Αφορμή για το κείμενο αυτό αποτελούν τα λεγόμενα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Παύλου Πολάκη από το βήμα της Βουλής πριν από λίγες ημέρες: «Η ιστορία της Ελλάδας μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους είναι η ιστορία της πάλης δύο παρατάξεων. Της προοδευτικής δημοκρατικής αριστερής που εξέφραζε την κοινωνική πλειοψηφία και της συντηρητικής, δεξιάς και ακροδεξιάς, που εξέφραζε την εκάστοτε μειοψηφία των εκμεταλλευτών και της ολιγαρχίας. Η πρώτη είχε Κολοκοτρώνηδες, Μακρυγιάννηδες, αγωνιστές της εθνικής ανεξαρτησίας και των εργατικών δικαιωμάτων, Βελουχιώτηδες, 114, Πολυτεχνείο, Αλλαγή. Η δεύτερη φτιάχτηκε από τους κοτζαμπάσηδες της τουρκοκρατίας και σ’ αυτήν βρήκαν καταφύγιο από μαυραγορίτες και δοσίλογους μέχρι υπόκοσμο των Γκοτζαμάνηδων και χουντικούς».
Εννοείται πως δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο να ασχοληθεί ο οποιοσδήποτε με τις… απόψεις του Πολάκη για την Ελληνική Ιστορία. Με έναν γραφικό τύπο, ο οποίος το 1989 μαζί με άλλους αλήτες - τραμπούκους της ΚΝΕ και διαφόρων ακροαριστερών οργανώσεων επιτέθηκαν στους συμμετέχοντες σε εκδήλωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Βόρειο Ήπειρο (τότε υπήρχε ακόμη το κομμουνιστικό καθεστώς στην Αλβανία), που πραγματοποιήθηκε στην ιατρική σχολή Αθηνών με κεντρικό ομιλητή τον Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, Σεβαστιανό. Ειδικά μάλιστα, όταν όλα αυτά ειπώθηκαν στο πλαίσιο του δικομματικού καυγά ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ στο Κοινοβούλιο για το θέμα της παραπομπής του Νίκου Παππά. Του υπουργού της… «προοδευτικής παράταξης», που τότε δήλωνε ότι όποιοι έχουν τα πιο χοντρά πορτοφόλια, θα αποκτήσουν την ιδιοκτησία των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών και την διαχείριση της «ενημέρωσης» των πολιτών. Και όμως, από τα λεγόμενα του φαιδρού αυτού τύπου προκύπτει ένα ενδιαφέρον θέμα άξιο σχολιασμού: Είναι η ιστορία της Ελλάδας «η ιστορία της πάλης δύο παρατάξεων»;
Επειδή ο χώρος δεν μας το επιτρέπει, παραθέτουμε μία σύντομη –αλλά όχι πρόχειρη- τοποθέτηση επί του θέματος. Η Ιστορία της νεότερης Ελλάδας σημαδεύεται κυρίως από τους εξής παράγοντες και την αλληλεπίδρασή τους: α) Τον ξένο παράγοντα, ο οποίος από την πρώτη στιγμή είχε ενεργό ρόλο στην προσπάθεια να περιοριστεί η υπόσταση της Χώρας, να ψαλιδιστούν οι δυνατότητές της και να υπάρξει αυτή μόνο ως ενεργούμενο και υποχείριο των εκάστοτε Μεγάλων Δυνάμεων. β) Το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό της Χώρας, το οποίο με ελάχιστες φωτισμένες εξαιρέσεις (οι οποίες δεν πολιτογραφούνται ακριβώς με βάση τις «δύο παρατάξεις») υπήρξε παρασιτικό και άμεσα υπαγόμενο στις Μεγάλες Δυνάμεις. Για σχεδόν έναν αιώνα μετά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό τα κόμματα είναι προσωποπαγή, εκφράζοντας (με μπερδεμένο είναι η αλήθεια τρόπο) εξωτερικά, εσωτερικά ή τοπικιστικά συμφέροντα. Ο Λαός δεν είναι φυσικά μόνιμα επαναστατημένος, καθώς για μακρές χρονικές περιόδους υποτάσσεται στην κομματοκρατία και ψάχνει μέσα από αυτήν να τακτοποιήσει συμφέροντα ατομικού και συντεχνιακού χαρακτήρα. Ο πιο μόνιμος και βαθύς διχασμός στο εγχώριο πολιτικό σύστημα θα έρθει από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι το 1936, αντικατοπτρίζοντας ουσιαστικά έναν διχασμό στο εσωτερικό του, με τους βενιζελικούς και τους αντιβενιζελικούς. Οι κομμουνιστές θα υπάρξουν μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως ένας αρκετά αδύναμος παράγοντας στην πολιτική ζωή του Τόπου. Το ΚΚΕ θα γιγαντωθεί με τις γνωστές μεθόδους μέσα από την τραγωδία της κατοχής της Χώρας και τα όσα μετέπειτα επακολούθησαν. Ας θυμηθούμε ότι τον Δεκέμβριο του 1944 πρωθυπουργός της Χώρας ήταν ο κεντρώος και όχι δεξιός Γεώργιος Παπανδρέου, ενώ κατά την περίοδο 1946 – ’49 οι ΗΠΑ δεν ήθελαν δεξιά, αλλά κεντρώα κυβέρνηση, την οποία και επέβαλαν με μεγάλο ζήλο. Χάρη στις… φιλότιμες προσπάθειες των κυβερνήσεων της δεξιάς και του κέντρου και ιδίως του ψευτοεθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, το στρατιωτικά τσακισμένο ΚΚΕ του 1949 θα επανακάμψει πολιτικά ελάχιστα χρόνια αργότερα, με αποτέλεσμα το μετωπικό του σχήμα (ΕΔΑ) το 1958 να βγει δεύτερο κόμμα, οπότε υπήρξε η εναγώνια προσπάθεια των ΗΠΑ και του εγχώριου συστήματος να αποκατασταθεί η «ομαλότητα» και να επανέλθει ένας δικομματισμός με πρωταγωνιστές την δεξιά (ΕΡΕ) και την κεντρώα (Ένωση Κέντρου) παράταξη, με την αριστερά να επανέρχεται και πάλι σε τρίτο ρόλο.
