Πριν από λίγο καιρό ταξίδευα με ένα λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Απέναντι μου βρισκόταν ένα ζευγάρι, γύρω στα τριάντα έτη ηλικίας ο καθένας τους. Κάθισαν σιωπηλοί. Ο άνδρας έβγαλε την εφημερίδα του, η γυναίκα το περιοδικό της. Και οι δυο στη σιωπή τους. Μέχρι που φθάσαμε στον προορισμό μας (πάνω από τέσσερις ώρες ταξίδι), είναι ζήτημα αν αντάλλαξαν πέντε κουβέντες μεταξύ τους.

Μήπως ήταν τσακωμένοι; Όχι, ήμουν σίγουρος ότι το μόνο που δεν ήταν αυτό το ζευγάρι, ήταν να είναι τσακωμένοι. Ήταν απλώς μόνοι, αποξενωμένοι. Δεν είχαν να πουν τίποτα, γιατί η ένωση τους δεν είχε την «ανάσα» της Αληθινής Αγάπης, αλλά ήταν μια παροδική πλάνη, ένα προσωρινό ξέσπασμα, μια ψεύτικη ελπίδα για κάτι το διαφορετικό, αλλά όχι το καλύτερο. Ήταν μια τυφλή ένωση, μια πορεία που οδηγούσε συντεταγμένα σε ένα μακάβριο ψυχικό τέλος. Το «δεν έχουν τίποτα να πούνε» ή το «τι να πουν;», είναι ο κατευθυντήριος μονόδρομος στην συντηρητική πλειοψηφία των σημερινών ανθρωπίνων σχέσεων. Ένας δρόμος μόλυνσης και σκοτεινιάς.

Μόνοι και μοναχικοί. Το «μανιφέστο» για την μη δημιουργική μοναξιά. Για το συρματόπλεγμα που μας κυκλώνει με δική μας ευθύνη. Μια μοναξιά που αντί να σου δίνει ενέργεια, έμπνευση και δημιουργία σε κατρακυλάει προς την άβυσσο. Μια μοναξιά που σου φέρνει μόνο ακόρεστη δίψα, αντί να σου δροσίσει την καρδιά και το μυαλό.

Ναι, αυτή η μη δημιουργική μοναξιά κυριαρχεί επιβλητικά στην εποχή μας στις περισσότερες σχέσεις. Γίνεται λεπίδα που χαράζει πάνω στις πληγές και που ακινητοποιεί τις αισθήσεις των ανθρώπων. Που τους κάνει «μουγκούς». Που τους βγάζει από το φως και τους απομακρύνει από κάθε αληθινή και σωστή Αξία. Μια μοναξιά γεμάτη από ουρανούς με κατάμαυρη νύχτα. Μια μοναξιά που ακουμπάει ως βαρίδι πάνω σου, που σε νεκρώνει συναισθηματικά και σε δηλώνει ως υπήκοο του τίποτα. Μια μοναξιά που έχει για ολοκληρωτικό και τελικό αποτέλεσμα την σιωπή. Μια σιωπή όχι απλωμένη στον άνεμο με δημιουργικό τρόπο, ώστε ο άνεμος να «ζευγαρώσει» θετικά μαζί της. Αλλά μια σιωπή χτισμένη με κύριο οικοδομικό υλικό την αδυναμία και τον κορεσμό.

Ο αγώνας κάθε Συνειδητοποιημένου και Ψυχικά εύρωστου ΕΛΛΗΝΑ για την Πατρίδα και τον Λαό, έχει κι άλλες σημαντικές παραμέτρους. Μια από αυτές είναι να ανακαλύψουμε το Αληθινό Νόημα της Ζωής, ακόμη και στις πιο προσωπικές στιγμές που διανύουμε στον Βίο μας.

Γιώργος Μάστορας