Όποιος ζει ή κινείται σχεδόν καθημερινά στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας (Άγιος Παντελεήμονας, πλατεία Αττικής, πλατεία Βικτωρίας, πλατεία Αμερικής κ.ο.κ.), αυτό που θα διαπιστώσει είναι τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα και συσχετισμό τους. Γειτονιές που δεν συνθέτουν πια μια ενιαία κοινωνία, αλλά πολλές, παράλληλες, που ζουν βάσει των δικών τους αξιών και των δικών τους κανόνων. Στις γειτονιές αυτές επ΄ ουδενί δεν υπάρχει η χλιδάτη διαβίωση που διαλαλούν στα ηχητικά σκουπίδια τους οι «καλλιτέχνες» της «μουσικής» που αποκαλούν ως «τραπ», αλλά μια πραγματικότητα πολυεθνικών και πολυθρησκευτικών αντιθέσεων, που ορισμένες φορές οδηγεί δυστυχώς και σε συγκρούσεις.

Την ίδια ώρα, δεν λείπουν οι εκτός (κυριολεκτικά) τόπου και χρόνου, «δικαιωματιστές», «αλληλέγγυοι», «αντιφασίστες», «αντιρατσιστές», οι οποίοι μπορεί να κινούνται ιδεολογικά και πολιτικά σε μια γραμμή, που αν συμπυκνώνονταν σε μια φράση-σύνθημα αυτή θα ήταν «με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες θα ζήσουμε μαζί», αλλά σε ό,τι αφορά την προσωπική τους διαδρομή δρούνε εντελώς διαφορετικά. Σε αντίθεση με τα εκ του ασφαλούς λεγόμενα τους αφιερώνουν σημαντικό χρόνο και αρκετό χρήμα προκειμένου να βρουν στα δικά τους παιδιά κάποιο «καλό» ιδιωτικό ή δημόσιο σχολείο. Και βεβαίως, ως «καλό» οι ίδιοι εννοούν ένα σχολείο το οποίο δεν θα έχει τόσους (ή ακόμη…καλύτερα καθόλου) αλλοδαπούς μαθητές όσους έχουν εκείνα των λαϊκών γειτονιών, για τα οποία κατά τ΄ άλλα δήθεν κόπτονται.

Ακόμη ενθυμούμαι την περίπτωση ενός γνωστού «δικαιωματιστή», ο οποίος όταν ερωτήθηκε εάν στο σχολείο που πηγαίνει ο γιος του έχει αλλοδαπούς συμμαθητές, όχι μόνο δεν απάντησε ή έστω σιώπησε αφού η όλη ιστορία μάλλον «δεν τον έπαιρνε…», αλλά φρόντισε να παρουσιάσει στους διαδικτυακούς φίλους του την ερώτηση με ανέντιμο και αποπροσανατολιστικό τρόπο.

Ο κοινωνικός αυτοματισμός της ίδιας της πολυπολιτισμικότητας, που κατά τ΄ άλλα διατρανώνουν με στόμφο, φροντίζει πολύ καλά ώστε οι άνετες μεσοαστικές και μεγαλοαστικές γειτονιές στις οποίες αυτοί ζουν να είναι ομογενοποιημένες, καθώς εκεί δεν ζουν άνθρωποι τέτοιοι που να ισχύει το σύνθημα «με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες θα ζήσουμε μαζί». Οι μόνοι αλλοδαποί που ενδεχομένως να βρεθούν σ΄ αυτές τις περιοχές, είναι οικιακοί βοηθοί, καθαριστές και εργάτες παντός είδους, που εξυπηρετούν ποικιλοτρόπως (και) τους «ανθρωπιστές» αυτού του είδους.

Μπροστά σε όλη αυτήν την κατάσταση οι εκάστοτε εγχώριες κυβερνήσεις, οι θεσμοί, τα ΜΜΕ και οι μηχανισμοί παραγωγής ιδεοληπτικών καταστάσεων, όχι μόνο δεν κάνουν κάτι για να προάγουν την Ελληνικότητα, αλλά φροντίζουν να την χαντακώνουν με διάφορα εθνομηδενιστικά αφηγήματα.

 Γιώργος Μάστορας