Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-13: Η μεγάλη εξόρμησις του ελληνισμού με φάρο τη Μεγάλη Ιδέα

Έλληνες  05/10/2021  

Μοιραστείτε το άρθρο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης

Της Αργυρώς (Ρίκας) Θωμάκου

″Φλόγα του Ταινάρου″

Εκατόν εννέα χρόνια συμπληρώνονται από την 5η Οκτωβρίου 1912, μίας από τις σημαντικότερες επετείους της σύγχρονης ιστορίας μας. Η ευλογημένη μέρα του επικού ξυπνήματος του Έθνους μας. Η μικρή τότε Ελλάς (με σύνορα μέχρι τον Όλυμπο, χωρίς τα Νησιά του Αν. Αιγαίου, την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα) κηρύσσει, μαζί με τους Συμμάχους της, τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Και όμως, ούτε 20 χρόνια πριν, η πτώχευση του 1893, αποκλείει οποιαδήποτε φιλοδοξία. Το υπέρογκο εξωτερικό χρέος, ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός, η κοινωνική αποσύνθεση, η δουλοπρεπής εξωτερική πολιτική, οι συνεχόμενες ανίκανες κυβερνήσεις σκιάζουν πάθος, οράματα και ιδανικά και ο Ελληνισμός μοιάζει να βρίσκεται σε βαθειά νάρκη.

Το Ελληνικό αίμα έχει καταγεγραμμένο στο γονότυπό του Θερμοπύλες και Σαλαμίνες, αρκεί μια μικρή σπίθα και όλα αλλάζουν. Τώρα η σπίθα έρχεται από την Κρήτη. Η Ελλάδα, μόνο και μόνο για να δειχθεί αλληλέγγυα στην Κρητική επανάσταση, κηρύσσει τον ατυχή πόλεμο της Μελούνας το 1897. Μετά απ’ αυτή την καταστροφή τα πάντα αλλάζουν άρδην προς το καλύτερο. Αξιωματικοί και οπλίτες του Ελληνικού Στρατού είναι τα εγγόνια των Αγωνιστών – Ηρώων της Εθνικής Παλιγγενεσίας του 1821, έχουν ανατραφεί με αφηγήσεις άθλων και την εντολή να γίνουν ήρωες. Πρέπει να σβήσουν την ντροπή του 1897. Διοχετεύουν την οργή τους προσωρινά, κατατασσόμενοι ως εθελοντές στην Κρητική Επανάσταση και κυρίως στον Μακεδονικό αγώνα. Αυτός ο τελευταίος είναι ένας ανορθόδοξος πόλεμος όπως και του 21, είναι ο κρίκος που τους συνδέει με τους προγόνους. Υπερασπιζόμενοι την Μακεδονία υπερασπίζονται την βαριά τους Ιστορία. Οι βαρβαρότητες των Βουλγάρων (σφαγές δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων το 1906, ολοσχερής πυρπόληση της Αγχιάλου κλπ) αλλά και αυτός ο μεγάλος Έλληνας Αγωνιστής Π. Μελάς με τη γενναιότητά του, τον ιδεαλισμό του και κυρίως με τον ηρωϊκό του θάνατο, κάνουν αυτή την σπίθα τεράστια πυρκαγιά, που θ’ αναγεννήσει τον Ελληνικό Φοίνικα και θα κατακαύσει τους εχθρούς του Γένους, Τούρκους και Βουλγάρους. Το τελευταίο συστατικό που θα πυροδοτήσει την οργή των Ελλήνων είναι η επανάσταση των Νεότουρκων του 1908, με τον βίαιο εκτουρκισμό, με όλες αυτές τις ωμότητες και διωγμούς (αποκορύφωμα η σφαγή όλου του πληθυσμού της πόλης Κότσαινα, η λεηλασία από τον τουρκικό στρατό της Σάμου κλπ) που διέπραξε ο σφαγέας του Ελληνισμού Κεμάλ.

Με την επανάσταση των εντίμων αξιωματικών στο Γουδή (1909), ο στρατός θα επιβάλει την εξυγίανση, θα βάλει μια τάξη στα διοικητικά και οικονομικά της χώρας. Η χρηστή διοίκηση θα βρει τους πόρους, εν μέσω «διεθνούς οικονομικού ελέγχου», να εκπαιδευθεί και εξοπλισθεί ο στρατός, αλλά κυρίως να καλλιεργηθεί σ’ αυτόν επιθετικό πνεύμα. Θα δημιουργηθεί έτσι αυτός ο εξαίρετος συνδυασμός έμψυχου και άψυχου υλικού που κάτω από μια λαμπρή Ηγεσία, θα δημιουργήσει τους άθλους των Βαλκανικών πολέμων.

Χαρακτηριστικό του πνεύματος που επικρατεί το 1911-1912 στην Ελλάδα είναι ότι οι Έλληνες τα Σαββατοκύριακα πηγαίνουν στο Φάληρο να θαυμάσουν το ‘’Αβέρωφ’’, αυτό το «υπερόπλο» της εποχής, ο άξιος διάδοχος των τριήρεων. Το πλοίο σύμβολο του Ελληνισμού, χάρη σ’ αυτό συμμετείχαμε στη συμμαχία του Α’ Βαλκανικού Πολέμου κατά της Τουρκίας, καθώς Σέρβοι και Βούλγαροι δεν θέλουν την Ελλάδα ως τρίτο μνηστήρα για την Μακεδονία (κάθε Κράτος θα κρατούσε όποια εδάφη ελευθέρωνε). Οι Βούλγαροι τελικά δέχτηκαν, ξέροντας την υπεροπλία τους (η ιστορία έμελλε σύντομα να τιμωρήσει αυστηρά τους Βούλγαρους γι αυτή τους την έπαρση) και εκτιμώντας ότι ο Ελληνικός στρατός δεν θα περάσει τα σύνορα της Θεσσαλίας, αλλά κυρίως γιατί ήθελαν τον Ελληνικό στόλο με Ναυαρχίδα το ‘’Αβέρωφ’’, για να σταματήσει την μεταφορά Τουρκικού Στρατού δια θαλάσσης. Αδιάψευστη απόδειξη είναι τα λόγια ανώτατου Τούρκου Αξιωματικού σε εφημερίδα της εποχής (Φεβ. 1913): «… ότι και να λεχθεί, ο πιο σκληρός μας αντίπαλος στον πόλεμο αυτό δεν είναι η Βουλγαρία. Είναι η Ελλάδα, της οποίας ο στρατός μας πήρε την Θεσσαλονίκη και τώρα μόλις τα Ιωάννινα. Της οποίας ο στόλος μας αφαίρεσε τα νησιά του Αιγαίου και κυρίως εμπόδισε την δια θαλάσσης μεταφορά από την Μ. Ασία στην Τσατάλτζα 250.000 ανδρών…. Αυτός ο Ελληνικός στόλος, τι αποφασιστικό ρόλο έπαιξε στον πόλεμο! Χωρίς αυτόν θα ήμασταν προ πολλού στην Σόφια. … » ._

Έτσι λοιπόν, έστω και με αυτή την ″απρόθυμη″ υποδοχή εκ μέρους των συμμάχων μας (Σερβία, Βουλγαρία και Μαυροβούνιο), κηρύσσουμε τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία την 5η Οκτωβρίου 1912. Τα περί συσχετισμού δυνάμεων, αντίξοων συνθηκών, διεθνών συγκυριών κλπ, πιθανόν να ισχύουν για τους άλλους λαούς, αυτή η εσχατιά της Χερσονήσου του Αίμου είναι γραφτό από τη μοίρα να γεννά Πολιτισμούς και Ήρωες.

Ο Ελληνικός στρατός με αρχιστράτηγο τον Πρίγκιπα Κωνσταντίνο βαδίζει πλέον μόνο μπροστά. Δίπλα στους περίπου 130.000 (129.000 και 1.000 ιππείς) ηρωϊκούς στρατιώτες μας, αγωνίζονται πολλές χιλιάδες απόδημοι Έλληνες εθελοντές από όλα τα μέρη της γης. Μόνο από την Αμερική έρχονται 25.000, οι οποίοι μάλιστα πλήρωσαν και τον εξοπλισμό τους. Όλο το Ελληνικό αίμα ενώνεται σε ένα υπέροχο ποτάμι. Μαζί με τους απόδημους βρίσκονται πάνω από 5.000 λεοντόθυμοι Έλληνες των τότε σκλαβωμένων Πατρίδων (Κρήτη, Ήπειρο, Θεσσαλία, Μακεδονία, Κύπρο κλπ). Μοναδικές στιγμές: Ο Ιερός Λόχος των Κρητών πολεμάει δίπλα στον Ιερό Λόχο των Ελλήνων της Φιλαδέλφειας των ΗΠΑ. Ήταν τέτοιο το πάθος, που η Κυβέρνηση αναγκάσθηκε να βγάλει ανακοίνωση στις εφημερίδες ότι «δεν επιθυμεί να στρατολογηθούν άλλοι εθελοντές». Το «παρών» βέβαια, για την ιδέα της Ελλάδος και του Ελληνισμού, δίνουν και οι φιλέλληνες εθελοντές, η πνευματική και αριστοκρατική ελίτ της εποχής (Σώμα Γαριβαλδινών – Ερυθροχίτωνες).