Μετά την «παρένθεση» (όπως οι ίδιοι οι εμπνευστές της την χαρακτήρισαν) της 21ης Απριλίου 1967, επέρχεται η Μεταπολίτευση κι εγκαθιδρύεται ένα αυστηρά δικομματικό σύστημα αρκετά ενισχυμένο. Οι αγώνες που ξεσπούν είτε αντιμετωπίζουν την εχθρότητά του είτε γίνονται αντικείμενο διαχείρισης κι ενσωμάτωσης. Η Αριστερά έχει κι αυτή τον δικό της αφομοιωτικό ρόλο, που δεν ξεφεύγει καθόλου απ’ αυτό το συστημικό πλαίσιο. Το 2012 ο δικομματισμός καταρρέει και έχουμε την εμφάνιση ενός νέου ρεύματος εθνικού και κοινωνικού ριζοσπαστισμού, ο οποίος δείχνει να ακουμπάει από την μία πλευρά στον ΣΥΡΙΖΑ κι από την άλλη στην τότε πολιτική έκφραση των Ελλήνων Εθνικιστών, την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Εις ό,τι αφορά την τελευταία, οι γνωστές ανέντιμες και παράνομες «πρωτοβουλίες» των Σαμαρά – Αθανασίου – Δένδια «έλυσαν το πρόβλημα», με αποτέλεσμα να ανοίξει ο δρόμος για την έλευση στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ. Η «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση, που προέκυψε τον Ιανουάριο του 2015, δεν ξέφυγε ούτε εκατοστό από το πλαίσιο που όρισαν οι Μεγάλες Δυνάμεις και οι εγχώριες ελίτ. Παίζοντας, μάλιστα, με ζήλο προωθητικό ρόλο στην ρύθμιση γεωπολιτικών θεμάτων με τον τρόπο που παρήγγειλαν ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ.
Το συμπέρασμα, το οποίο εξάγεται, είναι πως η αφήγηση ότι «η ιστορία της Ελλάδας είναι η ιστορία της πάλης δύο παρατάξεων», από τη μία της «επαράτου δεξιάς» κι από την άλλη της «δημοκρατικής παράταξης», η αντιπαράθεση «ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως» είναι βασικά μία συστημική αφήγηση. Την λάνσαραν παλιότερα το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ και την κληρονομεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα όμως, είναι μια θεωρία ενσωμάτωσης, ύπουλη, ψευδής και βαθιά αποπροσανατολιστική, που εγκλωβίζει σε ψευδοδιλήμματα. Σε αυτήν την παγίδα δεν πρόκειται να βυθιστεί σήμερα ο σύγχρονος πολιτικός φορέας των Ελλήνων Εθνικιστών. Ο Εθνικισμός έχει υπερπαραταξιακό χαρακτήρα και περιεχόμενο, απευθύνεται στο σύνολο του Ελληνικού Λαού και δεν εγκλωβίζεται στα καλούπια της οποιασδήποτε συστημικής πολιτικής έκφρασης και γραμμής.
Τέλος, έχουμε να παρατηρήσουμε ότι εδώ και κάποια χρόνια ο περιβόητος «εθνολαϊκισμός» έγινε αντικείμενο μελέτης σε διαφόρους, ακαδημαϊκούς και μη, κύκλους. Αυτό που δεν θέλουν(;) να καταλάβουν είναι ότι άλλο πράγμα αποτελεί η οικοδόμηση μεγάλων λαϊκών μπλοκ κοινωνικά ετερόκλητων δυνάμεων και άλλο ο φτηνός εντυπωσιασμός από διάφορους φωνακλάδες. Βεβαίως, αυτού του είδους οι εθνομηδενιστικοί και κοσμοπολίτικοι κύκλοι έχουν αποξενωθεί πλήρως ακόμη κι απ’ τις πιο απλές αλήθειες. Ειδικά μάλιστα, όταν κάποιες από τις θεωρίες τους αποτελούν διαβατήριο χρηματοδότησης και εισόδου σε κάθε λογής σαλόνια…
Γιώργος Μάστορας
