Περί «νομιμότητας»…

Έλληνες  26/03/2024  

Η γενιά των γονιών μας σίγουρα θα θυμάται την κλασσική ρήση του Ηλία Ηλιού το 1962: «Θα σας ταράξουμε στην νομιμότητα». Την είχε πει ως εκπρόσωπος τότε της ΕΔΑ (η πολιτική μεταμφίεση του τότε παράνομου ΚΚΕ) στον Κωνσταντίνο Τσάτσο, υπουργό Προεδρίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της ΕΡΕ. Θυμήθηκα αυτήν την ρήση, παρακολουθώντας τις κλιμακούμενες παρεμβάσεις της σπουδαίας αυτής Γυναίκας, της Μαρίας Καρυστιανού, καθώς και των υπόλοιπων συγγενών των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών.

«Είμαστε νομοταγείς πολίτες», είπε σε κάποια αποστροφή της πρόσφατης παρέμβασής της στις Βρυξέλλες η Κυρία Καρυστιανού, χωρίς να υπάρχει στην έκφρασή της τίποτα το απολογητικό. Ήταν η ανάσυρση από την λήθη μιας πολιτικής παράδοσης που την έχει χάσει προ πολλού το σύγχρονο πολιτικό σύστημα. Είναι η παράδοση της νομιμοφροσύνης (δεν θα εξετάσουμε εδώ σε ποιόν βαθμό αυτή ήταν δικαιολογημένη ή όχι) του πολίτη αυτής της Χώρας προς την Δικαιοσύνη της. Ένας «ριζοσπαστισμός» της (χαμένης) αθωότητας, θα μπορούσε να ειπωθεί.

Τα γράφω αυτά, διότι με αφορμή το θέμα των Τεμπών, έχει εισβάλλει ξανά στην επικαιρότητα το ζήτημα των θεσμών. Τόσο των πολιτικών θεσμών, όσο και της διοίκησης (ασυλία, εξαρτημένη δικαιοσύνη κ.ο.κ.). Και κατάπληκτος ο Ελληνικός Λαός παρακολουθεί τον Μάκη Βορίδη και τον Άρη Πορτοσάλτε να λοιδορούν το συγκλονιστικό επίτευγμα των 1.330.000 υπογραφών. «Γελοιότητες» και «μπαρούφα» αποκάλεσε τις υπογραφές ο δημοσιογράφος αυτός, ενώ πιο προσεκτικός ο υπουργός είπε κάτι εξίσου εξοργιστικό αλλά, δυστυχώς, «αντικειμενικά» σωστό: Ότι ούτως ή άλλως το κοινοβούλιο δεν μπορεί να καταργήσει το Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών. Πρόσθεσε ότι το ζήτημα με τις υπογραφές είναι «ένα ιδιαίτερα περίπλοκο θέμα», καθώς και ότι οι συγκεκριμένες δεν έχουν θεσμική υπόσταση και δεν μπορούν να παράγουν έννομο αποτέλεσμα.

Δυστυχώς, είχε και στα δυο «δίκιο». Πράγματι, το κοινοβούλιο δεν μπορεί να καταργήσει τον Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών, διότι η κυβερνητική ασυλία είναι κατοχυρωμένη με διπλές δικλίδες ασφαλείας στο ίδιο το Σύνταγμα (ελέω Βαγγέλη Βενιζέλου). Επίσης, οι υπογραφές και το έγκλημα των Τεμπών δεν έχουν, τυπικά τουλάχιστον, θεσμική αξία. Διότι ναι μεν η αναθεώρηση του 2019 εισήγαγε στο Σύνταγμα την Λαϊκή Νομοθετική Πρωτοβουλία (άρθρο 73, παράγραφος 6), όμως το πολιτικό σύστημα αγρόν ηγόραζε επί 5 έτη. Τόσο η κυβέρνηση (ευλόγως), όσο και η αντιπολίτευση (για λόγους που η ίδια γνωρίζει), φρόντισαν να μην φέρουν τον απαιτούμενο εφαρμοστικό νόμο στην Βουλή. Υπήρξαν παρεμβάσεις νομομαθών και άλλων πολιτών που επεσήμαναν το θεσμικό κενό, με τον Μάκη Βορίδη να απαντά ως αρμόδιος υπουργός ότι «θα το κάνουμε κάποια στιγμή»…

Το θετικό στο όλο ζήτημα είναι ότι τώρα αρχίζει και μαθαίνει το περιεχόμενό του και η Ελληνική Κοινωνία. Και το ζητούμενο είναι αν αυτή η γνώση για την σημασία των θεσμών -πληρωμένη με βαρύ φόρο αίματος- μετατραπεί σε μια μαχητική επιστροφή - επαναφορά σε μια θεμελιώδη νομική αθωότητα που έχει χαθεί σε βάθος χρόνου: Αυτής που το νεοφιλελεύθερο, αντεθνικό, αντιλαϊκό και απάνθρωπο σύγχρονο κράτος καταστέλλει διαρκώς, και που θα μπορούσε όχι απλώς να υπερασπιστεί τα όποια υπολείμματα αυτού του παρελθόντος αλλά και να το διαμορφώσει σήμερα στον καθοριστικό βαθμό που πρέπει έτσι ώστε να ανανεώσει ριζικά την αντίληψη του Ελληνικού Λαού περί ύπαρξης αληθινής Δημοκρατίας και πραγματικά Ανεξάρτητης Δικαιοσύνης.

Γιώργος Μάστορας

Η φετινή επέτειος της Εθνεγερσίας του 1821 σκιάζεται από ορισμένα μεγάλα και σκληρά γεγονότα, τα οποία κάποιοι δεν θέλουν, για τους δικούς τους λόγους, να δούμε κατάματα: Η δήλωση του Ερντογάν, ότι το 1974 έγινε μεγάλο λάθος που δεν καταλήφθηκε ολόκληρη η Κύπρος, δείχνει ανάγλυφα τους στόχους και τις βλέψεις του μόνιμου τούρκικου επεκτατισμού. Εδώ, στην Χώρα μας, οι διαμορφωτές τής «κοινής γνώμης» και η κυβέρνηση Μητσοτάκη το «διασκέδασαν», πως πρόκειται για προεκλογική δήλωση, αποκρύπτοντας επιμελώς ότι προετοιμάζονται για τις «Πρέσπες του Αιγαίου» λίαν προσεχώς (μάλιστα, επίκειται ταξίδι του Μητσοτάκη στην Τουρκία τον Μάιο). Ο ενδοτισμός και ο νεοραγιαδισμός, με υποκλίσεις υποτέλειας προς την «σωστή πλευρά της Ιστορίας», αλλά και προς τον ίδιο τον Ερντογάν, αποτελούν μια πραγματικότητα, αλλά και μια ντροπή ταυτόχρονα.

Όμως, δεν σταματούν εδώ οι ασχήμιες: Στις εορταστικές εκδηλώσεις της 25ης Μαρτίου αποκλείστηκε η συμμετοχή εκπροσώπων της επίσημης Ρωσίας! Ναι, η Ρωσία αποτελεί πλέον «εχθρό» της Ελλάδος, επειδή έτσι πρόσταξαν, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. «Συγχαρητήρια» στο Υπουργείο Εξωτερικών για τον ντροπιαστικό αυτόν αποκλεισμό… Αλλά η ντροπή έχει και συνέχεια: Σε πρόταση της Εκκλησίας να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις σε όλες τις πόλεις της Χώρας στην επέτειο της εισβολής και κατάληψης της μισής σχεδόν Κύπρου το 1974 (φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια), η κυβέρνηση Μητσοτάκη απάντησε αρνητικά! Αυτό προφανώς συμβαίνει γιατί… χαλάει το ελληνοτουρκικό «ειδύλλιο», παρά τις συνεχείς προκλητικές δηλώσεις Ερντογάν και άλλων κορυφαίων κυβερνητικών τούρκων παραγόντων.

Στο σημερινό «ελληνικό» κράτος, στο πολιτικό της σύστημα, ελλείπει εντελώς η Ηθική και προπάντων το απαύγασμά της, η Αρετή, σε βαθμό σαπίσματος. Η ιδιοτέλεια των οικονομικών και πολιτικών ελίτ συμβαδίζει με το βούλιαγμα της Χώρας, με την εξυπηρέτηση σχεδιασμών σε βάρος της κυριαρχίας της, με την γενική εκποίησή της, την παράδοσή της. Αρκεί αυτό να αυξάνει το πουγκί τους… Αφού, λοιπόν, δεν υπάρχει Αρετή, τότε δεν υπάρχει ανάγκη Ελευθερίας, άρα που να ζητάμε και Τόλμη… Κι όλα αυτά, σε πλήρη αντίθεση με την ουσία, την σημασία και το βάθος της Εθνεγερσίας του 1821.

