Τοῦ Μ. ΠΕΤΡΟΥ
«Τά παλληκάρια δέν πεθαίνουν στό κρεβάτι,
μητέ γερνοῦν, δέν ἔχουν τόση ὑπομονή,
μά ἀπ’τή ζωή παράκαιρα, ἄξαφνα φευγάτοι,
γίνονται θύμηση βαθιά πού μᾶς πονεῖ...»
Γ. ΚΟΤΖΙΟΥΛΑΣ
«ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΑΣ»
- Παρῆλθε κιόλας ἕνα ἔτος ἀπό τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2021 ὅταν ἔφυγε ἀπό τήν ζωή ὑπερδραστήριος καί νεότατος -μόλις 53 ἐτῶν- ὁ συναγωνιστής, ἐθνικιστής, φίλος, σύντροφος, συγγραφέας καί ἱστορικός ἐρευνητής Χρῆστος Ναπολ. Τσιόλας ἐκ Καρδίτσης.
- Τίς ἑπόμενες ἡμέρες ἀπό τήν ἐκδημία του πολλές πατριωτικές ἐφημερίδες δημοσίευσαν συγκινητικές νεκρολογίες.
- Τό ἐτήσιο μνημόσυνό του ἔγινε στά Δένδρα Τυρνάβου, χωριό τῆς πολυαγαπημένης του καί ἐπί 28 ἔτη συζύγου του Ἑλένης, σέ στενό οἰκογενειακό καί φιλικό κύκλο. Στό προαναφερόμενο μέρος βρίσκεται σήμερα καί τό μνῆμα του.
- Οἱ ἀρετές τοῦ ἀνδρός ἦταν πολλές καί θά ἀναφερθοῦμε σέ αὐτές μέ συντομία, σάν συναγωστοῦ, σάν συγγραφέα καί σάν καλοῦ φίλου.
ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ
- Γεννήθηκε στήν Καρδίτσα, μεγάλωσε ἐκεῖ καί γιά κάποια χρόνια στήν Μαγνησία, σπούδασε στήν Λάρισα, ἔκανε οἰκογένεια στά Τρίκαλα, ὑπηρέτησε στόν Ἕβρο καί στήν Κύπρο.
- Ὑπῆρξε σημαντική μορφή τοῦ Ἐθνικιστικοῦ κινήματος πανελληνίως καί ἀπό τά κορυφαῖα στελέχη τῆς Θεσσαλίας. Καταγόταν ἀπό οἰκογένεια μέ πατριωτική ἱστορία καί γαλουχήθηκε ἀναλόγως. Μεγάλη ἀγάπη του ὑπῆρξε ἡ μαρτυρική Κύπρος.
- Ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 ὀργανώθηκε ὡς μαθητής στήν Μ.Ε.Α.Κ. (μαθητικό τμῆμα τοῦ ΕΝΙΑΙΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ) στήν Καρδίτσα. Ἐποχές δύσκολες ὅπου κανείς ἀγωνιζόταν ἕνας ἔναντι πολλῶν μέ τόν πολιτικό του λόγο, μέ τήν δύναμη τῆς ψυχῆς του κι’ ὄχι μόνον.
- Ἀκολούθως κατά τήν διάρκεια τῶν σπουδῶν του ἀναδείχθηκε σέ σημαντικό στέλεχος τῆς ἱστορικότατης Τ.Ο. τοῦ ΕΝ.Ε.Κ. Λαρίσης καί κατόπιν διετέλεσε -σέ νεότατη ἡλικία- μέλος τοῦ ἀνώτερου ὀργάνου τοῦ Κινήματος τῆς Διοικούσας Ἐπιτροπῆς (Δ.Ε.) ἕως τήν ἀναστολή λειτουργίας τόν Νοέμβριο τοῦ 1991.
- Ἐπίσης πρωτοστάτησε στίς βραχύβιες μά σημαντικές προσπάθειες τοῦ «Ἐθνικιστικοῦ Συνδέσμου Λαρίσης» (1992) καί τοῦ κόμματος «Ἑλληνική Δύναμις» (1993).
- Ἡ ζωή του συνεχίστηκε μέ τήν στρατιωτική του θητεία (18 μήνες) σάν ὑπαξιωματικός τεθωρακισμένων -ἄλλη μεγάλη του ἀγάπη- καί βρέθηκε ἀκρίτας στόν Ἕβρο (1993-1994).
- Ἔπειτα κατετάγη ὡς ἐθελοντής στήν Ἐθνική Φρουρά Κύπρου (60 μήνες) (1995-2000) ὅπου ὑπηρέτησε σάν στέλεχος καί διοικητής ἄρματος (τό «ὄνειρο» τῆς Κύπρου ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος). Ἄφησε τίς καλύτερες ἐντυπώσεις σέ ἀνωτέρους καί κατωτέρους συναδέλφους του.
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ
Ὅταν ὁλοκλήρωσε τίς δύο θητεῖες του ἐπιστρέφοντας, ἐγκαταστάθηκε στά Τρίκαλα ὅπου συνέχισε τήν παλαιότερη «θητεία» του.
Ἔτσι ὀργανώθηκε στό «Ἑλληνικό Μέτωπο» ὅπου ἀναδείχθηκε Πρόεδρος τῆς τοπικῆς Ν.Ε. καί ἐκλεγόταν πάντοτε στό ἀνάλογο ἀνώτερο πολιτικό ὄργανο στήν Κεντρική Ἐπιτροπή (Κ.Ε.) τοῦ Ε.Μ. μέχρι τήν παύση λειτουργίας τήν ἄνοιξη τοῦ 2005. Ἡ δράση του ἔφερε πολλούς -κυρίως νέους- στόν ἀγώνα.
- Στό τέλος αὐτῆς τῆς περιόδου στόν στενό κύκλο τῶν συναγωνιστῶν τῆς Θεσσαλίας πού ἔκτοτε ἄλλοι ἀποστασιοποιήθηκαν καί ἄλλοι συνέχισαν, δήλωσε πώς εἶναι ἀποφασισμένος νά συνεχίσει μέσα ἀπό ὁποιονδήποτε «ὅμορο» πολιτικό φορέα τοῦ εὐρύτερου χώρου ὁ ὁποῖος θά μποροῦσε νά ἐπιτύχει μιά νικηφόρα ἐκλογική πορεία καί νά συσπειρώσει ἐκλογικά ὑπολογίσιμες «μάζες».
Κατά τήν γνώμη του ἔπρεπε νά «ὁριμάσουμε» πολιτικά.
ΔΙΚΟΣ ΤΟΥ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ
ΔΙΚΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΩΜΟΣ
Μερικοί «ὄψιμοι» ἀγωνιστές πού κριτικάρουν τά πάντα καί τούς πάντες ἀπό τό πληκτρολόγιό τους, ἄς ἀναλογιστοῦν τί σημαίνουν ὅλα αὐτά καί ἄς φανταστοῦν τί στοιχήσανε στόν Χρῆστο καί σέ πολλούς ἄλλους τῆς γενιᾶς του, τόσα ἔτη ἀγῶνος μέ ἐλαχιστότατα οἰκονομικά μέσα.
Ὁ συναγωνιστής αὐτός ἔμεινε πιστός στίς ἰδέες μέχρι πού Χάροντας τόν πῆρε γιά τό ἀνεπίστρεπτο ταξίδι μετά ἀπό ἀπροσδόκητο ὀξύ καρδιακό ἐπεισόδιο τόν Σεπτέμβριο τοῦ προηγούμενου ἔτους.
Ἔφυγε ὅπως μάλλον (κατά βάθος) θέλει νά φύγει κάθε ἄνδρας.
Ὄρθιος, ὑπερήφανος, ἄφθαρτος.
