Εφέτος, ως γνωστόν, συμπληρώνονται 200 έτη από την έναρξη του Εθνεγερτικού Αγώνος. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι κακώς χρησιμοποιείται ο όρος Επανάσταση αναφερόμενοι στην Εθνεγερσία του 1821.
Ο όρος επανάσταση προέρχεται από το επανίσταμαι, δηλαδή την εξεγερτική ενέργεια για οιονδήποτε λόγο: κοινωνικό, θρησκευτικό, εθνικό. Η γαλλική επανάσταση, λόγου χάρη, ήταν κοινωνικής ή, αν προτιμάτε, ταξικής φύσεως. Αντιθέτως, ο όρος Εθνεγερσία αναφέρεται, όπως ομολογεί και η ετυμολογία της λέξεως- Έθνος συν έγερσις- στον ξεσηκωμό μιας εθνικής ομάδος με αποκλειστικό σκοπό την απελευθέρωσή της από τον αλλοδαπό ζυγό. Θα ήταν φρόνιμο, λοιπόν, να χρησιμοποιούμε τον όρο Εθνεγερσία αντί του όρου επανάσταση, καθώς μαρξιστές και λιμπεραλιστές έχοντας αλλεργία στην αΐδιο Ιδέα του Έθνους χρησιμοποιούν δολίως τον πρώτο όρο, υπονοώντας εμμέσως ότι πυρήνας των πολεμικών ενεργειών των Ελλήνων ήταν όχι η εθνική και φυλετική Ελευθερία αλλά η ανατροπή του τότε υπάρχοντος πολιτειακού συστήματος.
Ο αγών της Εθνεγερσίας ξεκίνησε στις 17 Μαρτίου 1821 από την ηρωική περιοχή της Μάνης, περιοχή εκ της οποίας έχει την τιμή να έλκει την καταγωγή και ο γράφων το παρόν. Για σημειολογικούς καθαρά λόγους επελέγη να συνεορτάζεται η αρχή του αγώνος με την μεγάλη θρησκευτική εορτή του Ευαγγελισμού. Ο πρώτος χρόνος κύλησε με επιτυχίες σε όλα τα πολεμικά μέτωπα. Ο Αρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Άγιος και Ήρωας του ελληνισμού, στον ξακουστό λόγο του στην Πνύκα αναφέρει : «Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα. Άλλά δεν εβάσταξε»!
Δεν εβάσταξε, επειδή η διχόνοια που βαστά ένα σκήπτρο η δολερή- ενίοτε φορά και τελετουργική ποδιά- οδήγησε τους προγόνους μας σε εμφύλιες συρράξεις μεσούσης της Εθνεγερσίας. Παρ’ όλα αυτά, μετά τους ποταμούς χυμένου ελληνικού αίματος, η Νίκη στεφάνωσε τα ελληνικά άρματα και ο ήλιος της Ελευθερίας ξεπρόβαλε υπεράνω της ιερής των Ελλήνων γης. Πολύ μικρότερη των αρχικών προσδοκιών η εδαφική έκταση του νεοφυούς κράτους, αλλά η αρχή είχε γίνει. Το όραμα της Μεγάλης Ιδέας θα παρείχε τα επόμενα χρόνια την αναγκαία ζωτική ώθηση στο Έθνος. Πρώτος Βαλκανικός Πόλεμος, Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική Εκστρατεία: Η Ελλάδα μεγαλώνει. Οι υπόδουλοι στους Οθωμανούς, Έλληνες, ελευθερώνονται. Το όνειρο της εθνικής ολοκληρώσεως αρχίζει να λαμβάνει σάρκα και οστά. Φευ! Οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής έχουν άλλα σχέδια. Ο ελληνισμός δεν έπρεπε να αναπνέει και με τους δύο πνεύμονες, ειδάλλως η Ελλάς θα μετατρεπόταν σε γεωπολιτική υπερδύναμη, προοπτική ασύμφορη για αυτές.
Και μετά; Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ή πιο σωστά την Μικρασιατική Γενοκτονία από τις αιμοδιψείς ορδές του Μουσταφά Κεμάλ, άρχισε αργά αλλά σταθερά η πτώση, η πορεία προς την παρακμή. Η Μεγάλη Ιδέα ήταν νεκρή. Έτσι έπρεπε να πιστέψει ο Έλληνας, έτσι έπρεπε να τον αναγκάσουν να πιστέψει οι εντολοδόχοι ελληνόφωνοι πολιτικοί τοις κείνων ρήμασι- των αλλοδαπών σκοτεινών κύκλων- πειθόμενοι. Παρακμή ραγδαίως επιδεινούμενη άμα τη εγκαθιδρύσει του μεταπολιτευτικού ελληνόφωνου καθεστώτος. Άνευ Πίστεως δεν θάλλει η Θέλησις! Πιθανότατα, ένας πραγματιστής να αντιτάξει το άνευ λογικού ερείσματος «αντεπιχείρημα» ότι στην σύγχρονη εποχή δεν είναι δυνατή η επίτευξη ενός στόχου, όπως η Μεγάλη Ιδέα. Κι όμως, ένας άλλος λαός απέδειξε ότι όλα είναι δυνατά. Ο εβραϊκός λαός στις εορταστικές του προπόσεις δεν ηύχετο χρόνια πολλά και καλή υγεία. Η κύρια ευχή του ήταν: «Και του χρόνου στα Ιεροσόλυμα»! Και δεν έμεινε στις ευχές. Με σιδερένια Θέληση, βασισμένη σε ακλόνητη Πίστη- αρέσει δεν αρέσει αυτή είναι η Αλήθεια- κατόρθωσε το φαινομενικά ακατόρθωτο: Επέστρεψε στην αρχαία του πρωτεύουσα μετά από 1878 χρόνια!
