Γράφει ο Σφήκας Αθανάσιος, Εκπαιδευτικός

Υποψήφιος Βουλευτής στο Νομό Φθιώτιδας

Λένε πώς ὁ μικρο - κομματισμός πρέπει νά μένει μακριά ἀπό τή σχολική ἐκπαίδευση. Σωστό. Λένε ἐπίσης πώς ἡ μικρο - πολιτική καί ὁτιδήποτε γύρω ἀπό αὐτό ἀπαγορεύεται αὐστηρῶς στά πλαίσια τῆς ἐκπαιδευτικῆς κοινότητας. Καί ἑδῶ συμφωνοῦμε. Καί ὀρθῶς, διότι εἰς ἀντίθετη περίπτωση ὁ χῶρος τοῦ σχολείου θά εἶχε μετατραπῇ σέ πεδίο ἀλληλοσυγκρουόμενων διενέξεων μαθητῶν-καθηγητῶν-κηδεμόνων γιά ζητήματα ἄσχετα μέ τό κομμάτι τῆς διαδικασίας πού προάγει τό μηχανισμό ἔρευνας καί γνώσης.

Μολαταῦτα, καί ἐν ὅσω ἰσχύουν τά ἀνωτέρω, κάθε χρόνο στίς σχολικές αἴθουσες διεξάγεται μία ἐορτή, ἡ 17η Νοεμβρίου, πού εἶναι ὁ ὁρισμός τῆς πολιτικῆς προπαγάνδας ἀπό τό καθεστώς τῆς μεταπολίτευσης. Τό "Πολυτεχνείο" δέν εἶναι παρά μιά καθαρά πολιτικοποιημένη ἐορτή πού χρησιμοποιεῖται ἀπό τό μηχανισμό γιά νά αἰτιολογῇ τήν ὕπαρξή του καί νά διαιωνίζῃ τήν ἀσυλία τῶν ἀμαρτωλῶν κυβερνήσεων πού διοικοῦν -δημοκρατικά βεβαίως- τήν χώρα μας ἀπό τό 1974 καί ἐντεύθεν. Ἐκεῖ τί γίνεται;; Δέν ὑπάρχει στρατευμένη γνώση;; Ἀπάντησις καμία. Δέ θά ἐπιμείνω σέ ἱστορικά ζητήματα πού δέν εἶναι τοῦ παρόντος, θά σταθῶ μόνο στό γεγονός ὅτι οἱ πραγματικοί νεκροί γιά τήν ἐλευθερία, ὑπήρξαν τά θύματα τῆς κατεχομένης Κύπρου ἀπό τήν Τουρκική εἰσβολή τοῦ Ἀττίλα, ἀρκετούς μήνες ἀργότερα ἀπό τό Νοέμβριο τοῦ 1973. Τό αἶμα τῶν ἡρώων τῆς Κύπρου πρέπει νά μνημονεύουμε ἀγαπητοί ἐκπαιδευτικοί, οἱ ὁποίοι φυσικά δέν πολέμησαν παρά μόνον διά τήν ΕΝΩΣΗ.

Ἄγνοια;; Σκοπιμότητα;; Ἄγνωστο γεγονός;; Κι ὅμως αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότητα.

Ἀλλά τί γίνεται ὅταν κάποιος ἐκπαιδευτικός προσπαθήσει νά ἐξηγήσῃ πιό αντικειμενικά τά γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου;; Ἤ ἀκόμη χειρότερα ἐάν τολμήσῃ νά ἀρθρώσῃ λέξη γιά ζητήματα -δίκην συζητήσεως- πού ἄπτωνται ἐθνικῶν θεμάτων;; Δέ θέλετε νά ξέρετε. Οὔτε ὅμως καί πρόκειται νά μπῇ σέ τέτοια διαδικασία καθ' ὅτι δέ θά περισώσῃ κάτι ἀπό τή σημερινή παρακμή. Ἐπόμενον εἶναι ἐφ ὅσον ἡ ἐορτή τοῦ Πολυτεχνείου «ἐξαντλεῖται» σέ ἕνα ἀνύπαρκτο πολιτειακόν ζήτημα, νά θολώνῃ τή σκέψη τῶν μαθητῶν, νά τή μπερδεύῃ ἔτι περισσότερο καί τό χειρότερο νά ἐξάγῃ γενικούς ἀφορισμούς, ὑποκρύπτοντας πολιτική σκοπιμότητα καί ἄγνοια περί τῶν ἱστορικῶν ἐξελίξεων, πραγμάτων, γεγονότων.

Ἄν κάτι πρέπει νά προάγεται καί νά προβάλεται στό θέμα τῆς πολιτικῆς παιδείας, ἀπό τούς ἰθύνοντες τῆς σχολικῆς ὕλης, αὐτό εἶναι τό ἄρθρο 16 τοῦ Συντάγματος πού διά τῆς παραγράφου II σαφέστατα ὁρίζει ὄτι «Ἡ παιδεία [...] σκοπό ἔχει τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνειδήσεως». Τοῦτο, ἐπιτυγχάνεται μόνο μέ τίς ἐθνικές ἐπετείους πού διαπνέει στούς μαθητές τό διαχρονικό πνεύμα καί τά ἰδεώδη τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Κλείνοντας, ὡς τελευταία ὑποχώρηση, ἡ πρότασή μου εἶναι ἡ ἐξής: Θέλετε νά τιμήσετε τήν 17η Νοεμβρίου;; Πολύ ὡραῖα. Ἐορτάσατέ την ὡς ἡμέρα κοινωνικῆς ἐλευθερίας, μέ ταυτόχρονες διαδηλώσεις γιά τήν Κύπρο καί τά κατεχόμενα, χωρίς ΚΑΝΕΝΑ κομματικό πρόσημο... Ὑπάρχει πλούσιο ὑλικό, ὑπάρχει ἐπίσης θαυμάσια μουσική ἐπένδυση ἀπό καταξιωμένους καλλιτέχνες τοῦ 20οῦ αἰώνα, καί ἀντικειμενικά μιλώντας θά ἦταν μία εἰλικρινής προσπάθεια νά δείξετε ἐμπράκτως τήν εὐαισθησία σας στά γεγονότα 1973-1974. Ἀλλά μέχρι τότε θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ἀπέχω σιωπηλά…

Ακολουθεί το πλήρες Κυβερνητικό Πρόγραμμα των ΕΛΛΗΝΩΝ για την Παιδεία: