Η πρόσφατη γνωστοποίηση τής εμπλοκής ενός κυβερνητικού βουλευτή, ενός «αντιπροσώπου του λαού», στις διαδικασίες κλοπής ιδιωτικής περιουσίας μέσω εκβιαστικών διαδικασιών λόγω δανείων, γνωστό ως «σκάνδαλο Πάτση», αποδεικνύει, για μια ακόμα φορά, την σαπίλα του πολιτικού συστήματος. Η διαφθορά και η διαπλοκή αφορούν πρώτα την κυβέρνηση, βουλευτής της οποίας ήταν ο συγκεκριμένος τύπος. Αφορά όμως και την αντιπολίτευση, η οποία στο παρελθόν είχε θητεύσει κι αυτή σε κυβερνητικές θέσεις, επομένως έχει και εκείνη το δικό της μεγάλο μερίδιο στην υπόθεση. Το θεσμικό πλαίσιο πάνω στο οποίο «οικοδομούνται» τέτοιου είδους… επιχειρηματικές διαδικασίες έχει και τις δικές της υπογραφές - ψήφους ως προηγούμενη κυβέρνηση.
Δεν έχει νόημα, με την τροπή που έχουν πάρει τα γεγονότα, όχι μόνο λόγω της συγκεκριμένης υπόθεσης, αλλά κυρίως λόγω τον γενικότερων διαδικασιών που ακολουθούνται από αυτές τις εταιρείες, να μπούμε σε ανάλυση τι, πως και πάνω σε ποια νομική βάση κινούνται. Η δημοσιοποίηση της υπόθεσης, οι αιχμές ακόμα και από τα φιλικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ, η προσπάθεια αποστασιοποίησης των πάντων από τον «κακό Πάτση», μας οδηγούν σε ορισμένα συμπεράσματα, ειδικά όταν γνωρίζουμε τις διαδικασίες που ακολουθεί όλος αυτός ο μηχανισμός είσπραξης των «κόκκινων δανείων» και πως φτάσαμε ως εδώ, αλλά και που θα καταλήξει όλο αυτό.
α) Το θέμα της ύπαρξης και δράσης εταιρειών όπως αυτή του Πάτση δεν είναι κάτι νέο. Δεν προέκυψε το 2022. Ξεκίνησε με την έναρξη της φτωχοποίησης του Ελληνικού Λαού, ως αποτέλεσμα της ένταξης της Χώρας μας στα εθνοκτόνα μνημόνια. Η γιγάντωση τού φαινομένου των «κόκκινων δανείων» έφερε στο προσκήνιο μια σειρά από νέους «θεσμούς»: Εισπρακτικές εταιρείες, εταιρείες ενημέρωσης οφειλετών, εταιρείες διαχείρισης καθυστερημένων οφειλών, «κοράκια» της αγοράς γνωστά ως funds κ.λπ. Όλα αυτά στηρίχθηκαν στο νομικό πλαίσιο που ξεκινά το 2003 (νόμος επί ΠΑΣΟΚ - Σημίτη για τιτλοποίηση δανείων τραπεζών), το οποίο εξελίχθηκε και εξειδικεύτηκε πολύ στην περίοδο των μνημονίων, από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, με τις εντολές και την εποπτεία της τρόικας των «δανειστών». Αποκορύφωμα αυτών των θεσμικών αλλαγών ήταν η οριστική κατάργηση του νόμου Κατσέλη για την προστασία των δανειοληπτών επί ΣΥΡΙΖΑ (2018), η θεσμοθέτηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών (2017) για να μην υπάρχει δυνατότητα διακοπής των διαδικασιών όπως συνέβαινε μέχρι τότε, καθώς και η κατάργηση μιας σειράς προστατευτικών διαδικασιών των δανειοληπτών, με την αντίστοιχη ενίσχυση τής θέσης των τραπεζών, το καλοκαίρι του 2015 που ψηφίστηκαν ως προαπαιτούμενα του τρίτου μνημονίου από όλα τα έχοντα κυβερνητική θητεία κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ). Αυτές οι διαδικασίες οδήγησαν σήμερα στην ανεξέλεγκτη δράση όλων όσων συμμετέχουν στην διαδικασία είσπραξης των «κόκκινων δανείων», στον εκβιασμό προς τους δανειολήπτες για να υποταχθούν στις παράλογες απαιτήσεις τους και σε πλειστηριασμούς σε βάρος όσων δεν είχαν την δυνατότητα να ανταποκριθούν.
β) Η περίπτωση Πάτση δεν έγινε γνωστή στο κόμμα της ΝΔ, αλλά και γενικότερα στους γνωρίζοντες τις σχετικές διαδικασίες λειτουργείας της «αγοράς» των «κόκκινων δανείων», τώρα. Όπως αποδεικνύεται από τα καθημερινά δημοσιεύματα, η δράση του στον χώρο ήταν γνωστή εδώ και χρόνια. Απλά, όλη την προηγούμενη τής «αποκάλυψης» περίοδο οι διαδικασίες αυτές ήταν κάτι το «φυσιολογικό» για όλους αυτούς (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) που σήμερα στηλιτεύουν την δράση του, αφού άλλωστε όλοι τους έχουν συμμετοχή στην δημιουργία του θεσμικού πλαισίου που έφτιαξε τον Πάτση και τον κάθε όμοιό του.
