Οι ΗΠΑ και οι κατά τόπους ακόλουθοί τους επικαλούνται την «παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου» για να προωθήσουν την αντιρωσική συσπείρωση και για να πετύχουν την ανασυγκρότηση του δυτικού συνασπισμού, που βρίσκεται σε κατάσταση ιστορικής αποδομής.

 Τρεις παρατηρήσεις μπορούμε να κάνουμε γρήγορα, αλλά όχι πρόχειρα, επί του θέματος:

Η πρώτη παρατήρηση, αναφορικά με την επίκληση του Διεθνούς Δικαίου από αυτές τις δυνάμεις, είναι πως αποτελεί ακραία υποκρισία, γιατί είναι οι ίδιες που το έχουν καταπατήσει κατ’ εξακολούθηση, το έχουν μετατρέψει σε νεκρό γράμμα όποτε τους συμφέρει, το έχουν καταλύσει όταν βόλευε τους σχεδιασμούς τους, επομένως τώρα δεν μπορούν να παριστάνουν τους υπερασπιστές του Διεθνούς Δικαίου. Μπορεί να σκεφτεί ο καθένας πόσα τέτοια παραδείγματα υπάρχουν. Οι σύγχρονες «σταυροφορίες», όπως η «Νέα Τάξη Πραγμάτων», ο πόλεμος ενάντια στην «τρομοκρατία», τα κράτη-παρίες, η διάλυση χωρών, η δημιουργία προτεκτοράτων και η επαναχάραξη συνόρων.

Η δεύτερη παρατήρηση σχετίζεται με όσα γίνονται και την κατεύθυνση που παίρνουν οι χώρες (και οι κοινωνίες) μέσα από την «πράσινη ψηφιακή μετάβαση», της υπέρβασης του «αναχρονισμού» -όπως χαρακτηρίζουν- του Έθνους-Κράτους, των νέων μορφών βιοπολιτικού ελέγχου και της κοσμοκρατορικής πολιτικής βασικών κέντρων (χωρών και υπερεθνικών οργανισμών). Όλα αυτά τείνουν να καταρρακώσουν και την έννοια του «Κράτους Δικαίου».

Η τρίτη παρατήρηση αφορά την διαπίστωση πως η επίκληση του Διεθνούς Δικαίου, ως ένα πλαίσιο που καθιερώθηκε βασικά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορεί να είναι χρήσιμο εργαλείο για μικρές και μεσαίες χώρες που πλήττονται από την κατάλυση της κυριαρχίας τους (με οικονομικό στραγγαλισμό, εξαναγκασμό, επεμβάσεις, πολεμική απειλή ή ανοιχτό πόλεμο κ.τ.λ.).

Όμως, ο κυνισμός και η υποκρισία των «Μεγάλων Δυνάμεων» αναφορικά με το Διεθνές Δίκαιο δεν πρέπει να οδηγεί σε αυταπάτες σχετικά με τον σεβασμό από μέρους τους, ιδιαίτερα όταν θεωρούν ότι το Δίκαιο αυτό δεν τους συμφέρει ή το θεωρούν ήδη ξεπερασμένο.

Γιώργος Μάστορας