Άρθρο του Ιωάννη Γεωργουλόπουλου
Η σταφίδα είναι καλή πηγή ενέργειας άμεσης απόδοσης εξαιτίας της υψηλής περιεκτικότητας σε σάκχαρα. Περιέχει βιταμίνες Β1, Β2, Β6 και C, μεταλλικά στοιχεία σίδηρο, φώσφορο, μαγνήσιο, ασβέστιο, πολύ πυρίτιο, νάτριο κάλιο, ψευδάργυρο και χαλκό. Από την Αρχαιότητα έχουν γραφεί και λεχθεί πάρα πολλά για τις ευεργετικές ιδιότητες και την αξία που έχουν για τον άνθρωπο ως μέσο θεραπείας ως δυναμωτικό του οργανισμού. Η πρώτη μεγάλη και οργανωμένη επιχειρηματική κίνηση για την επεξεργασία και προώθηση της σταφίδας έγινε από τους Γάλλους Ζανέ και Ρως στη Βαλύρα Μεσσηνίας, έφτιαξαν το εργοστάσιο ανατολικά του σιδηροδρομικού σταθμού με 11 τσιμεντοδεξαμανές, διώροφο κτίριο με εξοπλισμένο χημείο και γεφυροπλάστιγα.
Εκεί γέμιζαν τις δεξαμενές με μούστο από σταφίδα, ο οποίος μεταφερόταν με βαγόνια του τραίνου στην Καλαμάτα, και ήταν η πρώτη ύλη για την παρασκευή οινοπνεύματος.
Το εργοστάσιο στη Βαλύρα καθώς και σε άλλες περιοχές της Ελλάδος τις αγόρασε το ίδρυμα Μποδοσάκη, το έτος 1945, με τον πλήρη εξοπλισμό του εργοστασίου.
Το 1930 η εταιρεία ήταν ο μεγαλύτερος οινοποιητικός οργανισμός της Ευρώπης (!!!) και η μεγαλύτερη βιομηχανική και εμπορική επιχείρηση της Ελλάδας(!!!) με 8 εργοστάσια σε: Μύλους (Αθήνα), Ελευσίνα (2), Καλαμάτα, Πύργο, Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Πάρο αλλά και οινοποιεία σε: Μαρκόπουλο, Νεμέα, Βραχάτι, Μεσσηνία( Μελιγαλάς, Κεντρικό, Βαλύρα, Θουρία, Βελίκα), Γαστούνη, Βρυσόμυλο, Λευκάδα, Εξάνθεια, Σφακιώτες, Βασιλική, Σάμο, Χαλκίδα, Κύμη, Περαπέδι (Κύπρος).
Το 1938 τελικά η Ε.Ε.Ο.Ο αγοράστηκε εξ ολοκλήρου από τον Μποδοσάκη - Αθανασιάδη ο οποίος εξαγόρασε και τις ξένες (Γαλλικές ) μετοχές της εταιρίας. Το 1973 ιδρύει το «ίδρυμα Μποδοσάκη» στο οποίο μεταβίβασε εν ζωή όλη του την περιουσία καθώς και τις μετοχές της Ε.Ε.Ο.Ο. Μετά το θάνατό του (19 Ιανουαρίου 1979), η διοίκηση της επιχείρησης περνάει στα χέρια του ανιψιού του Μποδοσάκη, Τζώρτζη Αθανασιάδη (συντάκτη της εφημερίδας «ΒΡΑΔΥΝΗ»), τον οποίο σκοτώνει η 17 Νοέμβρη το 1982.
Επαναλειτούργησε το εργοστάσιο στη Βαλύρα, την εποχή του '70 και μετά έκλεισε οριστικά.
Τώρα τα κτίρια και οι αποθήκες, βρίσκονται σε κατάσταση ερείπωσης.
Σήμερα η ελληνική σταφίδα θεωρείται “γερασμένο” προϊόν στο περιθώριο του διεθνούς εμπορίου, γιατί δεν έγιναν οι αλλαγές που χρειάζονταν τόσο στην παραγωγή, αλλά και στην επεξεργασία και στη διάθεση για να καλύψει τις απαιτήσεις της αγοράς έχει αποκτήσει μουσειακή αξία ελάχιστοι παραγωγοί, όπως οι γονείς μου ασχολούνται με την παραγωγή της υπό αντίξοες συνθήκες (μεγάλο κόστος παραγωγής, μεσάζοντες αρπακτικά, ακραία καιρικά φαινόμενα).
Οι ΕΛΛΗΝΕΣ προτείνουμε άμεση στροφή στην Εθνική παραγωγή ώστε να γίνουμε ξανά ένα αυτόνομο κράτος. Προϊόντα, όπως η σταφίδα, θα έπρεπε να προστατεύονται από το ίδιο κράτος.
