Ο σύγχρονος μετανεωτερικός πολίτης, ως τυπικά εγγράμματος και πληροφορημένος, αλλά ουσιαστικά αφελής και εξαπατημένος, συνήθισε να ισχυρίζεται, ως απομαγευμένη συνείδηση, ότι «δεν πιστεύει στα θαύματα», αλλά εντούτοις να αναζητά την αποκατάσταση της χαμένης ισορροπίας του σε αμφιβόλου ποιότητας και αποτελεσματικότητας φαρμακευτικά σκευάσματα που του παρέχονται προληπτικά «δωρεάν», λόγου χάρη υπό μορφή εμβολίου για κορωνοϊό…
Το άτομο αυτό έμαθε να στιγματίζει ως «σκοταδιστική» και «συνωμοσιολογική» κάθε μορφή-μομφή σκέψης που αμφισβητεί τις επίσημες «αλήθειες». Συνήθως, όχι μόνο εκλογικεύει και εξιδανικεύει την δική του πλήρη υποταγή, αλλά και απεχθάνεται τους «απείθαρχους»: ως δoσίλογος-κουκουλοφόρος θεωρεί καθήκον του να καταγγείλει στις αρχές τους ανυπάκουους γείτονες και συμπατριώτες του, για λόγους «προστασίας της δημόσιας υγείας». Εύκολα θα μεταβληθεί σε τηλε-εργαζόμενο εξάρτημα του πολύπλοκου μηχανισμού διαχείρισης και αναπαραγωγής μιας διεθνοποιημένης τεχνοφεουδαρχικής κοινωνίας, με την πεποίθηση, μάλιστα, ότι έτσι θα έχει «προοδεύσει».
Τα υγειονομικά «διαβατήρια», καθώς και όλα τα υπόλοιπα σημερινά ή μελλοντικά μέτρα αποκλεισμού των όποιων αντιφρονούντων από τον δημόσιο χώρο, δεν αποτελούν απλώς κάποια σύγχρονα πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, που το άτομο αποκτά αποδεχόμενο ένα «τσίμπημα» στο μπράτσο. Στα παλιά πιστοποιητικά, το ιδεολογικό και πολιτικό κριτήριο του αποκλεισμού ήταν πασιφανές, συνεπώς και οι άμεσες ή έμμεσες αντιστάσεις των αποκλεισμένων. Το νέο υγειονομικό «διαβατήριο», αντίθετα, θεμελιώνεται νομικά σε μια προσχηματικά μη πολιτική ορθολογικότητα. Αποκτάται από τον κάθε δικαιωματούχο δικαιωματικά, με την έμπρακτη αποποίηση των ατομικών του δικαιωμάτων, σκέψης, κριτικής, επιλογής, αυτοδιάθεσης, άρνησης κάποιων υγειονομικών μέτρων που τον αφορούν. Από κει και ύστερα, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενη, η μέριμνα κάθε πρόθυμα δουλικού υπηκόου να διατηρήσει ως «ελεύθερος δικαιωματούχος πολίτης» κάποια επίφαση ηθικής αξιοπρέπειας, παρά την εκχώρηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων του στον ηγεμόνα του, αναλαμβάνει το ψυχολογικό έργο της εκλογίκευσης-εξιδανίκευσης της υποταγής και της εκ των υστέρων ιδεολογικής μεταβολής της σε (δήθεν) ελεύθερη συνειδητή επιλογή.
Με άλλα λόγια, για να είναι πολιτικά αποτελεσματική ως προς την οικοδόμηση της υπακοής του σύγχρονου πολίτη, η σημερινή «πολιτική ορθότητα» οφείλει να απαιτεί την πρόθυμη, αλλά και τυφλή, συμμόρφωση του σε προκλητικά αντιφατικές και αλληλογρονθοκοπούμενες αποφάσεις, όπως ακριβώς τις υπαγορεύει και τις ανασκευάζει κατά βούληση το καθεστώς. Σε κανονιστικούς καταναγκασμούς και νομικούς κανόνες αυθαίρετους, που κατά περίπτωση μπορούν να τεκμηριώνονται με ψευδοορθολογικά επιχειρήματα ή όχι. Αν όλα αυτά αντιβαίνουν τα ισχύοντα αστικοδημοκρατικά συντάγματα, δεν τίθεται κανένα ζήτημα (άλλωστε, δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρεθεί ένας συνταγματολόγος «υπηρεσίας» που θα αποφανθεί με στόμφο το αντίθετο, νομιμοποιώντας όλες τις αυθαιρεσίες)… Οι υγειονομικές διατάξεις της εκτελεστικής εξουσίας δεν νοείται καν να είναι αμφιλεγόμενες: βρίσκονται αξιωματικά, δογματικά πέραν κάθε επιστημονικής συζήτησης ή πολιτικής κριτικής. Λαμβάνονται σε παγκόσμιο επίπεδο από διεθνείς οργανισμούς, προφανώς «για το καλό όλων». Έτσι, οι σύγχρονες δυτικές μαζικές «δημοκρατίες» μπορούν επιτέλους να ταξινομήσουν τους εκ πεποιθήσεως εχθρούς τους, να στιγματίσουν ψυχολογικά και μορφωτικά τα «αντικοινωνικά στοιχεία τους», ενδεχομένως να τα «θεραπεύσουν» ψυχιατρικά ή να τα τιμωρήσουν με ένα μακρύχρονο κατ’ οίκον περιορισμό.
Ο μεταμοντερνισμός αποδόμησε την λογική εγκυρότητα και το ηθικοπολιτικό πρόσταγμα της ιστορίας, «απελευθερώνοντας» (υποτίθεται) τα άτομα από τους Εθνικούς, Κοινωνικούς και Πολιτικούς του δεσμούς με το παρελθόν και το όποιο Ιστορικό πεπρωμένο τους. Παράλληλα, η φιλελεύθερη πολιτική θρησκεία του «δικαιωματισμού», αποιεροποίησε, αποιστοριοποίησε, απολαϊκοποίησε και αποκοινωνικοποίησε τον ήδη εξατομικευμένο δυτικό άνθρωπο, στριμώχνοντας τον στην νομική και ιδεολογική ταυτότητα του «φυσικού» κατόχου ατομικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, του οποίου οι απόψεις, οι προτιμήσεις και οι συμπεριφορές καταγράφονται και υπόκεινται σε διαρκή, εξ’ αποστάσεως, πολιτικό έλεγχο.
Από την αυγή του 2020, ο ήδη επιτηρούμενος προ-μετάνθρωπος, άρχισε να υφίσταται κατ’ εξακολούθηση εξαναγκασμούς. Ήδη, αναδύεται διαφανής, ρευστός, εύκαμπτος, πειθαρχικός, σκίζοντας το νομικό κουκούλι του προκατόχου του, του «απελεύθερου» δικαιωματούχου.
Προγραμματίζεται, πλέον, να ζήσει «ήσυχα», «ειρηνικά», «γαλήνια», στο αέναο και αγοραίο παρόν, μπαίνοντας σταδιακά στο μελλοντικό υλικό και συμβολικό καλούπι του μετανθρώπου…
Γιώργος Μάστορας