Είναι ο πρώτος πόλεμος που συμμετέχουν και οι τρεις κλάδοι των Ενόπλων Δυνάμεων. Δίπλα στον Στρατό ξηράς, θα πολεμήσουν οι απόγονοι των Σαλαμινομάχων, τα εγγόνια του Κανάρη, σε ένα χώρο που είναι ασυναγώνιστοι, στην πολυαγαπημένη τους θάλασσα. Η Ελληνική σημαία ανεμίζει περήφανη στο Ελληνικό Αιγαίο, πάνω σε 4 Θωρηκτά με Ναυαρχίδα το ‘’Αβέρωφ’’, 10 Αντιτορπιλικά και 14 διάφορα άλλα πλοία που και μόνο τα ονόματά τους (Κανάρης, Σφακτηρία, Σπέτσαι, Ύδρα κλπ) τρομοκρατούσαν τους Τούρκους. Παράλληλα τους Ελληνικούς αιθέρες σκίζουν 4 ζευγάρια μηχανοκίνητα φτερά με Ελληνικά χρώματα, είναι τα κατασκοπευτικά μάτια του στρατού μας. Η πολεμική μας αεροπορία, στα σπάργανά της ακόμη, διεκδικεί το δικό της μερίδιο στη δόξα. Με πρωτόγονα αεροπλάνα πραγματοποιεί τις πρώτες σε παγκόσμια κλίμακα πολεμικές επιχειρήσεις. Δεν περιορίζεται μόνο σε αναγνωριστικές πτήσεις αλλά τολμά και βομβαρδισμούς που προξενούν πανικό και καταρρακώνουν το ηθικό του εχθρού.

Με υψηλό φρόνημα, με δύναμη, με πεποίθηση για τη νίκη, με άξια Ηγεσία, ο Ελληνικός στρατός ολιγάριθμος, αλλά όπως πάντα εμπνεόμενος από τα υψηλά ιδανικά της φυλής μας, έχοντας το δίκιο με το μέρος του, αφού ήξερε ότι αγωνιζόταν για την απελευθέρωση των σκλάβων αδελφών του, σύντομα πετά από τη μία νίκη στην άλλη, εκπορθώντας οχυρά θεωρητικά απόρθητα, απελευθερώνοντας το μεγαλύτερο τμήμα της Μακεδονίας, όλη την Ήπειρο (και την Βόρειο) και τα Νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Η διαταγή κατά τον απόπλου του Ελληνικού Στόλου, που έδωσε ο Βασιλεύς Γεώργιος στον δαφνοστεφή Ναύαρχο του, Παύλο Κουντουριώτη, μας δείχνει ανάγλυφα το πνεύμα της εποχής, αφού κατέληγε: «… Η Πατρίς προσδοκά από εσάς όχι μόνο να θυσιαστείτε υπέρ Αυτής, το οποίο άλλωστε είναι καθήκον σας αλλά, να νικήσετε».

Επιγραμματικά και μόνο, αναφέρονται τα παρακάτω κύρια γεγονότα του Α΄ Βαλκανικού πολέμου:

  • 5 Οκτωβρίου 1912: Κήρυξη Πολέμου, για τον αδελφό τον σκλαβωμένο και της Πατρίδος την Τιμή.
    • 6 Οκτωβρίου 1912: Απελευθέρωση Ελασσόνας. Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης συγκροτούν, ταξιαρχία εθελοντών και ενημερώνουν τον Χασάν Ταξίν πασά, ότι την θέτουν στην διάθεσή του για τον πόλεμο εναντίον των Ελλήνων. Δυστυχώς αυτή η ταξιαρχία διαλύθηκε γρήγορα και δεν έδωσε την ευκαιρία στον Στρατό μας, να αποδείξει στο πεδίο της τιμής ότι δεν λησμόνησε «το σχοινί του Πατριάρχη». Οι πάντα στυγνοί υπολογιστές, σταυρωτές του Κυρίου μας, βλέποντας τα ένοπλα βλαστάρια του Ελληνικού Έθνους να πετούν από νίκη σε νίκη, «τα γύρισαν» και όπως πάντα υποκριτές, άρχισαν να προσποιούνται τους φίλα διακείμενους στους Έλληνες. 
    • 8 Οκτωβρίου 1912: Απελευθέρωση Λήμνου
    • 9 Οκτωβρίου 1912: Νίκη Σαρανταπόρου, ο Ελληνικός στρατός με θυελλώδη προέλαση διαβαίνει τα οχυρωμένα, κάτω από την επίβλεψη Γερμανών μηχανικών, στενά, για τα οποία ο Γερμανός σχεδιαστής είχε προβλέψει ότι θα ήταν ο τάφος του Ελληνικού στρατού.
    • 10 Οκτωβρίου 1912: Νίκη, με κατάληψη εξ εφόδου, στα στενά της Σιδηρόπορτας, απελευθέρωση Σερβίων  και Γριμπόβου
    • 11 Οκτωβρίου 1912: Απελευθέρωση Κοζάνης (με επέλαση του ιππικού)
    • 12 Οκτωβρίου 1912: Απελευθέρωση Φιλιππιάδας
    • 16 Οκτωβρίου 1912: Νίκη στη μάχη των Καϊλαριών, απελευθέρωση Βέροιας και Κατερίνης
    • 17 Οκτωβρίου 1912: Απελευθέρωση Νάουσας
    • 18 Οκτωβρίου 1912: Απελευθέρωση Έδεσσας, Αμυνταίου, Ίμβρου, Θάσου και Αγ. Ευστρατίου. Τορπιλισμός (πρώτος σε παγκόσμια κλίμακα) και βύθιση του τουρκικού θωρηκτού «Φετχί Μπουλέντ», στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης από το Ελληνικό τορπιλοβόλο αρ.11 με Κυβερνήτη τον Υποπλοίαρχο Νικόλαο Βότση, κάτω από την μύτη των πυροβολείων του Καρα-μπουρνού.
    • 19 Οκτωβρίου 1912: Απελευθέρωση Σαμοθράκης
    • 20 Οκτωβρίου 1912: Νίκη στη μάχη των Γιαννιτσών, απελευθέρωση Γιαννιτσών και Σιάτιστας
    • 21 Οκτωβρίου 1912: Απελευθέρωση Πρέβεζας και Ψαρών
    • 22 Οκτωβρίου 1912: Απελευθέρωση Νιγρίτας
    • 24 Οκτωβρίου 1912: Απελευθέρωση Τενέδου
    • 26 Οκτωβρίου 1912: Παράδοση άνευ όρων της πόλεως της Θεσσαλονίκης στον Στρατηλάτη Κωνσταντίνο
    • 27 Οκτωβρίου 1912: Ο απελευθερωτής Διάδοχος Κωνσταντίνος εισέρχεται θριαμβευτής στη Θεσσαλονίκη. Απελευθέρωση Ελευθερουπόλεως
    • 28 Οκτωβρίου 1912: Νίκη στη μάχη των Πέντε Πηγαδιών
    • 31 Οκτωβρίου 1912: Απελευθέρωση Μετσόβου
    • 4 Νοεμβρίου 1912: Απελευθέρωση Ικαρίας
    • 5 Νοεμβρίου 1912: Απελευθέρωση Χειμάρρας (μετά από απόβαση μικρής δύναμης με επικεφαλής τον Ταγματάρχη Σπύρο Σπυρομήλιο)
    • 7 Νοεμβρίου 1912: Νίκη στη μάχη της Φλώρινας και απελευθέρωση της πόλης
    • 8 Νοεμβρίου 1912: Απελευθέρωση Λέσβου
    • 11 Νοεμβρίου 1912: Απελευθέρωση Καστοριάς και Χίου
    • 21 Νοεμβρίου 1912: Απελευθέρωση Αγίων Σαράντα
    • 28 Νοεμβρίου 1912: Μάχη στο Δρίσκο της Ηπείρου. Εδώ πέφτει πολεμώντας στο πεδίο της μάχης ο ποιητής Λορέντζος Μαβίλης, λοχαγός του σώματος των Γαριβαλδινών.  Τα τελευταία του λόγια ήταν: «επερίμενα πολλές τιμές από τούτον τον πόλεμο, αλλά όχι και την τιμή να θυσιάσω τη ζωή μου για την Ελλάδα μου».
    • 1 Δεκεμβρίου 1912: Η μεγάλη μάχη της Αετοράχης (Ηπείρου), τα δύο τάγματα Ευζώνων πολεμώντας σαν ημίθεοι, χαράσσουν με το αίμα τους τη νέα χρυσή ιστορία της Ελλάδος
    • 3 Δεκεμβρίου 1912: Νίκη στη Ναυμαχία της Έλλης. Όταν ο Ναύαρχος Κουντουριώτης σήμανε πολεμική έγερση, εξέπεμψε το ακόλουθο ιστορικό σήμα προς τον στόλο: «Με την βοήθειαν του Θεού, τας ευχάς του Βασιλέως μας και εν ονόματι του Δικαίου, πλέω μεθ' ορμής ακαθέκτου και με την πεποίθησιν της νίκης κατά του εχθρού του Γένους». Το ηρωϊκό θωρηκτό ‘’ΑΒΕΡΩΦ’’, λαβωμένο από την προηγηθείσα δίωρη ναυμαχία, φέρον επηρμένο το σήμα ‘’Ζ’’, (ανεξαρτήτου κινήσεως), καταδιώκει μόνο του ολόκληρο τον τουρκικό στόλο και τον κλείνει έντρομο στα στενά των Δαρδανελλίων.
    • 6-7 Δεκεμβρίου 1912: Νίκη στη μάχη της Κορυτσάς και απελευθέρωση της πόλης.
    • 5 Ιανουαρίου 1913: Πανωλεθρία της Τουρκικής Αρμάδας και μεγάλος θρίαμβος του Ελληνικού Στόλου. Ο τουρκικός στόλος ζητά για άλλη μια φορά έντρομος προστασία από τα παράκτια πυροβολεία και βρίσκει καταφύγιο στα στενά των Δαρδανελλίων. Δεν θα αποτολμήσει να βγει ξανά στο Αιγαίο, που γίνεται έτσι μια Ελληνική λίμνη (όπως και πρέπει να παραμείνει). Για τον ηρωισμό των Ελλήνων μιλούν οι εχθροί μας. Ο Τούρκος Ναύαρχος στην απολογία του στο στρατοδικείο που προσήχθη, λόγω της ήττας, είπε: «…Νομίζω ότι ο καθένας θα υποχωρούσε μπροστά σε ένα πλοίο (το Αβέρωφ), που πλέει με όλη τη δύναμη των μηχανών του εναντίον σου και με τον Καπετάνιο του (τον Κουντουριώτη) να βρίσκεται ακίνητος στην «κόντρα» γέφυρα (την πιο ψηλή και πλέον απροστάτευτη) …» 
    • 16-21 Φεβρουαρίου 1913: Η εκπόρθηση του Μπιζανίου. Η οχύρωση του Μπιζανίου (σκύλα το ονόμαζαν) προκαλεί ακόμα και σήμερα τον θαυμασμό, αφού οι Γερμανοί ειδικοί που την είχαν σχεδιάσει εκμεταλλεύτηκαν με άριστο τρόπο τα κακοτράχαλα βουνά της Ηπείρου, έθαψαν πυροβόλα και πολυβολεία κάτω από 3 έως 5 μέτρα φυτικής γης και ο επιτιθέμενος βρισκόταν πάντα κάτω από διασταυρούμενα πυρά. Ο Ελληνικός στρατός αναμετράται με το οχυρωματικό αυτό θαύμα και νικά. Άνευ όρων παράδοση και των Ιωαννίνων, στον Στρατηλάτη Πρίγκιπα.
  • 2 Μαρτίου 1913: Απελευθέρωση Σάμου
    • 3 Μαρτίου 1913: Απελευθέρωση Αργυροκάστρου
    • 5 Μαρτίου 1913: Απελευθέρωση Τεπελενίου ύστερα από επική επέλαση του συντάγματος Ιππικού της VIII Μεραρχίας. Την ίδια ημέρα, ύποπτη δολοφονία του Βασιλέως Γεωργίου στη Θεσσαλονίκη. Κατά πολλούς Ιστορικούς αυτή η δολοφονία, που πολλοί υποψιάζονται ποιοι κρύβονται πίσω από τον φυσικό αυτουργό, απετέλεσε την απαρχή πολλών μετέπειτα δεινών του Ελληνισμού με αποκορύφωμα την Μικρασιατική καταστροφή. Δυστυχώς ο Θεός της Ελλάδος για κάποια χρονικά διαστήματα ξεχνά να της στείλει τον ‘’Έλληνα’’ του Περικλή Γιαννόπουλου, τον μεγάλο Ηγέτη, κι’ άλλες περιόδους της στέλνει δυο και τρεις Ηγέτες μαζί για να ερίζουν μεταξύ τους. Έτσι αυτή τη περίοδο η Ελλάς έχει τρεις ταυτόχρονα μεγάλους Άνδρες: τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Πρίγκιπα – Βασιλιά Κωνσταντίνο και την Στρατιωτική (και όχι μόνο) μεγαλοφυΐα του Ι. Μεταξά.
    • 4 Απριλίου 1913: Πτώση του ηρωϊκού Στρατιωτικού Αεροπόρου Εμμ. Αργυρόπουλου στον Λαγκαδά ενώ κατοπτεύει τον εχθρό.
    • 17 Μαΐου 1913: Υπογραφή συνθήκης ειρήνης

