτως σήμερον οἱ Ἑλληνόπαιδες μανθάνουν λιγότερα. Καί ἐπειδή τά <ἀγαθά κόποις κτῶνται> ἡ γνῶσις εἶναι ἕνα πολύτιμον ἀγαθόν, τό ὁποῖον ἱκανοποιεῖ καί ἐμᾶς τούς ἰδίους, ἀλλά ἔχει καί τήν θετικήν του εὐεργεσίαν πρός τό κοινωνικόν σύνολον. Ἡ δέ γνῶσις δέν ἀποκτάται μέ τήν χαλαρότητα τῆς εὐκολίας, ἀλλά μέ τήν ἀρετήν τοῦ κόπου καί τῆς ἐπιμελείας.

   Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα, εἶναι ἡ γλῶσσα πού ἐγράφησαν τά δύο ὡραιότερα ποιήματα ὅλων τῶν ἐποχῶν, Ἰλιάδα καί Ὀδύσσεια, ἀπό τόν μέγιστον τῶν ποιητῶν τόν Ὄμηρον, ἐγράφησαν αἱ ὡραιότεραι τραγωδίαι ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἀπό τούς μεγαλυτέρους τραγωδούς Αἰσχύλον, Σοφοκλήν, Εὐριπίδην. Εἶναι ἡ γλῶσσα πού οἱ μεγαλύτεροι διανοηταί ὅλων τῶν ἐποχῶν Ἀριστοτέλης, Πλάτων, Σωκράτης καί ἄλλοι, κατέθεσαν τάς φιλοσοφικάς των σκέψεις. Εἶναι ἡ γλῶσσα πού οἱ μεγαλύτεροι μαθηματικοί ὄλων τῶν ἐποχῶν, Ἀρχιμήδης, Πυθαγόρας, Εὐκλείδης, Ἥρων ὁ Ἀλεξανδρεύς  κ.λ.π, κ.λ.π, ἔκτισαν τόν πολιτισμόν.

Οἱ (προοδευτικοί) ἀντικατέστησαν τήν γραμματικήν τοῦ ἀξιοτίμου Κου Κου Ἀχιλλέως Α. Τζαρτζάνου, μέ τήν γραμματικήν ἑνός ταλαίπωρου. Ὀφείλομεν νά ἐπιστρέψωμεν εἰς τήν γραμματικήν Ἀχιλλέως Α. Τζαρτζάνου.

  Νά προσθέσωμεν ὅτι τό ὀρθόν εἶναι αἱ Ἀθῆναι, καί ὄχι ἡ Ἀθήνα. Καί τοῦτο διότι κάποτε, ὁ Βασιλεύς Θησεύς συνήνωσε ὅλας τάς τότε πόλεις πέριξ τῆς Ἀθήνας, εἰς μίαν. Τοῦτο μᾶς περιγράφει ὀ Θουκυδίδης: «ἐπειδὴ δὲ Θησεὺς ἐβασίλευσε, γενόμενος μετὰ τοῦ ξυνετοῦ καὶ δυνατὸς τά τε ἄλλα διεκόσμησε τὴν χώραν καὶ καταλύσας τῶν ἄλλων πόλεων τά τε βουλευτήρια καὶ τὰς ἀρχὰς ἐς τὴν νῦν πόλιν οὖσαν».

  Βεβαίως ἡ Ἀθήνα μας σήμερον δέν εἶναι τό «κλεινόν Ἄστυ» , δέν εἶναι ἡ «κόρη τ’ οὐρανοῦ», δέν ἔχει τήν φωτεινότητα, τήν λαμπρότητα, καί τήν μεγαλοπρέπεια ἀκόμη καί τοῦ προσφάτου παρελθόντως. Ἀναζητεῖται ἕνας σύγχρονος Θησέας διά νά δημιουργήση μίαν καλυτέραν Ἀθήναν και Ἐλλάδαν.

                                                               Ἰατρός -Νικόλαος  Μ.