Όταν το καλοκαίρι του 2015 η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε την περιβόητη κωλοτούμπα, μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, αρκετοί ήταν αυτοί που αναρωτήθηκαν πως είναι δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει τις επόμενες εκλογές (κάτι το οποίο, ως γνωστόν, και έγινε). Η συζήτηση αυτή έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, γιατί θέτει στο επίκεντρο τους όρους μέσα από τους οποίους συγκροτείται κάθε φορά τόσο η κοινωνία όσο και η κοινωνική συνείδηση. Για την ακρίβεια, τον ρόλο της Πολιτικής ως βασικό όρο. Όταν η κινηματική έξαρση υποχωρεί, όταν οι μεγάλοι στόχοι φεύγουν από το προσκήνιο, όταν οι ιδέες που παρακινούν ενεργητικά - ευεργετικά τους ανθρώπους αναθεωρούνται, όταν δηλαδή τελικά, το «συλλογικό υποκείμενο» θρυμματίζεται, τότε μένουν οι άνθρωποι όχι ως πρόσωπα, αλλά ως άτομα. Και από αγωνιζόμενοι πολίτες, γεμάτοι ελπίδες από το «από κοινού», καταλήγουμε στον απλό εκλογέα. Έτσι αυτός, ο καθένας μόνος του πια, αρχίζει και σκέφτεται διαφορετικά, λογαριάζει αλλιώς την στάση του. Ο πήχης έχει ήδη χαμηλώσει, οι προσδοκίες πέφτουν, η «κανονικότητα» επανέρχεται…
Για να το πούμε αλλιώς, η Πολιτική επιδρά καθοριστικά στην κοινωνικότητα. Μπορεί να ενώσει, να κολλήσει, να συσφίξει μια κοινωνία. Αλλά μπορεί και να την χωρίσει, να την διασπάσει, να την απομονώσει. Μέσα στις πολλές «φούσκες» των καιρών που βιώνουμε υπάρχουν και οι πολιτικές «φούσκες». Υπάρχουν, δηλαδή, «περιφράξεις» μέσα στις οποίες μπορούμε κάλλιστα να περιδιαβαίνουμε, αλλά επ’ ουδενί να ξεμυτίσουμε από αυτές. Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα, ξεκινώντας από το πιο πρόσφατο, από την πανδημική φάση που βιώνουμε. Η κοινωνία διαχωρίστηκε αυθόρμητα σε «φιλοεμβολιαστές» και «αντιεμβολιαστές» ή μήπως υπήρχε συνειδητό σχέδιο γι’ αυτό; Χρειάζεται προσοχή, καθώς εδώ δεν μιλάμε απλώς για εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, αλλά για κάτι αρκετά διαφορετικό. Εδώ επιχειρήθηκε ένας μεγάλος διχασμός και μια ακραία πόλωση, καθώς ακόμα κι αν δεν οδηγηθήκαμε στο να «παίξουν ξύλο» τα δυο «στρατόπεδα», εν τούτοις λειτουργεί ως μια ρυπαρή «ατμόσφαιρα», αποπροσανατολίζοντας, αλλά και παροπλίζοντας, αφού μια «χαρά» και πεθαίνουμε και χάνουμε την ελευθερία μας.
Ένα ακόμη παράδειγμα είναι η «φούσκα» του ρηχού αντιμητσοτακισμού. Μα δεν είναι αντεθνική, αντιλαϊκή, ανελεύθερη, ανεύθυνη και άθλια η κυβέρνηση Μητσοτάκη; Βεβαίως και είναι. Όταν, όμως, καταλογίζονται σε αυτήν τα πάντα, εκτός από τις κεντρικές και καθοριστικές για την πορεία της Χώρας επιλογές -που στην πραγματικότητα είναι συμφωνημένες από το σύνολο του συστημικού πολιτικού κόσμου- τότε αυτό είναι και πρόβλημα και παραπληροφόρηση. Εκτός και εάν κάποιοι θεωρούν ότι τα υπόλοιπα κόμματα του «συνταγματικού τόξου» έχουν κάποιο διαφορετικό σχέδιο ουσίας για την οικονομική ανάκαμψη, την «πράσινη» ανάπτυξη και τον ψηφιακό μετασχηματισμό. Για να μην μιλήσουμε για τα Εθνικά Θέματα και την τουρκική απειλή, όπου η υποχωρητική γραμμή ενδοτισμού απέναντι στις εντολές των ΗΠΑ και της ΕΕ ενδημεί τόσο στην μεγάλη αριστερή «φούσκα» του ΣΥΡΙΖΑ όσο και στις υπόλοιπες «φυσαλίδες» του κοινοβουλίου.
Έτσι, με τον «αντιφασισμό» τύπου «τείχος της δημοκρατίας» ή παλιότερα με την «αντίθεση στον εθνικολαϊκισμό» και την επίθεση στον «ετερόκλητο όχλο» που αντιδρούσε στην κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών ή τώρα, με το κοινό «αντιψέκ» αγώνα των «υπεύθυνων» πολιτικών δυνάμεων, το τοπίο ολοκληρώνεται. Το «ακραίο κέντρο» που μας κυβερνά, σε διάφορες κεντροδεξιές και κεντροαριστερές δοσολογίες, προγράφει ως ανάξιο λόγου και άξιο επίθεσης κάθε τι που δεν χωράει στη «φούσκα» του.
Ένα τελευταίο παράδειγμα πολιτικής «φούσκας» μπορεί κανείς να δει στα θέματα του λεγόμενου «προσφυγικού». Όλα τα ‘χει «ρουφήξει» η «φούσκα» της «αλληλεγγύης». Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, ΜΜΕ, τώρα και ο Πάπας, συναγωνίζονται σε «ανθρωπισμό». Η ανοχή στο δουλεμπόριο, η δραματική αλλαγή της ποιότητας ζωής στα νησιά, η αποδοχή ότι θα είμαστε η ευρωπαϊκή χώρα - φράχτης με κάποια ευρώ παραπάνω, το αλώνισμα της Frontex στο Αιγαίο κ.α., όλα αυτά δεν αποτελούν καν θέματα προβληματισμού, συζήτησης, αποφάσεων, με γνώμονα το Εθνικό Συμφέρον. Και βεβαίως, ανάλογα την συγκυρία, είτε στιγματισμός, καταστολή και ποινικοποίηση όσων Ελλήνων αντιδρούν σε αυτήν την κατάσταση ως «φασιστών», «ρατσιστών» και «μισαλλόδοξων», είτε με «μπούκωμα» και δωράκια μετατροπής τους σε «ανθρωπιστές…».
Είναι Απόλυτη Ανάγκη η Αληθινή Πολιτική να βγει ξανά στο προσκήνιο και να αποκοπούμε πια από τις κάθε είδους πολιτικές «φούσκες».
Γιώργος Μάστορας
