Γράφει ο Νίκος Μακρής

Σε μια εποχή όπου ο άνθρωπος έχει θεοποιήσει την ύλη, το χρήμα, τη δόξα και ο μόνος του στόχος είναι να καταξιωθεί επαγγελματικά, είναι αδύνατον να αντιληφθεί πόσο ιερό είναι αυτό που λέγεται Σημαία.

Αν αφήσεις το νου σου να ταξιδέψει κοιτώντας τη Γαλανόλευκη να ανεμίζει θα σου έρθουν εικόνες όπως η θυσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στη Βασιλεύουσα, ο μαρτυρικός θάνατος του Κατσαντώνη, η νίκη του Γέρου του Μοριά στην Τριπολιτσά, η θυσία του Αθανασίου Διάκου στην Αλαμάνα, το Χάνι της Γραβιάς όπου ο Ανδρούτσος έγραψε ιστορία, ο Παύλος Μελάς με τη θυσία του για τη Μακεδονία, ο Ιωάννης Βελισσαρίου με το να πολεμά με πέτρες τους Βουλγάρους στους Βαλκανικούς, τα παλικάρια του έπους του 1940 που τιμούμε σήμερα, που έφυγαν με το χαμόγελο στα χείλη ξέροντας ότι πολλοί δεν θα ξαναδούν τις οικογένειές του. Και συνεχίζουμε με τα παλικάρια στον Αττίλα όπου μια προδοτική ηγεσία τα άφησε μόνα να πολεμήσουν τον εχθρό. Εκεί όπου ένας κρητικός λεβέντης ο Μπικάκης θα ανατινάξει 6 τουρκικά άρματα μάχης ολομόναχος. Και στη συνέχεια ο θάνατος δύο Ελλήνων της Κύπρου από το κατοχικό ψευδοκράτος. Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού. Μέχρι πριν από 3 χρόνια στη σκλαβωμένη Βόρεια Ήπειρο όπου ένα παλικάρι με ψυχή έχασε τη ζωή του για την ιδιαίτερή του πατρίδα και τους συμπολίτες του. Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας. Και άλλοι πολλοί.

Κοιτώντας λοιπόν αυτό το ιερό σύμβολο αντιλαμβάνεσαι ότι έχουν χυθεί ποταμοί αίματος για να μπορεί να είναι υψωμένη.

Ένας πραγματικός Έλληνας προσκυνά μόνο στο Εθνικό του σύμβολο. Μόνο στη Γαλανόλευκη.

Εύχομαι να κυματίζει πάντα και κάποια μέρα και στις σκλαβωμένες μας πατρίδες...