Τελούμε σε κατάσταση απουσίας αντιπολίτευσης της Χώρας. Ταυτόχρονα, τελούμε σε κατάσταση δομικής συμπολίτευσης από τα καθεστωτικά κόμματα, από το πολιτικό σύστημα και τον τρόπο οργάνωσής του, από τις οικονομικές ελίτ, καθώς και από τις διασυνδέσεις και τις εξαρτήσεις από διεθνή κέντρα (π.χ. ΕΕ και η οικονομική της πολιτική, τράπεζες, ΔΝΤ, μνημονιακές δεσμεύσεις) και επιδιώξεις των πρεσβειών (κυρίως ΗΠΑ και Γερμανίας).
Η δομική συμπολίτευση έχει ρίζες σε ολόκληρη την μεταπολιτευτική περίοδο, από τότε που επιλέχθηκε ο δικομματισμός (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) ως βασικός πυλώνας των κύριων προσανατολισμών του συστήματος. Ο «εκσυγχρονισμός» του Σημίτη, ως πολιτική-κοινωνική κατάσταση και τάση, αποτέλεσε κομβικό σημείο για την επιτάχυνση της «ευρωποποίησης» της Χώρας, καθώς και για να στηθεί η φαντασίωση μιας Ελλάδας υλικής ευδαιμονίας και ανάπτυξης μέσα από την τριπλέτα «Χρηματιστήριο, Ευρώ, Ολυμπιακοί Αγώνες 2004».
Μέσα σε μια δεκαετία όλα αυτά είχαν εξανεμιστεί, με την Χώρα να γνωρίζει μια τεράστια κρίση εθνικών διαστάσεων: Οικονομική χρεωκοπία, απώλεια του 25% του ΑΕΠ της, καθώς και τα μνημονιακά δεσμά που επέβαλλαν οι «δανειστές» - τοκογλύφοι, με υποθήκευση για 99 χρόνια όλου του δημόσιου πλούτου. Πάνω στην αποδοχή του οικοδομήματος αυτού, και πάνω στις τρικυμίες που τάραξαν την Πατρίδα μας τα χρόνια αυτά, στήθηκε η δομική συμπολίτευση των τριών πλέον κομμάτων ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ. Η ληξιαρχική πράξη γέννησης αυτής της συμπολίτευσης έγινε όταν ψήφιζαν από κοινού το τρίτο και (χειρότερο) εθνοκτόνο μνημόνιο, στις 14 Αυγούστου 2015. Σταδιακά, φτάσαμε στην σημερινή κατρακύλα όλου του εγχώριου συστημικού πολιτικού κόσμου στον ευρωατλαντισμό, την πλήρη παράδοση στην ηγέτιδα δύναμη της Δύσης (ΗΠΑ) και ό,τι αυτή προστάξει για την Χώρα μας και την ευρύτερη περιοχή (π.χ. Συμφωνία Πρεσπών, εμπλοκή της Ελλάδος στον πόλεμο της Ουκρανίας).
Επί δικομματισμού, τις πρώτες δεκαετίες της μεταπολίτευσης, η κυβέρνηση κυβερνούσε, η αντιπολίτευση έλεγχε την κυβέρνηση, εισέπραττε την αναμενόμενη φθορά της κυβέρνησης, κι όταν αυτή αναλάμβανε την διακυβέρνηση τηρούσε -στο όνομα «τής συνέχειας του κράτους»- σχεδόν όλες τις βασικές δεσμεύσεις που είχε πάρει η προηγούμενη κυβέρνηση. Τώρα, την περίοδο της δομικής συμπολίτευσης, υπάρχει αποχή και άρνηση από την μείζονα και ελάσσονα αντιπολίτευση να παίξουν έναν ρόλο ουσιαστικά αντιπολιτευτικό, να τεθούν διαφορετικοί στόχοι, να δρομολογηθούν διαδικασίες κινητοποιήσεων και συμμετοχής των Ελλήνων.
Στην ουσία, η δομική συμπολίτευση αφορά και στηρίζεται στην πλήρη σύγκλιση επί του προγραμματικού πεδίου και των προσανατολισμών. Αφορά απλά την διακυβέρνηση εντός πλαισίων πολύ ορισμένων και συγκεκριμένων, αλλά, ακόμα περισσότερο, αφορά επίσης δυο διαδικασίες σημαντικές: Το σύστημα μπορεί να αναπαράγεται και να διαιωνίζεται με πιο «αυτόματο τρόπο», χωρίς να χρειάζεται πρωταγωνιστικές δυνάμεις, παρά μόνο διεκπεραιωτικές - διαχειριστικές ομάδες (ανεξαρτήτως κομματικού χρώματος και προέλευσης), αρκεί να υπηρετούν τις προδιαγραφές του συστήματος χωρίς ουσιαστικές αντιρρήσεις. Άλλωστε, η δεύτερη πράξη της δομικής συμπολίτευσης μετά το τρίτο μνημόνιο είναι οι όρκοι που ομνύουν ενάντια στον «εθνολαϊκισμό» και η τρίτη είναι ο «αντιρωσισμός».
Στα πλαίσια αυτά, ο Λαός (με όλες τις σημασίες και έννοιες του όρου, και χωρίς να τον εκθειάζουμε ή να τον αγιοποιούμε) απλά δεν έχει πλέον κανένα ρόλο. Τι του αναλογεί; Να προσαρμοστεί - υποταχτεί στο νέο πλαίσιο, να κάτσει ήσυχος και φοβισμένος στο καβούκι του, ατομικοποιημένος ο καθένας σε μέγιστο βαθμό, με συναίσθηση μια γενικευμένης ανημποριάς. Το μόνο που του επιτρέπεται είναι ο ρόλος του ψηφοφόρου (πάντοτε όμως σε συστημική κομματική κατεύθυνση) και του «περιορισμένου» καταναλωτή.
Η αναπαραγωγή με τέτοιους όρους τού πολιτικού συστήματος, των κομμάτων και του προσωπικού τους, δεν χρειάζεται καθόλου την έννοια της μη ελεγχόμενης αντιπολίτευσης, την αυτόνομη - ακηδεμόνευτη έκφραση τού Λαού, της Κοινωνίας, των Πολιτών. Ο «αντιεθνολαϊκίστικος» λόγος της δομικής συμπολίτευσης προσπάθησε να συκοφαντήσει με κάθε ανέντιμο και παράνομο τρόπο όλες τις μεγάλες στιγμές τής θέλησης τού Ελληνικού Λαού τα τελευταία χρόνια.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι αναγκαία η συγκρότηση μιας πραγματικής Αντιπολίτευσης υπέρ της Πατρίδας και του Λαού. Η Ώρα της Εθνικής Αντιπολίτευσης, η Ώρα των ΕΛΛΗΝΩΝ πλησιάζει!
Γιώργος Μάστορας