Ο Α’ Βαλκανικός πόλεμος λήγει τυπικά, με την υπογραφή της συνθήκης του Λονδίνου (30 Μαΐου 1913). Στην Ελλάδα αναγνωρίζεται η κυριαρχία της στην Μακεδονία (πλην ενός τμήματος της Ανατολικής), την Κρήτη και τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου.

Όμως η Ελλάδα καλείται να αντιμετωπίσει ακόμη έναν σκληροτράχηλο αντίπαλο (Ιούνιος 1913), τους Βουλγάρους. Παρόλη την αριθμητική υπεροχή τους, οι ομόθρησκοι εχθροί μας, όχι μόνο δεν καταφέρνουν τίποτε το ουσιαστικό, αλλά μετά από τις θριαμβευτικές νίκες του Ελληνικού στρατού και το διπλωματικό θρίλερ που τις ακολούθησε (ο Κάϊζερ, κουνιάδος του Κωνσταντίνου, επεμβαίνει καθοριστικά υπέρ των Ελληνικών θέσεων), αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την περιοχή της Καβάλας. Ο Β’ Βαλκανικός πόλεμος χαρακτηρίζεται από τις πολυαίμακτες μάχες που δόθηκαν και από τις ωμότητες που διέπραξαν οι Βούλγαροι στα Ελληνικά εδάφη πριν αναγκαστούν (δια της ξιφολόγχης των Ευζώνων) να αποσυρθούν από αυτά.