Δυστυχώς, δεν ζούμε σε εποχές ανάτασης φρονήματος, εμπέδωσης νοήματος και σκοπών. Δεν βιώνουμε καιρούς με στόχους και ελπίδα. Κινούμαστε σε μια σκοτεινή περίοδο, με νέες αποικιοποιήσεις (ακόμα και της συνείδησης) και με νέους «ζουρλομανδύες» για τους Έλληνες, που δείχνουν πλέον να έχουν χάσει την ιδιότητα του σκεπτόμενου και ενεργού πολίτη. Ο σκοπός είναι να μετατραπούν όλοι σε σύγχρονους δουλοπάροικους, σε ανδράποδα με ψηφιακές πινελιές. Άλλοι υπερεπιταχυνόμενοι, για να προλάβουν κάποια μορφή προσαρμογής και επιβίωσης, και άλλοι χωρίς χρόνο και ελπίδα, χωρίς αύριο. Και βροχή τα σύγχρονα χαράτσια… Μπορεί να μην υπάρχουν σήμερα τα δοσίματα και η δεκάτη, υπάρχει όμως ο ΦΠΑ, ο πληθωρισμός, ο ΕΝΦΙΑ, η υπερφορολόγηση - ξεζούμισμα, οι μισθοί πείνας και αναξιοπρέπειας, ο στιγματισμός της φτώχειας αντί για καταπολέμησή της, η ενοχοποίηση του Λαού για όσα αναγκάζεται και υπομένει. Και από κοντά η ασυδοσία, η ατιμωρησία, το ακαταδίωκτο όλων των νέων τυράννων - υπαλλήλων, των σύγχρονων κοτζαμπάσηδων και προσκυνημένων «τζακιών» στις ΗΠΑ, την ΕΕ και φυσικά στο νέο «Σουλτάνο» Ερντογάν που οραματίζεται το Αιγαίο, την Κύπρο, την Θράκη, όλα τα Βαλκάνια δικά του.

Θέλει, λοιπόν, Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία. Κι αυτό, γιατί πρόκειται για ένα Τεράστιο Ιδανικό, έχοντας να αντιμετωπίσει ισχυρούς εχθρούς που επιχειρούν να την ματαιώσουν: Ένα ολόκληρο σύστημα οικονομικών και στρατιωτικών κολοσσών - συνασπισμένων ή διαιρεμένων- που στηρίζονται στο παγκοσμιοποιημένο - απάτριδο κεφάλαιο και ενδιαφέρονται μόνο για την εξυπηρέτηση και την διαιώνιση των στενών συντηρητικών συμφερόντων τους.

Σήμερα, σε σχέση με το 1821, τα δεσμά της σκλαβιάς είναι πολλαπλά και πολυεπίπεδα, πλέκονται με γιρλάντες «ατομικής ελευθερίας» και «ατομικού αυτοπροσδιορισμού». Η μετανεωτερική συνθήκη καταργεί τα όρια, το μέτρο, τις αξίες, τα νοήματα, εντέλει τον ίδιο τον άνθρωπο ως κοινωνικό και πολιτικό όν. Τον χρηματίζει, τον διαλύει, τον καταδυναστεύει, τον υποδουλώνει, τον ανακυρρήσει κέντρο (και όχι μέρος) του κόσμου.

Τίποτα, όμως, σε όλα αυτά δεν είναι ανίκητο. Για όσους θέλουν να αντισταθούν στην σύγχρονη βαρβαρότητα, το μήνυμα είναι σαφές: Η απελευθέρωση, η κίνηση προς την Ελευθερία, πρέπει να έχει ουσία, βάθος και πλάτος, να αγκαλιάζει με σεβασμό και δημιουργικότητα όλες τις όψεις της ζωής, να προάγει την κοινωνικότητα σε έναν καλύτερο βαθμό από όσους γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Πρέπει να είναι προάγγελος ενός άλλου Ανώτερου Πολιτισμού με Εθνικό Περιεχόμενο, με Έμπνευση από το Παρελθόν και Σκέψη για το Μέλλον. Ας οπλιστούμε, λοιπόν, με Αρετή και Τόλμη για να φέρουμε ξανά την Ελευθερία!

Γιώργος Μάστορας

Σαν μετανεωτερική αποικία, η Ελλάδα με γοργούς ρυθμούς γίνεται εξάρτημα και συμπλήρωμα της ΝΑΤΟϊκής στρατιωτικής μηχανής, χάνοντας ακόμα περισσότερο οποιαδήποτε περιθώρια άσκησης μιας άλλης εξωτερικής πολιτικής που να συνέφερε την Χώρα. Εδώ είναι που ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο, εξίσου σημαντικό: Θα μπορούσε να έχει μια άλλη στάση η Ελλάδα σε αυτό το ταραγμένο τοπίο; Παραβλέπουμε την απάντηση των εγχώριων ελίτ, που είναι δεδομένη και εκφρασμένη με όσα πράττει και στα οποία έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν.

Βλέποντας στρατηγικά τα όσα συμβαίνουν και το που ενδεχομένως οδηγούν, έχει τεράστια σημασία η επένδυση σε έναν σχεδιασμό που να κατοχυρώνει ή να επιδιώκει την Εθνική Κυριαρχία, και όχι μια χωρίς σχέδιο παράδοση τμημάτων της κυριαρχίας σε μια στρατιωτική συμμαχία των ΗΠΑ και στους πολέμους που αυτή θέλει να τροφοδοτήσει. Αυτό, κυρίως, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις τάσεις και τους σχεδιασμούς των βασικών πρωταγωνιστών των πολέμων, αλλά και των επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας -η οποία μπορεί να επωφεληθεί και από τα «δοσίματα» προς αυτήν που θα κάνουν οι «μεγάλες δυνάμεις», αλλά και από την υποτελή και ενδοτική στάση που εκφράζουν οι εγχώριες ελίτ τόσο απέναντι στην Δύση όσο και απέναντι στην Τουρκία. Γιατί εδώ πρέπει να απαντηθούν ορισμένα ερωτήματα: Ποιο «εθνικό συμφέρον» της Ελλάδος οδηγεί να ανακηρύσσουμε «εχθρό» μας την Ρωσία, να ψηφίζουμε όλες τις κυρώσεις εναντίον της, να αποστέλλουμε πολύτιμο στρατιωτικό υλικό στην Ουκρανία, και τώρα να διαρρέει πως «αν χρειαστεί» θα πάνε στο μέτωπο και στρατιωτικό προσωπικό και ειδικές δυνάμεις;

Η Ελλάδα όφειλε και μπορούσε να κρατήσει μια άλλη στάση: Να μην ψήφιζε όλες τις κυρώσεις ενάντια στην Ρωσία. Να μην έστελνε όλο το πολεμικό υλικό στην Ουκρανία, εξασθενίζοντας την Ελληνική αποτρεπτική δύναμη στα νησιά του Αιγαίου. Να παρενέβαινε με προτάσεις για την προστασία των Ελληνικής καταγωγής πληθυσμών της περιοχής. Κρατώντας μια θέση φιλειρηνική, με πρωτοβουλίες και κινήσεις που να δείχνουν ότι δεν ρίχνουμε λάδι στην φωτιά, δεν κλιμακώνουμε, αλλά αποτρέπουμε όσο μπορούμε τα πολεμικά μέτωπα, καλώντας σε τερματισμό των εχθροπραξιών. Να έπαιρνε ξεκάθαρη θέση και πρωτοβουλία στήριξης του δεύτερου Ελληνικού Κράτους, της Κυπριακής Δημοκρατίας, με συνεχή καταγγελία της τουρκικής κατοχής.

Ακόμα κι αν αυτά μπορούσαν να δηλωθούν με πιο έμμεσο και διπλωματικό τρόπο, θα έπρεπε να δοθεί ένα σήμα ότι η Χώρα επιθυμεί μια πιο ουδέτερη στάση, μια στάση μη εμπλοκής της στους πολέμους, μια στάση ενεργητικής υποστήριξης της ειρήνης. Αυτή η πολιτική ουδετερότητας θα μπορούσε να αρθρωθεί και να συγκεκριμενοποιηθεί σε όλους τους οργανισμούς που μετέχουμε, χωρίς αυταπάτες, αλλά ως ένδειξη της ανάγκης μιας στροφής στις διεθνείς σχέσεις. Η Ευρώπη δεν πρέπει να ΝΑΤΟποιηθεί, ούτε να γίνει πεδίο ενός Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ελλάδα δεν μπορεί να αποτελεί ορμητήριο του ΝΑΤΟ και εμπρηστικό παράγοντα στους πολέμους που θέλουν οι ΗΠΑ. Θα μπορούσε να προβάλλει σχέδια εκεχειρίας ή και συνομιλιών, θα μπορούσε να έχει έναν πιο ενεργητικό ρόλο στην περιοχή. Η ΝΑΤΟφροσύνη είναι αποτέλεσμα της πλήρης εξάρτησης των ελίτ και της απουσίας κάθε τμήματος στήριξης μιας πολιτικής Εθνικής Κυριαρχίας και Ανεξαρτησίας. Αυτό είναι γνωστό από παλιά, αλλά είναι επίσης και άκρως επικίνδυνο στις παρούσες συνθήκες και με όσα προδιαγράφονται.

Το ΝΑΤΟ δεν είναι ένας χώρος διαρκούς πάλης και συγκρότησης ευμετάβλητων διεθνών συσχετισμών, αλλά ένας σκληρός επιθετικός στρατιωτικός βραχίονας των ΗΠΑ. Η συμμετοχή σε αυτόν υπαγορεύει υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, ενώ σε καιρό πολέμου τα περιθώρια στενεύουν για τις μικρές δυνάμεις που συμμετέχουν στην «συμμαχία». Όλοι μας θυμόμαστε την άθλια στάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Η Τουρκία μετέχει κι αυτή στο ΝΑΤΟ, αλλά διαφοροποιείται σε πολλά ζητήματα, επειδή έχει ένα βάρος ως σχετικά μεγάλη περιφερειακή δύναμη. Μια υποψία βέτο που έθεσε στο παρελθόν ο Κώστας Καραμανλής, για την μη είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, τού κόστισε την συνταξιοδότηση από την δημόσια πολιτική ζωή. Σήμερα, η ΝΔ, δια στόματος Ντόρας Μπακογιάννη, θεωρεί 100% λάθος το βέτο που έθεσε τότε ο Καραμανλής και τώρα μαζί με τα υπόλοιπα συστημικά κόμματα προσανατολίζονται σε ακόμα μεγαλύτερες παραχωρήσεις, είτε ως «κόμμα της Χάγης», είτε ως οπαδοί της γραμμής «Πρέσπες παντού».