- Δέν λέρωσε γεροντικά συντόνια, δέν τοῦ φορέσανε πάνες ἀκράτειας, δέν γέμισε πληγές κατακλίσεως, δέν ταλαιπωρήθηκε, δέν ταλαιπώρησε κανέναν.
- Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι, ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος θά ἦταν τυχερός ἄν τύχαινε νά πεθάνει μέ κάποιο τρόπο στήν γῆ τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου πού τόσο ἀγαποῦσε γιά νά «πάρουμε τήν ρεβάνς»...
Ὁ Χρῆστος ἴσως «βαριόταν» νά γεράσει, γιά αὐτόν καί οἱ στίχοι πού ἀναφέρονται στήν ἀρχή τοῦ ἄρθρου.
Ἀπό τήν ἄλλη ὅμως -παρά τήν θέλησή του- «παραέφυγε» νωρίς καί εἶναι τόσο κρῖμα. Πολύ κρίμα….
Ὁ ἐρευνητής καί ὁ συγγραφέας
Ὁ Χρῆστος ἀπό μικρό παιδί ἦταν φύση ἀνήσυχος ἐρευνητής, παρατηρητής, καλός ἀκροατής, ὑπομονετικός, ἐραστής καί ἐργάτης τῆς ἱστορίας.
- Τόν συγκινοῦσαν οἱ πόλεμοι, οἱ ἐπαναστάσεις, οἱ συγκρούσεις, τά πεδία τῶν μαχῶν, οἱ ἀγῶνες καί οἱ ἀγωνιστές, οἱ μεγάλοι στρατηγοί κι’ οἱ ἁπλοί στρατιῶτες, κυρίως αὐτοί πού πολεμοῦσαν ἕναν ἄπελπη καί ἴσως κατάδικασμένο ἀγώνα.
- Εἶχε πλουσιότατη βιβλιοθήκη, διάβαζε, μελετοῦσε, ἀνακάλυπτε ἀπρόσιτα ἀρχεῖα, τά μετέφραζε, συγκέντρωνε μαρτυρίες, ἐνθυμήματα, συλλογές κι’ ὅλα τά σχετικά.
- Κατόρθωμά του -ἄξιο κάθε ἐπαίνου- ἦταν τό πρῶτο του, πολυσέλιδο βιβλίο (καί δυστυχῶς τό ἔσχατο) πού ἐξέδωσε τό 2018 μέ τίτλο: «ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ – ΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΙΑ» ἀπό τίς ἐκδόσεις «Πελασγός» τοῦ στενοῦ του φίλου Ἰωάννου Γιαννάκενα.
Πνευματικό ἔργο ἀρτιότατο γιά τό θέμα του, πού κάθε φιλίστορας πρέπει νά τό ἔχει στήν κατοχή του.
Συγκέντρωσε ἀδιάσειστα στοιχεῖα. Ἔβαλε τά πράγματα στήν θέση τους ὅσον ἀφορᾶ τήν κατοχή καί τήν Ἐθνική Ἀντίσταση. Χωρίς φόβο, χωρίας πάθος, χωρίς παρωπίδες, ἄνευ συγκαλύψεων καί ὑπερβολῶν.
ΧΩΡΙΣ ΦΑΝΦΑΡΟΝΙΣΜΟΥΣ
- Πρίν ἀκόμη τήν καθιέρωσή του σάν συγγραφέας ἀρχίζει ἤδη νά ξεχωρίζει. Ἀθηναϊκά καί κυρίως τοπικά Μουσεῖα, ζητοῦν τήν συνδρομή του. Τούς ἐξασφαλίζει γενναῖες δωρεές, φωτογραφίες ἑκατοντάδες, συλλογές, ντοκουμέντα. Πηγαίνει σέ δύσβατες περιοχές ἐρευνᾶ, φωτογραφίζει, ἀντιπαραβάλλει ντοκουμέντα, ταυτοποιεῖ πεδία μαχῶν, ἀνακαλύπτει καταρριφθέντα ἀεροσκάφη. Γυρνᾶ πίσω μέ στοιχεῖα μοναδικά, καταπλήσει τούς πάντες.
