Πολλοί άθλιοι υβριστές μου, ψελλίζουν κατά καιρούς, ότι αν ζούσα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα υποστήριζα τον “Άξονα” και άλλες αντίστοιχες προκλητικές συκοφαντίες. Αποκρύπτουν όλοι αυτοί οι ανιστόρητοι, ότι το καθεστώς που είπε “ΟΧΙ” στους Ιταλούς και στους Γερμανούς εισβολείς, ήταν καθεστώς Εθνικιστικό, απόλυτα εχθρικό προς τα αντεθνικά ιδεολογήματα και του φιλελευθερισμού και του κομουνισμού.
Τη νύχτα της 28ης Οκτωβρίου, ο Στρατηγός Μεταξάς στάθηκε εντελώς μόνος απέναντι στους ιταμούς εισβολείς και είπε εντελώς μόνος το μεγάλο “ΟΧΙ”. Είχε ήδη φροντίσει, καθ’ όλα τα έτη της διακυβερνήσεώς του, να προπαρασκευάσει πολεμικά και ηθικά το Ελληνικό Έθνος. Έτσι συντρίψαμε τους Ιταλούς στην Πίνδο και απελευθερώσαμε τη Βόρειο Ήπειρο. Αν μάλιστα δεν υπήρχαν υπόγειες αγγλικές πιέσεις για να πάψει η Ελληνική προέλαση, τότε τα στρατεύματά μας θα έφθαναν μέχρι το λιμένα Αυλώνος, θα μας παρείχαν πρόσβαση στην Αδριατική θάλασσα και θα διχοτομούσαν το τεχνητό αλβανικό κρατίδιο, πολλαπλασιάζοντας την Ελληνική Επικράτεια.
Η υψηλή στρατηγική του Ιωάννου Μεταξά δεν έλαμψε μόνο στο Έπος της Ελληνικής νίκης κατά των Ιταλών και των Αλβανών υποτακτικών τους. Στις 6 Απριλίου του 1941, παρά την τεράστια απώλεια του Στρατηγού και Εθνικού μας Κυβερνήτη, τα μεγάλα έργα του θα έγραφαν μία ακόμα χρυσή σελίδα στη στρατιωτική ιστορία των Ελλήνων. Η περίφημη “Γραμμή Μεταξά”, στα βουνά της Μακεδονίας, απεδείχθη κατά πολύ ανώτερη της “Γραμμής Μαζινό” και σταμάτησε τις μέχρι τότε ανίκητες μονάδες της “Wehrmacht“. Επίλεκτες γερμανικές μηχανοκίνητες μεραρχίες και τα τρομερά “Stukas“, που ηττήθηκαν και απέτυχαν παταγωδώς να κάμψουν την Εθνική αντίσταση των Οχυρών. Ο πατέρας αυτής της εποποιίας, ο Ιωάννης Μεταξάς, επόπτευε από τα Ιλίσια Πεδία τους ακατάβλητους Έλληνες μαχητές.
Τα δύο μεγάλα “ΟΧΙ” του Ελληνικού λαού, σε Ιταλούς και Γερμανούς εισβολείς, δεν θα είχαν υλοποιηθεί χωρίς τον Αρχηγό της 4ης Αυγούστου. Υπήρχε όμως και ένα ακόμη βαρυσήμαντο “ΟΧΙ” του Μεταξά, που ουδέποτε κατεγράφη από την συστημική ιστοριογραφία, αναδεικνύει όμως στο έπακρο και την υψηλή του Στρατηγική και την αξεπέραστη Αρετή του. Χρονικά τοποθετείται ανάμεσα στην ιταλική και τη γερμανική εισβολή, τότε που ο Ελληνικός Στρατός σάρωνε στη Βόρειο Ήπειρο και αντικειμενικός σκοπός του Εθνικού Κυβερνήτη ήταν να διατηρήσουμε αυτά τα κεκτημένα, να υπογραφεί εκεχειρία και να αποφευχθεί πάση θυσία επίθεση των Γερμανών στην Ελλάδα. Οι Άγγλοι επικυρίαρχοι είχαν αλλότριους σκοπούς. Ήθελαν πάση θυσία να ανοίξουν ένα ακόμη μέτωπο στα Βαλκάνια και να επωφεληθούν από αυτή την πολυδιάσπαση των δυνάμεων του “Άξονα”. Αδιαφορούσαν για τις τραγικές επιπτώσεις που θα είχε μία τέτοια εξέλιξη για τους Έλληνες. Έτσι αποφάσισαν να μεταφέρουν ασθενέστατες και ασήμαντες δυνάμεις στην Ελλάδα, οι οποίες όμως θα λειτουργούσαν ως μαγνήτης για τους Γερμανούς. Ο Μεταξάς, αντελήφθη αυτή την ύπουλη και διπρόσωπη τακτική των δήθεν συμμάχων, προφήτεψε τα επερχόμενα δεινά για τον Ελληνικό λαό, δηλαδή την κατοχή, την πείνα, τον θάνατο, τον εμφύλιο πόλεμο. Αντιστάθηκε σθεναρά στο υπόγειο αγγλικό σχέδιο και μάλιστα στο πολεμικό συμβούλιο, που έλαβε χώρα στο ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρετάνια”, παρ’ ολίγο να έρθει στα χέρια με τον Άγγλο πρέσβη. Αμέσως μετά απ’ αυτό το άγνωστο επεισόδιο, ο Μεταξάς ασθένησε βαριά, από κάποια “αδιευκρίνιστη νόσο”. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο χάθηκε εντελώς αναπάντεχα. Ο θεράπων ιατρός του ήταν Άγγλος και ο ρόλος που έπαιξε παραμένει μέχρι σήμερα σκοτεινός και αδιευκρίνιστος. Ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, που γνώριζε απόλυτα όλα τα μυστικά της εποχής του, θα δήλωνε λίγο αργότερα με παρρησία: «Αν ο Αρχηγός νοσηλευόταν στην τελευταία κλίνη του “Λαϊκού Νοσοκομείου”, τότε σίγουρα θα βρισκόταν εν ζωή».
