Μια πρόσφατη συνέντευξη του Βαγγέλη Βενιζέλου στην κρατική τηλεόραση, δείχνει να λειτουργεί με το περιεχόμενό της ως «βαρόμετρο» για την μελλοντική πλεύση του εγχώριου συστήματος. Σε αυτήν την συνέντευξη, ο Βενιζέλος συμπέρανε ότι «επιβάλλεται» να υπάρξουν πλήρεις ευθυγραμμίσεις του ντόπιου πολιτικού συστήματος με το Δυτικό στρατόπεδο. Επίσης, ότι έχει έρθει η ώρα να «λύσουμε» τις διαφορές μας με την Τουρκία, είτε με συνομιλίες είτε μέσω της Χάγης, αφού ανήκουμε και οι δυο στο στρατόπεδο της Δύσης, επομένως μπορούν να υπάρχουν αμοιβαία επωφελείς μοιρασιές. Τόνισε, επιπλέον, την αναγκαιότητα κυβερνήσεων συνεργασίας, για να μπορέσει η Χώρα να προχωρήσει, αλλά και να «απορροφηθούν» οι πολιτικές αναταράξεις που θεωρεί ότι θα προκύψουν. Παραθέτοντας κάποια αποσπάσματα της τοποθέτησής του, ξεδιπλώνεται όλος ο τρόπος σκέψης και ύπαρξης μιας ντόπιας άρχουσας τάξης που διδάχθηκε ότι μπορεί να υπάρχει μόνο δια (και για χάρη) των «συμμάχων». Μιας ολιγάριθμης παρασιτικής κλίκας, που επιμένει στον ραγιαδισμό και την εθελοδουλία, που δεν την νοιάζει καθόλου το μέλλον της Πατρίδας και του Λαού, και σήμερα έχει ξεκάθαρα απωλέσει και τις τελευταίες αναστολές τις οποίες (ίσως) είχαν παλιότεροι πολιτικοί εκπρόσωποί της.
Ο Βενιζέλος υποστήριξε ότι «είμαστε στο θερμό εισαγωγικό επεισόδιο ενός πολέμου που μπορούμε να χαρακτηρίσουμε Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και ο οποίος ελπίζουμε να εξελιχθεί πολύ γρήγορα σε ψυχρό πόλεμο». Ακόμα, είπε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι μόνο ένας πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, αλλά ένας πόλεμος της Δύσης ενάντια στην Ρωσία, που μεταξύ άλλων αφορά «το επίπεδο και τον τρόπο ζωής μας, γιατί η Δύση είναι ένας πολιτισμός, είναι μια κατάκτηση, είναι η αγορά, είναι ο καπιταλισμός, αλλά είναι και η τεχνολογία, κυρίως όμως είναι η δημοκρατία, το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα».
Για τον Βενιζέλο, η ευθυγράμμιση με την δυτική πολιτική και τον ευρωατλαντισμό «είναι όρος ύπαρξης», καθώς «η Ελλάδα είναι μια χώρα μέλος της ΕΕ, της Ευρωζώνης, του ΝΑΤΟ από το 1952, είναι μια χώρα δυτική, και βέβαια υπερασπίζεται το κεκτημένο της». Μάλιστα, εντάσσει την επιλογή αυτή στο συνολικό αφήγημα των ελίτ της Χώρας μας, που αναζητά προς την Δύση την ίδια την ιδρυτική πράξη γέννησης του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους, τονίζοντας πως «η Ελλάδα κέρδισε σε ανεξαρτησία, σε εδάφη, σε πληθυσμό και σε πλούτο εν δυνάμει, όταν έκανε καθαρές δυτικές επιλογές τα 200 χρόνια της ιστορίας της». Ξεχνά, βεβαίως, μερικές μεγάλες… επιτυχίες των «καθαρών δυτικών επιλογών»: Την τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής, το σαμποτάρισμα του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο την περίοδο 1955-1959, την τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου, τον οικονομικό στραγγαλισμό από το ΔΝΤ και την ΕΕ, το «σπρώξιμο» της κατάπτυστης Συμφωνίας των Πρεσπών κ.ο.κ. Και επειδή τα ξεχνά, πάει ένα βήμα παραπέρα, συμβουλεύοντας να απεμπολήσουμε ακόμα και τα τυπικά υπολείμματα της ανεξαρτησίας μας: «Η Ελληνική κυβέρνηση πρέπει πάντα να εντάσσεται στο mainstream της δυτικής αντίληψης και συμμαχίας και του ΝΑΤΟ». Δηλαδή, χωρίς δική μας βούληση και απόλυτα δεδομένη…
Ο Βενιζέλος σωστά αντιλαμβάνεται πως «οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό θα εξαρτώνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από συσχετισμούς που διαμορφώνονται σε υψηλότερο επίπεδο». Αντί όμως να συμπεράνει πως η οικοδόμηση βαθμών Κυριαρχίας αποτελεί μονόδρομο για την Χώρα μας, αν θέλει να υπάρξει στο περιβάλλον αυτό, θεωρεί πως «αυτοί οι συσχετισμοί καθιστούν χρήσιμη για την Δύση την Τουρκία, καθιστούν χρήσιμη για την Δύση την Ελλάδα». Στο ίδιο στρατόπεδο, λοιπόν, Ελλάδα και Τουρκία, στην Δύση, και μάλιστα με νέο… εθνικό σκοπό: Την «ανάσχεση προς την Ρωσία», όπου «η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ είναι πάρα πολύ χρήσιμη» (όχι στην Ελλάδα, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο…).
Σχολιάζοντας την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, ο Βενιζέλος θεωρεί πως «οι Ηνωμένες Πολιτείες υποδέχονται την Ελλάδα ως έναν καλό, αποτελεσματικό και όχι αμφίθυμο δυτικό σύμμαχο, που είναι από το 1952 στο ΝΑΤΟ και που έχει μια ενεργό εταιρική θέση, η οποία έχει επεκταθεί τα τελευταία χρόνια». Δεν έχει καθόλου άδικο όταν θυμίζει πως σε αυτήν την στρατηγική πρόσδεση στο αμερικανικό άρμα, το Ελληνικό Κράτος έχει συνέχεια: «Επί των ημερών όλων των κυβερνήσεων, δηλαδή και των ημερών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των ημερών της κυβέρνησης ΝΔ, είχαμε επαύξηση των διευκολύνσεων, των βάσεων δηλαδή, στην Ελλάδα». Και συνεχίζει, αναφέροντας πως «δεν πρέπει να νιώθει άσχημα η χώρα, επειδή οι Αμερικανοί την τιμούν από την άποψη αυτή», αλλά διευκρινίζει κιόλας: «Να μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι γίνεται μια αμερικανική επιλογή υπέρ της Ελλάδος και κατά της Τουρκίας, διότι και αυτό θα ήταν μια αφελής προσέγγιση». Άλλη μια (φρικτή) αλήθεια. Αφέλεια και αυταπάτη πως οι ΗΠΑ θα πάρουν το μέρος μας. Εμείς, όμως, οφείλουμε να τα δώσουμε όλα…
Είναι γνωστό ότι ο Βενιζέλος αυτοχαρακτηρίζεται ως… εθνικό κεφάλαιο. Και ως τέτοιο δεν σταματά να θέτει τον εαυτό του ξανά στην διάθεση ενός νέου συνεργατικού κυβερνητικού σχήματος: «Οι κυβερνήσεις συνεργασίας προσφέρουν επίσης μεγαλύτερο εύρος στελεχών και πολύ μεγαλύτερη διαφάνεια και θα μπορούσαν να προσφέρουν και πολύ μεγαλύτερη συναίνεση». Και συνεχίζει λέγοντας πως «τώρα τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα, αυτός είναι ο φόβος μου και η αγωνία μου… Το πρόβλημα δεν είναι τεχνικά ή θεσμικά ποια κυβέρνηση θα προκύψει, πόσων κομμάτων, με ποιον πρωθυπουργό, αλλά εάν το πολιτικό σύστημα θα βρεθεί στο ύψος των περιστάσεων»!
Θεωρεί ξεκάθαρα ότι σήμερα μια κυβέρνηση συνεργασίας είναι μονόδρομος: «Είμαστε σε πόλεμο, σε παγκόσμιο πόλεμο, είμαστε μπροστά σε μια κρίση υγειονομική που δεν έχει τελειώσει. Η Ελλάδα έχει δημοσιονομικά προβλήματα, και διογκώνει το χρέος της… Οι τράπεζες θα έχουν ξανά προβλήματα με νέα γενιά κόκκινων δανείων. Πρέπει να οργανώσουμε έτσι τις εθνικές μας δυνάμεις, ώστε να υπάρχει συσπείρωση, διορατικότητα, ταχύτητα, αποτελεσματικότητα». Με τα παραπάνω λόγια, απηχεί τους κρυφούς και φανερούς σχεδιασμούς μερίδων της ελίτ, ξένων και εγχώριων. Η Ελλάδα ξανά θυσία για το… καλό της Δύσης, με τα λαϊκά στρώματα να βρίσκονται ξανά στο ταμείο για να πληρώσουν τα «σπασμένα» των ελίτ.
Ο ίδιος ο Βενιζέλος έχει υπάρξει κραυγαλέα αρνητικός πρωταγωνιστής της πρόσφατης Ελληνικής πολιτικής ιστορίας, με τον ρόλο του στο μνημονιακό καθεστώς εκχώρησης Εθνικής και Λαϊκής Κυριαρχίας, θεωρεί όμως πως μπορεί να νουθετεί τα κόμματα «να βοηθήσουν την κοινωνία, κατά κάποιον τρόπο, παιδαγωγικά». Ποια λαϊκή θέληση, ποια δημοκρατία; Αν ο Ελληνικός λαός δεν συμφωνεί μαζί μας, θα φροντίσουμε εμείς να τον διαπαιδαγωγήσουμε έτσι ώστε να συμφωνεί. Κι αν ούτε αυτό πιάσει; Τότε, «ας αλλάξουμε λαό», όπως είχε προτείνει το 1953 στην κυβέρνηση-ανδρείκελο των Σοβιετικών στην ανατολική Γερμανία το σταλινικό θλιβερό υποκείμενο Μπέρτολτ Μπρεχτ, μετά την εξέγερση του γερμανικού λαού εναντίον των κομμουνιστών δυναστών του.
Γιώργος Μάστορας
