Γράφει η Ιωάννα Καραδήμα
Το μεγαλύτερο οικολογικό έγκλημα λαμβάνει χώρα στην ήδη επιβαρυμένη Αττική, 45 χιλιόμετρα από την Αθήνα στο Μαύρο βουνό του Γραμματικού. Δίπλα στους νεκρούς της αεροπορικής τραγωδίας του Ήλιος, στην λίμνη του Μαραθώνα που υδροδοτεί την Αθήνα και στον κάμπο του, όπου χιλιάδες προϊόντα καθημερινά φτάνουν στα πιάτα μας. Μια ανάσα από τις παρθένες παραλίες της περιοχής, οι «Σωτήρες του πλανήτη» υποβαθμίζουν έναν από τους τελευταίους πνεύμονες της Αττικής, μετατρέποντάς τον σε σκουπιδότοπο με την δημιουργία του ΧΥΤΑ.
Η όλη ιστορία, είχε ξεκινήσει σε ανύποπτο χρόνο, το 2003. Από τότε και για πολλά χρόνια, το σχέδιο είχε μπλοκάρει εξαιτίας των αντιθέτων περιβαλλοντολογικών μελετών, των αντιδράσεων της κοινωνίας αλλά και κυρίως από την άρνηση της ΕΕ για χρηματοδότησή του. Ξαφνικά όμως, στην περιοχή άρχισαν να ξεσπούν καταστροφικές πυρκαγιές. Μετά το τελευταίο από αυτά τα "τυχαία" φαινόμενα, τον Ιούλιο του 2018, το ζήτημα ξεμπλόκαρε και ξεκίνησε την πειραματική λειτουργία της, η πρώτη πειραματική μονάδα.
Τον Ιανουάριο αυτής της χρονιάς, εν μέσω της πανδημίας, ανακοινώθηκε η δημιουργία δύο νέων εργοστασίων καύσης, χωρητικότητας 80.000 τόνων από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Και αυτό συνέβη παρόλες τις ενδιάμεσες χρονικά, μελέτες, που παρουσίαζαν την μη λειτουργικότητα του σχεδίου.
Οι λόγοι αυτής της ακαταλληλότητας είναι πολλοί. Η ύπαρξη ρεύματος δίπλα από τον χώρο του ΧΥΤΑ η οποία οδηγεί κατευθείαν στον Ευβοϊκό κόλπο και σε περιοχή Natura. Οι μελέτες που εξηγούν την πορότητα του εδάφους με αποτέλεσμα τον κίνδυνο μόλυνσης της Λίμνης του Μαραθώνα, του ομώνυμου κάμπου αλλά και την συνολική διάβρωση του εδάφους. Ένα έδαφος που οδηγεί στον Τύμβο του Μαραθώνα, τον ιστορικό χώρο της μάχης αλλά και την αφετηρία της Μαραθωνίου διαδρομής.
Φυσικά, η γνώμη των κατοίκων, η υγεία του συνόλου του Αττικού πληθυσμού, ο οικολογικός κίνδυνος και η καταστροφή της Ιστορίας μας, είναι ψιλά γράμματα για τους εξουσιάζοντες. Γιατί; Μα φυσικά γιατί τα κονδύλια των εργολάβων που έχουν αναλάβει το έργο είναι ανειλημμένα, το ίδιο και τα αργύρια που έχουν λάβει τοπικοί δημόσιοι (ο Θεός να τους κάνει) άρχοντες.
Λύσεις υπάρχουν. Γιατί φυσικά και τα απόβλητα της Αττικής οφείλουν να αποκομίζονται. Μόνο που οι άλλες αυτές λύσεις είναι πιο ακριβές και μειώνουν το περιθώριο κέρδους των ημετέρων οικονομικών εταίρων της εξουσίας. Υπάρχει η πρόληψη στην παραγωγή των απορριμμάτων, η ανακύκλωσή τους, ακόμα και η κομποστοποίηση στην πηγή. Για να μην μιλήσουμε για την μεταφορά σε έρημες και γειτονικές ακατοίκητες νησίδες, τύπου Ψυττάλειας, στην Αττική των αποβλήτων. Όπως η Μακρόνησος για παράδειγμα. Αλλά ξεχάσαμε, η λύση αυτή θα κόστιζε στους καπιταλιστές και θα εξόργιζε τους αριστερούς, δήθεν οικολόγους. Η υγεία των κατοίκων της Αττικής, η γνώμη των ανθρώπων της περιοχής και η Ιστορία της Ελλάδος, μετρούν φυσικά λιγότερο από την τσέπη και την διάθεση των ανωτέρω.
Οι κάτοικοι της Ανατολικής Αττικής, σύσσωμοι, θα βρεθούν απέναντί τους. Δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για αδιαφορία η ουδετερότητα, ή με τη ζωή ή με το κέρδος.