Επιγραμματικά και μόνο, αναφέρονται τα παρακάτω κύρια γεγονότα του Β΄ Βαλκανικού πολέμου:

  • 16 Ιουνίου 1913: Έναρξη Επιχειρήσεων
    • 17 Ιουνίου 1913: Εκκαθάριση της Θεσσαλονίκης από τα εκεί βουλγαρικά τμήματα.
    • 19 Ιουνίου 1913: Πρώτη πανωλεθρία των Βουλγάρων στη Μπέροβα.
    • 20 Ιουνίου 1913: Μάχη και καταδίωξη του Βουλγαρικού στρατού υπό των Ευζώνων, στη Λιγκόβανη. Απελευθέρωση Νιγρίτας.
    • 20-21 Ιουνίου 1913: Πανωλεθρία των Βουλγάρων στο Κιλκίς – Λαχανά. Οι απώλειες των Ελλήνων σ’ αυτή τη μάχη (8.800 νεκροί και τραυματίες), είναι μεγαλύτερες από κάθε άλλη μάχη των Βαλκανικών. Απελευθέρωση των δύο αυτών πόλεων.
    • 22 Ιουνίου 1913: Η μεγάλη μάχη της Δοϊράνης
  • 25 Ιουνίου 1913: Κατάληψη Κωστουρίνο
    • 26 Ιουνίου 1913: Μάχες στα στενά της Στρώμνιτσας, άλωσης της βουλγαρικής σημαίας που έγραφε βουλγαριστί «Εμπρός δια τας Αθήνας». (Το ίδιο επαναλήφθηκε 27 χρόνια αργότερα, με τους Ιταλούς αυτή τη φορά) Απελευθέρωση Καβάλας.
    • 27 Ιουνίου 1913: Μάχη του Δεμίρ-Ισσάρ, το Ελληνικό ιππικό, με μια επική επέλαση, ανατρέπει όλη τη Βουλγαρική παράταξη. Απελευθέρωση Σιδηροκάστρου.
    • 28 Ιουνίου 1913: Η μεγάλη μάχη των Σερρών. Απελευθέρωση της πόλης που είχε όμως πυρποληθεί από τους Βουλγάρους.
    • 1 Ιουλίου 1913: Απελευθέρωση Δράμας.
    • 4-6 Ιουλίου 1913: Απελευθέρωση Νευροκοπίου.
    • 7 Ιουλίου 1913: Απελευθέρωση Πετσόβου.
    • 9 Ιουλίου 1913: Απελευθέρωση Μαχομίας.
    • 12 Ιουλίου 1913: Απελευθέρωση Ξάνθης, Αλεξανδρουπόλεως.
  • 12 έως 14 Ιουλίου 1913: Η τιτανομαχία της Κρέσνας. Κατάληψη του υψώματος της Κρέσνας (1.378 μ.), δια της λόγχης και στη συνέχεια την υπεράσπισή του ακόμη και με πέτρες (λόγω εξαντλήσεως των πυρομαχικών). Κεντρική ηρωϊκή μορφή ο Τχης των Ευζώνων Ι. Βελισσάριος.
    • 14 Ιουλίου 1913: Απελευθέρωση Κομοτηνής, Κατάληψη Σιμιτλή
    • 15 Ιουλίου 1913: Πολύνεκρος μάχη της Τζουμαγιάς
    • 17 Ιουλίου 1913: Η τελευταία μάχη στο Πρεντέλ Χαν
    • 18 Ιουλίου 1913: Σύναψη ανακωχής
    • 28 Ιουλίου 1913: Υπογραφή συνθήκης ειρήνης.            

Οι δύο Βαλκανικοί Πόλεμοι έχουν τελειώσει. Η νίκη έχει δαφνοστεφανώσει για άλλη μια φορά τα Ελληνικά όπλα. Το αίμα των 8.000 περίπου νεκρών Αξιωματικών και οπλιτών (και άλλων 33.000 περίπου τραυματιών, καθώς και του σφαγιασθέντος άμαχου πληθυσμού, κυρίως από τους Βούλγαρους), έχει ποτίσει για τα καλά το δέντρο της λευτεριάς.

