Της Συγγραφέως ″Φλόγα του Ταινάρου″
Γράφω αυτές τις λίγες γραμμές για να θυμίσω ότι είμαστε Έλληνες, απόγονοι ενδόξων προγόνων που δημιούργησαν πολιτισμούς και αυτοκρατορίες. Θα ήταν ευχής έργο να καταφέρω να ανυψώσω λίγο το φρόνημά μας. Αυτό το φρόνημα, που είναι ο κύριος στόχος των γκεμπελίσκων, που μας τρομοκρατούν καθημερινά. Θα πάμε νοερά 2.351 χρόνια πίσω. Καλοκαίρι του 330 π.Χ. Ο Μέγας Αλέξανδρος έχει διαλύσει την Περσική Αυτοκρατορία. Βρίσκεται στην αρχαία Σογδιανή. Τα βορειοανατολικά σύνορα της Περσικής Αυτοκρατορίας. Δηλαδή στην περιοχή του βόρειου Αφγανιστάν - Ουζμπεκιστάν - Τατζικιστάν. Είναι η κοιλάδα του ποταμού Ιαξάρτη, που περιβάλλεται από τις πλαγιές του ινδικού Καυκάσου. Μία από τις πιο σκληροτράχηλες περιοχές του κόσμου, που ακόμα και σήμερα, τα σχεδόν πάντα χιονισμένα βουνά της, προκαλούν δέος και στέκουν αποθαρρυντικά για όποιον σκεφτεί να τα περάσει. Ο Μ. Αλέξανδρος φθάνει εδώ καταδιώκοντας τον δολοφόνο του Δαρείου, Βήσσο, που συγκεντρώνει δυνάμεις προκειμένου να αναχαιτίσει την προέλαση του Ελληνικού στρατού. Πρέπει να προλάβει τον Βήσσο. Ο στρατός του προχωρεί ταχύτατα. Αφήνει πίσω του κάστρα απόρθητα, με τους τοπικούς ηγεμόνες ανυπότακτους και έτοιμους να υποκινήσουν εξεγέρσεις στις υποταγμένες περιοχές, εξορμώντας από αυτά τα απόρθητα φρούρια.
Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και το στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας των λαών της περιοχής. Λαοί, βάρβαροι στην κυριολεξία, ατίθασοι, ανυπότακτοι, βρίσκονται σε ημιάγρια κατάσταση. Χαρακτηριστική του πολιτιστικού τους επιπέδου είναι η περιγραφή του Στράβωνα: «…Τους ανήμπορους από γηρατειά ή από αρρώστια τούς έριχναν στα σκυλιά για να τους φάνε, σκυλιά που έτρεφαν επίτηδες και τα έλεγαν νεκροθάφτες…»
Τα προβλήματα δεν αργούν να φανούν. Ο Σπιταμένης, ένας τοπικός ηγεμόνας, ξεσηκώνει τους άρχοντες της περιοχής κατά των στρατευμάτων του Αλεξάνδρου. Κηρύσσει επανάσταση και εξουδετερώνει τις ολιγάριθμες Μακεδονικές φρουρές. Η επανάσταση επεκτείνεται στη Σογδιανή και στις γύρω περιοχές. Στη βόρεια όχθη του Ιαξάρτη ξεπροβάλλουν κατά χιλιάδες τα στρατεύματα των νομάδων Σκυθών που καταφθάνουν από τις στέπες της Σκυθίας προκειμένου να επιτεθούν κατά του υποχωρούντος Ελληνικού στρατού. Ο Μακεδόνας βασιλιάς βρίσκεται στην πιο δύσκολη θέση από όσες είχε βρεθεί καθ’ όλη τη διάρκεια της εκστρατείας, με αποκομμένη την επικοινωνία του με τα μετόπισθεν και περικυκλωμένος από τα στίφη των βαρβάρων. Ο Αλέξανδρος δρα ψύχραιμα και αποφασιστικά. Τμήμα του Στρατού υπό τον Κρατερό το στέλνει να πολιορκήσει την Κυρούπολη (σ.