Ηρόδοτος (Αιγύπτιοι ιερείς προς τον Σόλωνα)

Σύντομες σκέψεις ενός αναποφάσιστου πολυάσχολου ψηφοφόρου.

Γιώργος Φουντούλης - Μανώλης Καπελώνης

Eννιά χρόνια πέρασαν από την στυγνή δολοφονία δύο νεαρών ανθρώπων του Γ. Φουντούλη και του Μ. Καπελώνη. Σε μια αστική περιοχή, βόρεια των Αθηνών δύο άνθρωποι στέκονται μαζί με άλλους στον δρόμο, δίπλα σε νόμιμα κομματικά γραφεία. Και τότε εμφανίζεται μια μηχανή, σταθμεύει, ο συνεπιβάτης κατεβαίνει, πυροβολεί και σκοτώνει. Μια σκηνή δηλαδή αδιανόητη ακόμη και σε κινηματογραφικά στούντιο για μας τους Ελληνες.

Εννιά χρόνια μετά, όποιος δεν ευτελίζεται στον αυτοκαταστροφικό βωμό της αδιαφορίας, απορεί και αγανακτεί με την ανέμελη προσπέραση της φρίκης από τους κρατούντες. Αυτούς τους αθώους ανθρώπους που "άγνωστοι" δολοφόνησαν εν ψυχρώ, με την ίδια αναλγησία "γνωστοί" αυτή την φορά επιδόθηκαν στην χυδαία κατασπίλωση και διαγραφή της υπόμνησης και της μνήμης τους. Αυτοεξευτελιζόμενοι προσπάθησαν να τους προσάψουν ως κατηγορία ότι είχαν Θεό και Πατρίδα. Στον τόπο του "τίς αγορεύειν βούλεται", η πιθανότητα ηθικών προθέσεων, ακόμη και σαν σκέψη εκτελείται με όλες τις έννοιες και σε όλα τα πεδία. Και πώς να αναφερθείς σε αυτά τα παιδιά, ποιες λέξεις να προσεγγίσεις που η πολυχρησία τους και η καταχρηστική τους επίδειξη και περιφορά φαλκίδευσε την κραυγή της αλήθειας τους. Ποιος τολμά να κοιτάξει στα μάτια τους οικείους τους; Τι να αντιπαραθέσεις στην μάνα που κανάκεψε, ξενύχτησε και δεν θα λαχταρήσει πιά για αυτόν, που το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σπαράζει σε ένα: "Παιδί μου, ο κόσμος όλος".

Οι άθλιοι που βρήκαν σε χρόνο μηδέν το κλαπέν κινητό συγγενούς του προδότη της Μακεδονίας, αυτοί που έκαναν καριέρες και περιουσίες τιμώντας- κατά την δική τους ορολογία και ομολογία- τους δολοφόνους στενότατου συγγενούς τους, αυτοί που είναι το λιμάνι των παραβατικών και των κτηνανθρώπων, δείχνουν ενοχλημένοι στην όποια όχληση της υποχρέωσής τους να βρουν τους δολοφόνους των δύο παιδιών. Είναι γιατί αυτοί που χειροκρότησαν όρθιοι μέσα στην Ελληνική (;) Βουλή τους Ουκρανούς ναζιστές, περιφρονώντας την ρήση του φιλοσόφου Πλήθωνος Γεμιστού "Εσμέν Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί", γελοιοποιήθηκαν παρουσιάζοντάς τους ως συμπατριώτες μας, όταν έκπληκτοι και ενεοί ακούγαμε τις άναρθρες κραυγές τους και αντικρύζαμε τις ασύμμετρες παρουσίες τους.

Είναι γιατί μισούν το μέλλον που υπόσχεται η ύπαρξη αυτών των παιδιών, των όποιων παιδιών που αγαπούν την Ελλάδα και τους Ελληνες. Μισούν αυτούς που ανθίστανται στον μισελληνισμό και σε αυτούς που μας γενοκτονούν. Δεν μπορούν να ανεχθούν οι αργυρώνητοι τους αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό που σημειολογικά έτυχε (;) να γιορτάζουν σήμερα.

Μισούν τους Ελληνες γιατί εκφράζουν σεβασμό για το Εθνος τους. Φοβούνται τους Ελληνες γιατί οπλισμένοι με το κατά Μάρκον " Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι" δεν ξεχνούν την ρήση του δικού μας Σωκράτους πως η ατιμωρησία της αδικίας είναι χειρότερη από την ίδια την αδικία.

Μήπως γι’ αυτό είναι o ιδρυτής των ΕΛΛΗΝΩΝ στην φυλακή;

Δώρα Δάνα