Της Αργυρώς (Ρίκας) Θωμάκου
″Φλόγα του Ταινάρου″
Διαβάζοντας τον τίτλο ο καλόπιστος αναγνώστης θα αναλογιστεί δίκαια: «Σήμερα που έχουμε τόσα πολλά και σοβαρά προβλήματα θα πρέπει να ασχοληθούμε με κάτι που έγινε πριν από τόσες χιλιάδες χρόνια;» Και θα έχει εν μέρει δίκιο. Όμως δεν θα ασχοληθώ με τα διαχρονικά σκάνδαλα των πολιτικάντηδων όλων των αποχρώσεων και ιδιαιτέρως με τα καταστροφικά πεπραγμένα της παρούσας εγκληματικής κυβέρνησης. Είναι περιττό να αναφερθώ στο ποινικά κολάσιμο σκάνδαλο των υποκλοπών, την τραγική διαχείριση της πανδημίας, του ουκρανικού, της ενέργειας κλπ. Θα επισημάνω όμως την κατατρομοκράτηση του κόσμου που επιχειρούν οι παγκοσμιοποιητές, μέσω των εντολοδόχων κυβερνήσεων και των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης: «Θα έρθει πείνα. Πρέπει να τρώμε έντομα για να επιβιώσουμε. Δεν θα έχουμε ενέργεια και θέρμανση τον χειμώνα. Θα μας βρουν βιβλικές καταστροφές, λόγω της κλιματικής αλλαγής. Θα ξεσπάσει πυρηνικός πόλεμος. Έρχονται και άλλες θανατηφόρες πανδημίες.» Είναι περιττό να αναλύσω κατά πόσο ισχύουν όλα αυτά και «τις πταίει;» ή «τις ωφελείται;». Θα αναφέρω μόνο σε τι αποσκοπούν: Στην καταβαράθρωση του Φρονήματος.
Οι παγκοσμιοποιητές ξέρουν ότι σε αυτό το γωνιακό οικόπεδο κατοικεί από το λυκαυγές της ιστορίας, ένας υπερήφανος λαός, που μπόρεσε να επικρατήσει πάμπολλων και πολυπληθέστερων εχθρών βασιζόμενος κυρίως στο θάρρος του και στο υψηλό του φρόνημα, που του το εμφυσούσαν πάντοτε μεγάλοι ηγέτες. Όλες οι ήττες του Ελληνισμού συνέβησαν όταν επικράτησαν οι δημαγωγοί, «τα ευφυή τίποτα» όπως τους αποκαλούσαν, που ορμώμενοι από ταπεινά ελατήρια, ενέσπειραν την διχόνοια και τον φόβο στον λαό. Ξέρουν καλά ότι ο φόβος είναι ο μεγάλος καταστροφέας του φρονήματος. Έτσι ένα Έθνος, που έχει στο παρελθόν του Θερμοπύλες, που πολύ πρόσφατα βροντοφώναξε ‘’ΟΧΙ’’ σε δύο αυτοκρατορίες, πρέπει να χάσει το υψηλό του φρόνημα, πρέπει να μάθει να σκέπτεται «ταπεινά», να ενδιαφέρεται μόνο για την επιβίωση του. Χωρίς ιδανικά, χωρίς πρότυπα. Ξέρουν πώς να κρατούν τον λαό με εξασθενημένο φρόνημα, εν υπνώσει, για να τον ελέγχουν απόλυτα.
Τον τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων μας, τη δίνει το θυμόσοφο γνωμικό του Πλουτάρχου: «Αρχή του νικάν το θαρρείν». Γι αυτό γράφονται οι παρακάτω γραμμές. Για να θυμίσω ότι είμαστε Έλληνες, απόγονοι ενδόξων προγόνων που δημιούργησαν πολιτισμούς και αυτοκρατορίες. Θα ήταν ευχής έργο να καταφέρω να ανυψώσω λίγο το φρόνημά μας. Σήμερα που περνούν τα σύνορά μας κάποια άλλα λίγο διαφορετικά «στίφη βαρβάρων». Σήμερα που πολλοί εχθροί είναι εντός των πυλών. Σήμερα που αφού μας έχουν εξαντλήσει ψυχικά και ηθικά, απεργάζονται και τη βιολογική μας εξόντωση, ως Έθνος.