Σήμερα, εν έτει 2021 μ.Χ., η ελληνική Φυλή αργοπεθαίνει. Πνευματική αποχαύνωση, ηθική αλλοτρίωση, δημογραφικός μαρασμός, συνθέτουν ένα θανατηφόρο για το μέλλον των Ελλήνων μείγμα. Η ιδεοληψία της μικράς πλην εντίμου Ελλάδος εξακολουθεί να ποτίζει με δηλητήριο το εθνικό σώμα. Ο κατευνασμός πρέπει να είναι η κυρίως ακολουθούμενη πολιτική μας έναντι του Τούρκου, προπαγανδίζουν ολημερίς κι ολονυχτίς οι υπάλληλοι των μέσων μαζικού ελέγχου. Ο Θουκυδίδης, όμως, μέσω της περιγραφής της αντιπαραθέσεως Αθήνας- Μήλου μας παρέχει ένα διαχρονικό ιστορικό μάθημα: Για να είσαι έντιμος και δίκαιος, οφείλεις να είσαι και ισχυρός. Ουδείς θα σεβαστεί τον έντιμο αδύναμο. Πέρα από τους προαναφερθέντες υπαλλήλους, εντός των τειχών η Φυλή δέχεται επίθεση και από τα μέλη των ιδεοληπτικών σεχτών του λιμπεραλισμού και του μαρξισμού, τα οποία αρνούμενα να αποδεχθούν τους Συμπαντικούς Νόμους, θεωρούν ιδεοληπτικώ τω τρόπω πως για να ευημερήσει ένας πληθυσμός- απορρίπτουν μετά βδελυγμίας ακόμη και την χρήση του όρου Έθνος- αρκεί η κατοχή υλικών αγαθών. «Εύδαιμον το Ελεύθερον, το δ’ Ελεύθερον το Εύψυχον», απαντά και σε αυτούς ο μέγιστος Θουκυδίδης. Η Ευδαιμονία δεν έγκειται στην κατοχή υλικών αγαθών αλλά στην Ευψυχία, την Ελευθερία, την Τιμή.
«Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μεσ’ στη Χώρα
Στην εκκλησιά, στον κλίβανο, στο σπίτι, στ’ αργαστήρι,
παντού, στο κάστρο, στην καρδιά, τ’ αποκαΐδια, οι στάχτες.
Πάει κι ο ψωμάς, πάει κι ο χαλκιάς ,πάει κ’ η γυναίκα, πάνε
τα παλληκάρια, οι λειτουργοί, και του ρυθμού οι τεχνίτες,
του Λόγου και οι προφήτες.
Τα χέρια είναι παράλυτα, και τα σφυριά παρμένα
και δε σφυροκοπά κανείς τ’ άρματα και τ’ αλέτρια,
κ’ η φούχτα κάποιου ζυμωτή λίγο σιτάρι αν κλείσει,
δεν βρίσκει την πυρή ψυχή ψωμί για να το κάμει».
Κ. Παλαμάς
Το ελληνικό Έθνος έχει ανάγκη την Φωτιά μίας Ιδέας , για να επανεύρει την διάθεση για Ζωή και Δημιουργία. Η Μεγάλη Ιδέα, η εδαφική αλλά κυρίως ψυχική ολοκλήρωση του Έθνους μας είναι η επιζητούμενη Φωτιά. Αυτής της σπίθας την Φωτιά είναι σε θέση να ανάψει μόνο ένα εθνικιστικό Κίνημα. Το Κίνημα των Ελλήνων για την Πατρίδα με επικεφαλής τον αδίκως φυλακισθέντα από το μισελληνικό καθεστώς Ηλία Κασιδιάρη. Ας μην τρέφουμε Συνέλληνες αυταπάτες, η τελική σύγκρουση με τον Τούρκο είναι νομοτελειακά ορισμένη. Σε αυτήν την περιοχή της γης, όπου συγκρούστηκαν πολιτισμοί, θρησκείες, φυλές και έθνη, μόνο το Σπαθί ορίζει το Δίκαιο. Σε αυτήν την περιοχή του κόσμου, όπως μας λέει ο Σκοτεινός Σοφός της σκλαβωμένης Εφέσου, «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους».
Αλέξανδρος Ζερβέας, Στέλεχος των Ελλήνων για την Πατρίδα, Κτηνίατρος