Επομένως, μόνο οντότητες (χώρες, κράτη) που έχουν ένα σχέδιο Εθνικής Κυριαρχίας και μια ανάλογη στρατηγική για να πετύχουν τον στόχο αυτόν, μπορούν να αποκτήσουν βάρος και να έχουν έναν σχετικό λόγο. Σε μια τέτοια περίπτωση, η ανισομετρία που ενδέχεται να υπάρχει ανάμεσα σε στρατιωτική δύναμη και την οικονομική ισχύ ανάμεσα σε διάφορες δυνάμεις μπορεί και πρέπει να αντισταθμιστεί από την πολιτική δύναμη. Και πολιτική δύναμη αποκτιέται με στόχους, με πρωτοβουλίες, με εφευρετικότητα και κινήσεις που προσθέτουν ισχύ, φίλους. Αποκτιέται όταν εκμεταλλεύεσαι κάθε περίσταση και ευκαιρία που παρουσιάζεται, συγκροτώντας μια πολιτική και κοινωνική δύναμη. Αντίθετα, η ΝΑΤΟφροσύνη λειτουργεί διαλυτικά και διαβρωτικά. Μια θέση για Ουδετερότητα της Χώρας και μια πολιτική για την κατάκτηση βαθμών Κυριαρχίας σε όλους τους κρίσιμους τομείς απαιτούνται για να υπάρξει μια άλλη πορεία. Μοιάζει δύσκολο, αλλά μπορεί να υποστηριχθεί μαζικά και να αποτελέσει μια τέτοια κατεύθυνση-υπόθεση του Εθνικού και Λαϊκού παράγοντα.

Η Ελλάδα θα έπρεπε, ως Χώρα και οντότητα, να πάρει σε όλα αυτά τα ανοικτά μέτωπα μια θέση που θα ενίσχυε την Εθνική της Κυριαρχία και την Υπόστασή της. Η ΝΑΤΟφροσύνη βλάπτει την υγεία της Χώρας. Το σύνθημα της Ουδετερότητας σημαίνει συγκεκριμένη προσπάθεια απεμπλοκής μας από την μηχανή του πολέμου και της καταστροφής. Μπορεί να λειτουργήσει για να αποκτήσει ο Εθνικός και Λαϊκός παράγοντας έναν στόχο που να ενδυναμώνει την πολιτική δύναμη, την οποία χρειάζεται μια ενεργή χώρα στον σύγχρονο κόσμο. Μπορεί να συνδυάσει καλά την ανάγκη απόκτησης βαθμών Κυριαρχίας (άρα και Άμυνας) απέναντι σε απειλές, αλλά και να πολλαπλασιάσει -μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει- τους φίλους της Χώρας.

Γιατί ιστορικά έχει αποδειχτεί πως οι «φίλοι» μας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ δεν μας παρέχουν καμία πραγματική ασφάλεια και εγγύηση. Αντιθέτως, μας βλέπουν ως «κόμβο», «παράρτημα», «βάση», «αποικία», «αναλώσιμη δύναμη», χώρα που πιθανόν να ακρωτηριαστεί, αν αυτό συμφέρει την «συμμαχία» ώστε να κρατηθεί η Τουρκία κοντά στην Δύση (το έχουν κάνει ήδη στην Κύπρο). Τέλος, η θέση αυτή και η στάση απόκτησης βαθμών Κυριαρχίας, θα προσδώσει ένα άλλο βάρος στην διεθνή υπόσταση της Χώρας. Για να γίνουν όλα αυτά μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, πρέπει να στηριχθούν σε μια Μεγάλη Εθνική και Κοινωνική Συμμαχία στο εσωτερικό της Χώρας, καθώς και σε μια διακηρυγμένη πολιτική που θα κρατά την κοινωνία ενωμένη και δεν θα πετά τους φτωχούς ανθρώπους στον όλεθρο και στην καταστροφή.

Χρειαζόμαστε δηλαδή μια πολιτική που να υποστηρίζεται μαζικά και μαχητικά. Χωρίς αυτήν την προϋπόθεση δεν γίνεται τίποτα σε θετική κατεύθυνση, δεδομένου του πλήρως εξαρτημένου χαρακτήρα των εγχώριων ελίτ…

Γιώργος Μάστορας

Στην Βουλή, την Τετάρτη 13 Μαρτίου, με ψήφους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, κυρώθηκαν δυο μνημόνια ανάμεσα σε Ελλάδα και ΗΠΑ. Βάσει αυτών, στρατιωτικό προσωπικό των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων μπορεί να διατίθεται και να λειτουργεί υπό αμερικάνικη στρατιωτική διοίκηση, όπου κρίνουν αναγκαίο οι ΗΠΑ στην Ευρώπη! Πρόκειται για μια πρωτοφανή πράξη υποτέλειας και υπαγωγής της Ελλάδος στις ΗΠΑ και τα πολεμικά τους σχέδια. Το μέγεθος αυτής της δουλικής και επαίσχυντης πράξης γίνεται ακόμα μεγαλύτερο με τους όρους που οι ΗΠΑ επιβάλλουν στην Ελλάδα. Χαρακτηριστικά, τα έξοδα όλων των Ελλήνων Στρατιωτικών πρέπει να καλύπτονται από τις Ελληνικές Αρχές…

Αυτά τα δυο μνημόνια δεν έπεσαν από τον ουρανό. Αποτελούν συνέχιση των όσων έχουν συμφωνηθεί στα πλαίσια του πρόσφατου πέμπτου γύρου στρατηγικού διαλόγου ΗΠΑ-Ελλάδος και του κοινού ανακοινωθέντος των Μπλίνκεν - Γεραπετρίτη. Αποτελούν, επίσης, μια εκδήλωση της οργανικής και βαθιάς σύνδεσης των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδος με τα ΝΑΤΟϊκά σχέδια στην περιοχή. Είναι ενταγμένα άμεσα στις πολεμικές ανάγκες τής «συλλογικής Δύσης» στον πόλεμο ενάντια στην Ρωσία και σε όλες τις προπαρασκευές μετατροπής της ΕΕ σε βραχίονα αυτής της επίθεσης. Ήδη, η ΕΕ προχώρησε στην 13η δέσμη κυρώσεων ενάντια στην Ρωσία, αποφάσισε βοήθεια ύψους 50 δισεκατομμυρίων ευρώ προς την Ουκρανία, προχωρά σε γρήγορη στρατιωτικοποίηση και ένταση όλων των παραγωγικών μονάδων εξοπλισμού, αλλάζει όλη την ροή των προϋπολογισμών προς αυτές τις κατευθύνσεις. Ο Μακρόν δηλώνει πως δεν υπάρχουν πλέον «κόκκινες γραμμές» για τον βαθμό εμπλοκής των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων στον πόλεμο της Ουκρανίας, ενώ στην Γερμανία το δίδυμο Σόλτς - Πιστόριους πριμοδοτεί μια όλο και μεγαλύτερη επιπλοκή στον πόλεμο και προωθεί ένα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα της Γερμανίας. Όλη η ΕΕ ΝΑΤΟποιείται.

Αλλά η πρόσδεση της Ελλάδος σε αυτό το «πολεμικό άρμα» δεν αφορά μόνο την Ουκρανία, αλλά υποχρεώσεις τόσο επί του εδάφους της Χώρας (να γίνει ορμητήριο των δυνάμεων ΗΠΑ και ΝΑΤΟ με τις στρατιωτικές βάσεις), όπως και σε άλλες περιοχές: Στην Μέση Ανατολή στο πλευρό του Ισραήλ και εναντίον της Παλαιστίνης, στην Ερυθρά Θάλασσα ενάντια στην Υεμένη και πιθανόν κατά του Ιράν. Βεβαίως, περιλαμβάνει και… υποχρεώσεις απέναντι στην Τουρκία και τον «διάλογο» μαζί της, που φέρνει σαφείς υποχωρήσεις σε ζητήματα Εθνικής Κυριαρχίας και Εδαφικής Ακεραιότητας.

Είναι ολοφάνερο ότι η επιλογή της πλήρους ΝΑΤΟφροσύνης και της άμεσης, χωρίς καμία περίσκεψη, εμπλοκής στα πεδία των στρατιωτικών αναμετρήσεων, που διεξάγουν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στην παρούσα φάση, όπως και όλες οι υποχρεώσεις και δεσμεύσεις της Χώρας μέσα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ (και με δεδομένο το πως φέρονται οι μεγαλύτερες χώρες απέναντι στην Ελλάδα -τελείως διαφορετικά από ό,τι απέναντι στην Τουρκία), οδηγούν σε τεράστιους κινδύνους για την Χώρα. Η συντελούμενη αποστρατιωτικοποίηση των νησιών και ευαίσθητων περιοχών απέναντι στην συνεχή και καθόλου τροποποιημένη τουρκική απειλή, όπως και η μετατροπή της Κύπρου σε ισραηλινό ορμητήριο, δείχνουν πως δεν υπάρχει ο παραμικρός σοβαρός σχεδιασμός για την υπεράσπιση ή άσκηση της Εθνικής Κυριαρχίας. Και αυτό σε μια στιγμή που ανοίγονται διαρκώς νέα πολεμικά μέτωπα από το «μεγάλο κόμμα του πολέμου», που αποτελείται από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) και το Ισραήλ.

