Σκεπτόμενοι αυτό που χαρακτηρίζεται ως Πνεύμα Χριστουγέννων, αντιλαμβανόμαστε ότι τα Χριστούγεννα αναδεικνύουν την Φάτνη ως ύψιστο «απλοϊκό» σύμβολο μιας ηγεμονικής ταπεινότητας, που ξαναδίνει στο ανθρώπινο μέτρο το Μεγαλείο μιας κοσμικής τάξης και το Κύρος μιας προσδοκώμενης θεϊκής δικαιοσύνης. Σε αντίθεση με αυτό το Πνεύμα των Χριστουγέννων, όλα σήμερα εκρήγνυνται σε μια φοβική φωταψία, όπου το άγχος του θανάτου και η κατάθλιψη από τον όλο και πιο «επιστημονικό» και οργουελικό κοινωνικό έλεγχο, γίνονται οι ρυθμιστικοί συντελεστές μιας «εορταστικότητας» με δηλωτικό της στίγμα ένα καταλυτικό αίσθημα ματαίωσης. Η παραδοσιακή σύναξη στην Φάτνη δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί λόγω «επικίνδυνου συνωστισμού»…
Οι σύγχρονες κυρίαρχες ιδεολογίες, κωδικοποιώντας σε καινούργιες «αιώνιες αλήθειες» τα επίκαιρα προτάγματα της παγκοσμιοποιητικής οντικής αναδιάρθρωσης, θα αποθεώσουν κλακαδόρικα την «υγεία» και την «αποστείρωση», που εκ φύσεως λειτουργούν σε περίκλειστη ατομική βάση.
Καθώς η Φάτνη φαντάζει όχι μόνο «ντεμοντέ», αλλά και «υγειονομικά επικίνδυνη», η «λύση» είναι ο καθένας να βρίσκεται μόνος του μπροστά σε ένα «απολυμασμένο» χριστουγεννιάτικο δέντρο. Όχι κυριολεκτικά, αλλά συμβολικά, στα έγκατα μιας υποκειμενικότητας που ακριβώς λόγω της πρόταξης του θανάτου ολοκληρώνεται σαν τέτοια και βασιλεύει.
Οι καταφωτισμένες πόλεις, με τα εντελώς τηλεοπτικά τους «ντεκόρ» να μην μπορούν να αποκρύψουν δραστικά τα διαλυμένα νοσοκομεία και τους κατ’ ουσίαν ομαδικούς τάφους, μετατρέπονται εν όλω σε «χριστουγεννιάτικα δέντρα», δηλαδή δεν είναι πια υποκείμενα που ζουν την Εορτή αλλά είναι η «γιορτή»: όλα γίνονται μια εσωτερικευμένη ματαιότητα, καθένας και μια άδεια και ανούσια φάτνη χωρίς νόημα και αίτημα ουρανού, αλλά απλώς σαν μια φωταγωγημένη απελπισία με τα πάντα μετουσιωμένα σε οθόνες και τηλεοπτικό θέαμα.
Το μεταμοντέρνο εκμεταλλευτικό σύστημα του καπιταλισμού επιδιώκει σήμερα έναν «νέο άνθρωπο», όπως αντιστοίχως διακήρυττε κάποτε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός». Κοινό στοιχείο και στις δυο περιπτώσεις η ολοκληρωτική φύση των ασκούμενων διαχειρίσεων, με αποτέλεσμα ένας δυστυχισμένος μετάνθρωπος να κλειδώνεται στην ψευδαίσθηση της φάτνης του υπό την έννοια μιας απόλυτης ιδιωτικοποίησης και μοναχικότητας της ζωής.
Το «συλλογικό» έχει ακυρωθεί στην συνείδηση των ανθρώπων, αφού στο παρελθόν οι κομμουνιστικές πολιτικές μορφές του απέτυχαν οικτρά και αιματηρά, οι κατά καιρούς φατριαστικοί εκφραστές του εξευτελίστηκαν ανεπανόρθωτα, οι διαδικασίες διακυβέρνησης και εξουσίας του ταυτίστηκαν με την μιζέρια, την εκμετάλλευση, την γραφειοκρατία, την ιδιοτέλεια, την αλλοτρίωση, τον έλεγχο, την αστυνόμευση, τον κρατικό τρόμο.
Η αθωότητα και η «αταξικότητα» της Χριστουγεννιάτικης Φάτνης, που τόσο ενόχλησε και εξόργισε στο παρελθόν την «ορθόδοξη» και «ανανεωτική» αριστερά και στην σημερινή εποχή τον φιλελεύθερο κοσμοπολιτισμό, μας κάνει να ανακαλούμε στην μνήμη και στην ψυχή μας την διηγηματική θαλπωρή και συγκίνηση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και του Καρόλου Ντίκενς, υποχρεώνοντάς μας πια να Υπερασπίσουμε στοιχειακούς συμβολισμούς και θεμελιώδεις εικονογραφίες της Κοινοτικής Αρχής, που αντιτάσσουν στην «υγιή κοινωνία» του «εκσυγχρονισμού», την οποία ευαγγελίζονται ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας, ο Ανδρουλάκης και άλλοι, το αναγεννητικό φορτίο της Παράδοσης και το νοηματοδοτικό κύρος της Υπέρβασης. Σε ένα εφιαλτικό γίγνεσθαι με δυναμική εγκλεισμού, αποτελεί πράξη αντίστασης η «φυγή» της εσωτερικότητας σε ένα δίκτυο από δημιουργικές «φάτνες», όπου η κοινότητα θα «επικοινωνεί» την πρωτοβουλία της με «πολεμικό» πνεύμα επανακαθορισμού του δημόσιου χώρου και της ελεύθερης σκέψης.
Ανεξαρτήτως της θρησκευτικής συνείδησης και ακολουθίας του οποιουδήποτε, οι φάτνες χωρίς Χριστό είναι πατέντα του εμπορικού «ανθρωπισμού» και γι’ αυτό η διασφάλιση της αυθεντικότητας και ανθεκτικότητας των σημασιών είναι η ζωτική «αιμοδοσία» των εγχειρημάτων που εκκινούν από το Έθνος και το Λαό του και σχεδιάζουν τις δικές του(ς) αληθινές προϋποθέσεις.
Έχουμε, λοιπόν, κάθε λόγο να ελπίζουμε και να επιμένουμε, όταν αποποιούμαστε εθελοντικά και αποφασιστικά την ύπουλη κληρονομιά του «ορθολογισμού» των κάθε λογής «μάνατζερ» και «ειδικών».
Αυτό που χρειάζεται, και το 2022 και εφ’ όρου Ζωής, να έχουμε είναι Αλήθειες στις καρδιές μας, Δύναμη στα χέρια μας, Συνέπεια στα λόγια μας!
Γιώργος Μάστορας
