Σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο της Χώρας έσπευσε να πάρει θέση στο πλευρό της νατοϊκής συμμαχίας και να υιοθετήσει άκρως επιθετικούς τόνους ενάντια στην Ρωσία. Γι’ αυτό και ο Μητσοτάκης έσπευσε να δηλώσει «ευχαριστημένος» από το πνεύμα συναίνεσης που εκδηλώθηκε στην σχετική συζήτηση στην Βουλή. Πίσω από αυτήν την συναίνεση, όμως, βρίσκεται η ρηχή αντίληψη των εγχώριων ελίτ να ταυτίζουν τα «συμμαχικά» συμφέροντα με τα ζητήματα Κυριαρχίας της Χώρας -ή, πολύ χειρότερα, να τα βάζουν πιο πάνω. Νομίζουν ότι μέσα στην «συμμαχική οικογένεια» μπορούν να έχουν μια κάποια υπόσταση, προωθώντας όχι ανάγκες και προϋποθέσεις για την Ελληνική Κυριαρχία, αλλά τα υπεργολαβικά συμφέροντα διάφορων μερίδων των ελίτ.
Ακόμα χειρότερα, η στάση αυτή δεν φαίνεται να λογαριάζει σοβαρά το τι αναταράξεις και ποια «τσουνάμι» προς την Βαλκανική και τη Ν.Α. πλευρά της Ευρώπης και της Μεσογείου θα αντιμετωπίσουμε. Ούτε ακόμα το τι σημαίνει μια μεγάλη αναβάθμιση της Τουρκίας σαν ενδιάμεσης χώρας, μεσολαβητή και μεγαλοδιαπραγματευτή, με άμεσες βλέψεις επί της Ελληνικής Επικράτειας.
Θα μπορούσαμε, όμως, να αντιληφθούμε την τουρκική στρατηγική και τακτική ως «δάσκαλο από την ανάποδη», όπως λέγανε οι Κινέζοι. Δηλαδή, να δούμε πως μια χώρα, που μέχρι το 1980 ήταν σκληρά δεμένη με τον αμερικανικό παράγοντα, έφτασε να είναι μέλος του G20, να ορίζει πόσο και πως θα λειτουργούν οι αμερικανικές βάσεις επί τουρκικού εδάφους, να έχει σχέσεις με την Ρωσία και μάλιστα αναβαθμισμένες, να συνάπτει συμφωνίες με την Ουκρανία, και άλλα που υποδεικνύουν και αποδεικνύουν την έξυπνη πολιτική της και τον έμπρακτο επεκτατισμό της, όντας πάντα μέλος του ΝΑΤΟ και αποσπώντας ωφελήματα σε κάθε κίνησή της. Μπορεί τώρα η Τουρκία να καταδικάζει την εισβολή στην Ουκρανία, αλλά δεν εφαρμόζει κυρώσεις ενάντια στην Ρωσία.
Αντιθέτως, η «πρόθυμη Ελλάδα» ακούει, σε στάση στρατιωτικής προσοχής, τον Πάϊατ και χαιρετίζει υποτακτικά, επί δεκαετίες, κάθε Αμερικανό πρόεδρο, καθώς οι ελληνόφωνες «ηγεσίες» της έχουν προσανατολιστεί να υπηρετούν την σκληρή στρατοπέδευση στο νατοϊκό άρμα («η σωστή πλευρά της ιστορίας», όπως είπε ο Μητσοτάκης), οδηγώντας την Χώρα σε εσφαλμένες και τραγικές επιλογές, που αποδυναμώνουν ακόμα περισσότερο την Εθνική Κυριαρχία.
Φαντασιώνονται μια ομπρέλα προστασίας από την νατοϊκή «οικογένεια», ξεχνώντας όλα τα μαθήματα της πρόσφατης ιστορίας, κλείνουν τα μάτια στην ανοιχτή πριμοδότηση της Τουρκίας από όλη την Δύση, την διαμόρφωση ειδικών σχέσεων ανάμεσα σε Ρωσία και Τουρκία, την ανοιχτή εχθρότητα της Ρωσίας προς τις Ελληνικές θέσεις και στο Κυπριακό, την υπονόμευση των οικονομικών σχέσεων με τις κυρώσεις που διατάσσουν οι ΗΠΑ και ακολουθούν οι ευρωπαίοι «εταίροι». Κάνουν ότι δεν βλέπουν τις αναστατώσεις στην Βαλκανική και δεν μπορούν καν να διακρίνουν την προσεχτική στάση της Σερβίας ή την διαφοροποίηση της Κροατίας.
Η Ελλάδα πρέπει και μπορεί να ακολουθήσει έναν άλλον δρόμο. Τον δρόμο της απόκτησης πλήρους Εθνικής Κυριαρχίας (ναι, ακόμη και σε αυτές τις πολύ δύσκολες συνθήκες) και της συσπείρωσης του Ελληνικού Λαού. Μια Ελλάδα με σοβαρή-στιβαρή στάση σε όλες τις κρίσεις, με μόνο γνώμονα το συνεχές ενδυνάμωμα του Έθνους. Χώρα με συνεχώς αυξανόμενους βαθμούς Κυριαρχίας, το οποίο σημαίνει όχι πολεμικό ορμητήριο του ΝΑΤΟ, όχι πεδίο βολής, όχι λάφυρο επεκτατικών σχεδίων γειτόνων.
Αυτό που όντως χρειάζεται η Ελλάδα είναι μια πραγματικά πολυδιάστατη πολιτική, και όχι να είναι δε(δο)μένη στο άρμα του αμερικανονατοϊκού στρατοπέδου, και μάλιστα με ανατιναγμένη την όποια ευρωπαϊκή διάσταση.
Γιώργος Μάστορας
