Πουθενά αλλού στον πλανήτη δεν υπάρχει η περίπτωση κατά την οποία μια χώρα -και μάλιστα «σύμμαχος» στο ΝΑΤΟ και υπό καθεστώς διαπραγματεύσεων για ένταξη στην ΕΕ- να απειλεί, σε σχεδόν καθημερινή βάση, ότι θα επιτεθεί στρατιωτικά στον γείτονά της, όπως συμβαίνει με την Τουρκία κατά της Ελλάδος.
Το αρκετά συχνά επαναλαμβανόμενο «θα έρθουμε ένα βράδι ξαφνικά», συνδυαζόμενο με το αντίστοιχο του «θα γίνουν όλα τα απαραίτητα όταν έρθει η ώρα», δεν είναι ένα απλό «νταηλίκι», όπως αποφάνθηκε ο άσχετος Δένδιας. Αποτελεί μύθο, απόλυτη ψευδαίσθηση των θεμελίων τής αντίληψης των πολιτικών ελίτ τής Αθήνας, ότι ο Ερντογάν βρίσκεται σε «παροξυσμό» επειδή βλέπει τα ποσοστά του να καταρρέουν στις επερχόμενες εκλογές στην Τουρκία. Ακόμα και έτσι να ήταν, οι «προεκλογικές εξαγγελίες» οφείλουν να τηρούνται διαφορετικά καταλήγουν σε μπούμερανγκ…
Ομοίως, αποτελεί ψευδαίσθηση ότι η Ελλάδα θα αποφύγει τα χειρότερα, λόγω της «προστασίας» που προσφέρουν οι «σύμμαχοί» μας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ ή ακόμα και οι περιφερειακές «συνεργασίες» (Ισραήλ, Αίγυπτο, Σαουδική Αραβία) έναντι των τουρκικών προκλήσεων. Καμιά χώρα δεν είναι πρόθυμη να αναλάβει το βάρος όλων εκείνων που εσύ ο ίδιος υποτιμάς ή νομίζεις ότι θα αποφύγεις εύκολα.
Η τουρκική πολιτική δεν εξαντλείται μόνο με τις προκλητικές πολεμικές εξαγγελίες και τις προσβλητικές δηλώσεις των αξιωματούχων της σε βάρος της Ελλάδος. Έχουν ιστορικό βάθος και είναι πολύπλευρες, διπλωματικές, νομικές και στρατιωτικές.
Στο διπλωματικό και νομικό πεδίο, η Τουρκία εγείρει θέμα ανατροπής των Συνθηκών της Λοζάνης και των Παρισίων, με το πρόσχημα τής (από)στρατιωτικοποίησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Ταυτόχρονα, απορρίπτουν ως ανυπόστατες τις καθημερινές τουρκικές παραβιάσεις τού εναέριου χώρου στο Αιγαίο, υποστηρίζοντας ότι είναι παράλογο και παράνομο η Ελλάδα να διαθέτει θαλάσσια χωρικά ύδατα στα 6 ναυτικά μίλια και εναέριο χώρο στα 10. Οι δύο αυτές σοβαρές τουρκικές αιτιάσεις, για τις οποίες τις περασμένες ημέρες στάλθηκε επίσημη επιστολή διαμαρτυρίας σε ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, θεωρούνται βάσιμες από τις χώρες της δυτικής συμμαχίας. Είναι γνωστές οι πιέσεις που ασκούνται από Ουάσιγκτον και Βερολίνο για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών (έχει άλλωστε πραγματοποιηθεί σε κάποιο βαθμό, με πρόσχημα τον πόλεμο στην Ουκρανία), όπως και η συστηματική αδιαφορία όλων για τις καθημερινές τουρκικές εναέριες παραβιάσεις πάνω από το Αιγαίο. Η Ελληνική διπλωματία έχει αποδεχτεί την στάση «Πόντιου Πιλάτου» του ΝΑΤΟ, όσο αφορά τον Εθνικό Εναέριο Χώρο, όπως και αποδέχεται παθητικά το τουρκικό casus belli για το αναφαίρετο δικαίωμα επέκτασης των χωρικών της υδάτων ακόμα στο Ιόνιο ή στην Κρήτη.
Στο στρατιωτικό επίπεδο, έχουμε την ευθεία αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στον Έβρο και στο Αιγαίο, με την συστηματική εκμετάλλευση των «προσφυγικών ροών» και την εργαλειοποίησή τους ως μέσο εκβιασμού της Ελλάδος και της Ευρώπης, γεγονός που είναι σε έξαρση αυτές τις ημέρες. Ταυτόχρονα έχουμε, συνοδεία πολεμικών πλοίων, την αμφισβήτηση της Ελληνικής και Κυπριακής ΑΟΖ, με συνεχείς έρευνες στην Κύπρο και γεωτρήσεις σε αμφισβητούμενα εδάφη.
Η κατοχύρωση στον ΟΗΕ της τουρκολυβικής συμφωνίας αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο, στο άμεσο μέλλον, να έχουμε γεωτρήσεις σε Ελληνική δυνητικά ΑΟΖ, με τον επίσημο πολιτικό κόσμο της Αθήνας παντελώς ανέτοιμο να αντιμετωπίσει μια τέτοια πρόκληση. Και σε αυτό το πεδίο, η στάση των δυτικών χωρών και οι ασφυκτικές πιέσεις «για επίλυση των διαφορών μέσω διαλόγου» ανοίγουν κι άλλο την επεκτατική όρεξη της Τουρκίας και φέρνουν ακόμη πιο κοντά το ενδεχόμενο μιας στρατιωτικής, μικρής ή μεγάλης έντασης, σύγκρουσης.
Η Τουρκία συνολικά έχει ένα σχέδιο για την Ελλάδα. Η Τουρκία συνολικά, ολόκληρο δηλαδή το σύμπλεγμα των κυρίαρχων πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας, και όχι μόνο ο Ερντογάν. Θεωρεί την Ελλάδα, και όχι μόνο αυτήν, εμπόδιο για τις γεωπολιτικές και γεωοικονομικές βλέψεις της. Έχοντας από βάθος χρόνου υιοθετήσει την λογική τής επίτευξης «στρατηγικού βάθους», αντιλαμβάνεται ως κρίσιμο στοιχείο την επέκτασή της.
Κρίσιμο στοιχείο των επεκτατικών τουρκικών σχεδίων είναι ο έλεγχος μεγάλων θαλάσσιων οδών. Το μισό Αιγαίο αποτελεί διακηρυγμένο στρατηγικό στόχο της Τουρκίας για την αναβάθμιση της σημασίας των Στενών των Δαρδανελίων. Αντίστοιχα, ο έλεγχος της Νοτιοανατολικής Μεσογείου θα επιτρέψει όχι μόνο την εκμετάλλευση του ενεργειακού της πλούτου, αλλά ταυτόχρονα και την επιτήρηση μιας κρίσιμης διαδρομής του παγκόσμιου εμπορίου.
Με αυτήν την έννοια, η Ελλάδα αποτελεί για την Τουρκία εμπόδιο που πρέπει να υπερκεραστεί. Είτε με την υποταγή και την δορυφοροποίησή της μπροστά στην απειλή ενός πολέμου, είτε με μια στρατιωτική σύγκρουση «όταν έρθει η κατάλληλη ώρα». Και είναι ακριβώς αυτό το τουρκικό σχέδιο που αδυνατεί να αντιμετωπίσει ο επίσημος πολιτικός κόσμος της Ελλάδος. Όχι γιατί δεν μπορεί. Αλλά γιατί έχει επιλέξει συνειδητά τον ρόλο του πειθήνιου και «δεδομένου συμμάχου» της Δύσης ως μέσου «σωτηρίας». Μιας Δύσης όμως που, υπό προϋποθέσεις, έχει συμφέροντα απόλυτα σχετιζόμενα και ταυτόσημα με τις τουρκικές επιδιώξεις…
Γιώργος Μάστορας
