Η Τουρκία έχει ένα ξεκάθαρο σχέδιο για τον εαυτό της. Κυρίως, έχει την βούληση να προωθήσει αυτό το σχέδιο της, αξιοποιώντας όλα τα μέσα, διπλωματικά και στρατιωτικά. Είναι εξίσου σημαντικό να σημειωθεί ότι η παγκόσμια συγκυρία, δηλαδή η αποδυνάμωση της Δύσης και η εμβρυακή ανάδειξη ενός νέου πόλου (Ρωσία-Κίνα), που θέλοντας και μη δυναμώνει πρωτοβουλίες συγκρότησης και διεύρυνσης της επιρροής του, διευκολύνει και αξιοποιείται ως παράθυρο ευκαιρίας από την Τουρκία. Ήδη, η Τουρκία εγγράφει μια σημαντική αναβάθμιση στην παγκόσμια σκηνή. Αποτελεί δύναμη που παρεμβαίνει με το δικό της σχέδιο στην Μέση Ανατολή, στην Βόρεια Αφρική, στα Βαλκάνια, στην περιοχή του Καυκάσου. Διατηρεί σημαντικές διπλωματικές σχέσεις με χώρες της Κεντρικής Ασίας, όπως το Πακιστάν, η Ινδονησία και η Μαλαισία, χώρες για τις οποίες ανταγωνίζονται ΗΠΑ και Κίνα και είναι κρίσιμες για την μελλοντική «αρχιτεκτονική» της Ασίας. Κρατώντας μια εξαιρετικά ιδιότυπη στάση στο θέμα του ουκρανικού πολέμου δημιουργεί ανησυχίες και ταυτόχρονα αναγνωρίζεται ως «πολύτιμη γέφυρα» μεταξύ της Ρωσίας και του δυτικού κόσμου. Ο ρόλος της στην επίτευξη συμφωνίας σχετικά με την ελεύθερη διάθεση των σιτηρών της Ουκρανίας χαιρετίστηκε ως μεγάλο επίτευγμα και από την Ουάσιγκτον και από την Μόσχα. Η Άγκυρα εξελίσσεται διπλωματικά με ακραίο τρόπο, άλλοτε κατηγορώντας την πολιτική της Δύσης έναντι της Ρωσίας και άλλοτε αυτοπροβαλλόμενη ως κρίσιμο και αναντικατάστατο μέγεθος για το ΝΑΤΟ, εκβιάζοντας στην πραγματικότητα την απόσπαση δώρων και παροχών. Αντίστοιχη στάση και απέναντι στην Ρωσία, διαπραγματευόμενη μόνιμη και διαρκή παρουσία στην Συρία, γνωρίζοντας ότι η διατήρηση μιας αναταραχής στην νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ αποτελεί «ανάσα» για την πολιτική της Ρωσίας.

Μέσω αυτών των ακραίων διπλωματικών εξισορροπήσεων, η Τουρκία πετυχαίνει διεθνείς αναγνωρίσεις και κατοχύρωση θέσεων. Ήδη, έχει κατοχυρώσει την κατοχή τμήματος της Συρίας, διατηρεί στρατιωτικές δυνάμεις στο Ιράκ, παίζει καταλυτικό ρόλο στην Λιβύη και σταθεροποιεί τις βλέψεις της για έλεγχο της νοτιοανατολικής μεσογείου και κόμβου ενεργειακών ροών.

Η αναβάθμιση της Τουρκίας και η επιτακτική απαίτησή της για παραχωρήσεις μπορεί να δείχνει ότι «εκνευρίζει» ορισμένες φορές την δυτική συμμαχία, αδυνατεί όμως να διαρρήξει πραγματικά τις σχέσεις των δύο πλευρών. Η γεωγραφική της θέση, η οικονομική και πληθυσμιακή της δύναμη αποτελούν κρίσιμους παράγοντες που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Είναι ολοφάνερο, ότι η πραγματική εικόνα της Τουρκίας δεν έχει καμία σχέση με την ψεύτική καθησυχαστική εικόνα κατάρρευσης, που προσπαθούν να εμφυσήσουν στο μυαλό του Ελληνικού Λαού οι δουλοπρεπείς ελληνόφωνοι πολιτικάντηδες. Αν και δεν μπορεί (ακόμη) να προσδιοριστεί με ακρίβεια η γεωπολιτική εικόνα του κόσμου που αναδύεται και οι διευθετήσεις που θα επιβληθούν, η Τουρκία μετατρέπεται σταδιακά σε σημαντικό διεθνή παίχτη, με ό,τι βεβαίως μπορεί να συνεπάγεται αυτό για την μελλοντική τύχη του Έθνους των Ελλήνων και των δύο κρατικών υποστάσεών του σε Ελλάδα και Κύπρο, όταν μάλιστα οι «ηγέτες» του δρούνε διαχρονικά ως συνειδητοί εντολοδόχοι ξένων αποφάσεων και εντολών.

Γιώργος Μάστορας