Είναι γνωστό ότι η Τουρκία εφαρμόζει εδώ και πολλά χρόνια μια αναθεωρητική πολιτική, επιδιώκοντας αλλαγή συνόρων υπέρ της και αύξηση της επιρροής της διεθνώς. Όλα αυτά έχουν χρονικό ορίζοντα το 2023, όταν θα διεξαχθούν εκλογές και ταυτόχρονα θα εορταστούν τα 100 χρόνια ύπαρξης του τουρκικού κράτους.
Αυτοί οι σχεδιασμοί δεν είναι προϊόν δημιουργίας του Ερντογάν. Η Τουρκία και πριν τον Ερντογάν ήθελε να επεκταθεί και να μεγαλώσει. Η Άγκυρα, μετά την πτώση των διεφθαρμένων και σαπισμένων καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» επιχείρησε παρέμβαση-«επέλαση» στις χώρες αυτές, κυρίως στις τουρκογενείς και σε όσες ζει ευρύτερα μουσουλμανικός πληθυσμός. Στην συνέχεια ήρθε ο Ερντογάν, ο οποίος παριστάνει τον «πατερούλη» των απανταχού μουσουλμάνων. Εάν κάποιος τοποθετήσει σε χάρτη, που έχει -και στρατιωτική- παρουσία η κατοχική Τουρκία, τότε θα επιβεβαιώσει τον επεκτατικό σχεδιασμό της, που δεν αφορά μόνο την περιοχή μας, αλλά και άλλες περιοχές της υφηλίου.
Από τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, ο «επιτήδειος ουδέτερος» Ερντογάν μόνο να κερδίσει έχει. Ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα, η Άγκυρα έχει λάβει το χρίσμα της δύναμης «ειρήνης» και ο πρόεδρός της την ετικέτα του «ειρηνοποιού». Πωλεί όπλα στην Ουκρανία και δεν εφαρμόζει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, χειροκροτούμενος έτσι τόσο από τους δυτικούς όσο και από τους Ρώσους.
Η κατοχική Τουρκία στρώνει εδώ και χρόνια το χαλί για την «Γαλάζια Πατρίδα». Βρίσκεται ως κατοχική δύναμη στην Κύπρο, ενώ απειλεί και αμφισβητεί την Κυριαρχία της Ελλάδος στο Αιγαίο και στην Θράκη. Βρίσκεται στην Συρία, στην Λιβύη, στον Καύκασο. Είναι σαφές πως η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης αποτελεί βασικό στοιχείο της γεωπολιτικής στρατηγικής των τούρκων, οι οποίοι άνοιξαν την συζήτηση αυτή, μέτρησαν αντιδράσεις και συντηρούν το θέμα τούτο μέχρι να πετύχουν τους στόχους τους.
Μέσα σε αυτό το παιχνίδι της ανακατανομής ισχύος, η Άγκυρα έχει επιβάλει την παρουσία της. Ανεξαρτήτως μεγέθους, το θέμα είναι πως το κέρδος γι’ αυτήν είναι δεδομένο. Είναι δε πρόδηλο ότι η υλοποίηση των τουρκικών σχεδιασμών περνάει από τις δυο κρατικές οντότητες του Ελληνισμού, σε Κύπρο και Ελλάδα. Ο πιο αδύνατος κρίκος είναι πρωτίστως η Κύπρος και μετά έρχεται η σειρά της Ελλάδος.
Η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η αντίδραση των ΗΠΑ (που στην πραγματικότητα εξυπηρετείται από τον πόλεμο αυτόν), η «αναζωογόνηση» του ΝΑΤΟ και η υποτακτική ΕΕ, «δένει» το νέο γεωπολιτικό «πάζλ».
Και σε αυτό το «πάζλ» κομμάτι αποτελεί και η αναβαθμισμένη Τουρκία, η οποία έχει ενώπιόν της ένα δοκιμασμένο και ατράνταχτο δεδομένο: η στρατιωτική ισχύς είναι αυτή που επιβάλλει πολιτικές. Και ενώ η Ουκρανία έχει βρει «συμπαράσταση», η οποία όμως δεν απέτρεψε την οικτρή μοίρα της, η Κύπρος (και κατ’ επέκταση η Ελλάδα) θα μείνει και πάλι μόνη και έρημη…
Γιώργος Μάστορας