σ. σημαντικότερη και πολυπληθέστερη πόλη της περιοχής). Με το υπόλοιπο στράτευμα κινείται ταχύτατα κατά των πέντε επαναστατημένων πόλεων, τις οποίες κυριεύει. Με τους καπνούς των πέντε φρουρίων να υψώνονται ακόμα προς τον ουρανό ο Αλέξανδρος καλπάζει κατά της Κυρούπολης. Μέσα στο φρούριο βρίσκονται 15.000 Σογδιανοί αντάρτες. Το πιο αξιόμαχο τμήμα των επαναστατών, εμπειροπόλεμο και αποφασισμένο. Απ' έξω βρίσκεται ο Κρατερός. Οι Έλληνες σκάβουν γύρω από τα τείχη τάφρο και υψώνουν ανάχωμα. Κάθε είσοδος ή έξοδος προς και από την πόλη να είναι αδύνατη. Οι Έλληνες συναρμολογούν και στήνουν πολιορκητικές μηχανές. Φθάνει και ο Αλέξανδρος με τον κύριο όγκο του στρατεύματος. Όλα έτοιμα για την επίθεση. Οι βλητικές μηχανές προσβάλλουν τα τείχη της Κυρούπολης. Βροχή τα βλήματα και τα βέλη. Μεγάλες απώλειες στους πολιορκούμενους. Ο Αλέξανδρος διακρίνει το πρώτο ρήγμα στα τείχη. Έφοδος. Πολεμικές ιαχές να σχίζουν τον αέρα και από τις δύο πλευρές. Σκάλες ρίχνονται τα τείχη. Οι Έλληνες ανεβαίνουν. Πιέζουν απειλητικά. Η μάχη γίνεται όλο και πιο λυσσαλέα. Οι Σογδιανοί πολεμούν με μανία. Ο όγκος τους καλύπτει τις αμυντικές θέσεις των ισχυρών οχυρώσεων. Προβάλλουν αποτελεσματική αντίσταση. Η πρώτη έφοδος αποκρούεται με απώλειες και από τις δύο πλευρές. Τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο στις πέντε προηγούμενες πόλεις, που έπεσαν με την πρώτη επίθεση.
Ο Αλέξανδρος παρατηρεί ότι η κοίτη ενός ποταμού που διερχόταν μέσα από την πόλη ήταν την εποχή εκείνη ξερή, με αποτέλεσμα να αφήνει ένα μικρό άνοιγμα κάτω από τα τείχη. Αμέσως καταστρώνει ένα σχέδιο καταδρομικής επίθεσης με επικεφαλής τον ίδιο. Ο Μακεδόνας βασιλιάς διοικεί «διά του παραδείγματος». Χωρίς να χρονοτριβήσει στέλνει τα τμήματα των υπασπιστών, των Αγριάνων ακοντιστών και των τοξοτών να επιτεθούν κατά ενός σημείου των οχυρώσεων που βρισκόταν κοντά στο προαναφερόμενο πέρασμα του ποταμού. Παράλληλα διατάσσει την προσβολή των υπολοίπων σημείων με βέλη και βλήματα. Ο ίδιος με μια μικρή καταδρομική ομάδα, από βασιλικούς υπασπιστές, καλυπτόμενος από τον αντιπερισπασμό που δημιουργούσε η επίθεση των άλλων τμημάτων αλλά και το πυκνό «πυρ» των βλητικών μηχανών, εισχωρεί κρυφά μέσα στο κάστρο, περνώντας από την κοίτη του ποταμού.