Η γραμμή των εγχώριων ελίτ και του συστημικού πολιτικού κόσμου είναι να ποντάρουμε τα πάντα στο πλευρό της δυτικής συμμαχίας, ακόμα κι αν αυτό μας οδηγήσει σε τεράστιες εθνικές απώλειες και τραγωδίες. Πρώτα από όλα, γιατί «οικειοθελώς» πολλαπλασιάζουμε τους εχθρούς της Χώρας: Την Ρωσία και ολόκληρο τον αραβικό - μουσουλμανικό κόσμο. Οι «σύμμαχοί» μας, ΗΠΑ και ΕΕ, έχουν αποδείξει ότι δεν μας υπολογίζουν σχεδόν καθόλου, έχουν ανοικτά φιλοτουρκική θέση και στάση, μας χρησιμοποιούν σαν πιόνια και σαν πλατφόρμα πολεμικών επιχειρήσεων. Το δε Ισραήλ έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι σε ενδεχόμενους πολέμους ο καθένας θα είναι μόνος του! Δηλαδή, θέλει και αυτό να παίρνει τα πάντα χωρίς να δεσμεύεται για τίποτα. Η ανοικτή και πλήρης υποστήριξη της γενοκτονίας σε βάρος των Παλαιστινίων, πέρα από την καταπάτηση του Δίκαιου και της Ελευθερίας, πολλαπλασιάζει μια ανυποληψία της Ελλάδος απέναντι στον αραβικό κόσμο. Κάτι που, δυστυχώς, μπορεί να πληρωθεί πολύ ακριβά στο μέλλον…

Γιώργος Μάστορας

Δεν είμαστε αφελείς, έτσι ώστε να «έχουμε πέσει από τα σύννεφα» με το άκουσμα της είδησης. Η απόφαση της εισαγγελέως για απαλλαγή του Μίχου από τις βαριές κατηγορίες βιασμού και μαστροπείας στην υπόθεση του Κολωνού, ήρθε να συμπληρώσει όλες τις κραυγαλέες «διευκολύνσεις» που παρέχει η «τυφλή δικαιοσύνη» σε όλες τις υποθέσεις όπου πρέπει να «μπαζωθούν» οι ευθύνες, και να συγκαλυφθούν εγκλήματα που γίνονται μέσα από την ώσμωση πολιτικού κόσμου, υπόκοσμου, διεφθαρμένων αστυνομικών, επιχειρηματιών κ.α.

Πρόσφατα, τα δυο μεγάλα θέματα που απασχόλησαν έντονα την κοινωνία, το έγκλημα των Τεμπών και η υπόθεση του Κολωνού, ανέδειξαν με ανάγλυφο τρόπο την άρνηση του χώρου της Δικαιοσύνης να πράξει αυτό που περίμενε ο Ελληνικός Λαός: Την δίωξη και τιμωρία των πραγματικών ενόχων. Υποτίθεται πως η δικαστική εξουσία έχει μια αυτονομία ώστε να ελέγχει τις άλλες δυο, την εκτελεστική (κυβέρνηση) και την νομοθετική (κοινοβούλιο), όταν καταχρώνται την εξουσία τους ή και μετέχουν με οποιονδήποτε τρόπο στο ποινικό έγκλημα. Όμως, η «δικαιοσύνη» δείχνει να έχει απωλέσει την αυτονομία της και να λειτουργεί με τρόπο προκλητικά μεροληπτικό σε πολιτικό και ταξικό επίπεδο. Ας μην ξεχνάμε ότι η καταδίκη της Χρυσής Αυγής βασίστηκε, επί της ουσίας, στο γεγονός ότι οι ιδεολογικές θέσεις και οι πολιτικές απόψεις της δεν ήταν καθόλου αρεστές στο εγχώριο πολιτικό σύστημα και όχι για κάποιες ποινικές πράξεις. Επίσης, όταν ο πολιτικός κόσμος, εν γένει οι πλούσιοι, οι άμεσοι συνεργάτες τους, οι διακλαδώσεις τους στο κοινό έγκλημα και τις μαφίες, περιπέσουν σε «παραπτώματα» (δηλαδή εγκλήματα και χοντρές παρανομίες), και εφόσον αυτά γίνουν γνωστά, η δικαστική εξουσία μεριμνά ώστε να πέσουν στα μαλακά, πολλά να παραγραφούν, πολλά να συγκαλυφθούν.

Τέμπη και Κολωνός αποτελούν τεράστια πρόκληση σε βάρος της κοινωνίας, και δη των πιο ανίσχυρων μελών της. Στην περίπτωση των Τεμπών πρέπει να κρυφτεί η αλήθεια και να μείνουν ατιμώρητοι όσοι έχουν τις πραγματικές και τεράστιες ευθύνες. Η δικαστική εξουσία δεν έκανε τίποτα τις πρώτες μέρες, δεν συνέλαβε κανέναν, δεν απάγγειλε κατηγορίες, άφησε ανενόχλητες τις αρχές να μπαζώνουν και να εξαφανίζουν στοιχεία. Και μετά η εξεταστική της Βουλής, με πλειοψηφία της κυβέρνησης, συνέχισε την συγκάλυψη. Στην υπόθεση του Κολωνού, ένας παράγοντας - κομματάρχης της Ν.Δ, με διασυνδέσεις με την αστυνομία, μαστροπός και εκβιαστής, που είχε πελατολόγιο με αρκετούς ανώμαλους (πιθανόν και «επώνυμους»), ειδοποιείται στην αρχή (από τις διασυνδέσεις του) για να εξαφανίσει στοιχεία. Ενώ του υποδεικνύεται ότι, αν κρατήσει το στόμα του κλειστό, θα πέσει στα μαλακά. «Ομερτά», λοιπόν, ανάμεσα σε ενόχους. Αλλά και απειλές για άσκηση βίας ενάντια στην 12χρονη από μυστήριους τύπους των κυκλωμάτων. Και έρχεται τώρα η πρόταση της εισαγγελέως να απαλλαγεί από τις βαριές κατηγορίες ο Μίχος (που θρασύτατα και με απύθμενη αλητεία στην απολογία του ισχυρίστηκε ότι «ήμουν ερωτευμένος με την 12χρονη, συνευρέθηκα μαζί της τέσσερις φορές»…).

Δεν έχουμε μπροστά μας μόνο την άθλια υποκρισία, αλλά και μια εντελώς μεροληπτική ταξικά στάση τού εγχώριου συστημικού κόσμου: Προστασία του πλούτου με κάθε τρόπο, συγκάλυψη όλων των διασυνδέσεων που έχει με μηχανισμούς και παρακλάδια του υπόκοσμου και της παραοικονομίας, γενίκευση του «ακαταδίωκτου» για τις ελίτ και τον πολιτικό κόσμο, κλείσιμο του ματιού σε όσους «δικούς» τους πιαστούν, ότι δεν θα έχουν μεγάλες συνέπειες αν σιωπήσουν. Και η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» επιτελεί το «έργο» της: Είτε νομιμοποιώντας τα εθνοκτόνα μνημόνια, είτε κηρύσσοντας κάθε απεργία παράνομη και καταχρηστική, είτε προστατεύοντας εγκληματίες και συγκαλύπτοντας υποθέσεις. Κωλυσιεργώντας σε όσες περιπτώσεις χρειάζεται, λειτουργώντας fast track όταν αυτό βόλευε. Από κοντά και τα ΜΜΕ -με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, που όμως επιβεβαίωσαν τον κανόνα- απλά περιγράφουν, χωρίς να δημιουργούν μεγάλο πρόβλημα στην εξουσία του συστήματος: Αποτελούν κι αυτά αναπόσπαστο κομμάτι της.

Η οργή του κόσμου γι’ αυτού του είδους την «απονομή δικαιοσύνης» είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Και αυξάνεται, επειδή η δίψα για την δικαιοσύνη είναι διάχυτη στην κοινωνία. Επειδή ο Ελληνικός Λαός νιώθει μια τεράστια κοροϊδία και μια παραβίαση ηθικής και κοινής θέλησης για το αυτονόητο: Να πληρώσουν όσοι έχουν εγκληματήσει ενάντια στο κοινό συμφέρον, όσοι ασελγούν σε κορμιά και ψυχές ανυπεράσπιστων, αδύναμων και φτωχών, όσοι έχουν το περιβόητο «ακαταδίωκτο» ως διακεκριμένα μέλη των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Επειδή, με τέτοια καραμπινάτα σκάνδαλα συγκάλυψης και απαλλαγής, έρχεται στην επιφάνεια και ένα άλλο θέμα: Αυτό της κοινωνικής δικαιοσύνης και των επιχειρούμενων διαστρεβλώσεών της. Θέμα σημαντικό που ξεπερνά τα στεγανά, τις αλληλοκαλύψεις, τις συνενοχές των εξουσιών και θεσμών της μετανεωτερικής αποικίας και της διάβρωσης που αυτές επιφέρουν σε βάρος της Πατρίδας και του Λαού, του Τόπου και της Κοινωνίας. Το έγκλημα του βουλιάγματος και του σαπίσματος της Χώρας συνολικά δεν διώκεται καθόλου. Αντίθετα, προστατεύεται σαν κόρη οφθαλμού από τους συστημικούς θεσμούς και εξουσίες.