- Συγγραφεῖς ἀνάλογων περιόδων ἀκόμη καί ἀπό τήν ἐντελῶς «ἀντίθετη» πολιτική πλευρά τοῦ ζητοῦν συμβουλές, τόν γνωρίζουν ἀνταλλάσουν στοιχεῖα καί γνῶμες, τοποθετοῦνται δημόσια μέ εὐμένεια σάν ἱστορικοί.
Μερικοί γίνονται φίλοι του εἰλικρινεῖς καί κάποιοι παριστάνουν τούς φίλους του. Ὁ ἴδιος κρατά πάντα χαμηλούς τόνους.
- Μετά τό 2019 «ἀποσύρεται» ἀπό τήν πολιτική καί ἀφιερώνεται στήν ἱστορία. Βυθίζεται στόν παρελθόντα χρόνο καί συγκεντρώνει τεκμήρια γιά τό ἑπόμενο βιβλίο του. Θά ἀφοροῦσε τίς ἄγνωστες ἐπαναστάσεις στίς περιοχές Θεσσαλίας, Ἠπείρου καί Μακεδονίας ἀπό τό 1833 ἕως τό 1878. Στιγμές ἐθνικοῦ μεγαλείου, σελίδες ἔνδοξες μά παραμελημένες, σχεδόν ἐντελῶς ἀπό τήν σύγχρονη ἱστοριογραφία.
«ΠΑΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΠΑΪΡΑΚΙ
ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ΠΙΕΣ ΦΑΡΜΑΚΙ...»
Ὅμως ὅλα σταμάτησαν μέ τόν πρόωρο θάνατό του. Τό κενό πού ἀφήνει εὐχόμαστε νά μήν εἶναι ἀναντικατάστατο γιά τόν τόπο ὅπου ἀφιέρωσε τά τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς του.
Δέν εἶναι εὔκολο νά ἀναδειχθεῖ ἐκεῖ ἀκριβῶς ἄλλο στέλεχος μέ τόσες δεκαετίες συνεχῶν ἀγώνων, ἐρευνῶν, ἱκανοτήτων μέ τόσο μεράκι γιά τούς ἀγῶνες τῶν προγόνων μας.
Ἄν καί προσωπικά γνωρίζω ὅτι κάποιος τέτοιος συναγωνιστής ὑπάρχει. Τό θέμα εἶναι ἐάν θέλει καί δύναται. (Ἀλλά αὐτό δέν εἶναι τῆς παρούσης.)
- Ὁ ἐκλειπών ἦταν -ὅπως παραδέχονται ὅλοι- ἕνας σημαιοφόρος τοῦ ἐθνικοῦ ἀγῶνος, τῶν ἀρετῶν κι’ ὄχι μόνον.
Τήν ἐπέτειο γιά τά 200 ἔτη ἀπό τό 1821 διάφορα ἔντυπα κάνανε ἀξιόλογα ἀφιερώματα -ἄν κι’ ὄχι ὅσα ἔπρεπε- στήν Ἐθνεγερσία μας. Παραδείγματος χάριν στό τεῦχος 119 (Μάϊος 2021) στήν μηνιαία ἐπιθεώρηση «The book’s journal» ὑπάρχει μιά ἀξιόλογη παρουσίαση δημοτικῶν τραγουδιῶν.
- Ἕνα ἀπό αὐτά ἐπιγράφεται τοῦ «ΜΑΡΚΟΥ ΜΠΟΤΣΑΡΗ» ὅπου μέ συγκινητικούς στίχους θρηνεῖ γιά τόν θάνατο τοῦ ὁπλαρχηγοῦ καί τόν ἀντίκτυπο τῆς ἀπώλειάς του στό πολιορκημένο Μεσολόγγι.
Κάποιοι ἀπό τούς στίχους ἀναφέρουν:
«... Μεσολόγγι πιές φαρμάκι
πάει τό πρῶτο μπαϊράκι...»
Ἀφιερώνω λοιπόν κι’αὐτούς τούς στίχους σάν μνημόσυνο στόν ἀείμνηστο φίλο γιατί κι’ αὐτός πολέμησε μέ ὅπλο -ὄχι τό ξίφος- ἀλλά μέ τήν πέννα του καί τό πολύχρονο προσωπικό του παράδειγμα γιά τήν ὑπεράσπιση μιᾶς πολιορκημένης πατρίδος ἀπό τήν σαπίλα, τήν προδοσία καί τήν παρακμή.
Κι’ ἀπό αὐτόν τό βοῦρκο ἀνεδύθει πρό ὀλίγων ἡμερῶν τό δύσοσμο «γέννημα» τῶν παιδεραστῶν, τῶν μαστροπῶν καί τῶν πορνοβοσκῶν τοῦ Κολωνοῦ τῶν Ἀθηνῶν.
Σέ αὐτά τά χρόνια ἀκριβῶς ἐνάντια στήν πολιορκία τῆς παρακμῆς, τῆς φυγοπονίας καί τοῦ φιλοτομαρισμοῦ πάντα κάποιοι θά κρατοῦν ἕνα ἀνεμισμένο «μπαϊράκι» καί ὅταν ὁ θάνατος τούς πάρει πρόωρα ἀπό τόν ἀγώνα ὅλοι πού τούς σεβόμασταν θά ἀναγκαστοῦμε νά πιοῦμε (καί νά καταπιοῦμε) ἕνα πικρό ποτήρι!
Ο ΦΙΛΟΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ
Ὁ Χρῆστος ἐκτός ἀπό πιστός συναγωνιστής γιά ὅσους τόν γνωρίσανε ἦταν κι ἕνας θαυμάσιος σύντροφος στίς παρέες κι’ ἕνας μοναδικός φίλος.
Ἀνοικτόκαρδος, γενναιόδωρος, φιλότιμος, ὑπῆρξε καί καλός ἀδελφός καί καλός υἱός καί καλός σύζυγός γιά τήν οἰκογένειά του.
Ἕλληνας ὁμηρικός πού ἔδιδε καί διδόταν, πού χάριζε, πού φιλοξενοῦσε, πού ἔστρωνε τραπέζια, ἔψηνε, κερνοῦσε κρασί καί τσίπουρο τόν καθένα γνωστόν καί ἄγνωστον.
- Γινόταν ἀγαπητός ἀκόμη καί στούς πολιτικά «ἀντιθέτους», ἦταν μέγας χιουμορίστας, ἐτοιμόλογος, «ἀτακαδόρος», ἀφοπλιστικά εὐγενής καί ἀπόλυτα ἀνεξίκακος.
- Ἀκόμη καί τόν κουμπάρο του, συναγωνιστή γνωστόν γιά τίς μεγαλειώδεις καθυστερήσεις του ὅταν στόν γάμο ἄργησε νά ἐμφανιστεῖ μέ κίνδυνο νά ἀναβληθεῖ(!) ἡ γαμήλια τελετή & νά ἀγανακτεῖ πλήθος ὁλόκληρο, δέν τοῦ χάλασε ποτέ τήν καρδιά.
- Σπάνια βλέπεις τόσον μεγαλόκαρδο χαρακτήρα.
Στήν ἐκδημία του οἱ γνωστοί του τόν ἀποχαιρέτησαν μέ συγκίνηση καί οἱ συναγωνιστές του μέ στίχους τοῦ Ἄγγελου Σικελιανοῦ ἀπό τό «ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΑΡΓΟΝΑΥΤΩΝ» μέ τό «ΘΑ ΠΑΡΩ ΜΙΑΝ ΑΝΗΦΟΡΙΑ» μέ τό «καταφατσα ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ» καί ὅλοι μαζί μέ τόν ΕΘΝΙΚΟ μας ΥΜΝΟ.
