Ο στόχος της διάλυσης της κοινωνίας προϋποθέτει την αποσάθρωση όλων εκείνων των στοιχείων που την συνέχουν, της δίνουν νόημα, την ενεργοποιούν, την απαρτίζουν. Το σύστημα πρέπει να υπερβεί όλα τα «εμπόδια». Δεν είναι μόνο το Έθνος-Κράτος που ορθώνει φραγμούς στην αδηφάγο όρεξή του. Τώρα, εχθρός είναι και η κοινωνία. Δηλαδή, η υπαρκτή συγκρότηση και θέσμιση των κοινωνιών, καθώς και η αποτύπωση σε αυτές των συσχετισμών δυνάμεων, αποτελούν σήμερα μια ακόμη τροχοπέδη, η οποία πρέπει να «ανατιναχθεί» από το σύστημα, ώστε να μπορεί αυτό ανενόχλητα να διαιωνίσει την κυριαρχία του.

Το νέο καθεστώς κυριαρχίας, οδηγεί στην υιοθέτηση μιας παρατεταμένης κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Μέσα σ΄ αυτήν «ανατινάζονται» όλες οι προηγούμενες σχέσεις και θεσμικοί παράγοντες, ενώ ορίζεται ένα νέο μοντέλο ατόμου σε μια συνθήκη α/κοινωνίας, μη-κοινωνίας.

Ενός ατόμου εντελώς εξατομικευμένου και κλεισμένου πλέον στην «φούσκα» του, που συγκροτείται πολύ περισσότερο από το διαδικτυακό του αποτύπωμα, παρά από τις όποιες εγκάρδιες σχέσεις του έστω με λίγους ανθρώπους από τον κοινωνικό του περίγυρο. Επειδή παράλληλα επιχειρείται συστηματικά να αποδομηθεί η έννοια του Έθνους, να διαλυθεί ο θεσμός της οικογένειας, να παραποιείται η ιστορία, να ξεχνιούνται οι παραδόσεις. Όλα αυτά μπαίνουν στο «μπλέντερ», όπως άλλωστε μπαίνουν και όλες οι εργασιακές σχέσεις. Το άτομο, ως μονάδα, ως εφήμερο ον, επικοινωνεί με το κράτος διαδικτυακά, ελέγχεται από νέους ψηφιακούς μηχανισμούς, αποκτά ένα barcode, χρειάζεται ειδικούς όρους για να μετακινηθεί ή να πάρει μέρος σε δραστηριότητες. Ο δημόσιος χώρος καταργείται, η δημόσια υγεία και πρόνοια κατεδαφίζονται.

Τι είδους άτομο είναι αυτό που ταιριάζει στο υπό μετάβαση σύστημα; Άτομο φοβισμένο και τρομαγμένο, ανήμπορο να σκεφτεί, χωρίς πληροφόρηση (παρά τον καταιγισμό «πληροφοριών»), χωρίς ταυτότητα, φύλο, εθνική ένταξη, στερημένο από δημόσια και κοινωνική υπόσταση. Είναι το άτομο καταναλωτής, το άτομο προς κατανάλωση στις νέες πλατφόρμες ή προς άμεση απόρριψη ως σκουπίδι στις ανθρώπινες χωματερές.

Η παγκοσμιοποίηση και τα παράγωγά της, για να συνεχίσουν να υπάρχουν, οδηγούνται στο να καταστρέφουν τα πιο βασικά στοιχεία του ανθρώπινου είδους: τον άνθρωπο ως κοινωνικό και πολιτικό όν. Εν κοινωνία και πολιτεία ζει και κινείται ο άνθρωπος. Αυτά ξεριζώνονται τώρα, αυτά είναι ο ύστατος φραγμός που το σύστημα και οι ελίτ θέλουν να υπερβούν. Στόχος παράλογος, καθώς τώρα έχουμε ένα άλμα προς την αποσάθρωση της κοινωνίας, μέσω της πλύσης εγκεφάλου της συνείδησης των ανθρώπων.

Για όποιον, πιθανόν, δεν το καταλαβαίνει, ας το πούμε αλλιώς: ο άνθρωπος ως κοινωνικό και πολιτικό ζώον (κατά Αριστοτέλη) πρέπει να μεταλλαχτεί. Να του αφαιρεθεί το κοινωνικό και πολιτικό στοιχείο της προσωπικότητάς του και να μετατραπεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Πρώτο στάδιο, αυτό που σήμερα ζούμε: άτομο έντρομο και σε πανικό, δεχόμενο συνεχώς δόσεις τρόμου και φόβου, ευρισκόμενο σε πλήρη σύγχυση. Άτομο χωρίς πυξίδα, με καταργημένο τον προγνωστικό ορίζοντα (ακόμα και του κοντινότερου και αμεσότερου ορίζοντα), και με έξαρση κάθε άκρατου υποκειμενισμού.

Το «Εγώ και η Αξιοπρέπειά μου» μιας προηγούμενης βιώσιμης περιόδου μετατρέπεται τώρα, είτε βίαια είτε συναινετικά, στο «εγώ και το τίποτα μου». Ο εξανδραποδισμός είναι πολύ πιο κοντά απ’ όσο νομίζουμε, με τα υπό κατασκευή ανδράποδα να επευφημούν την ψηφιακή εποχή, πατώντας απλά ένα enter.

Δεν είμαστε όμως αμετάκλητα καταδικασμένοι, καθώς υπάρχουν πολλές ρωγμές σε ένα σχέδιο γεμάτο αντιφάσεις και αλληλογρονθοκοπήματα, που αναπόφευκτα γεννά αντιδράσεις και αντιστάσεις με ποικίλες μορφές.

Χρειάζεται, λοιπόν, αντίδραση, αντίσταση και μια νέα συνείδηση βαθύτατα Ελληνική στον τρόπο σκέψης και δράσης. Μόνο έτσι θα μπορούμε να φτάσουμε στην Μεγάλη Επανεκκίνηση της Ανθρώπινης Υπόστασης.

 Γιώργος Μάστορας