Γιώργος Μάστορας

Της Αργυρώς (Ρίκας) Θωμάκου

      ″Φλόγα τού Ταινάρου″

       Κλείνουμε 203 χρόνια από την πραγματική έναρξη της Εθνικής Επαναστάσεως, στις 17 Μαρτίου 1821. Γνωρίζω ότι φουσκώνει η δικαιολογημένη οργή για την ατιμωρησία  του εγκλήματος των Τεμπών και των παιδοβιαστών. Ότι “χορτάσαμε” από εμπαιγμούς, όπως το αφήγημα των πολιτικάντηδων περί «ανεξάρτητης δικαιοσύνης». Ότι ζούμε σε μια κοινωνία βυθισμένη σε ένα πνευματικό και ηθικό έρεβος. Μια έντεχνα διχασμένη κοινωνία, με τα σκάνδαλα και τη διαφθορά να την δηλητηριάζουν. Με έναν λαό που ταλανίζεται από την ακρίβεια, την ανασφάλεια και την ανεργία. Ένα Έθνος που τού γκρεμίζουν τα Όνειρα, τις Αξίες, τα Ιδανικά, τούς Θεσμούς, τα Πρότυπά του και καταβαραθρώνουν το μέλλον των παιδιών του. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να εορτάζουμε μέσα σε αυτή τη γκρίζα περιρρέουσα ατμόσφαιρα,. Όμως σήμερα επιβάλλεται να βρούμε το σθένος να «μεθύσουμε με το αθάνατο κρασί τού ‘21». Γιατί, απλούστατα, δεν πρέπει να κάνουμε το χατίρι στους εθνομηδενιστές και σε όλους τούς εχθρούς του Έθνους μας. Γιατί έχουμε ανάγκη αυτές τις μεγάλες ημέρες τού Ελληνισμού, καθώς αυτός ο εορτασμός είναι η λύση στα προβλήματά μας. Ας κάνουμε ότι κάνει ένα παιδί όταν αντιμετωπίζει προβλήματα: Τρέχει αμέσως στους γονείς του για να ζητήσει βοήθεια. Έτσι και εμείς οι Έλληνες, ως «αεί παίδες», πρέπει να αποταθούμε στους Προγόνους μας για να βρούμε λύσεις στα τόσα προβλήματα που μας ταλανίζουν, ή μάλλον ορθότερα που μας δημιούργησαν οι δοτές Ελλαδικές κυβερνήσεις, με προεξάρχουσα τη σημερινή των “αχρήστων”, σε πλήρη σύμπλευση με τούς δήθεν «προοδευτικούς» αριστερούς φασίστες, οι οποίοι, κατ’ ευφημισμό, αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται αντιρατσιστές και αντιφασίστες.

            Η Εθνική μας Παλιγγενεσία περιλαμβάνει, αμέτρητες θυσίες, ηρωισμούς αλλά και προδοσίες, παλικάρια αλλά και ″εφιάλτες″, μεγάλες χαρές αλλά και ανείπωτη δυστυχία, μοναδικές υπέροχες στιγμές αλλά και κατάμαυρες ώρες. Το να προσπαθήσεις να αναφερθείς στο ‘21 μέσα σε λίγες γραμμές, είναι σαν να προσπαθείς να κρατήσεις στην παλάμη σου τον κεραυνό. Μπορώ να αναφερθώ μόνο στις πρώτες ημέρες της Εθνικής Επανάστασης, με την κρυφή ελπίδα να προκαλέσω ένα ισχυρό τράνταγμα αφύπνισης πνεύματος και συνειδήσεων, τού Έθνους μας, έχοντας σαν πρότυπο τούς ηρωισμούς των Προγόνων μας. Ας αποτίσουμε φόρο τιμής σε αυτούς που με τα γιαταγάνια και την ψυχή τους δεν νίκησαν μόνο μια πανίσχυρη αυτοκρατορία, αλλά και την εχθρική στάση των Δυτικών, τον ασφυκτικό ″εναγκαλισμό″ της Παππικής Εκκλησία και κυρίως τον κακό τους εαυτό και την διχόνοια. Όπως έλεγε και ο Αρχιστράτηγος των Ηρώων, ο Μεγάλος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Όλα τα θεριά της φύσης είχαν πέσει επάνω μας». Ήταν επόμενο λοιπόν σύσσωμος ο Ελληνισμός (όχι μόνο τού σημερινού Ελλαδικού χώρου, αλλά από τον Δούναβη μέχρι την Αίγυπτο και από την Μεγάλη Ελλάδα μέχρι τον Πόντο, την Οδησσό και την Κριμαία) να ξεσηκωθεί κατά τού βάρβαρου κατακτητή, αλλιώς η Επανάσταση δεν θα επετύγχανε. Ας με συγχωρέσει λοιπόν σήμερα ο φίλος Αναγνώστης, που θα αναφερθώ σχεδόν αποκλειστικά στα «Σπαρτιατώγγονα», γιατί απλώς έτυχε αυτά να ριχτούν πρώτα στη μάχη κατά τού βάρβαρου κατακτητή. Σαν δισέγγονη των δρεπανηφόρων Μανιατισσών θα προσπαθήσω να σας ταξιδέψω νοερά, 274 χρόνια πίσω και να πάμε στα μέρη της ιδιαίτερης Πατρίδας μου, στην Αδούλωτη Μάνη.

            Βρισκόμαστε στην εσχατιά της χερσονήσου τού Αίμου. Σε μια άγρια και παράξενη περιοχή, στο νοτιότερο άκρο τής Ευρώπης. Ντυμένη με πέτρα. Λουσμένη με φως. Είναι ελεύθερη. Το μεγαλύτερο φόβητρο των τούρκων. Καταφύγιο όλων, των κυνηγημένων Ελλήνων, από τον βάρβαρο δυνάστη. Καστρόσπιτα στα χωριά και στις μικρές πολιτείες της. Οι κάτοικοί της, έχουν κερδίσει, με ποταμούς αίματος, ένα σημαντικό προνόμιο: Το δικαίωμα της οπλοφορίας. Είναι ουσιαστικά ένα ανεξάρτητο κρατίδιο με Διοικητή τον Μπέη της Μάνης. Κάστρα που η ιστορία τους χάνεται στα βάθη των χιλιετιών την περιτριγυρίζουν. Κάστρα που γνώρισαν πολλές πολιορκίες, άλλαξαν πολλούς Κυρίους. Κάστρα που κτίστηκαν για να προφυλάσσουν τις εύφορες πεδιάδες της Λακωνίας από τούς πάντα αρειμάνιους και πάντα ελεύθερους Μανιάτες. Η κλεψύδρα της ιστορίας τώρα όμως μετράει αντίστροφα. Αυτά τα κάστρα δεν μπορούν να περιορίσουν άλλο τούς Μανιάτες.

            Μεγάλη Εβδομάδα τού 1750. Οι Τούρκοι σκοτώνουν με βασανιστήρια τον  Μανιάτη άρχοντα Έξαρχο Γρηγοράκη, ενώ τον είχαν καλέσει στην Τρίπολη για να τον χρίσουν «Μπέη». Ο λόγος: Δεν ήθελε να είναι υποτακτικός των Τούρκων. Δεν ήταν “συνεργάσιμος”. Η γερόντισσα μάνα του, όταν το μαθαίνει δεν κλαίει. Φωνάζει άγρια κι αποφασιστικά δείχνοντας το σημαντικότερο κάστρο, αυτό τού Πασσαβά: «Εκεί να με γδικηώστε!». Με την φοβερή κραυγή «γδικηώστε» ξεσηκώνονται όλα τα χωριά της Μάνης. Το αίμα και όχι η λογική, τούς θυμίζει το Χρέος τους απέναντι στη φυλή. Κρατώντας μπροστά τούς Σταυρούς από τις Εκκλησίες βαδίζουν προς τον Πασσαβά, τον οποίο καταλαμβάνουν, την Δευτέρα τού Πάσχα, με ορμητική έφοδο και σφάζουν όλους τούς τούρκους που είναι μέσα. Εξασφαλίζουν τα τρόφιμα της Μάνης από τις εύφορες κοιλάδες τού Πασσαβά και τού Μαυροβουνίου, που ελευθέρωσαν.