Ο δοξασμένος Ελληνικός στρατός έχει διπλασιάσει την Ελλάδα, έχει ελευθερώσει τα σκλαβωμένα αδέλφια μας της Μακεδονίας, της Ηπείρου, των νησιών του Αιγαίου και της Κρήτης. Αλλά τώρα έρχεται η ώρα του «διεθνούς παράγοντα». Ότι κερδίσαμε με αίμα προσπαθούν να μας το πάρουν με τη μελάνη της διεθνούς διπλωματίας. Ανέκαθεν μας φοβόντουσαν, ανέκαθεν μας ζήλευαν, ανέκαθεν δεν ήθελαν την Ελλάδα πραγματικά μεγάλη. Αν και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι ξεκίνησαν ερήμην των μεγάλων δυνάμεων, η χάραξη των συνόρων φέρνει την σφραγίδα τους. Πάλι αδικούν την Ελλάδα. Θέλουν να φτιάξουν έτσι τα σύνορα και να μπερδέψουν έτσι τις εθνότητες ώστε αργότερα να μπορούν να ″παράγουν κρίσεις″ που θα τις εκμεταλλεύονται και θα τους δίνουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν και να χειραγωγούν τους λαούς. Έτσι ήξεραν ότι θα έβαζαν μόνιμα σε τριβή Έλληνες και Αλβανούς για τη Β. Ήπειρο, που αν και την ελευθερώσαμε τρεις φορές, ‘’ο διεθνής παράγων’’ εξακολουθεί να αφήνει τον Ελληνισμό της να δεινοπαθεί από τους Αλβανούς μέχρι σήμερα. Οι ‘’μεγάλοι’’ αγνοώντας δίκαιο και Έθνη σχεδιάζουν σε βάθος χρόνου τις διενέξεις για τα δικά τους οικονομικά οφέλη, που είναι τα μόνα που τους ενδιαφέρουν. Δυστυχώς αυτά τα σύνορα που χαράχτηκαν, με τη Συνθήκη Βουκουρεστίου (10 Αυγούστου του 1913) άφησαν κομμάτια του Ελληνισμού υπόδουλα, δημιούργησαν αμέτρητες προσωπικές οδύσσειες και καταφανώς αδικούν την νικήτρια Ελλάδα. Χαράχτηκαν όμως σύμφωνα με τη θέληση των μεγάλων δυνάμεων και γι’ αυτό αποδείχτηκαν ισχυρά, αφού παρέμειναν στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Για το ότι ο Ελληνισμός παραμένει ακόμα σ’ αυτά τα προσωρινά σύνορα, δεν φταίνε μόνο οι μεγάλες δυνάμεις αλλά δυστυχώς και εμείς, καθώς: Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαμε Εθνικό διχασμό. Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είχαμε τον συμμοριτοπόλεμο. Κατά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και της Αλβανίας, είχαμε άτολμες Κυβερνήσεις υπαλλήλων των διεθνών τοκογλύφων. Ας μην ξεχνάμε ότι από το 1920 και μετά, είχαμε την Πέμπτη φάλαγγα του προδοτικού ΚΚΕ.                           

Η σημερινή επέτειος αποτελεί για μας τους Έλληνες έναν φωτοδότη των ωραίων Εθνικών αγώνων. Αλλά δεν θα πρέπει να στεκόμαστε σε απλή εξιστόρηση γεγονότων και μεγαλοστομίες. Τέτοιες επέτειοι αποτελούν το ευεργετικό ταρακούνημα για να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της καθημερινότητας του μαζανθρώπου. Πρέπει να αποτελούν ένα εφαλτήριο της βελτίωσης και της πνευματικής ανόδου, της  δικής μας, αλλά φυσικά και του συνόλου, ένα βήμα προς τη νίκη στη ζωή. Μας βοηθούν να κατανοήσουμε ότι είμαστε κάτι πολύ ανώτερο από τον απόλυτα homo economicus, που είναι ένα ον μιας ολοφάνερα εκφυλιστικής εξειδίκευσης.

Ας αναμοχλεύσουμε λιγάκι τη μνήμη μας, ας συνειδητοποιήσουμε ότι από το λυκαυγές της ιστορίας, που χάνεται στα βάθη των χιλιετιών, οι πρόγονοί μας, μπόρεσαν να επικρατήσουν πάμπολλων και πολυπληθέστερων εχθρών βασιζόμενοι κυρίως στο θάρρος τους και στο υψηλό τους φρόνημα, που τους το εμφυσούσαν πάντοτε μεγάλοι ηγέτες. Όλες οι ήττες του Ελληνισμού συνέβησαν όταν επικράτησαν οι δημαγωγοί, «τα ευφυή τίποτα», όπως τους αποκαλούσαν, που ορμώμενοι από ταπεινά ελατήρια, ενέσπειραν την διχόνοια και τον φόβο στον λαό. Ξέρουν καλά ότι ο φόβος είναι ο μεγάλος καταστροφέας του φρονήματος.  Έτσι ένα Έθνος, που κατοικεί σε ένα γωνιακό οικόπεδο, που έχει στο παρελθόν του Θερμοπύλες, που πολύ πρόσφατα βροντοφώναξε ‘’ΟΧΙ’’ σε δύο αυτοκρατορίες, πρέπει να χάσει το υψηλό του φρόνημα, πρέπει να μάθει να σκέπτεται «ταπεινά», να ενδιαφέρεται μόνο για τον εύκολο πλουτισμό. Οι παγκοσμιοποιητές γεμίζουν την Πατρίδα μας με αλλόθρησκους λαθρομετανάστες, καταστρέφουν τη νεολαία μας, αφήνοντάς την χωρίς παιδεία, ιδανικά και πρότυπα. Εθνομηδενιστές πολιτικάντηδες και Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, μας τρομοκρατούν, μας διχάζουν και εσχάτως μας υβρίζουν. Προσπαθούν να κρατούν τον λαό με εξασθενημένο φρόνημα, εν υπνώσει, για να τον ελέγχουν απόλυτα.