Η καταδρομική ομάδα του Αλεξάνδρου επιτίθεται κατά της φρουράς της πύλης που βρισκόταν κοντά στο σημείο που δεχόταν την επίθεση. Η φρουρά εξουδετερώνεται και η πύλη ανοίγεται από μέσα. Οι βάρβαροι, συμπτύσσονται και διενεργούν αντεπίθεση κατά του καταδρομικού αποσπάσματος του Αλεξάνδρου και των πρώτων ομάδων υπασπιστών και Αγριάνων, που στο μεταξύ έχουν εισέλθει Σκληρή και αιματηρή μάχη. Οι υπερασπιστές της Κυρούπολης επιτίθενται με μανία κατά των στρατιωτών του Αλεξάνδρου. Οι Έλληνες διατηρούν και επεκτείνουν το προγεφύρωμα. Εισέρχονται και άλλα στρατεύματα. Μεγάλες απώλειες και από τις δύο πλευρές. Ο Αλέξανδρος τραυματίζεται από μία μεγάλη πέτρα στο κεφάλι και πέφτει κάτω. Αυτό αγριεύει περισσότερο τους στρατιώτες του. Απωθούν τους βαρβάρους προς την αγορά. Παντού στα τείχη η άμυνα καταρρέει. Στρατιώτες μαχόμενοι καταλαμβάνουν διάφορα σημεία των επάλξεων. Οι βάρβαροι υποχωρούν προς την ακρόπολη με βαριές απώλειες: 8.000 νεκρούς. Πολιορκούμενοι ασφυκτικά, χωρίς νερό και με το ηθικό κλονισμένο, παραδίδονται.
Με την πτώση της Κυρούπολης η επανάσταση κατά του Αλεξάνδρου έχει δεχθεί ένα βαρύτατο πλήγμα. Δεν έχει όμως καμφθεί οριστικά. Ο Σπιταμένης έχει προχωρήσει σε πολιορκία της Μακεδονικής φρουράς στην ακρόπολη των Μαρακάνδων, ενώ οι Σκύθες συγκεντρώνονται απειλητικά στην απέναντι όχθη του Ιαξάρτη, περιμένοντας με την αποχώρηση του Αλεξάνδρου να κινηθούν κατά των Ελληνικών φρουρών. Ο Αλέξανδρος αντιδρά γρήγορα. Στέλνει ένα απόσπασμα προς ενίσχυση των Μαρακάνδων. Διενεργεί βίαιη διάβαση του Ιαξάρτη. Περνά τον ποταμό με σχεδίες, κάτω από τη βροχή των σκυθικών βελών. Σκληρή μάχη αλλά νικηφόρα. Τα σκυθικά στρατεύματα εκδιώκονται. Οι Σκύθες υποτάσσονται. Ζητούν την εύνοια του «Μεγάλου Βασιλιά». Εν τω μεταξύ το απόσπασμα που εστάλη στα Μαράκανδα εκδιώκει τους αντάρτες του Σπιταμένη. Οι μάχες συνεχίζονται με απώλειες εκατέρωθεν για δύο ακόμα χρόνια, μέχρι την πανωλεθρία του Σπιταμένη σε μάχη εκ παρατάξεως. Σογδιανοί και Βακτριανοί παραδίδονται στους Έλληνες. Οι Σκύθες, φοβούμενοι την εισβολή του Αλεξάνδρου, φονεύουν τον Σπιταμένη και στέλνουν το κεφάλι του στον Έλληνα βασιλιά (Χειμώνας 328 π.Χ.).