            Τα χρόνια κυλούν με ελεύθερη τη Μάνη και σκλαβωμένη την υπόλοιπη Ελλάδα. Φτάνουμε στο 1815. Τότε ο Πέτρος Μαυρομιχάλης γίνεται Μπέης της Μάνης (Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης). Στις 2 Αυγούστου 1817 μυείται στην Φιλική Εταιρεία. Τον Οκτώβριο τού 1819 συγκεντρώνει όλους τούς αρχηγούς της Μάνης και της Μεσσηνίας στο σπίτι του. Υπογράφουν συμφωνία για συνεννόηση και κοινή προετοιμασία για τον αγώνα τού Έθνους. Για την Ελευθερία όλης της Ελλάδος. Ευτυχώς οι μεγάλες οικογένειες: Μούρτζηνων, Τζαννετάκηδων, Μαυρομιχαλέων κλπ, επιτέλους μονιάζουν. Ο Μαυρομιχάλης γνωρίζει ότι η «Ανωτάτη Αρχή» δεν είναι ο Τσάρος, ούτε καν ο Καποδίστριας, αλλά ο Υψηλάντης. Ξέρει ότι ο Υψηλάντης ασχολείται με την επανάσταση στη Μολδοβλαχία και δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Ο Μαυρομιχάλης είναι προβληματισμένος. Στεναχωριέται. Πεισμώνει. Επικοινωνεί με τούς πάντες είτε με κρυπτογραφημένες επιστολές, είτε με προσωπικές επαφές. Θα διώξουν τούς τούρκους έστω και χωρίς βοήθεια. Άλλωστε έχει δίπλα του την αφρόκρεμα των Αγωνιστών: Κολοκοτρώνης, Νικηταράς, Παπαφλέσσας και πολλοί άλλοι φιλοξενούνται σπίτι του. Έχουν ″αλωνίσει″ όλα τα χωριά της Νοτίου Πελοποννήσου και έχουν στρατολογήσει χωρικούς. Μήνες τώρα τούς εκπαιδεύουν. Έχουν δασκάλους τούς καλύτερους πολεμιστές. Οι χωρικοί πρέπει να μάθουν να πολεμούν. Ξέρουν να μην φοβούνται, τώρα μαθαίνουν και να νικούν. Οι προετοιμασίες διεξάγονται εντελώς απροκάλυπτα, καθώς η παρουσία της “εξουσίας” είναι, ανύπαρκτη. Ο Πετρόμπεης έχει με επιτυχία κατορθώσει να καλύψει την παρουσία και τη δράση των οπλαρχηγών. Επίσης έχει αποφύγει να πάει στην Τρίπολη, στα τέλη Φεβρουαρίου, προφασιζόμενος ασθένεια. Ήταν τότε που ο τούρκος διοικητής της Πελοποννήσου, προκειμένου να αποδυναμώσει το ενδεχόμενο της εξέγερσης στην επικράτειά του, κάλεσε όλους τούς αρχιερείς και τούς προκρίτους της Πελοποννήσου, με το πρόσχημα της σύσκεψης, στην πραγματικότητα όμως, για να τούς κρατήσει ομήρους. Ο Πετρόμπεης στέλνει το γιο του Αναστάσιο, καθησυχάζοντας έτσι την τουρκική ηγεσία και εξασφαλίζοντας την απρόσκοπτη προεπαναστατική δράση. Το αγωνιστικό φρόνημα περισσεύει. Οι αρχιερείς και πρόκριτοι της Αχαΐας, ζητούν από τον Πετρόμπεη να αρχίσει πρώτη η Μάνη τον αγώνα. Ναι! Ο Πετρόμπεης δεν είναι πλέον ο Μπέης της Μάνης, είναι ο «Αρχιστράτηγος τού Σπαρτιατικού Στρατού». Όλοι και όλα είναι έτοιμα. Η καθολική εξέγερση των Ελλήνων θα ξεκινήσει από τη Μάνη. Μόνο τα μπαρουτόβολα τούς λείπουν.

            Πρωί 15 Μαρτίου 1821, φτάνουν και τα μπαρουτόβολα. Στο λιμάνι τού Αρμυρού ναυλοχεί φορτωμένο με πολεμοφόδια ένα πλοίο, που είχαν στείλει οι Σμυρνιοί και Αϊβαλιώτες Φιλικοί (σ.σ. Απ’ αυτές τις σκλαβωμένες Πατρίδες που μόνο οι ελληνόφωνες πολιτικάντηδες έχουν ξεχάσει). Ο Παπαφλέσσας ειδοποιεί τον Νικηταρά και τον Αναγνωσταρά, που βρίσκονται στο Μοναστήρι τού Προφήτη Ηλία. Η μεταφορά είναι επικίνδυνη. Κινούνται με απόλυτη μυστικότητα, μόνο νύχτα. Με το πρώτο φως της ημέρας σταματούν. Λίγο έξω από την Καλαμάτα, ο βοεβόδας της πόλης, Σουλεϊμάν αγάς Αρναούτογλου, πληροφορείται τη μεταφορά τού φορτίου από ενόπλους χωρικούς και ζητά να μάθει τι συμβαίνει. Οι πρόκριτοι τον καθησυχάζουν: «Μεταφέρουν λάδι και είναι ένοπλοι από τον φόβο των ληστών». Ο Αρναούτογλου, χωρίς να αντιληφθεί την παγίδα που στηνόταν, ζητά ενισχύσεις από τον Πετρόμπεη! Άλλο που δεν ήθελε ο Μαυρομιχάλης. Θα ″βοηθήσει″ τον Αρναούτογλου, αλλά πρώτα έχει να κηρύξει μια επανάσταση.

            17 Μαρτίου 1821. Άγια ημέρα. Τσίμοβα, (σ.σ. σημερινή Αρεόπολη), πρωτεύουσα των Μαυρομιχαλαίων. Πλατεία της πόλης, μπροστά στο ναό των Ταξιαρχών. Όλοι οι οπλαρχηγοί είναι εδώ συγκεντρωμένοι, ύστερα από πρόσκληση τού Πετρόμπεη. Μια φωνή, μια ψυχή, μια απόφαση «Να λάβωσι τα όπλα κατά των τούρκων». Ο Ιερός Κλήρος ευλογεί τα όπλα που θα φέρουν τη Λευτεριά. Εκπρόσωποι τού Θεού, αρματωμένοι Μανιάτες, και λαός δίνουν όρκο:

Ὁρκίζομαι,

εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Παντοδυνάμου μας Θεοῦ,

εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ

καὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος,

νὰ χύσω καὶ τὴν ὑστέραν ρανίδα τοῦ αἵματός μου,

ὑπὲρ πίστεως καὶ Πατρίδος.

Ὁρκίζομαι,

νὰ μὴ βλέψω εἰς τὰ ὄπισθεν

ἐὰν δὲν ἀποδιώξω τὸν ἐχθρὸν τῆς Πατρίδος

καὶ τῆς Θρησκείας μου.

Ὁρκίζομαι,

«Τὰν ἢ ἐπὶ Τὰς» καὶ «Νίκη ἢ Θάνατος»

ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος.

            Για πρώτη φορά μια ξεχωριστή σημαία κυματίζει περήφανα σε έναν καταγάλανο ουρανό: Λευκό ύφασμα, με γαλάζιο σταυρό στο κέντρο. Στην επάνω πλευρά γράφει «Νίκη ή Θάνατος» και στην κάτω «ταν ή επί τας». Δυο μικρές φράσεις. Ένα τεράστιο νόημα. Μια πολύ ″βαριά″ κληρονομιά.

            Το νέο της κήρυξης της επανάστασης διαδόθηκε από τη Μάνη στην υπόλοιπη Πελοπόννησο. Οι πολεμιστές οργανώνονται σε σώματα και εξορμούν. Στις 19 Μαρτίου οι αρχηγοί της Ανατολικής Μάνης (Γρηγοράκηδες) εξορμούν προς τη Μονεμβασιά και το Μυστρά. Οι αρχηγοί της Δυτικής Μάνης, υπό τον Πετρόμπεη, κινούνται προς την Καλαμάτα. Όπως αναφέραμε προηγουμένως, ο Πετρόμπεης πρέπει να ″βοηθήσει″ τον Αρναούτογλου. Με το πρόσχημα της ″βοήθειας″, την 20ή Μαρτίου μπαίνει στην πόλη της Καλαμάτας, ο γιος τού Πετρόμπεη, Ηλίας, ηγούμενος σώματος 200 Μανιατών. Οχυρώνονται στις πλέον καίριες θέσεις. Στις 22 Μαρτίου 2.000 ένοπλοι με επικεφαλής τούς: Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Μούρτζινους, Καπετανάκηδες, Κουμουντουράκηδες, Κυβέλλους, Χρηστέηδες, κ.α., σφίγγουν τον κλοιό γύρω από την πόλη. Παράλληλα πλησιάζουν ο Παπαφλέσσας, με τον Νικηταρά και τον Αναγνωσταρά. Ο Αρναούτογλου εξαπολύει αγγελιαφόρους προς όλες τις κατευθύνσεις ζητώντας βοήθεια. Όλοι συλλαμβάνονται στον δρόμο από τούς επαναστάτες. Ο Πετρόμπεης με 2.000 Μανιάτες, απ’ όλα τα καπετανάτα της Μάνης, μπαίνει στην Καλαμάτα στις 23 Μαρτίου 1821, απλώς κάνοντας παρέλαση. Οι τούρκοι τρέμουν. Ούτε ντουφεκιά δεν ρίχνουν. Παραδίδονται αμέσως. Κανένας δεν σέβεται τούς κιοτήδες, πόσο μάλλον οι Μανιάτες. Οι τούρκοι της πόλης διασκορπίζονται σε διάφορα χωριά της Μάνης και της Μεσσηνίας, όπου τελικά θανατώνονται. Την 24η Μαρτίου γίνεται δοξολογία στην ελεύθερη Καλαμάτα, στην πρώτη μεγάλη πόλη που ελευθερώθηκε.

            Η μεγάλη Εθνική μας Επανάσταση άρχισε μεν αναίμακτα, συνεχίστηκε όμως με σκληρές μάχες. Εμείς οι Έλληνες δεν θα αφήσουμε να πάνε χαμένοι αυτοί οι αγώνες της φυλής για την Ανεξαρτησία τού Έθνους μας. Πραγματικά πόση αντίφαση υπάρχει ανάμεσα στο πνεύμα εκείνης της Επανάστασης και στο πνεύμα των σημερινών πολιτικάντηδων που θέλουν να μας φέρουν από την πίσω πόρτα τα τζαμιά, τούς μιναρέδες και τον ισλαμισμό. Που θέλουν να μας ″μπολιάσουν″ με εκατομμύρια αλλόθρησκους και αλλόφυλους. Που θέλουν να μας τρομοκρατήσουν με δήθεν ισχυρούς πυραύλους (π.χ. τον “Tayfun”) που διαθέτουν οι τούρκοι, οι οποίοι βέβαια υπάρχουν μόνο στη φαντασία τού “σουλτάνου” και των ελληνικών ΜΜΕ. Όσο δε για τα φληναφήματα περί Ελληνοτουρκικής “φιλίας”, την έχουμε αισθανθεί στο πετσί μας πολλούς αιώνες τώρα.

            Οι, επί 400 και πλέον χρόνια, δυνάστες μας, ήρθαν από τις στέπες της Μογγολίας, μας πολέμησαν από τον 9ο αιώνα, αλληλοσπαραχτήκαμε σε χιλιάδες μικρές και μεγάλες μάχες, κατέκτησαν τα δικά μας εδάφη, μας υποδούλωσαν, μας έπαιρναν τα βλαστάρια μας και τα έκαναν γενίτσαρους ή χανουμάκια, μας κατέσφαξαν επανειλημμένα σαν αμάχους, (μόνο στην επανάσταση τού ‘21 είχαμε 800.000 νεκρούς, όχι στα πεδία των μαχών βέβαια, όπου εκεί πάντα οι απώλειες των τούρκων ήταν πολλαπλάσιες από τις δικές μας, αλλά από τις σφαγές των αμάχων), κατέκαυσαν, ισοπέδωσαν, λεηλάτησαν και εξαφάνισαν χιλιάδες χωριά και πόλεις, μας βεβήλωσαν τούς ναούς και τα μνημεία μας και οι κυβερνώντες σήμερα σε αγαστή συνεργασία με τούς «προοδευτικούς» θέλουν να τούς χτυπήσουμε φιλικά στην πλάτη και να τούς πούμε: «Έλα μωρέ όλα νερό και αλάτι, ελάτε τώρα να μοιραστούμε και τον πλούτο τού Αιγαίου». Δεν ξέρω αν κάποιοι τούς αρέσει να είναι τα γιουσουφάκια κάποιων κοιλαράδων πασάδων, αλλά εμείς οι Ελληνόψυχοι  προτιμούμε να αγωνιζόμαστε πάντα υπερήφανα εναντίον των εχθρών τού Γένους και της Θρησκείας μας, έστω και αν χρειασθεί κάποια στιγμή να το πληρώσουμε με τη ζωή μας. Ξέρουμε καλά ότι η Ελευθερία είναι “κόρη” τού αίματος των Αγωνιστών και όχι της σιέλου των πολιτικάντηδων.

            Αυτές τις ημέρες θα ακούσουμε, πάλι τούς πολιτικάντηδες να εκστομίζουν “βαθυστόχαστους”, “πομπώδεις” λόγους για την Πατρίδα, το Έθνος, τούς Ηρωικούς Προγόνους, λες και αυτοί έχουν καμία σχέση με όλα αυτά. Τις περισσότερες φορές  αυτοί οι λόγοι μοιάζουν με προσβολή στον Αγώνα αυτών των Ηρώων. Ας θυμηθούμε τα γραφόμενα ενός λογοτέχνη – ιστορικού και αριστερού (στέλεχος της ΕΔΑ), τού Δημήτρη Φωτιάδη: «Από τα κύρια χαρακτηριστικά τού Εικοσιένα είναι πως αδιάκοπα δύο διαφορετικοί κόσμοι θ’ αντιπαλέψουν από την αρχή ως το τέλος. Ο ένας της παλικαριάς, της λεβεντιάς και της θυσίας. Ο άλλος τού υπολογισμού, της ανικανότητας και της καπατσοσύνης. Το ευτύχημα στάθηκε πως ο πρώτος αγωνιζόταν και το δυστύχημα πως ο δεύτερος κυβερνούσε». Ο συνειρμός έρχεται αβίαστα: Ο πρώτος κόσμος είναι των Ελλήνων Εθνικιστώνκαι ο δεύτερος ανήκει «επάξια» στους ανάξιους που μας κυβερνούν τα πενήντα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Εσύ φίλε αναγνώστη διάλεξε σε ποιόν “κόσμο” θέλεις να ανήκεις. Στον “κόσμο” των “ραγιάδων” και των εντολοδόχων των παγκοσμιοποιητών, ή μήπως στον υπέροχο “κόσμο” των Ελεύθερων Πολιτών.

            Είναι σίγουρο ότι η Θυσία και οι Αγώνες των Ηρώων τού ’21 θα αποτελέσουν σημείο αναφοράς για όλους εμάς τούς νεώτερους που αγωνιζόμαστε για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, κυρίαρχη, δυνατή. Ναι! Μια τέτοια Ελλάδα είναι το Όνειρο μας. Άλλωστε ο Γκαίτε το έχει πει: «Από όλους τούς λαούς, οι Έλληνες ονειρεύτηκαν το όνειρο της ζωής με τον πιο όμορφο τρόπο». Οι βαθιές μας “ρίζες” θα μας δώσουν τη Δύναμη να ατενίσουμε το Μέλλον με αισιοδοξία. Αρκετά βυθίστηκε το Ελληνικό Έθνος στην διχόνοια, στην θλίψη, στην οργή και στην απογοήτευση! Θα νικήσουμε τα ελαττώματά μας και τούς πολλούς εχθρούς μας. Ξέρουμε την αλήθεια των λόγων τού Πωλ Βαλερύ (Paul Valéry): «Ο αριθμός των εχθρών μας αυξάνεται σε ευθεία αναλογία με τη σπουδαιότητά μας». Αλλά ο ίδιος είχε πει και άλλη μια μεγάλη αλήθεια: «Ο καλύτερος τρόπος για να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, είναι να ξυπνήσεις». Ο σημερινός εορτασμός της Παλιγγενεσίας μας, ας αποτελέσει αυτό το αναγκαίο ταρακούνημα για το “Ξύπνημα” τού Έθνους!

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Ηλία Κασιδιάρη με τίτλο «Στρατηγός Αυτοκράτωρ» που αφορά τον Μέγα Στρατηλάτη, τον Αλέξανδρο των Ελλήνων!

Για πληροφορίες και παραγγελίες στα τηλέφωνα: 211 418 1023 - 690 7717 702 - 694 730 0351 - 695 0077 320

Εναλλακτικά, μπορεί να το παραγγείλετε και από εδώ:

Η όλη θλιβερή ιστορία με την ευρωβουλεύτρια της ΝΔ Άννα - Μισέλ Ασημακοπούλου μας δίνει την ευκαιρία για μια σύντομη, αλλά όχι πρόχειρη, ευρύτερη ανάλυση. Προσπαθούν να μας συνηθίσουν (και μας εκπαιδεύουν μεθοδικά γι’ αυτό) στην ιδέα ότι οι προσωπικές μας στιγμές και η ιδιωτικότητά μας πρέπει να είναι διάτρητες. Με την μισή ζωή μας να έχει μεταφερθεί στον ψηφιακό κόσμο, τις αλληλεπιδράσεις μας με τους άλλους (και το κράτος) να γίνονται όλο και περισσότερο απρόσωπες και τα δεδομένα μας -κάθε τύπου (στοιχεία ταυτότητας, υγειονομικό προφίλ, καταναλωτικές προτιμήσεις κ.α.) να είναι υποχρεωτικά προσβάσιμα σε κρατικούς και μη κρατικούς δρώντες, θα έπρεπε τα αντανακλαστικά μας για ζητήματα προστασίας προσωπικών δεδομένων να είναι πιο οξυμένα και ευαίσθητα.

Δεν είναι «ατύχημα» η διαρροή τέτοιων δεδομένων. Αντιθέτως, αποτελεί την «παράπλευρη απώλεια» ενός απάνθρωπου συστήματος που μετατρέπει τα δεδομένα της ζωής μας σε εμπόρευμα και εργαλείο ελέγχου και χειραγώγησης. Δεδομένα πωλούνται και αγοράζονται, ενάντια στους «κανόνες» που (υποτίθεται ότι) έχουν θεσπίσει τα κράτη και οι υπερκρατικοί μηχανισμοί. Χωρίς διαρκή κοινωνικό έλεγχο, χωρίς απαίτηση διαφάνειας στην συλλογή, στην αποθήκευση και την χρήση των δεδομένων, χωρίς μια κουλτούρα προστασίας των προσωπικών δεδομένων, τα περιστατικά εξόφθαλμης παρανομίας, ακόμη και με την εμπλοκή του επίσημου κράτους, θα αυξάνονται.

