Γράφει ο Αλέξανδρος Ζερβέας,
μέλος του Πανελληνίου Πολιτικού Συμβουλίου του Εθνικού Κόμματος ΕΛΛΗΝΕΣ,
υποψήφιος βουλευτής Βόρειου Τομέα Αθηνών
Τρείς ημέρες πέρασαν από την κτηνώδη δολοφονία του εξαδέρφου σου. Τα βάρβαρα στίφη μιμήθηκαν τις άνανδρες και δειλές πράξεις των προγόνων τους από τα βάθη της ασιατικής στέπας. Υπό τα όμματα των Ποντίων Πιλάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών σαν λύκοι όρμησαν επάνω στο αίμα σου. Πολλοί εναντίον ενός. Πάντα έτσι δρούσαν οι μογγολότουρκοι, πάντα υπό την κάλυψη της αριθμητικής υπεροχής. Οπλισμένοι αυτοί, ο Τάσος άοπλος. Άνιση μάχη, μάχη χαμένη πριν καν δοθεί. Τρείς ημέρες κι εσύ δεν μπορείς να ησυχάσεις. Το μίσος σου φούντωσε ξανά για εκείνο το βρωμερό πανί. Το υφασμένο λες από αίμα και σάρκες Ελλήνων. Πόσοι Έλληνες ακόμη πρέπει να χαθούν στον βωμό της Ασίας; Πόσο αίμα θέλει ακόμη το κτήνος για να κορέσει την δίψα του;
Εντός σου, στα τρίσβαθα της εκλεκτής ψυχής σου, μία φωνή σου μιλά. Η ίδια φωνή σκέφτεσαι θα μίλησε και σε όλους τους μεγάλους των Ελλήνων. Στον Αχιλλέα, στον Λεωνίδα, στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, στον Αθανάσιο Διάκο, στον Αυξεντίου, στον Σταυριανάκο. Και τώρα σε εσένα. Η φωνή αυτή ηχεί στα αυτιά μόνο των εκλεκτότερων των Εκλεκτών. Ηχεί, κάλεσμα Θανάτου, στα ώτα των Ηρώων της Πτώσεως. Είναι αυτοί οι διαλεγμένοι από την αρχή των Αιώνων να πέσουν προς Ανάσταση πολλών. Και σου λέει ότι πρέπει να θυσιαστείς. Πρέπει να βαδίσεις προς τον Θάνατο, να τον αντικρίσεις κατάματα, να τον χλευάσεις και να αγκαλιαστείς μαζί του.
Και βάδισες. Στον δρόμο της Μοίρας σου. Η Άτροπος, ω άξιο της Ελλάδος τέκνο, είχε για εσένα κλήρο δόξης. Εμείς θα λησμονηθούμε, το πέρασμα του πανδαμάτορος Χρόνου θα εξαλείψει από την μνήμη των ανθρώπων τα ασήμαντα ή μέτρια έργα μας. Αλλά εσύ… Εσύ την Αθανασία κέρδισες. Μερικά ακόμη χρόνια ζωής ανταλλάχθηκαν με την αιώνια Δόξα. Μερικές ακόμη υλικές απολαύσεις θυσία έγιναν στο ιερό της πνευματικής Αθανασίας. «Θα σε σκοτώσουν», στο φώναξαν. Αλλά εσύ άκουγες μόνο το Κάλεσμα. Το Κάλεσμα της αιωνίου Δόξης προς τους Εκλεκτούς. Κι άρχισες να χορεύεις με τον Θάνατο. Ατρόμητα, ανδρίκια. Σε Διονυσιακή έκσταση δοσμένος στην άκρη έθεσες την πεζή λογική. Κι όρμησες προς το πανί. Για να το κατεβάσεις, για να το σκίσεις, για να πάρεις το αίμα σου πίσω. Και γνώριζες. Ότι προς το τέλος σου έτρεχες. Και δεν σε ένοιαζε. Ο Διόνυσος στην συνοδεία του σε είχε εντάξει. Εκεί όπου το Μέτρο συναντά το Άκρο. Κι άρχισες να σκαρφαλώνεις. Για να φτάσεις το πανί των εχθρών. Μία σφαίρα συναντά το σώμα σου, μετά μία δεύτερη. Σωριάζεσαι στο έδαφος. Το φως των οφθαλμών σου σβήνει, αλλά το φως του Πνεύματός σου, λαμπρό όσο χίλιοι ήλιοι, ξεχύνεται προς το επέκεινα. Για να ενωθεί με τις ψυχές των Μεγάλων του Έθνους. Σολωμός Σολωμού: ΗΡΩΑΣ! Σολωμός Σολωμού: Αιωνίως ΠΑΡΩΝ!
Το Εθνικό Κόμμα ΕΛΛΗΝΕΣ τιμά την Ιερή Μνήμη του Εθνομάρτυρος Σολωμού Σολωμού. Κλίνουμε ευλαβικά, με περίσσιο θαυμασμό, το γόνυ στον Ήρωα, στο φωτεινό άστρο που έλαμψε εκτυφλωτικά την 14η ημέρα του Αυγούστου, πριν 26 χρόνια. Με τον Θάνατό σου, αδερφέ μας, έδωσες Ζωή σε χιλιάδες άλλους. Έδειξες ότι ακόμη και στην εποχή μας, την αντιηρωική εποχή μας, όπου μόνο η ικανοποίηση των παθών έχει σημασία για τους πολλούς, τους εφήμερους κατά Έβολα ανθρώπους, υπάρχουν Ήρωες. Το άλικο αίμα σου ξύπνησε τις συνειδήσεις πολλών και χάραξε τον δρόμο προς τον Εθνικισμό, δηλαδή προς την ενεργητική κατάφαση της αΐδιου Ιδέας του Έθνους. Ορκιζόμαστε ότι θα πράξουμε κι εμείς το Καθήκον μας. Προς Εσένα και προς όλους τους Ήρωες και Εθνομάρτυρες της νήσου της Αφροδίτης. Και το Καθήκον μας είναι αυτό: Η απελευθέρωση της Κύπρου μας από τον τουρκικό ζυγό και η Ένωσή της με την μητέρα Ελλάδα. Γιατί, όσο και αν σε ορισμένες ελληνόφωνες, δυσγονικές υπάρξεις ηχεί ενοχλητικά στα αυτιά τους, η Κύπρος δεν είναι ελληνική, η Κύπρος είναι Ελλάδα!