Τώρα το μόνο που μένει στον Αλέξανδρο, προκειμένου να διασφαλίσει πλήρως τα νώτα του πριν κινηθεί προς την Ινδία, είναι η εξουδετέρωση των φυσικών φρουρίων που υψώνονται επιβλητικά, στην κορυφογραμμή που χωρίζει τη Σογδιανή από τη Βακτριανή. Το σημαντικότερο είναι η φημισμένη Σογδιανή Πέτρα. (σ.σ. περίπου στο τριεθνές ανάμεσα στο Τατζικιστάν, Αφγανιστάν και Πακιστάν). Την υπερασπίζεται ένας εξίσου άγριος λαός οι Παραιτάκες. Θεωρούνται ως σήμερα από τους πλέον αξιόμαχους της κεντρικής Ασίας. Ο βράχος αυτός, ιδιαίτερα επιβλητικός, προσδίδει μία ακλόνητη αίσθηση ασφάλειας στους εγκλείστους. Μοναδική δίοδος προς το φρούριο, ένα μικρό μονοπάτι το οποίο ελέγχεται εύκολα με ολιγάριθμες δυνάμεις. Ένα φρούριο ζωσμένο από πανύψηλα βράχια και απύθμενα βάραθρα. Στην κορυφή του βράχου υπάρχει άφθονο νερό, οι Σογδιανοί επαναστάτες έχουν συγκεντρώσει εφόδια που επαρκούν για μακροχρόνια πολιορκία. Εδώ θα ″παίξουν″ το τελευταίο αλλά ισχυρότερο χαρτί τους.
Αρχή της άνοιξης του 327 π.Χ. Ο Αλέξανδρος ξεκινά για τα χιονισμένα βουνά. Η πορεία ιδιαίτερα δύσκολη. Χιόνια καλύπτουν τα πάντα. Το κρύο φοβερό. Οι σκληροτράχηλοι στρατιώτες του Αλεξάνδρου, αντιμετωπίζουν με δυσκολία τις καταιγίδες, τις χιονοθύελλες και τους παγετούς, στερούμενοι και των στοιχειωδών μέσων επιβίωσης. Δεν λείπουν και οι θάνατοι από το κρύο. Το ηθικό όμως ακμαιότατο. Ο βασιλιάς τους εμψυχώνει συνεχώς με τις πράξεις και το παράδειγμα. Σαν το ακόλουθο χαρακτηριστικό περιστατικό: Ένα βράδυ ο Αλέξανδρος, καθισμένος στον στρατιωτικό θρόνο δίπλα στη φωτιά, βλέπει έναν ηλικιωμένο στρατιώτη να τρέμει από το κρύο, έτοιμος να πέσει κάτω. Αμέσως τρέχει, τον απαλλάσσει από τα βαριά του όπλα και τον καθίζει στον θρόνο του για να ζεσταθεί. Ο παλαίμαχος συνέρχεται. Βλέπει μπροστά του τον βασιλιά και συνειδητοποιώντας ότι κάθεται στον θρόνο του τινάσσεται ταραγμένος. Τότε ο Αλέξανδρος συγκρατώντας τον, λέει γελώντας: «Βλέπεις σύντροφε, το να καθίσει κάποιος στρατιώτης στον θρόνο του βασιλιά για τους Πέρσες θα σήμαινε θάνατος, όμως εσένα σε ξαναζωντάνεψε!».
Το Ελληνικό απόσπασμα φθάνει στη Σογδιανή Πέτρα. Στρατοπεδεύει στους πρόποδες του βράχου. Οι επαναστάτες στις επάλξεις του φρουρίου φωνάζουν και περιγελούν τους Έλληνες, βέβαιοι ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πατήσουν το απόρθητο κάστρο. Ο Αλέξανδρος πραγματοποιεί αναγνώριση. Διαπιστώνει ότι ακόμα και η πρόσβαση από το μοναδικό μονοπάτι είναι ιδιαίτερα δυσχερής, καθώς αυτό καλύπτεται από παχύ χιόνι. Στέλνει αντιπροσωπεία και καλεί τους υπερασπιστές να παραδοθούν, δίδοντας τους παράλληλα εγγυήσεις ότι θα επιστρέψουν στις εστίες τους μαζί με τις οικογένειες τους, χωρίς να υποστούν το παραμικρό. Λαμβάνει απάντηση με ύβρεις και χλευασμούς με την προτροπή να αναζητήσει φτερωτούς στρατιώτες, διότι αλλιώς είναι αδύνατο να καταλάβει τον βράχο.
Ο Αλέξανδρος εξοργίζεται. Αναζητά στρατιώτες ικανούς να αναρριχηθούν σε απόκρημνες πλαγιές. Παρουσιάζονται 300 τολμηροί στρατιώτες, που είχαν εξασκηθεί στις αναρριχήσεις κατά τη διάρκεια προηγούμενων πολιορκιών. Το καταδρομικό σχέδιο καταστρώνεται. Η αναρρίχηση θα γίνει στην πιο απότομη πλαγιά του βράχου, που είναι αφύλακτη. Στόχος: Η κατάληψη μίας κορυφής που δεσπόζει του φρουρίου και η διάταξη τους επ' αυτής με τρόπο τέτοιο ώστε να φαίνονται περισσότεροι από όσοι πραγματικά είναι. Με σιδερένιους πασσάλους, (απ’ αυτούς που στερεώνουν τις σκηνές) και με γερά σχοινιά από λινάρι, (σαν τους σύγχρονους ορειβάτες) ξεκινούν την αναρρίχηση. Ο καθένας έχει τρόφιμα για δύο μέρες, για οπλισμό μία λόγχη και μία ρομφαία. Όσο ανεβαίνουν η κατάσταση γίνεται πιο δύσκολη. Ο πάγος πολλές φορές σπάει. Τριάντα δύο Μακεδόνες σκοτώνονται κατά την ανάβαση, κατρακυλώντας στην άβυσσο. Ούτε ένας απ’ αυτούς τους ηρωικούς καταδρομείς, δεν κραύγασε όταν βρέθηκε στο κενό, προκειμένου να μην προδώσει τους συντρόφους τους. Μοναδικός ηρωισμός και αυτοπειθαρχία.
Το χάραμα της επόμενης ημέρας βρίσκει το καταδρομικό απόσπασμα των Ελλήνων να έχει καταλάβει την κορυφή πάνω από το φρούριο. Ο Αλέξανδρος διατάσσει τον κήρυκα να ειδοποιήσει τους υπερασπιστές του κάστρου ότι οι φτερωτοί στρατιώτες βρέθηκαν και είναι πάνω από τα κεφάλια τους. Οι καταδρομείς τοποθετούνται επί της κορυφής σε διάταξη τέτοια, που δίνει την εντύπωση ότι είναι πολύ περισσότεροι. Οι πολιορκημένοι αιφνιδιάζονται. Από πάνω βλέπουν τους καταδρομείς και από κάτω ένα αλαλάζον από ενθουσιασμό στρατόπεδο. Το ηθικό τους καταρρέει. Παραδίδονται.
Οι πρόγονοί μας είχαν την τύχη να έχουν ηγέτη έναν Μέγα Αλέξανδρο. Είχαν όμως και άλλη παιδεία. Μεγάλη αγάπη για την Πατρίδα και θεωρούσαν την Ελευθερία μέγιστο αγαθό, ακόμα και από τη ζωή τους. Έτσι έφτιαξαν αυτοκρατορίες και κυρίως έτσι έφτιαξαν αυτόν τον ανυπέρβλητο πολιτισμό. Έχουμε τα ίδια με αυτούς προτερήματα και ελαττώματα. Οι ″ΕΛΛΗΝΕΣ″ και ο ιδρυτής τους Ηλίας Κασιδιάρης δηλώνουν «Παρών». Άκου κι εσύ την ψυχή σου. Φώναξε δίπλα μας: «Παρών». Έτσι θα δεις τη σημερινή δυστοπική κοινωνία να μεταμορφώνεται σε έναν Πολιτεία ελευθέρων, υπεύθυνων Πολιτών, με αξίες, με ιδανικά, με όνειρα. Και να ξέρεις: Υπάρχουν δύο δυνάμεις που δεν μπορεί ποτέ να ηττηθούν: Το Δίκιο και η Αλήθεια.