Η προσπάθεια να μην «περάσει στα ψιλά» και αυτό το σκάνδαλο, στην μοιρολατρική λογική ότι «έλα μωρέ, αυτά γίνονται» (όπως στο παρελθόν έγιναν οι παρακολουθήσεις, έγιναν τα κάθε λογής  pass, έγινε η «παραχώρηση» των στοιχείων των μαθητών στην Cisco με την «τηλεκπαίδευση») αποτελεί κρίσιμο κρίκο για την υπεράσπιση της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της εκατέρωθεν εμπιστοσύνης μεταξύ Κράτους και Πολιτών. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα ισχύει ο τίτλος αυτού του άρθρου (με παραλλαγμένο τον τελευταίο στίχο, από ένα punk τραγούδι της δεκαετίας του 1980) που θα έχει ως συμπλήρωμα τους στίχους με τους οποίους άρχιζε το τραγούδι αυτό: «Δικαιώματα που ξέρατε τώρα δεν υπάρχουν»…

Γιώργος Μάστορας

Το έγκλημα των Τεμπών είναι κάτι που δεν πρέπει ούτε μπορεί να ξεχαστεί. Πολλές οικογένειες, μαζί με τα παιδιά τους, έθαψαν και τις δικές τους ζωές κάτω από έναν σωρό τσακισμένα παλιοσίδερα. Τίποτα πλέον δεν θα είναι γι’ αυτούς το ίδιο όπως πριν.

Για όλους τους νοήμονες ανθρώπους, μετά το έγκλημα και την τεράστια επιχείρηση κουκουλώματος που επιχειρήθηκε (και συνεχίζει να επιχειρείται μέχρι σήμερα με ένα ξεδιάντροπο τρόπο), πρέπει να έχει γίνει πλέον πλήρως κατανοητό ότι οι συστημικοί πολιτικοί στην Ελλάδα λειτουργούν ως «γκάνγκστερ», χωρίς κανένα συναίσθημα, χωρίς το παραμικρό ίχνος τύψης.

Μας είχαν «ζαλίσει» για την «ιδιωτική πρωτοβουλία», που «θα έρθει και θα εκσυγχρονίσει τα Μέσα». Μας μιλούσαν για «ασημένια βέλη», που δεν θα προλαβαίναμε να ανοιγοκλείναμε τα βλέφαρα μας και θα φτάναμε στον προορισμό μας χωρίς καθυστερήσεις και όλες τις άλλες παθογένειες του δημόσιου φορέα. Αντ’ αυτού, μας φέραν τα «σαπάκια» που δεν ήθελαν πια οι Ελβετοί, πάντα με την ανοχή του κρατικού παράγοντα.

Αν υπήρχε Πραγματική Δημοκρατία και Δικαιοσύνη στην Χώρα μας, θα έπρεπε να φυλακίσει αρκετούς για όλη τους την υπόλοιπη ζωή. Πρώτον και χειρότερον τον γόνο-υπουργό του αρμόδιου υπουργείου, με το άθλιο-«μπλαζέ» υφάκι, που με αναίδεια κουνούσε το δάκτυλο μια βδομάδα πριν το έγκλημα σε αυτούς που αμφισβητούσαν την ασφάλεια των σιδηροδρόμων. Έπειτα, τον υφυπουργό του ίδιου υπουργείου, ο οποίος πήγε στον επίμαχο σταθμό και, δείχνοντάς μας ένα πινακάκι με μισοσβησμένα λαμπιόνια, προσπαθούσε να μας πείσει ότι αυτό το πράγμα ήταν η τηλεδιοίκηση. Και φυσικά και τον άλλον ξεδιάντροπο υπουργό, τον επί παντός επιστητού, τον «ξερόλα», τον «αρχαιολάτρη», τον «γλείφτη» σε ό,τι και όσους παλαιότερα έφτυνε, ο οποίος εντελώς ξεδιάντροπα παραδέχτηκε ότι αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη παραδεχόταν ότι ο σιδηρόδρομος δεν ήταν ασφαλής δεν θα ταξίδευε πλέον κανένας! Και βεβαίως, και τον «θεσμικό» εκείνον τύπο που έδωσε την φρικτή εντολή εντός λίγων ημερών να σκεπαστεί με μπετόν ο τόπος του εγκλήματος, για να μην τυχόν μαθευτεί από τις αναλύσεις του εδάφους τι μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία και για ποιόν λόγο δημιουργήθηκε αυτή η τεράστια έκρηξη.

Τίποτα δεν μπορούμε να περιμένουμε από όλους αυτούς τους ξεδιάντροπους και ξετσίπωτους. Μέχρις στιγμής, πάνω από 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν υπογράψει το ψήφισμα των οικογενειών των δολοφονημένων, ώστε να σταματήσει πια αυτή η ελεεινή ασυλία των πολιτικάντηδων. Δεν είμαστε αιθεροβάμονες, ώστε να ευελπιστούμε ότι η εγχώρια «δικαιοσύνη» θα πράξει αυτό που πρέπει, θεωρούμε όμως, ότι αυτό το αισχρό κουκούλωμα που επιχειρείται θα λειτουργήσει ως πυροδοτικός μηχανισμός στο θυμικό της Κοινωνίας. Επειδή, στου καθενός το μυαλό είναι καρφωμένη η σκέψη ότι έτυχε και δεν ήταν ο ίδιος ή τα δικά του παιδιά στο κινούμενο φέρετρο…

Γιώργος Μάστορας

«ΕΕ και ΗΠΑ, αυτή είναι η δικαιοσύνη που θέλετε για εμάς;». Με αυτά τα λόγια, μεταξύ άλλων, ο Φρέντι Μπελέρης, σε μια δήλωσή του, κατέδειξε τρόπον τινά τους υπεύθυνους κηδεμόνες και χρηματοδότες του θεσμού δικαίου της χώρας που τον καταδίκασε. Την προηγούμενη ημέρα της απόφασης του δικαστηρίου είχε προηγηθεί ανοικτή επιστολή προς τους πρέσβεις των ΗΠΑ και των χωρών της ΕΕ. Το δικαστήριο, που άκουσε την απολογία του (ένα κείμενο το οποίο συμπύκνωνε όλες τις λεπτομέρειες της σκευωρίας, περιλαμβάνοντας και τεκμήρια για παραπτώματα κατά δικαστού της έδρας), τον καταδίκασε σε 2 χρόνια φυλάκισης, ενώ τον συγκατηγορούμενό του Παντελή Κοκαβέση σε 1,5 χρόνο με αναστολή και περιοριστικούς όρους.

Η απόφαση ήταν αναμενόμενη και ήδη είχε επικυρωθεί τόσο από τις έντονες παρεμβάσεις του αλβανού πρωθυπουργού όσο και από την κυριολεκτικά τυφλή «δικαιοσύνη», η οποία επέμενε να μην βλέπει τις ψευδείς κατηγορίες που στήθηκαν προκειμένου να συνεχίζεται το όριο παραβιάσεων στην Χιμάρα. Όμως, η απόφαση αυτή δεν θα μπορούσε να σταθεί πουθενά, αν δεν υπήρχαν οι διεθνείς παρεμβάσεις που διευκόλυναν τον Έντι Ράμα στην χειραγώγηση της υπόθεσης. Μόνο από τις τελευταίες επισημαίνονται:

α) Η Γερμανία έχει αναφερθεί επίσημα στο «διμερές ζήτημα» της δίωξης, ενώ η ΕΕ σε κείμενο της ανέφερε ότι απλά «παρακολουθεί το ζήτημα».

β) Οι ΗΠΑ, διαμέσου του υπουργού Εξωτερικών Μπλίνκεν, τόνισαν τον ευαγή ρόλο του δικαστικού θεσμού που διώκει τους δυο Έλληνες Χιμαριώτες.

γ) Ο ευρωπαίος επίτροπος Βαρχέλι, στην πρόσφατη Σύνοδο Δυτικών Βαλκανίων - Ουκρανίας, υπονόησε ότι η Ελλάδα είναι ο κακός γείτονας που εμποδίζει την Αλβανία να ενταχθεί στην ΕΕ.

Το παράδοξο της τελευταίας κατηγορίας είναι ότι η Ελλάδα, αφού συναίνεσε σε όλες τις μέχρι τώρα διαδικασίες ένταξης της Αλβανίας, στην τελευταία Σύνοδο της ΕΕ για τα Δυτικά Βαλκάνια απέκλεισε την Αλβανία, χωρίς όμως εδώ και 10 μήνες να έχει προβάλλει βέτο στις χρηματοδοτήσεις της, ή να έχει κάνει κάποια κίνηση αποκλεισμού της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ και στην συμφωνία Σένγκεν. Επίσης, δεν προέβαλλε καμιά ένσταση σε άλλους διεθνείς οργανισμούς που συμμετέχουν οι δυο χώρες. Προσεχώς, προβλέπονται 6+6 δισεκατομμύρια ευρώ από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων αντίστοιχα για τα Δυτικά Βαλκάνια.

Οι φήμες, που κυκλοφορούν τις τελευταίες ημέρες, μιλούν για μια προσπάθεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη να διασκεδάσει τις αρνητικές εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν με την πλήρη ανικανότητα της (και) στο ζήτημα αυτό, με το να πείσει τον Μπελέρη να κατέβει ως υποψήφιος ευρωβουλευτής με την ΝΔ στις επερχόμενες ευρωεκλογές, παραδεχόμενη έτσι το αδιέξοδό της. Το «ελληνικό» υπουργείο εξωτερικών εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία, επιτείνοντας ακόμη περισσότερο την σύγχυση για τον ρόλο προστασίας των δικαιωμάτων των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, ανέφερε για «ποινή δυσανάλογη του αδικήματος»! Η διάψευση από την κυβερνητική πολιτική έχει ξεκινήσει να γίνεται αισθητή ακόμη και σε όσους ήταν μέχρι πρότινος ακόλουθοί της. «Μα που είναι η Μητέρα Ελλάδα;», αναρωτιούνται. Σε θλιβερές «μπίζνες» με την «σωστή πλευρά της Ιστορίας», θα τους απαντούσαμε…

Γιώργος Μάστορας