Η επιλογή να αποτελέσει η Ελλάδα το προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ στον Ρωσοουκρανικό πόλεμο, επιφέρει και την παροχή διευκολύνσεων σε ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις, ώστε να κάνουν χρήση των Ελληνικών θαλασσών και του εναέριου χώρου στις επιχειρήσεις τους, αλλά και την εμπλοκή Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε αντίστοιχες επιχειρήσεις, στο πλαίσιο μάλιστα «αναβάθμισης» των σχέσεων Ελλάδας-ΗΠΑ.
Το αποτέλεσμα είναι τις τελευταίες μέρες στρατηγικά αεροσκάφη των ΗΠΑ να έχουν φθάσει στις Ελληνικές ΝΑΤΟϊκές βάσεις και να τις χρησιμοποιούν για επιχειρήσεις στην Μαύρη Θάλασσα και τα Ουκρανικά σύνορα, την μετάβαση αεροπλανοφόρου των ΗΠΑ στο Βόρειο Αιγαίο, αλλά και την αποστολή Ελληνικών αεροσκαφών στην Μαύρη Θάλασσα.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν ουσιαστική αναβάθμιση της εμπλοκής της Ελλάδος στον Ρωσοουκρανικό πόλεμο, σε τέτοιο βαθμό που ουσιαστικά εντάσσουν την Ελλάδα στους πρωτοπόρους των ΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών και σε καμία περίπτωση δεν απορρέουν αυτόματα από κάποια συμμαχική ανειλημμένη υποχρέωση. Ξεκινώντας από την αποστολή πολεμικού υλικού, το ζήτημα δεν είναι απλά το αν στάλθηκε το υλικό, αλλά επιπρόσθετα το ότι στάλθηκε απευθείας από την Ελλάδα, σε αντίθεση για παράδειγμα με την αποστολή αεροσκαφών από την Πολωνία που ναυάγησε, καθώς η Πολωνία δέχθηκε να τα στείλει μόνο σε βάσεις του ΝΑΤΟ και από εκεί να διατεθούν στην Ουκρανία, κάτι το οποίο θεωρήθηκε επικίνδυνο από τις ΗΠΑ, καθώς οδηγούσε σε εμπλοκή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο. Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς πως όχι μόνο η αποστολή υλικού εκ μέρους της Ελλάδος δεν ήταν με κανένα τρόπο υποχρεωτική, αλλά αντίθετα αποτελεί ιδιαίτερα επικίνδυνο χειρισμό. Αντίστοιχα, η αναβάθμιση του ρόλου των ΝΑΤΟϊκών βάσεων της Ελλάδος, και ιδιαίτερα της Αλεξανδρούπολης, με την μεταφορά στρατηγικού πολεμικού υλικού των ΗΠΑ, την μετακίνηση αεροπλανοφόρου στο Βόρειο Αιγαίο, ουσιαστικά τις αναδεικνύει ως βασικό επιχειρησιακό κόμβο των ΗΠΑ για τις επιχειρήσεις τους στην Μαύρη Θάλασσα και τα ουκρανικά σύνορα. Επιπλέον, η χρήση Ελληνικών αεροσκαφών για την συλλογή πληροφοριών στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, και την προώθηση τους στο ΝΑΤΟ με σκοπό την ενίσχυση της ουκρανικής άμυνας, δείχνει πως η Ελλάδα εντάσσεται πλήρως στις ΝΑΤΟϊκές επιχειρήσεις και δεν αρκείται καν στην παροχή διευκολύνσεων στις βάσεις και τον εναέριο χώρο της.
Με τον τρόπο αυτό, η Ελλάδα εμπλέκεται πολυεπίπεδα στον πόλεμο και εξ’ αντικειμένου αποτελεί μια χώρα κόμβο, που εντάσσεται στον αμερικανορωσικό ανταγωνισμό και τους σχεδιασμούς των δυο αυτών χωρών σε οποιαδήποτε περίπτωση κλιμάκωσης αυτού του ανταγωνισμού. Κάτι το οποίο επιφυλάσσει σημαντικούς κινδύνους για την ασφάλεια της Ελλάδος και πλήττει σημαντικά τις δυνατότητες άσκησης εξωτερικής πολιτικής στο μέλλον, καθώς επί της ουσίας αφαιρεί -αντί να κατοχυρώνει- βαθμούς αυτονομίας για την Χώρα.
Μέσα από αυτές τις κινήσεις το εγχώριο πολιτικό σύστημα φαντασιώνεται πως αν επιδείξει «αφοσίωση» άνευ όρων στην δυτική συμμαχία θα εξασφαλίσει την προστασία της Χώρας από τον τουρκικό αναθεωρητισμό και επεκτατισμό. Αδυνατεί, όμως, να δει πως, εν αντιθέσει με την Ελληνική «αφοσίωση», οι τουρκικές κινήσεις, σε σχέση για παράδειγμα με το ουκρανικό ζήτημα, έτυχαν θετικής ανταπόκρισης και συγχαρητηρίων από τους «συμμάχους» μας. Ο Μητσοτάκης και η κουστωδία του δεν αντιλαμβάνονται πως το δυτικό σύστημα συμμαχιών, υπό την έμπνευση και καθοδήγηση των ΗΠΑ, βαδίζει προς σημαντικές εμπλοκές και περιλαμβάνει και «αναλώσιμα μέρη». Το αν κανείς, όμως, είναι «αναλώσιμος» στην νέα εποχή που βαδίζουμε δεν αφορά αποκλειστικά το πόσο «αφοσιωμένος» είναι, αλλά και το μέγεθος, τις σχέσεις, τις κινήσεις που μπορεί να κάνει, ώστε να παίξει κάποιον ρόλο στην περιοχή του. Η Ελλάδα της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ και των άλλων συστημικών δυνάμεων του πολιτικού κατεστημένου, το μόνο ρόλο που μονίμως παίζει, εδώ και δεκαετίες, είναι αυτό του υποτελούς στα ξένα συμφέροντα.
Γιώργος Μάστορας
