Όσο προχωρούν οι εξελίξεις τόσο αυξάνεται η αναντιστοιχία ανάμεσα στις ανάγκες υπόστασης της Χώρας και στους διαχρονικούς δομικούς προσανατολισμούς υποτέλειας της εγχώριας πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής εξουσίας. Πέρα από τα άλλα, στις παρούσες συνθήκες γίνεται πιο κραυγαλέος ο συσκοτισμός της πραγματικότητας των εθνικών και κοινωνικών προβλημάτων, από μεριάς των ιθυνόντων κύκλων. Αυτό, σε συνδυασμό με άλλες πλευρές μιας χωρίς τέλος κοινωνικής κρίσης, παράγει αφασία μέσα στην κοινωνία και την αποσυγκροτεί.
Σκοπός μας εδώ δεν είναι να προσθέσουμε κάτι ακόμα περιττό σε μια τυπική και ανούσια καταγγελτική κριτική του πολιτικού συστήματος. Αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά, είναι η εκτίμηση της πολιτικής συμπεριφοράς των εγχώριων ελίτ και ειδικότερα το τι απαντήσεις δίνουν εν όψει αδιεξόδων που εγκυμονούν μια εθνική κρίση (την δεύτερη μετά την έναρξη της μνημονιακής κατοχής).
Το σκηνικό που δημιούργησε ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει δώσει σημαντική ώθηση στον τουρκικό επεκτατισμό. Στην παρούσα φάση, η κύρια αιχμή (αλλά καθόλου η μοναδική) είναι η τουρκική αμφισβήτηση, ανοιχτά και άμεσα, της Ελληνικής Κυριαρχίας στο μισό Αιγαίο Πέλαγος και με ανοιχτές απειλές προς την Ελλάδα. ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ τηρούν «ίσες αποστάσεις», και ακόμα και όποτε κάνουν κάποια δήλωση επιβεβαιωτική της Ελληνικής Κυριαρχίας επί των νησιών, αμέσως μετά την υπονομεύουν πλήρως συνιστώντας «διάλογο» για όλες τις διαφορές ανάμεσα στους δύο «συμμάχους». Αυτή η γραμμή, απόλυτα κυρίαρχη στο πλαίσιο του ευρωατλαντισμού (με κάποιες ελαφριές διαφοροποιήσεις της Γαλλίας) λειτουργεί σαφώς σε βάρος της Χώρας μας και την εκθέτει σε μείζονες κινδύνους απέναντι στον διαρκώς αποθρασυνόμενο τουρκικό αναθεωρητισμό.
Η κατάσταση αυτή βέβαια δεν άρχισε «ξαφνικά» μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία. Σημαντικό πρόσφατο σημείο καμπής υπήρξε η αμφισβήτηση από τον Ερντογάν της Συνθήκης της Λωζάνης, συνοδευόμενη πάντοτε από την ίδια επωδό από μέρος των «συμμάχων» με τις γνωστές υποδείξεις για «διάλογο». Οι διαδοχικές εγχώριες κυβερνήσεις δεν έχουν πάψει να «συμμορφώνονται σταθερά προς τας υποδείξεις». Η πρόσφατη συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη επιβεβαίωσε ότι όλα συζητούνται στο τραπέζι. Για να ακολουθηθούν πάντοτε από νέα επόμενα βήματα προώθησης του τουρκικού αναθεωρητισμού - επεκτατισμού. Η ίδια λογική υποτέλειας εξηγεί και την σημαντική αποχή της Ελληνικής πλευράς από μια σειρά απολύτως στοιχειώδεις και προφανείς χειρισμούς και διαβήματα, ενισχυτικά της κατοχύρωσης κυριαρχικών δικαιωμάτων και των γενικότερων Εθνικών συμφερόντων της Χώρας. Οι κινήσεις εξυπηρέτησης των Εθνικών συμφερόντων, ακόμα και η έκταση των διπλωματικών βημάτων για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας, υπόκεινται σε καθεστώς ευρωατλαντικού «κόφτη», με διακομματική επί της ουσίας συνέχεια και συναίνεση. Ακόμα και οι πρόσφατοι βαρύγδουποι τόνοι Μητσοτάκη, σχετικά με το ότι «στο εξής θα δημοσιοποιούμε τις επιθετικές ενέργειες της γείτονος», κραυγάζουν για τα όρια του επιτρεπτού που «υποδεικνύονται» από τους «συμμάχους» και γίνονται αποδεκτά από τις εγχώριες πολιτικές ηγεσίες.
Μια αποστροφή της Ντόρας Μπακογιάννη σε πρόσφατη συνέντευξή της στην ΕΡΤ λέει πολλά, με τον τρόπο της, για τις περιπέτειες που περνάει το κυβερνητικό αφήγημα περί της στήριξης που μας προσφέρει η άνευ όρων στοίχιση με ΗΠΑ/ΝΑΤΟ. Το νόημα των όσων είπε: Άλλο πράγμα η κυβέρνηση των ΗΠΑ και ο τρόπος που υπολογίζει την Τουρκία, την οποία αναγνωρίζει ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη, και άλλη η κάλυψη που αναμένουμε να μας παράσχει το Κογκρέσο στο θέμα της ισορροπίας των εξοπλισμών και στην ανάσχεση της τουρκικής επιθετικότητας! Έτσι, πλέον πληροφορούμαστε από τα πιο έγκυρα συστημικά χείλη ότι η υπόσταση της Χώρας έχει εναποτεθεί κάπου μέσα στο ασταθές και συνεχώς μεταβαλλόμενο τοπίο των ενδορρήξεων του κατεστημένου των ΗΠΑ…
Μιλώντας με γενικότερους και αναγκαστικά κάπως σχηματικούς όρους, οι αντιδράσεις μπροστά στα αδιέξοδα της απόλυτης πολιτικής επαγωγής της Χώρας στις ΝΑΤΟϊκές προτεραιότητες, ενισχύονται από τρεις πλευρές:
α) Από την υπολογίσιμη απόσταση που χωρίζει ολοένα και ευρύτερα λαϊκά στρώματα από τις κυρίαρχες πολιτικές κυβερνητικές επιλογές (απόλυτη στοίχιση με ΝΑΤΟ, μεταφορά όπλων στην Ουκρανία, αποστρατικοποίηση των νησιών κ.τ.λ.). Χωρίς να παραβλέπεται η σημερινή αφασία και κοινωνική αποδιοργάνωση, ο συνδυασμός των μεγάλων πιέσεων που ασκούνται στα Εθνικά και Κοινωνικά ζητήματα φέρνει μαζί του εκρηκτικά φορτία, με το μέτωπο επίθεσης των κυρίαρχων κύκλων απέναντι στον «εθνολαϊκισμό» μόνο τυχαίο να μην είναι.
β) Αντιδράσεις από πλευράς τμημάτων του κατεστημένου, που απηχούν βλέψεις για μια καλύτερη διαπραγμάτευση όρων και ανταλλαγμάτων για τμήματα του Ελληνικού μεταπρατισμού, ενόψει μεγάλων αναδασμών (ενεργειακών και άλλων). Σε κάθε περίπτωση όμως, χωρίς διαθέσεις μετατόπισης έξω από τα όρια που θέτει το καθεστώς εξάρτησης της Χώρας.
γ) Οι ειδικότερες αντιρρήσεις, αντιδράσεις και αντιστάσεις που προβάλλονται από επαγγελματικούς κλάδους που έχουν την ευθύνη για την διαχείριση των χειρισμών της Εξωτερικής Πολιτικής και την Εθνική μας Άμυνα. Ως προς αυτό, είναι αξιοσημείωτες (και ίσως ελπιδοφόρες) οι συχνά ουσιαστικές τοποθετήσεις διπλωματών και οι ηχηρές αντιδράσεις Στρατιωτικών κύκλων έναντι των κυβερνητικών επανερχόμενων πρωτοβουλιών απόσυρσης κρίσιμων όπλων για την άμυνα των Ελληνικών νησιών, με πρόσχημα την ενίσχυση της Ουκρανίας.
Η Πολιτική Συγκρότηση και Συσπείρωση ενός Δικτύου Εθνικής Σκέψης και Δράσης των πιο Συνειδητοποιημένων ΕΛΛΗΝΩΝ είναι, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, Απαραίτητη, Αναγκαία, Επιβεβλημένη.
Γιώργος Μάστορας