Όχι οι Έλληνες δεν είναι ούτε ταπεινοί ούτε αδύναμοι. Είμαστε ένας υπερήφανος λαός που ξέρει να κτίζει Παρθενώνες, και να δοξάζεται σε Μαραθώνες. Έχει συνείδηση ότι η γη που πατά, δεν είναι απλό χώμα, είναι η σκόνη από τα οστά των εκατοντάδων γενεών προγόνων μας. Αν αφουγκρασθούμε λιγάκι το αίμα μας, θα ακούσουμε καθαρά τον όρκο που έδωσαν οι Έλληνες στις Πλαταιές, λίγο πριν από την νικηφόρα μάχη, η οποία απάλλαξε την Ευρώπη από την βάρβαρη Ασία για πολλούς αιώνες: «Οὐ ποιήσομαι περὶ πλείονος τὸ ζῆν τῆς ἐλευθερίας».

Είναι σχεδόν κοινή η πεποίθηση ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Όλα τότε ξεκίνησαν από το «Δυστυχώς κύριοι, επτωχεύσαμεν», που ανακοίνωσε το 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης. Σήμερα πρακτικά έχουμε χρεοκοπήσει. Τότε όπως και σήμερα είχαμε καταρρακωμένη Εθνική αξιοπρέπεια, μετά τον ατυχή πόλεμο της Μελούνας. Τότε όπως και σήμερα είχαμε μια παρέλαση ανίκανων και ξεπουλημένων Κυβερνήσεων. Τότε, με την δολοφονία του Θ. Δηλιγιάννη, επικράτησε το απόλυτο χάος της ακυβερνησίας, που ξεχείλισε το ποτήρι της ανοχής λαού και στρατού. Τότε τον κατήφορο σταμάτησαν κάποιοι έντιμοι Αξιωματικοί με την επανάσταση στο Γουδή και μέσα σε τέσσερα χρόνια η Ελλάδα σχεδόν διπλασιάσθηκε. Σήμερα την ηθική και βιολογική εξόντωση του Ελληνισμού, θα αποτρέψουν, με τη δική σου βοήθεια, οι ΕΛΛΗΝΕΣ. Σαν την «αλογόμυγα» (όπως έλεγε ο Σωκράτης) θα αφυπνίσουν τον λαό, από τον λήθαργο των ψεύτικων υποσχέσεων, της προπαγάνδας, της διχόνοιας και του καταναλωτισμού.

Δεν είναι τυχαία η σύμπτωση ότι η καταδίκη και τυφεκισμός των έξι, έγινε: «Δι’ απώλειαν Εθνικής κυριαρχίας εις την Ιωνία», σύμφωνα με κατηγορητήριο που συντάχθηκε από τον Γεώργιο Παπανδρέου, τότε πολιτικό σύμβουλο της επαναστατικής επιτροπής. Σήμερα βιώνουμε την «απώλεια Εθνικής κυριαρχίας» σε όλες της τις εκφάνσεις. Στο Αιγαίο μας, που ο «Αβέρωφ», μας το παρέδωσε ″Ελληνική Λίμνη″, τα τουρκικά σκάφη αλωνίζουν. Οι πολιτικάντηδες απλώς ″κλαψουρίζουν″ στους ″συμμάχους″ και στον σουλτάνο. Παράλληλα τα δικά μας ερευνητικά σκάφη (Γαλλικής εταιρείας), δεν τολμούν να θίξουν το επαίσχυντο και παντελώς παράνομο τουρκο-λυβικό μνημόνιο. Η κατάπτυστη συμφωνία-προδοσία των Πρεσπών εφαρμόζεται κατά γράμμα από τους δήθεν ″Μακεδονομάχους″, κάνοντας μάλιστα τα στραβά μάτια για τις κατάφορες παραβιάσεις της, εκ μέρους των Σκοπίων. Η σημερινή απώλεια Εθνικής κυριαρχίας και η καταρράκωση των Ελλήνων δεν πρέπει να μείνουν ατιμώρητα. Σύντομα ο Ελληνικός λαός θα τιμωρήσει δια της ψήφου του, τους απάτριδες πολιτικάντηδες. Πλησιάζει η ώρα που η πάντα ελεύθερη, πάντα λεοντόθυμη φωνή του Ηλία Κασιδιάρη θα λέει μόνο αλήθειες μέσα στην Ελληνική Βουλή, χειροκροτούμενη από πλήθος ΕΛΛΗΝΩΝ βουλευτών. 

Ο σκοτωμένος στα βάθη της Ελληνικής Μ. Ασίας «Σαλπιγκτής» του ποιήματος του Γ. Αθάνα δεν πέθανε. Κοιμάται και περιμένει.

Τον βλέπω αφυπνίζεται. Ετοιμάζεται να παιανίσει τους νέους σκοπούς της νίκης.


Μοιραστείτε το άρθρο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης