Της Αργυρώς (Ρίκας) Θωμάκου
″Φλόγα του Ταινάρου″
Βοά το διαδίκτυο από το νέο “κατόρθωμα” της Υπουργού “Παιδείας” (σ.σ. το συγκεκριμένο υπουργείο, ορθότερο θα ήταν να αποκαλείται: «Εκβαρβαρισμού & Στρεβλής Εκπαίδευσης»), να πετάξει την Ελληνική Σημαία σαν να ήταν κάποιο κουρέλι. Για άλλη μια φορά οι “άριστοι” του Μητσοτάκη έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο. Έδειξαν ότι δεν υπηρετούν την Ελλάδα, αλλά τα σχέδια των παγκοσμιοποιητών. Παράλληλα βέβαια έδειξαν το μέγεθος της άγνοιας, καθώς με το όλο σκηνικό παραβιάστηκε κατάφορα ο Νόμος 851/1978 (ΦΕΚ Α-233/22-12-1978) «Περί της Εθνικής Σημαίας, των Πολεμικών Σημαιών και του Διακριτικού Σήματος του Προέδρου της Δημοκρατίας». Συγκεκριμένα η παράγραφος 11.γ) του Άρθρου 6, του εν λόγω Νόμου, αναφέρει: «Η Εθνική Σημαία: …Δεν χρησιμοποιείται προς κάλυψιν αγάλματος ή προτομής. Εις την περίπτωσιν ταύτην δύναται να χρησιμοποιηθή ύφασμα με τα Εθνικά χρώματα.» Καλά τώρα και εγώ με τι ασχολούμαι; Εδώ η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει κουρελιάσει το Σύνταγμα, θα προβληματιζόταν με την παραβίαση ενός νόμου;
Δυστυχώς δεν είναι το μόνο μέλος της κυβέρνησης των “αρίστων” που δεν σέβεται τη Σημαία μας. Είναι πολύ δύσκολο να ξεχάσουμε τη δήλωση του νυν αναπληρωτή ΥΠΕΞ κ. Βαρβιτσιώτη τον Νοέμβριο του 2003: «Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάποιου να καίει τη σημαία». Φυσικά ο κ. υπουργός εννοούσε την Ελληνική Σημαία. Όχι, ας πούμε, την σημαία των ΛΟΑΤΚΙ, με την οποία κοσμεί τα προσωπικά του κοινωνικά δίκτυα, την «Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας». Θα μου επιτρέψετε παρενθετικά να αναφέρω λίγα λόγια για τη λέξη «Ομοφοβία», που αν και είναι μία τελείως ατυχής σύνθετη λέξη, έγινε διεθνής. Ποιος φοβάται τους ομοφυλόφιλους; Προφανώς κανένας. Ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει στην προσωπική του ζωή, αρκεί βέβαια να μην θίγει τα δικαιώματα των άλλων. Π.χ. να μην είναι παιδεραστής (όπως ο καταδικασμένος τέως βουλευτής της ΝΔ Νίκος Γεωργιάδης). Τώρα, αν οι άνθρωποι που έχουν σοβαρά πάθη δεν πρέπει να καταλαμβάνουν Δημόσια Αξιώματα, είναι άλλο θέμα. Εκτιμώ ότι ελάχιστοι συμφώνησαν με την επιλογή του πλανητάρχη, φίλου του κ. Μητσοτάκη, Joe Biden, να βάλει τον ψυχικά διαταραγμένο Sam Brinton, υπεύθυνο διαχείρισης πυρηνικών αποβλήτων των ΗΠΑ. «Ρε που πάμε;» που θα έλεγε ο συγχωρεμένος Αυλωνίτης.
Κλείνοντας την παρένθεση, ίσως θα πρέπει να συνδυάσουμε τον “σεβασμό” προς την Ελληνική Σημαία του κ. Βαρβιτσιώτη, με τις πρόσφατες δηλώσεις του για το Ουκρανικό ζήτημα: «Συνεδριάζουμε σήμερα υπό το βάρος της κατάφωρης παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου από την πλευρά της Ρωσίας με την αναγνώριση των αποσχιστικών εδαφών της Ουκρανίας. Η Ελλάδα είναι ταγμένη στην υπεράσπιση του Διεθνούς Δικαίου και στην εδαφική ακεραιότητα όλων των κρατών μελών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών» (σ.σ. Δεν κατάφερε να ψελλίσει ούτε δυο λέξεις για την «εδαφική ακεραιότητα» της Κύπρου, για «την κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου» που συντελείται καθημερινά στην Ελληνική Βόρειο Ήπειρο, στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, στην Ίμβρο και Τένεδο, στις παραβιάσεις του Εθνικού μας χώρου στο Αιγαίο κλπ. Με άλλα λόγια ο κ. Βαρβιτσιώτης έσπευσε άμεσα να δώσει για άλλη μια φορά «γην και ύδωρ» στους φίλους και εντολείς του, Αμερικανούς. Αδιαφόρησε αν κάνουμε εχθρούς μας τους Ρώσους και τιθέμεθα στο ίδιο στρατόπεδο με την “φίλη και σύμμαχο” Τουρκία. “Ξέχασε” να καταδικάσει ρητά τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και την εν συνεχεία απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου, των Σκοπίων, της Βοσνίας Ερζεγοβίνης κλπ. Επίσης του “διέφυγε” να πει γιατί η Ελλάδα έπαψε να αναγνωρίζει την κυβέρνηση Assad στην Συρία και επικροτεί τον ISIS).
Αρκετά όμως ασχοληθήκαμε με ανθέλληνες, ας αναφερθούμε στο υπέροχο θέμα της Ελληνικής Σημαίας. Η αγαπημένη μας γαλανόλευκη, πρωτοεμφανίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1807 και καθιερώθηκε τον Ιανουάριο του 1822 από την Α΄ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου. Τα χρώματα της, γαλάζιο και λευκό συμβολίζουν το Γαλάζιο της Ελληνικής θάλασσας και το Λευκό των αφρισμένων κυμάτων. Οι οριζόντιες γραμμές είναι 9, όσες και οι συλλαβές του συνθήματος της Ελληνικής Επανάστασης, «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ `Η ΘΑΝΑΤΟΣ». Ο Λευκός Σταυρός συμβολίζει την αφοσίωση των Ελλήνων στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη και την συμβολή της Εκκλησίας στον σχηματισμό του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους. Αποτελεί μία από τις παλαιότερες, ιστορικά, σημαίες της σύγχρονης εποχής. Είναι βαμμένη με αίμα ηρώων και τιμημένη με τις ζωές χιλιάδων πολεμιστών για την δόξα της Ελλάδος. Οι Έλληνες ορκίζονται: «Να υπερασπίσουν τας Σημαίας μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος των». Η Ελληνική Σημαία είναι απόδειξη κυριαρχίας και επιβολής, όπου στηθεί. Είναι το νεκρικό σκέπασμα, προς τιμήν αξίων τέκνων της Πατρίδος. Είναι η ΕΛΛΑΣ. Κάθε Έλληνας αισθάνεται και ξέρει ότι στο οπτικό Εθνικό μας σύμβολο, αξίζει η απότιση φόρου τιμής και μεγίστου σεβασμού.
Την Σημαία και την ιερότητά της εξύμνησαν πολλοί ποιητές μας. Δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερο επίλογο από το παρακάτω ποίημα του Σμυρναίου ποιητή Γεώργιου Σημηριώτη. Σίγουρα οι Ελληνόψυχοι θα αναριγήσουν. Ίσως κάποιοι δακρύσουν. Ίσως κάποιοι συνειδητοποιήσουν πόσο κίβδηλες ήταν οι υποσχέσεις που τους έδινε προεκλογικά αυτή η κυβέρνηση των υποτακτικών των παγκοσμιοποιητών. Σίγουρα πολλοί καταλαβαίνουν ότι μόνο το Εθνικό Κόμμα «ΕΛΛΗΝΕΣ» του Ηλία Κασιδιάρη, είναι η μόνη λύση στα τόσα προβλήματα και αδιέξοδα που συσσώρευσαν στον λαό μας οι πολιτικάντηδες, όλων των αποχρώσεων. Ξέρουν ότι μόνο οι ΕΛΛΗΝΕΣ θα ανυψώσουν την Ελληνική Σημαία, να κυματίζει ελεύθερη και υπερήφανη. Γιατί μόνο οι ΕΛΛΗΝΕΣ έχουν την Ελληνική Σημαία στην καρδιά τους:
ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ
Εσένα, πού σε χάιδεψε της λευτεριάς ή αύρα
περήφανη πρώτη φορά πάνω στην Άγια Λαύρα.
Εσέ, πού χέρι σε ύψωσε τρισάγιο και βροντήσαν
όχι φωνές, μα τουφεκιές, όταν σε χαιρετίσαν
οι τουφεκιές παλληκαριών, πού εμπρός σου αντρειωμένα
γονάτισαν κι ορκίστηκαν να πέσουνε για σένα.
Εσένα, πού σε κοίταξαν μάνες, πού στο 'να χέρι
βαστούσαν βυζανιάρικα και στο άλλο το μαχαίρι.
Εσέ, πού όταν σ’ αντίκρισαν οι γέροι ξανανιώσαν
και μ’ άρματα τη μέση τους, την κουρασμένη, ζώσαν.
Εσέ, ποιά ανθρώπινη φωνή μπορεί να ιστορήση,
την ξακουσμένη δόξα σου και να την τραγουδήση;
Εσύ δεν είσαι από πανιού λωρίδα καμωμένη,
είσαι από αίμα και καπνούς και από φωτιά βγαλμένη.
Εσύ πετούσες σαν αητός πάνω από ηρώων κεφάλια,
σελάγισες σε πέλαγα, σε κάμπους σ’ ακρογιάλια.
Πάνω από νίκες άμετρες το φλάμπουρο σου εστήθη
και πάντα δρόμο σ’ άνοιγαν μεσ’ των έχθρων τα πλήθη,
τα χέρια πού σ’ εβάσταγαν, τ’ αντρειωμένα χέρια,
για να σε μπήξουν σε κορφές σ’ απάτητα λημέρια,
για να σε ιδούν πολύ ψηλά, ψηλά απ’ της γης το χώμα,
τόσο ψηλά, πού τ’ ουρανού επήρες πια το χρώμα.
