Στην σημερινή εποχή, τα επετειακά αφιερώματα σε μεγάλα ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος προκαλούν μελαγχολία σε αρκετούς Συνειδητοποιημένους Έλληνες, καθώς συγκρίνουν την Αγωνιστικότητα και την Ηρωική Συμπεριφορά του τότε με την νωθρότητα και την εφησυχαστική δειλία του σήμερα. Από την άλλη, Εμείς οι ΕΛΛΗΝΕΣ, ως Εθνικιστές που σέβονται τις Ιδέες τους και τον Εαυτό τους, έχουμε Ιερό Χρέος να μετράμε τα λόγια μας. Όχι μόνο γιατί τα μεγάλα Ιστορικά -και συνάμα Επαναστατικά- γεγονότα επιβάλουν να στέκεσαι με σεβασμό και όχι με αλαζονεία απέναντί τους, αλλά και επειδή στις πονηρές ημέρες μας περισσεύει η αφηγηματική φλυαρία και ο αλαλάζων βερμπαλισμός από εκείνους τους θλιβερούς τύπους που δεν έχουν καμία ουσιώδη σχέση ούτε με τον Εθνικισμό, ούτε με την Επανάσταση, πουλάνε όμως «πατριωτισμό» της κακιάς ώρας για να συντηρήσουν τα φθηνά ατομικά τους συμφέροντα και τα άθλια, ξοφλημένα κομματικά μαγαζάκια τους.
Με βάση την εισαγωγή αυτή, σήμερα συμπληρώνονται 201 χρόνια από την Ελληνική Εθνεγερσία ενάντια στον τούρκο δυνάστη. Πόσα δεν γράφτηκαν και πόσα θα γραφτούν ακόμα όλες αυτές τις ημέρες για την μεγαλύτερη στιγμή της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, τόσο από τους κρατικούς φορείς, που αναμασούν με παγερή αδιαφορία τα χαμηλού επιπέδου χιλιοειπωμένα ανούσια λογύδριά τους, όσο μέχρι μερικούς «προχωρημένους» υποκριτές και «ψώνια» που παριστάνουν -ανέξοδα και ανεύθυνα- τους «εθνικιστές», «πατριώτες», «εθνικόφρονες», «ελληνολάτρες», «ελληνοκεντρικούς», κ.λπ. Εξευτελίζουν, έτσι, κάθε έννοια Εθνικού Φιλότιμου και Προσωπικής Αξιοπρέπειας, με τις «φιλολογικές» -τύπου μνημόσυνου- φανφάρες τους και την εξάντληση των «εθνικών» αποθεμάτων τους σε λεκτικούς λεονταρισμούς μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου, παρέα με απόλεμους-γραφικούς και απομάχους της ζωής και της δράσης, που δεν ξέρουν πως να «σκοτώσουν» την ώρα τους. Ανθρωπάκια, που όχι μόνο δειλιάζουν να αντιταχθούν -έστω και ελάχιστα- στο ανθελληνικό σύστημα και απέχουν από την οποιαδήποτε ουσιαστική αντισυστημική πράξη, αλλά αντιθέτως σπεύδουν πρόθυμα να συμπαραταχθούν με το καθεστώς της εθνικής και κοινωνικής προδοσίας και αναλγησίας, στηρίζοντάς το σε όλες τις πτυχές των αποφάσεών του. Μάλιστα, προχωρούν πολύ περισσότερο, συκοφαντώντας ασύστολα όσους πραγματικούς Έλληνες στην Σκέψη και στην Δράση, αγνοώντας την δύναμη του κατεστημένου, πολεμούν τον εχθρό και τους ελληνόφωνους συνεργάτες του. Αυτά τα ανθρωπάκια, λοιπόν, έχουν το απύθμενο θράσος να γράφουν και να ξεστομίζουν «ύμνους» για ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, με το οποίο την παραμικρή σχέση δεν έχουν. Τι να πει κανείς γι’ αυτήν την αναίδεια; Η γνωστή λαϊκή ρήση δίνει την πιο κατάλληλη απάντηση: «εκεί που κρεμούσαν οι Καπεταναίοι τα άρματα, κρεμάνε οι γύφτοι τα νταούλια…».
