Το λεγόμενο «Συνταγματικό τόξο» (δηλαδή το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που επάνδρωσαν μεταπολιτευτικά τις κυβερνήσεις της Χώρας, εφαρμόζοντας σε όλους μας αντεθνικές και αντιλαϊκές πολιτικές, στην συνέχεια τα Μνημόνια και τώρα την διαχείριση του κορωνοϊού), μετά από έναν δεκαετή περίπου κοινό αγώνα εναντίον του «εθνολαϊκισμού», τώρα περνά σε μια κλιμάκωση με δύο σκέλη: το πρώτο είναι το «τείχος δημοκρατίας» όλων των συστημικών κομμάτων «απέναντι στον φασισμό και τον ναζισμό». Κάτω από τον (διάτρητο) μανδύα της «εμπέδωσης της δημοκρατίας» επιχειρούν στην πραγματικότητα να καμουφλάρουν τον ολοκληρωτικό τους ρόλο και την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος παρακολούθησης και εντολών. Έτσι, δεν θα φαίνονται ούτε η καταπάτηση του Συντάγματος, ούτε η διάλυση κάθε έννοιας ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, ενώ ταυτόχρονα θα προωθείται το νέο πλέγμα με κυρίαρχο στοιχείο την κατάργηση του δημόσιου χώρου και της άσκησης της πολιτικής (για όσους κινούνται εκτός συστημικής εμβέλειας και συνεννόησης).
Από τα μνημονιακά χρόνια μέχρι σήμερα οι καταπατήσεις του Συντάγματος και ο περιορισμός των ελευθεριών και των δικαιωμάτων αυξάνονται γεωμετρικά. Κάτι το οποίο δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται τόσοι συνταγματολόγοι, τόσοι επιστήμονες, τόσοι πολιτικολογούντες κι οι έχοντες το ελευθέρας στο «μπλα-μπλα» στα καθεστωτικά ΜΜΕ. Όποιος, λοιπόν, δεν αποδέχεται αυτή την μεταμφίεση του «Συνταγματικού τόξου» τίθεται εκτός κοινωνικού και πολιτικού πλαισίου, με πολλές συνέπειες. Το δεύτερο αφορά τον διαχωρισμό του Ελληνικού Λαού σε εμβολιασμένους και μη, με τον ανοιχτό πλέον πόλεμο της κυβέρνησης ενάντια στους ανεμβολίαστους πολίτες. Αυτός ο διχασμός εντός της κοινωνίας, εντός των χώρων εργασίας, εντός των χώρων πολιτισμού, διασκέδασης, αθλητισμού, τείνει να γενικευτεί παντού. Δημιουργούνται έτσι βολικές διαιρέσεις, αποπροσανατολιστικές εντάσεις, μίσος και κακεντρέχεια. Η οργανωμένη κοινωνία (πρέπει να) απαρτίζεται μόνο από εμβολιασμένους πολίτες, ενώ για τους υπόλοιπους δεν υπάρχει χώρος και δικαιώματα. Πρέπει να απομονωθούν, να αποκλειστούν, να παταχθούν, να χλευαστούν, να ταπεινωθούν, να συκοφαντηθούν. Πρόκειται για ένα είδος υγειονομικής δικτατορίας, που συνεχώς εντείνεται για προφανείς πολιτικούς λόγους, και δεν στηρίζεται σε κανένα επιστημονικό δεδομένο.
Με αυτές τις δύο νέες διαχωριστικές γραμμές οι δυνάμεις του συστήματος στην αποικία «η Ελλάς» προχωρούν ουσιαστικά σ’ έναν πόλεμο ενάντια στην Χώρα και την Κοινωνία. Παράλληλα, αυτοί οι εθελόδουλοι εντολοδόχοι συνεχίζουν να εξυπηρετούν με γλοιώδη προθυμία ξένες δυνάμεις, πρεσβείες, δανειστές και δυνάστες του Τόπου…
Γιώργος Μάστορας
