Την Κυριακή του Πάσχα των Ορθοδόξων, στις 24 Απριλίου, διεξήχθη στην Γαλλία ο β΄ γύρος των Προεδρικών Εκλογών μεταξύ του Μακρόν και της Λεπέν. Όλες οι δημοσκοπήσεις έδιναν προβάδισμα στον Μακρόν και τελικά επιβεβαιώθηκαν. Από τα κανάλια της Κυβέρνησης ακούσαμε κατά κόρον για “Νίκη της Δημοκρατίας”, και “Συντριβή του Φασισμού, τον Ναζισμού, του Ρατσισμού της Ξενοφοβίας, της Ομοφοβίας κ.λ.π.”
Κατά τις αναλύσεις στα τηλεοπτικά παράθυρα οι καλεσμένοι (Όργανα της Κυβέρνησης Μητσοτάκη) τόνιζαν ιδιαίτερα τα ποσοστά 58,5% του Μακρόν έναντι 41,5% της Λεπέν και έδιναν βαρύτητα στην συσπείρωση των άλλων κομμάτων υπέρ του “Δημοκράτη” Μακρόν. Δεν έπαυαν να πανηγυρίζουν διότι “Σώθηκε η Ευρώπη”, “Ευτυχώς που γλυτώσαμε από τους Φασίστες” για “Το αυγό του Φιδιού” κ.λ.π.
Εντύπωση μου έκανε το γεγονός της ποσοτικής ανάλυσης των ποσοστών βάσει πολιτικών παραμέτρων (Αριστεροί, Δεξιοί, Προοδευτικοί, Συντηρητικοί κ.λ.π.) και σε καμία περίπτωση δεν ακούσαμε γιά την δημογραφική ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος.
Η Γαλλία είναι μία χώρα με βεβαρυμμένο αποικιακό παρελθόν. Το 18ο αιώνα ήταν δεύτερη χώρα σε αποικίες μετά την Ισπανία. Τον 20ο αιώνα ήταν δεύτερη μετά την Μεγάλη Βρετανία. Είχε αποικίες στην Αμερική (Λουϊζιάνα, Καναδάς , Καραϊβική κ.λ.π.), στην Υποσαχάρια Αφρική (Γαλλικό Κογκό, Σουδάν, Μαδαγασκάρη κ.λ.π.), στη Βόρεια Αφρική (Αλγερία, Μαρόκο κ.λ.π.) και στην Άπω Ανατολή (Ινδοκίνα κ.λ.π.).
Κατά τους χρόνους της Αποικιοκρατίας είχε δοθεί η Γαλλική υπηκοότητα σε τεράστιο αριθμό ιθαγενών κατοίκων. Πριν ακόμα την ανεξαρτησία των αποικιών (Μέσα 20ου αιώνα) μεγάλος αριθμός αυτών των Γάλλων πλέον υπηκόων είχαν μεταναστεύσει στη μητροπολιτική Γαλλία σε αναζήτηση καλλίτερης ζωής. Το 1980 ο πληθυσμός της Γαλλίας ανήρχετο σε 55 εκατομμύρια. Δείκτης γεννήσεων 1,9. Το 2020 είχε πληθυσμό 67 εκατομμύρια. Από τη σύγκριση αυτή, σε συνδυασμό με τον δείκτη γεννήσεων που δεν επιτρέπει αύξηση πληθυσμού, εύκολα προκύπτει το συμπέρασμα ότι τα 12 επιπλέον εκατομμύρια δεν αντιστοιχούν σε γηγενείς Γάλλους.
Το Σύνταγμα της Γαλλίας, προϊόν της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 απαγορεύει την αναγραφή Εθνικότητος κατά τις απογραφές που διεξάγονται ανά 10ετία. Επισήμως σαν αλλοδαποί (Immigrants) αναφέρονται μόνο 6,5 εκ. Από αυτούς έχουν πολιτογραφηθεί 2,4 εκ. με πλήρη πολιτικά δικαιώματα. Σε αυτούς που ψηφίζουν στη Γαλλία γιά το μέλλον της Γαλλίας θα πρέπει να προσθέσουμε 5 εκ. Αφρικανούς από την Υποσαχάρια Αφρική, 2 εκ. Άραβες από χώρες του Μαγκρέμπ (Αλγερία, Μαρόκο, Τυνησία), 400.000 Ρομά. Τουλάχιστον 1 - 2 εκ. Ανατολικοευρωπαίους (κυρίως Αλβανοί οι οποίοι πήραν αρχικά Ιταλική υπηκοότητα και εμφανίζονται ως Ιταλοί). Επίσης θα πρέπει να υπολογίσουμε άλλο 1 – 2 εκατομ. από Ασία (Πακιστάν, Ινδία, Μπάκλαντές, Αφγανιστάν κ.λ.π.) οι οποίοι με τον ένα ή άλλο τρόπο (ασυνόδευτα ανήλικα, άσυλο, επανένωση οικογένειας κ.λ.π.) “ενσωματώθηκαν” στην Ευρωπαϊκή κοινωνία. Τα στοιχεία αυτά του EUROBAROMETER μπορεί να μην είναι απόλυτα ακριβή αλλά δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Από την επεξεργασία των παραπάνω δεδομένων εκτιμάται ότι ο αριθμός των ψηφοφόρων του εκλογικού σώματος της Γαλλίας οι οποίοι δεν έχουν Γαλλική καταγωγή ανέρχεται περίπου σε 10 εκατομμύρια.
Στα συστημικά κανάλια δεν ακούσαμε να γίνεται λόγος γιά απόλυτα νούμερα ψήφων αλλά μόνο γιά ποσοστά και τη διαφορά 16% μεταξύ της “Δημοκρατίας και της Προόδου” και της “Ακροδεξιάς, του Ρατσισμού κ.λ.π. “. Σε απόλυτα νούμερα είχαμε 48 εκ. Εγγεγραμμένους. Από αυτούς ψήφισαν 18.800.000 τον νικητή Μακρόν και 13.300.000 την Λεπέν. Απείχαν 13.600.000 και άξιο προσοχής βρέθηκαν 3.000.000 λευκά και άκυρα. Διαφορά μεταξύ Μακρόν και Λεπέν 5,5 εκατομμύρια ψήφοι.
Κατά την προεκλογική εκστρατεία όλη η Ευρωπαϊκή προπαγάνδα, μηδέ της Ελλάδος εξαιρουμένης , εστίαζε στην «ξενοφοβική», «εθνικιστική» και «ρατσιστική» πολιτική της Λεπέν και εκθείαζε την μεταναστευτική πολιτική των Δημοκρατικών Ευρωπαϊκών κρατών γιά ανοιχτά σύνορα, εκφραστής της οποίας παρουσιαζόταν ο Μακρόν. Επομένως όποιος αλλοδαπός με δικαίωμα ψήφου στη Γαλλία ψήφιζε Λεπέν θα έπρεπε να παραπεμφθεί σε ψυχίατρο.
Το υψηλό ποσοστό αποχής και λευκών ψηφοδελτίων αφορά κατά λογική εκτίμηση Γάλλους πολίτες οι οποίοι δεν συμφωνούν με την πολιτική των “Ανοικτών Συνόρων” αλλά ταυτόχρονα δεν ήθελαν να στηρίξουν ένα κόμμα το οποίο η προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ το παρουσίαζε ως το απόλυτο κακό.
Το διακύβευμα αυτών των εκλογών δεν ήταν άλλο από την επιλογή μεταξύ Πατριωτισμού και Παγκοσμιοποίησης. Άλλωστε σε μιά δημοκρατική χώρα με ελεύθερη οικονομία το ποιος είναι Πρόεδρος δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ο Γαλλικός λαός ανέκαθεν διακρινόταν γιά τον πατριωτισμό του μέχρι σημείου που θα μπορούσε ίσως να χαρακτηρισθεί και ως “Σωβινισμός”. Παράδειγμα οι Ναπολεόντιοι Πόλεμοι, ο Α’ ΠΠ , Αποικιοκρατία, Αντίσταση κατά τον Β’ ΠΠ κ.λ.π.
Συνεπώς τα 13 εκατομμύρια που ψήφισαν Λεπέν ψήφισαν σαφέστατα κατά της Παγκοσμιοποίησης και της απώλειας της εθνικής ταυτότητας των Γάλλων. Βέβαια πρώτο κόμμα βγήκε ο Μακρόν που εναρμονίζεται με τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης γιά αντικατάσταση πληθυσμού με νέο αίμα από Αφρική και Ασία.
Αν χαρτογραφήσουμε το εκλογικό σώμα που ψήφισε Μακρόν θα βρούμε τα περίπου 8 - 9 εκατομμύρια. αλλοεθνών με δικαίωμα ψήφου καθώς και Γάλλους οι οποίοι είτε δεν έχουν αντιληφθεί τον εθνικό κίνδυνο που διατρέχει όλη η Ευρώπη από την Παγκοσμιοποίηση (το 2050 οι Ευρωπαϊκοί λαοί θα αντιστοιχούν μόλις στο 3% του πληθυσμού της Γης), είτε είναι ψηφοφόροι αριστερών κατά βάση κομμάτων που ψήφισαν Μακρόν στα πλαίσια κομματικής πειθαρχίας στις ηγεσίες τους γιά πολιτική συνεργασία με τον νέο Πρόεδρο.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι η διαφορά των 5,5 εκατομμυρίων ψήφων που έκρινε την συντριπτική νίκη υπέρ της Παγκοσμιοποίησης οφείλεται αποκλειστικά στη ψήφο των αλλοδαπών που έκριναν το μέλλον της Γαλλίας χωρίς να είναι Γάλλοι. Το είδαμε άλλωστε στους πανηγυρισμούς της νίκης από τα χαρακτηριστικά πολλών παρισταμένων.
Αυτές οι εκλογές χωρίς να έχουν τη παραμικρή σκιά βίας και νοθείας ίσως είναι οι πρώτες στην Ευρώπη που θα πρέπει να σημάνουν συναγερμό γιά τη δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού κάθε χώρας στην οποία το μέλλον θα καθορίζεται όχι από τους γηγενείς αλλά από αλλοεθνείς, οι οποίοι ενδεχομένως θα έχουν διαφορετικό προσανατολισμό και προτεραιότητες.
Χατζηλιάδης Δημήτριος,
τ. Καθηγητής Στρατιωτικής Γεωγραφίας ΣΣΕ