Δεν έχει, επομένως, ανάγκη από παχιά και ανούσια λόγια η Εθνεγερσία του 1821. Είναι λάθος να την αντιμετωπίζουμε ως μια απλή ιστορική μνήμη, γιατί έτσι ευνουχίζουμε το ουσιαστικό της περιεχόμενο και αναδεικνύουμε τα επιφανειακά της στοιχεία. Αγωνιζόμαστε για να ανατείλει εκείνη η εποχή, που μακριά από ηττοπαθείς κλάψες, μίζερη νοσταλγία και την πατριδοκάπηλη υποκρισία, θα υπάρξει ένα Αληθινά Εθνικό Κράτος, το οποίο θα Τιμά όπως πραγματικά της αρμόζει την Ξεχωριστή μέσα στο Χρόνο Επέτειο. Σήμερα, όμως, είναι ανάγκη να παραμερίσουμε κάθε συναισθηματική αναφορά που βγαίνει μέσα από τον έμφυτο και άδολο Ρομαντισμό μας και να εστιάσουμε την προσοχή μας στην ουσία, στο ότι δηλαδή η προσπάθεια των Ηρώων του 1821 ουδέποτε ολοκληρώθηκε και πως ακόμη και σήμερα η Ελλάδα παραμένει στην πραγματικότητα μια Χώρα υπό κατοχή. Μια κατοχή πολύ πιο δύσκολη, αφόρητη και δυσβάστακτη, γιατί τώρα ο δυνάστης φορεί έναν αόρατο «μανδύα» που κάνει την κυριαρχία του λιγότερη ορατή στους σημερινούς υπόδουλους.
Στην σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, του εθνομηδενισμού και του κοσμοπολιτισμού, στην εποχή των ανιστόρητων τηλεοπτικών «ιστορικών» σκουπιδιών, που επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την αληθινή φύση της Εθνεγερσίας, το νόημα της 25ης Μαρτίου φαντάζει απόμακρο για την ψυχοσύνθεση και την νοοτροπία του κάθε τυχάρπαστου νεοέλληνα. Ταυτόχρονα όμως, παραμένει συνεχώς επίκαιρο για Εκείνους που πιστεύουν πως η κάθε είδους κρίση, ανασφάλεια, ενδοτικότητα και ο ωχαδερφισμός δεν αντιμετωπίζονται με στείρες χρονολογικές αναφορές και παπαγαλίστικο αναμάσημα ενός ενδόξου παρελθόντος, αλλά με την συνεχή και αληθινή αγωνιστικότητα για μια Ελλάδα πραγματικά Ελεύθερη, πραγματικά Μεγάλη.
Σαν το δροσερό νερό μιας πηγής που δεν στερεύει ποτέ και προσφέρει την Αθανασία, ας πιούμε και Εμείς απ’ αυτήν για να ζήσουμε μέσα από τις πράξεις μας, αλλά και μετά από αυτές. Μακριά από μικρόψυχους λογαριασμούς και συσχετισμούς δυνάμεων, ας γνωρίζουμε πως πάντοτε η Ιστορία γράφεται από τους Εκλεκτούς, τους Αποφασισμένους να αφήσουν ένα ανεξίτηλο φωτεινό σημάδι στην Ιστορική διαδρομή. Εκείνους που δεν είναι οι ουραγοί της σκλαβωμένης εποχής τους, αλλά οι προάγγελοι ενός Ελεύθερου Αύριο.
Και στην εφετινή επέτειο, λοιπόν, ας κρατήσουμε μέσα μας όλα τα παραπάνω, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, για να μπορούμε να διακρίνουμε τον ψεύτικο πατριωτισμό των κενών φανφαρονισμών, από τον Αληθινό Εθνικισμό που στηρίζεται στην ενότητα λόγων και πράξεων.
Ας συνεχίσουμε στο γνήσιο Ελληνικό Πνεύμα, ως έναν ελάχιστο φόρο Τιμής στην Μνήμη Εκείνων που δεν λογάριασαν δυσμενείς συνθήκες και αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, αλλά ορμώμενοι από το Αρχέτυπο τους πολέμησαν και δημιούργησαν το Έπος της Εθνεγερσίας του 1821. Ταυτόχρονα, θα δοθεί το μήνυμα πως ο συνεχής και ασυμβίβαστος αγώνας είναι η μόνη ρεαλιστική πρόταση για να βγει πραγματικά αυτός ο τόπος από την σκλαβιά.
Γι’ αυτό και η ρήση του Γέρου του Μωριά, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», την οποία έδωσε στους εξωμότες, λαπάδες και νενέκους της εποχής του, φαντάζει σήμερα -δυστυχώς- ξανά επίκαιρη, όσο «μη πολιτικά ορθή» και «φασιστική» κι αν ακούγεται στα αυτιά όσων «βολεύονται» με την σημερινή παρακμιακή κατάσταση της Πατρίδας και του Λαού.
Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821!
Γιώργος Μάστορας
