Όπως έχουμε τονίσει επανηλλειμένως, δύο είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που ταλανίζουν τον Ελληνισμό σήμερα. Το ένα είναι το δημογραφικό και το δεύτερο είναι η αθρόα και ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση. Σε αυτά τα δυο έρχεται να προστεθεί και ένα τρίτο, που δεν είναι άλλο από την εγκατάλειψη την ελληνικής υπαίθρου.
Τα χωριά των γονιών και των παππούδων μας, που άλλοτε έσφυζαν από ζωή, περιμένοντας μας κάθε Σαββατοκύριακο για να περάσουμε οικογενειακές στιγμές χαλάρωσης, πλέον αρχίζουν να ερημώνουν. Η πλήρης απαξίωση της υπαίθρου από την πολιτεία σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη κινήτρων για τους νέους να παραμείνουν στις πατρογονικές τους εστίες, μοιραία τους οδηγεί στην αστικοποίηση και στην φυγή τους προς τις πόλεις για ένα -υποτιθέμενο- καλύτερο μέλλον.
Σε λίγα χρόνια από σήμερα δεν θα υπάρχει ζωή σε αυτά, μονάχα η νοσταλγία και οι αναμνήσεις μιας παιδικής ηλικίας που θα έχουν παρέλθει οριστικά.
Για την αγροτική παραγωγή βεβαίως ούτε λόγος, οι λιγοστοί συμπατριώτες μας που καλλιεργούν ακόμα την ελληνική γη ασφυκτιούν. Πανάκριβα λιπάσματα, ελάχιστες υποδομές ύδρευσης, χαμηλές τιμές στα προϊόντα τους και μηδαμινές αποζημιώσεις σε περίπτωση φυσικής καταστροφής είναι μονάχα μερικά από τα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν στην καθημερινότητά τους.
Μακροπρόθεσμος στόχος του Εθνικού Κόμματος ΕΛΛΗΝΕΣ είναι η αναζωογόνηση της υπαίθρου και η ανάκαμψη του πρωτογενούς τομέα. Να επιστρέψουν οι νέοι μας εκεί που πέρασαν τα καλύτερα τους χρόνια και γιατί όχι, να τους δοθούν τα κατάλληλα κίνητρα για την μόνιμη εγκατάσταση τους εκεί, αν το επιθυμούν.
Πριν λίγα χρόνια, ο δήμαρχος της μικρής πόλης Sambuca, Leonardo Ciaccio , στην επαρχία της Σικελίας, διέθεσε προς πώληση σε όποιον επιθυμούσε να αποκτήσει το δικό του σπίτι στη Σικελία, 20 κενά σπίτια από 40-150 τ.μ. στην εντυπωσιακή τιμή τους 1 ευρώ για ένα και μοναδικό σκοπό, την αναβίωση της πόλης, που τα τελευταία χρόνια ερήμωνε με τους κατοίκους να φεύγουν μαζικά στα αστικά κέντρα. Κάτι ανάλογο είχε γίνει και στην πόλη Ollolai στη Σαρδηνία ένα χρόνο πριν.
Τα σπίτια αυτά ήταν στην κατοχή του δήμου, έτσι όλες οι γραφειοκρατικές διαδικασίες μειώνονταν κατά πολύ. Μοναδική προϋπόθεση για την αγορά τους ήταν ότι όσοι τα επιθυμούσαν, θα έπρεπε να διαθέσουν το ποσό των 5000 ευρώ για την ανακαίνισή τους. Ποσό βεβαίως που θα τους επιστρεφόταν εξολοκλήρου μετά το πέρας των εργασιών.
Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο θα μπορούσε να εφαρμοστεί ένα τέτοιο μοντέλο και στην Ελλάδα; Η άποψη μας είναι ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, αν εξαλείψουμε την γραφειοκρατία και δώσουμε οικονομικά -και όχι μόνο- κίνητρα στους πολίτες που έχουν ήδη ακίνητη περιουσία στα χωριά τους, που χρίζει ανακαίνισης.
Κάτι αντίστοιχο μπορεί να γίνει και με κτήρια που έχουν στην κατοχή τους οι μεγάλοι δήμοι της χώρας και που έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Κάποια είναι ετοιμόρροπα και κάποια άλλα έχουν υποστεί βανδαλισμούς. Οικήματα και μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς που για χρόνια μένουν αναξιοποίητα και που θα μπορούσαν να στεγάσουν μουσεία, πολιτιστικά και συνεδριακά κέντρα ακόμα και οίκους φιλοξενίας ηλικιωμένων.
Η θεσμική παρουσία των ΕΛΛΗΝΩΝ στην επόμενη βουλή θα φέρει προ των ευθυνών τους, τους κυβερνώντες που κάποια στιγμή επιτέλους θα πρέπει να εστιάσουν στα πραγματικά προβλήματα των πολιτών και όχι στις δικές τους προσχηματικές διαφωνίες.
Γιώργος Μανούσος
