«Μη δια φόβον, αλλά δια το δεόν απέρχεσθαι αμαρτημάτων»
Δημόκριτος
Την 28ην τρέχοντος μηνός επαναλαμβάνεται η διακοπείσα δίκη των εθνικιστών, ενώπιον του δευτεροβαθμίου Δικαστηρίου, το οποίον καλείται, να εξετάση και να αποφανθή, δια το νόμω και ουσία βάσιμον ήμη της εκκαλουμένης καταδικαστικής αποφάσεως του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου. Η απόφασις αύτη είναι δισκελής: Πολιτική και ποινική, ήτο δε προειλημμένη και μεθοδικώς προετοιμασμένη οκτώ (8) έτη προ της εκδόσεώς της, ΔΙΑ: Παραβιάσεων βασικών Συνταγματικών διατάξεων, αντικαταστήσεως του τεκμηρίου της αθωώτητος με το… τεκμήριον της ενοχής, αντικαταστάσεως της εξατομικεύσεως της ευθύνης με την απόδοσιν συλλογικής τοιαύτης, παρερμηνείας του ποινικού Νόμου κατά το δοκούν, καταιγισμού προπαγανδιστικών – συκοφαντικών μονολόγων και εκτελέσεως μια δολοφονίας δια την λήψιν αφορμής και δύο (2) δολοφονιών δια την τρομοκράτησιν των εθνικιστών. Σημειωτέον, ότι το πρωτοβάθμιον Δικαστήριον δεν άφησεν – διότι δεν ήθελεν – το παραμικρόν περιθώριον διατηρήσεως έστω ελαχίστων αμφιβολιών – μολονότι ηδύνατο και ώφειλεν – δια το νόμω και ουσία βάσιμον της κατηγορίας περί εγκληματικής οργανώσεως. Αξιέπαινος δια την τόλμην της η κυρία Εισαγγελεύς της Έδρας! Ενενίλόγω η εκκαλουμένη απόφασις αποτελεί σοβαρόν πλήγμα κατά του κύρους του Δικαστικού Σώματος. Η έννοια της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ kαι τινών όρων σχετιζομένων απολύτως με την λεγομένην Δικαιοδοτικήν λειτουργίαν.
α. Το Δίκαιον είναι διεθνώς καθιερωμένον εις την νομικήν επιστήμην ο όρος «Δίκαιον» να χρησιμοποιήται, τόσον εις την θεωρίαν, όσον και δια τον χαρακτηρισμόν είτε του συνόλου των κανόνων των ρυθμιζόντων υποχρεωτικώς την κοινωνικήν συμβίωσιν εις εν έθνος, είτε των ρυθμιζόντων τας σχέσεις, τα δικαιώματα και τας υποχρεώσεις των εθνών εις το διεθνές γίγνεσθαι. Η καθιέρωσις του όρου «Δίκαιον», ως ανωτέρω εξετέθη, δεν εκφράζει την αληθήν έννοιαν αυτού, με τας διαφόρους νομικάς θεωρίας και νομοθεσίας. Η καθιέρωσις εγένετο δια την περιβολήν της νομικής επιστήμης και των νομοθεσιών με την «αναγκαίαν» αίγλην. Το Δίκαιον είναι υπέρτατον Ιδεώδες, η έννοια του οποίου ανέρχεται εις επίπεδον ιδανικής τελειότητος, υπό την μορφήν του αδιαίρετου «Ενός» μετά του ψυχοπνευματικού αγαθού της Αρετής. Κατά τον Πλάτωνα, το Δίκαιον πρέπει να λειτουργή εντός της σφαίρας της Αρετής, ώστε να δύναται να συλλειτουργή μετ’ αυτού και η Αρετή, κατά την Δικαιοδοτικήν λειτουργίαν. Δεν νοείται πληρότης της εννοίας του Δικαίου, άνευ της λειτουργικής συνυπάρξεως μετά της Αρετής.
β. Η Αρετή, ως ψυχικόν και πνευματικόν αγαθόν. Ως συνοπτικόν απαύγασμα των διδαγμάτων της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας δια την Αρετήν, κατέληξα εις τον ακόλουθον ορισμόν, με την πεποίθησιν, ότι διατυπώνω και εκφράζω ορθώς την έννοιαν του όρου: Αρετή είναι η, δια πολλών εκφάνσεων ψυχικού μεγαλείου και πνευματικής ανατάσεως, εμπράκτως εκφραζομένη διάθεσις και βούλησις του συνετού ανθρώπου, προς επιτέλεσιν ηθικών πράξεων και διεύρυνσιν του πνευματικού ορίζοντός του. Εκ των πολλών εκφάνσεων της Αρετής διακρίνω εκείνας, αι οποίαι πρέπει να χαρακτηρίζουν κυριότατα τους Δικαστάς, όταν δικάζουν οιανδήποτε υπόθεσιν, ώστε να απονέμουν Δικαιοσύνην και να λειτουργή ούτω κράτος Δικαίου: Ευσυνειδησία, αμεροληψία, σωφροσύνη, ευθυκρισία, ανιοδετέλεια, ευρυμάθεια, θάρρος, αυτοσεβασμός και αυτεπίγνωσις. Συναφώς, επισημαίνω, ότι οι ενάρετοι Δικασταί είναι «οπλισμένοι» με την ποινικήν δικονομικήν διάταξιν περί ηθικής αποδείξεως, ώστε να δύνανται να υπερβαίνουν τον τύπον του νόμου και να αποφασίζουν κατά συνείδησιν. Πάντα ταύτα αφορούν και τους Εισαγγελείς.
γ. Η Δικαιοσύνη Είθισται υπό των αμαθών ανακριβολόγων να καλήται «Δικαιοσύνη» η Δικαστική Εξουσία. ( π.χ. «θα αποτανθώ ή θα προσφύγω στην Δικαιοσύνη», «Η Δικαιοσύνη θα αποφασίσει» ή «Έχω εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη». Η Δικαιοσύνη ούτε Δικαστήριον είναι ούτε αποφασίζει. Η δικαιοσύνη απονέμεται, όταν τυχόν απονέμεται υπό των Δικαστηρίων. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΜΠΡΑΚΤΟΣ ΕΚΦΡΑΣΙΣ (ΑΠΟΝΟΜΗ) ΤΗΣ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΑΡΕΤΗΣ. Η Δικαιοσύνη απονέμεται μόνον υπό ενάρετων Δικαστών. Η χρήσις του όρου «Δικαιοσύνη» εις την νομικήν επιστήμην, ενίοτε, δεν ανταποκρίνεται – ως ήδη γέγραπται δια τον όρον «Δίκαιον», εις την αληθήν έννοιαν αυτού ει μη μόνον, όταν τω όντι απονέμεται. Είναι αντιφατικόν, παράλογον και αναληθές, τυχόν άδικος απόφασις εκδοθείσα υπό Δικαστηρίου, να λέγεται ότι εξεδόθη υπό της… Δικαιοσύνης.
δ. Το Άδικον, η Κακία (πονηρία) και η Αδικία. Το Άδικον είναι γέννημα της ψυχής και του νου του μη έχοντος υποτεταγμένας τας ορμεμφύτους τάσεις ανθρώπου και διατηρούντος εν εξάρσει το ένστικτον της αυτοσυντηρήσεως. Είναι άρνησις του Δικαίου και αποτελεί αδιαίρετον «Εν» μετά της Κακίας. Κακία είναι η, δια πολλών εκφάνσεων ψυχοπνευματικής διαστροφής, εμπράκτως εκφραζομένη διάθεσις και βούλησις του ανθρώπου, προς επιτέλεσιν ανηθίκων, αδίκων και εγκληματικών πράξεων. Το Άδικον λειτουργεί εντός της σφαίρας της Κακίας μεθ’ ης συλλειτουργεί. Έμπρακτος έκφρασις της μετά του Αδίκου συλλειτουργούσης Κακίας είναι η Αδικία, η οποία είναι χείριστον ψυχοπνευματικόν έγκλημα και χείρων των εκφάνσεων της Κακίας. Μολονότι άπασαι αι εκφάνσεις της Κακίας είναι καταδικαστέαι, πλέον απεχθείς και αισχράς θεωρώ: Την συκοφαντίαν («άγριον θηρίον» χαρακτηρίζεται υπό του ποιητού Θεοκρίτου) την ψευδομαρτυρίαν, την διαβολήν, τον φθόνον, την μνησικακίαν, την εμπάθειαν, την μοχθηρίαν, την ραδιουργίαν, την ασυνειδησίαν, την μεροληψίαν, την ιδιοτέλειαν, την προκατάληψιν και την δειλίαν. Οι υπηρέται του Αδίκου είναι ασύμβατα και νοσογόνα «μοσχεύματα» εις το Δικαστικόν Σώμα. Ο όρος «άδικον» χρησιμοποιείται εις την νομικήν επιστήμην εν στενή εννοία, δια του όρου «αδικοπραξία». Ο λαός μας λέγει: «Ο Θεός να σε φυλάει απ’ τ’ Άδικο και την κακιά την ώρα».
Εύχομαι, οι/αι Δικασταί του Α΄ Πενταμελούς Εφετείου κακ/των Αθηνών του εκδικάζοντος την έφεσιν των εθνικιστών κατά της πρωτοδίκου αποφάσεως, να ανήκουν εις την κατηγορίαν των εναρέτων, και όχι εις την κατηγορίαν των υπηρετών του Αδίκου, ως οι εκδόσαντες την καταδικαστικήν απόφασιν με πολιτικά κριτήρια.
Μιχάλης Αρβανίτης
Δικηγόρος
π. βουλευτής Αχαΐας