γ) Ο Πάτσης και όλοι οι διαχρονικά όμοιοί του, αρκεί να θυμηθούμε παλιότερα τον Γιώργο Βουλγαράκη (2008), έχουν ένα «βασικό» επιχείρημα: «Αυτό που κάνω είναι νόμιμο», μας εξηγεί σήμερα ο Πάτσης, και «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», έλεγε ο Βουλγαράκης στο παρελθόν. Το θέμα είναι ότι αυτό που θεωρούν ως νόμιμο με βάση την κοινή λογική και πολύ περισσότερο την πραγματική ηθική είναι μια καραμπινάτη παρανομία, κοινώς απάτη, η οποία απλώς έχει ντυθεί με τον μανδύα της νομιμότητας από το σάπιο πολιτικό σύστημα που νομοθετεί μετατρέποντας επαίσχυντες πράξεις, ακόμα και κλοπής, σε «νόμιμο» καθεστώς. Συνεπώς, δεν είναι υπεύθυνος μόνο ο (κάθε) Πάτσης, αλλά και όλο το πολιτικό σύστημα γι’ αυτές τις καταστάσεις, αφού αυτό είναι που κατ’ εντολή των δανειστών, των τραπεζών και των funds δημιούργησε το θεσμικό πλαίσιο που γέννησε τους κάθε λογής «Πάτσηδες», οι οποίοι μέχρι χθες αποτελούσαν την «κανονικότητα» του συστήματος.
Βέβαια, ο πλουτισμός των διαφόρων «Πάτσηδων» δεν γίνεται μόνο μέσω μιας διαδικασίας, στην συγκεκριμένη περίπτωση με την εισπρακτική. Η συμμετοχή τους με την ιδιότητα του βουλευτή, υπουργού, κομματικού στελέχους, συγγενικού προσώπου κ.λπ. στα κέντρα λήψης των αποφάσεων τούς επιτρέπει με προνομιακούς όρους να νέμονται το δημόσιο χρήμα, που προέρχεται από το υστέρημα του Ελληνικού Λαού.
Έτσι, ο μεν Πάτσης, για να μείνουμε μόνο στα τελευταία, ελάμβανε και από διάφορες πηγές δημόσιο χρήμα, ενώ οι άλλοι «Πάτσηδες» ελάμβαναν επίσης με προνομιακές, αδιαφανείς διαδικασίες και συμβάσεις ή έδιναν μόνοι τους «μπόνους» στον εαυτό τους από τα υπερκέρδη που δημιουργούνται με διαδικασίες «κερδοσκοπίας» και φτωχοποίησης των Ελλήνων, όπως συμβαίνει με συγκεκριμένο πρόσωπο στην ΔΕΗ. Όλα αυτά συμβαίνουν σε καθημερινή βάση, είναι μια «κανονικότητα» την οποία έχει δημιουργήσει σε βάρος του δημοσίου χρήματος, της Πατρίδας και του Λαού το εγχώριο πολιτικό σύστημα.
Από όλα τα παραπάνω συνάγεται ότι οι απαράδεκτες - ανήθικες πρακτικές που εφαρμόζουν πολλοί στηρίζονται στην «νομιμότητα», στην «κανονικότητα» που έχει θεσμοθετήσει το σάπιο πολιτικό σύστημα. Νομοθετεί για να εξυπηρετήσει στενά συντηρητικά συμφέροντα. Τα συμφέροντα αυτά αξιοποιούν την νομοθεσία και στην περίπτωση που πάει κάτι «στραβά», που μπορεί να έχει συνέπειες στα «ψηφαλάκια», τότε όλοι μαζί, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, καταγγέλλουν και πυροδοτούν σε ηθικολογία, διαφάνεια και όρκους πίστης «στην εξυπηρέτηση του λαού», για να τα ξεχάσουν όλοι μαζί μετά από λίγο και να συνεχίσουν ξανά την ίδια «κανονικότητα». Κανείς όμως από το πολιτικό σύστημα δεν πήρε την πρωτοβουλία να κάνει μια ολοκληρωμένη πρόταση πως θα λυθεί το πρόβλημα. Πως π.χ. αυτή η ανήθικη πρακτική πλουτισμού των funds σε βάρος του Λαού από τα «κόκκινα δάνεια» θα σταματήσει. Φυσικά, δεν μπορούν και δεν θέλουν να το κάνουν γιατί έχουν όλοι «λερωμένη την φωλιά τους», καθώς συμμετέχουν στο ίδιο παιχνίδι εξουσίας που είναι συνδεδεμένο με την εξυπηρέτηση συμφερόντων.
Αυτή η κατάσταση δεν βελτιώνεται με εναλλαγή των συστημικών κομμάτων εξουσίας, δεν διορθώνεται με επιφανειακού χαρακτήρα αλλαγές που μας υπόσχονται, ούτε φυσικά αντιμετωπίζεται με την απλή έκφραση διαμαρτυρίας της λαϊκής αγανάκτησης με ρήσεις του τύπου «καπαμά»… Αυτή η κατάσταση για να διορθωθεί χρειάζεται ανατροπή, η οποία προϋποθέτει ιδεολογική σκέψη και πολιτική πρακτική. Δεν μπορούμε να συνεχίζουμε «να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα», αλλά πρέπει να κάνουμε κάτι σε πολιτική βάση και οργάνωση για να απαλλαγεί η Πατρίδα και ο Λαός των Ελλήνων από τους κάθε λογής «Πάτσηδες» και πολύ περισσότερο από το αντεθνικό και αντιλαϊκό σύστημα που τους γεννά.
Γιώργος Μάστορας
