Γράφει ο Σταύρος Μπιτσικόλης

Ήταν Αύγουστος του 1996, πριν από 25 χρόνια, όταν σε εκδήλωση αντικατοχικής διαδήλωσης, ο Τάσος Ισαάκ βρέθηκε στο κέντρο των γεγονότων, στην προσπάθειά του να βοηθήσει έναν άλλον Ελληνοκύπριο, ο οποίος δεχόταν τα χτυπήματα από τα σκυλιά του Αττίλα που είχαν έρθει από την τουρκία για συγκεκριμένο σκοπό στην περιοχή της νεκρής ζώνης, στη Δερύνεια της επαρχίας Αμμοχώστου. Γύρω του μαζεύτηκε ένα ασκέρι μανιασμένων «Γκρίζων Λύκων», που τον χτυπούσε ανελέητα.

Το ημερολόγιο έδειχνε, 11 Αυγούστου 1996, όταν το αίμα του πότιζε το δέντρο της ελευθερίας. O Τάσος Ισαάκ, από το Παραλίμνι, έφυγε σε ηλικία 24 χρονών και όπως όλοι οι ήρωες τα αψήφησε όλα ακολουθώντας το παράδειγμα των παιδιών της Ε.Ο.Κ.Α με το πρότυπο των οποίων γαλουχήθηκε.

Πίσω του, άφησε σύζυγο, γονείς και αδελφές. H γυναίκα του ήταν έγκυος και στις 17 Σεπτεμβρίου 1996 έφερε ένα πανέμορφο κοριτσάκι που πήρε το όνομα του ήρωα, που ποτέ της όμως, δε θα γνώριζε.

Μετά από τρείς μέρες, στις 14 Αυγούστου 1996, μία ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκε προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσει στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της δολοφονίας του. Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκε μια ομάδα «Γκρίζων Λύκων» και άρχισαν τον πετροπόλεμο. Από το χώρο αυτό θα ξεκινούσε για την Αθανασία ένας άλλος ήρωας ο Σολωμός Σολωμού ο ξάδερφος του Τάσου Ισαάκ , που ξεφεύγοντας από τους Κυανόκρανους βγήκε μπροστά από τους διαδηλωτές, πέρασε στη νεκρή ζώνη και ανέβηκε στον ιστό για να κατεβάσει το σύμβολο του μογγόλου κατακτητή.

 Κάποιοι προσπάθησαν να τον αποτρέψουν, οι φωνές των συγχωριανών του "Που πας ρε μαλάκα, γύρνα πίσω" ηχούν ακόμα στα αφτιά μας.

Ο Σολωμός είχε πάρει ήδη την απόφασή του. Oι Tούρκοι δεν το πιστεύουν, μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι γίνεται μπροστά στα μάτια τους, ο Σολωμός έχει φτάσει ήδη το κουρελόπανο. Αγέρωχος, με το τσιγάρο στα χείλη, χαμογελαστός απέναντι στο χάρο. Όπως λέει στους στίχους του ο Άλκης Αλκαίος:

"Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι

με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη

στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι

πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί

πάντα γελαστοί και γελασμένοι."

Ο Σολωμός είχε ήδη πάρει πια έναν άλλο δρόμο, τον δρόμο της Αθανασίας, αυτόν που με τον ίδιο τραγικό τρόπο ακολούθησε και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης παιδί 17 ετών για τον ίδιο ΙΕΡΟ σκοπό, την ΕΛΛΑΔΑ.

Αρκετοί, εκείνη την εποχή, κάνοντας κριτική στις πράξεις αυτών των παλληκαριών, τα κατηγόρησαν από τον αναπαυτικό τους καναπέ, βλέποντας το δελτίο ειδήσεων μέσα από την ασφάλεια του σπιτιού τους, ότι:

-Τα ήθελαν και τα ‘παθαν.

«Δεν έμενε στο σπίτι του με την ετοιμόγεννη γυναίκα του, τι ήθελε τις διαδηλώσεις και τους ηρωισμούς».

-Και ο άλλος πού πήγαινε ξεσυλλόγιαστος μέσα στο στόμα του λύκου!! Τρελός ήταν; Είχαν ξεχάσει βέβαια μερικοί ότι εξαιτίας ΚΑΠΟΙΩΝ τέτοιων τρελών, λίγων ή πολλών,  μπορούσαν ανενόχλητοι και ασφαλείς, να κάνουν τα σχόλιά τους από το σαλόνι του σπιτιού τους.

Γιατί αν δεν υπήρχαν κατά καιρούς τέτοιοι τρελοί, θα ζούσαν χωρίς Πατρίδα σήμερα.

O Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού, πέρασαν στην αιωνιότητα, πλάι στο Λεωνίδα, τον Καραϊσκάκη, τον Αυξεντίου, τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη και τον κάθε Έλληνα που έδωσε τη ζωή του για την Ιερή Ιδέα που ακούει στο όνομα ΕΛΛΑΣ

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ - ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΗΡΩΕΣ