Σήμερα Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου, στις 10 το πρωί, υπογράφηκε στο Παρίσι η Αμυντική Συμφωνία Ελλάδας – Γαλλίας, κύριο στοιχείο της οποίας είναι η αγορά από την Ελλάδα, τριών φρεγατών Belhara, οι οποίες θα ναυπηγηθούν στην Γαλλία, και παράλληλα τριών κορβεττών GoWind οι οποίες αναμένεται να ναυπηγηθούν στην Ελλάδα.
Οι επιχειρησιακές δυνατότητες των νέων αυτών πολεμικών πλοίων, τα οποία αναμένεται να έχουν παραληφθεί μέχρι το 2026, αναμφισβήτητα είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από αυτές των φρεγατών που έχουμε τώρα στο στόλο μας, και επιχειρούν από 40 η «γηραιότερη» έως 27 έτη η νεότερη. Ο στόλος του Πολεμικού μας Ναυτικού, σίγουρα θα αναβαθμιστεί σημαντικά, με σύγχρονα πλοία και δυνατότητες και θα αποτελέσει κατ' ελάχιστον μια πολύ σοβαρή αποτρεπτική δύναμη απέναντι στον Τουρκικό επεκτατισμό στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο.
Για να υπάρχει όμως αυτή η αποτρεπτική δυνατότητα, αλλά και σε περίπτωση που απαιτηθεί η επικράτηση σε όλο τον ανωτέρω χώρο, χρειάζεται και η σχετική πολιτική βούληση και κατεύθυνση. Αρχικά, εκτιμώ ότι η αγορά των Γαλλικών φρεγατών δεν ήταν αποτέλεσμα πολιτικής βούλησης και γεωστρατιγικής θεώρησης, αλλά ξεκάθαρα καθοδηγούμενος πολιτικός μονόδρομος, μετά την συμφωνία AUKUS και την υπαναχώρηση των ΗΠΑ από την προσφορά των αμερικανικών φρεγατών. Βέβαια η εκμετάλλευση των ευκαιριών που παρουσιάζονται είναι καλοδεχούμενη, επιθυμητή και αποτελεί μια από τις βασικές αρχές του Κλαούσεβιτς.
Όμως πέραν από το «πεζό» κομμάτι της διαχείρισης των ευκαιριών, της ορθής αξιοποίησης των περιορισμένων εθνικών πόρων και των πολιτικών συμμαχιών οι οποίες καθοδηγούν τις εξελίξεις, υπάρχει κάτι περισσότερο, κάποια δεδηλωμένη Εθνική Στρατηγική, κάποιος πολιτικός μπούσουλας που θα ακολουθήσει η χώρα μας με την αγορά αυτών των πολυδύναμων νέων φρεγατών;
Σύμφωνα με τις δηλώσεις του κου Μητσοτάκη μια ημέρα πριν την εν λόγω συμφωνία, σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ από το Παρίσι τη Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου, υπάρχουν «μεγάλες Ελληνοτουρκικές διαφορές», τις οποίες μπορούμε να λύσουμε με «αμοιβαίες υποχωρήσεις», «όπως κάναμε με την Ιταλία και την Αίγυπτο». Αυτό σίγουρα μπορεί να ερμηνευτεί σαν αποδοχή από μέρους μας μη πλήρους επήρειας ΑΟΖ στο Καστελόριζο ή υπολογισμού της ΑΟΖ, χωρίς να συμπεριληφθούν όλα τα μικρά νησιά του συμπλέγματος της Μεγίστης. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει μειωμένη ΑΟΖ για την Ελλάδα, αδυναμία σύνδεσης των ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου και παραχώρηση της ανατολικής Μεσογείου στην Τουρκία. Βέβαια εδώ και ένα σχεδόν χρόνο η κυβέρνηση του κου Μητσοτάκη έχει ξεκάθαρα δηλώσει ότι δεν ενδιαφέρεται για τα κοιτάσματα της λεκάνης του Ηροδότου και ότι δεν προτίθεται να κάνει γεωτρήσεις. Αντίθετα θα εστιάσει στη Πράσινη Ενέργεια (βλέπε ανεμογεννήτριες της ΤΕΡΝΑ).
Σε ερώτηση για το πως θα αντιδράσουμε στις αυξημένες τουρκικές διεκδικήσεις και την έντονη τουρκική προκλητικότητα, ο κος Μητσοτάκης δήλωσε ότι θα αντιδράσουμε όπως αντιδρούμε πάντα και ότι δεν του αρέσει να βλέπει πάντα το αρνητικό σενάριο. Αυτό σημαίνει ξεκάθαρα, ότι θα συνεχίσει την τακτική των υπαναχωρήσεων, της αδιαφορίας και του στρουθοκαμηλισμού, ώστε όπως δήλωσε και ο ίδιος, να έχουμε ένα ήρεμο φθινόπωρο και χειμώνα στο Αιγαίο.
Κύριε Πρωθυπουργέ τί «αμοιβαίες υποχωρήσεις» ετοιμάζετε ; Τί «μεγάλα θέματα» υπάρχουν με τη Τουρκία; Γιατί πήραμε τις φρεγάτες αυτές, μόνο για θαλάσσια παρουσία ή προεκλογικό σόου; Οι ΕΛΛΗΝΕΣ θεωρούμε ότι πρέπει να υπάρξει πλήρης εκμετάλλευση της συμφωνίας μας με την Γαλλία, ώστε και να προασπίσουμε τα έννομα Κυριαρχικά Δικαιώματά μας, αλλά και να αποτελέσουμε τον εγγυητή της σταθερότητας, της ευημερίας και της εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, με ότι αυτό συνεπάγεται. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς υπαναχωρήσεις, με ισχυρή αποτροπή, δυνατότητα επίδειξης ισχύος εάν αυτό απαιτηθεί και στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου, με δύναμη και ισχυρές/επωφελείς συμμαχίες.
Μιχαήλ Παναγιωτόπουλος,
Αντιναύαρχος (ε.α.) ΠΝ