Ας μεταφερθούμε λοιπόν 2.501 χρόνια πριν: Άνοιξη στη Θεσσαλική πεδιάδα. Μια άνοιξη που την βρίσκει να έχει κατακλυστεί από βαρβαρικά στίφη. Ο Βασιλιάς των Θεσσαλών, Θώραξ, έχει μηδίσει. Ο Θώραξ φρόντισε, έναντι άφθονων δαρεικών, να διαχειμάσει στην εύφορη πεδιάδα, ο Μαρδόνιος με ένα μεγάλο τμήμα του στρατού του Ξέρξη. Τώρα ο Μαρδόνιος πρέπει να πραγματοποιήσει την υπόσχεση που έδωσε στον ″Μεγάλο Βασιλιά″: Να υποτάξει την Ελλάδα. Οι Θερμοπύλες, η Σαλαμίνα και ο Μαραθώνας είναι όμως πρόσφατα. Φοβάται νέα αναμέτρηση. Πιστεύει ότι ο χρυσός είναι δυνατότερος από το ατσάλι. Προσπαθεί να εξαγοράσει τουλάχιστον τους Αθηναίους. Το έκανε άλλωστε με επιτυχία με τους Θεσσαλούς, Θηβαίους, Θράκες και Μαλιείς. Στέλνει τον Βασιλιά της Μακεδονίας Αλέξανδρο Α’ στην Αθήνα με προτάσεις που συνοψίζονται σε ένα μείγμα δώρων και απειλών. (σ.σ. Ο Αλέξανδρος Α’ είναι πρόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και ακολουθούσε δια της βίας τους Πέρσες, καθώς η Μακεδονία είχε υποταχθεί. Δεν εναντιώνονταν στους Πέρσες για να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, ώστε να μπορεί να είναι ″χρήσιμος″ στους Έλληνες. Ήταν θα λέγαμε Έλληνας κατάσκοπος).
Ο Αλέξανδρος πάει σε μια Αθήνα σκιά του εαυτού της. Εξ ολοκλήρου καμένη, με τα περισσότερα κτίσματα να κείτονται σε ερείπια, με την ύπαιθρο κατεστραμμένη και να έχει απολέσει δύο συναπτές γεωργικές σοδειές. Οι Αθηναίοι που πρόσφατα έχουν έρθει από Σαλαμίνα, Αίγινα κλπ, όπου είχαν αυτοεξορισθεί, προσπαθούν στοιχειωδώς να ορθοποδήσουν. Έχουν όμως δύο βασικά πλεονεκτήματα: Έχουν υψηλό φρόνημα (είναι οι θριαμβευτές Σαλαμινομάχοι) και έχουν ικανότατους ηγέτες.
Στην Αγορά των Αθηνών, ο Μαρδόνιος, δια στόματος Αλεξάνδρου, υπόσχεται να κτίσει ξανά όλη την Αθήνα, να δώσει στους Αθηναίους άφθονο χρυσό, την περιοχή που σήμερα κατέχουν και όποια άλλη επιθυμούν. Αρκεί να συμμαχήσουν με τους Πέρσες. Τους απειλεί βέβαια ότι αν δεν συμφωνήσουν τότε ο στρατός του θα εξαφανίσει την Αθήνα. Προσθέτει μάλιστα ότι ακόμα και αν νικήσουν αυτόν τον στρατό, ο Ξέρξης θα στείλει άλλον πολύ μεγαλύτερο. Ο Αριστείδης, σε συνεννόηση με τον Αλέξανδρο, δείχνει ότι το σκέφτεται για να καθυστερήσει τις διαπραγματεύσεις, αλλά κυρίως για να ανησυχήσουν οι Λακεδαιμόνιοι, μήπως οι Αθηναίοι συμφωνήσουν.
Η Ακρόπολη ρίχνει τη σκιά της στον συγκεντρωμένο Αθηναϊκό λαό, που ακούει, για μοναδική ίσως φορά, τους Λακεδαιμόνιους πρέσβεις να φλυαρούν: Παρακαλούν να μην συμφιλιωθούν με τους Πέρσες. Συμπονούν τους Αθηναίους για τις τόσες καταστροφές που υπέστησαν. Υπόσχονται να φέρουν τρόφιμα και να συντηρήσουν τους Αθηναίους και στο τέλος καταφέρονται εναντίον των βαρβάρων. Τώρα ανεβαίνει στο βήμα ο Αριστείδης. Εκφράζει το μεγαλείο της Ελληνικής Φυλής με λίγες λέξεις. Απευθυνόμενος στον Αλέξανδρο λέει (σ.σ. σε ελεύθερη μετάφραση): «Και τώρα ανάγγειλε στον Μαρδόνιο, ότι όσον ο ήλιος ακολουθεί την ίδια πορεία, ουδέποτε εμείς θα συνθηκολογήσουμε με τον Ξέρξη». Απευθυνόμενος στους Λακεδαιμόνιους πρέσβεις λέει: «Δεν υπάρχει τόσος πολύς χρυσός, ούτε πάνω στη γη, ούτε κάτω απ’ αυτήν, για να δεχθούν οι Αθηναίοι να ανταλλάξουν την ελευθερία των Ελλήνων.» Συνεχίζει στο ίδιο ύφος: «Εμείς θα πολεμήσουμε υπέρ της Ελλάδος και όχι χάριν των τροφίμων. Μάθετε ακόμη ότι όσο παραμένει ένας Αθηναίος ζωντανός δεν θα υπογραφεί ειρήνη με τους Πέρσες» Για να καταλήξει: «Δεν θέλουμε τρόφιμα, δεν θέλουμε χρήματα. Στείλτε γρήγορα τον στρατό σας στην Αττική για να εκδικηθούμε τους Πέρσες.» Αλλά πέρα από τα ωραία λόγια χρειάζονται και πράξεις: ″Φροντίζει″ η Εκκλησία του Δήμου να τον εκλέξει ″Στρατηγό Αυτοκράτορα″, για να έχει απόλυτη εξουσία. Πρέπει να καταπολεμήσει τα ελαττώματα της φυλής και το μυστικό όπλο του Μαρδόνιου: Τους δαρεικούς. Έμπιστοι ιππείς περιφέρονται στην κατεστραμμένη πόλη. Ελέγχουν για ″βρώμικο χρυσό″. Με συνοπτικές διαδικασίες κατάσκοποι και προδότες εκτελούνται. Είναι ο πρώτος ιστορικά «ολοκληρωτικός πόλεμος».
Ο Μαρδόνιος εξοργίζεται με την απάντηση των Αθηναίων. Εκστρατεύει κατά της Αττικής, αφού πρώτα στρατοπεδεύει για λίγο στη Θήβα, που έχει μηδίσει. Για δεύτερη φορά εντός δέκα μηνών οι Αθηναίοι αυτοεξορίζονται στην Σαλαμίνα, στον Πόρο κλπ. Ο Μαρδόνιος δεν μπορεί να κατανοήσει πως αυτοί οι εξαθλιωμένοι, πεινασμένοι, άστεγοι πρόσφυγες Αθηναίοι, απορρίπτουν τις τόσο δελεαστικές προτάσεις του. Στέλνει ξανά πρέσβεις στη Σαλαμίνα. Απειλεί και υπόσχεται πολλά. Συμβαίνει τότε ένα γεγονός που θα ήταν φρόνιμο να το έχουν υπ’ όψιν τους όλοι οι προδότες και κιοτήδες. Αφού μίλησαν οι πρέσβεις των Περσών, ένας βουλευτής (σ.σ. ανέκαθεν οι πολιτικάντηδες έρεπαν προς την προδοσία) ονόματι Λυκίδης, προέτρεψε τους Αθηναίους να δεχτούν τις προτάσεις του Μαρδόνιου. Οι Αθηναίοι αμέσως τον φονεύουν επί τόπου, δια λιθοβολισμού. Φυσικά οι πρέσβεις πήραν σαφέστατη απάντηση. Φεύγουν έντρομοι.
Οι Αθηναίοι δεινοπαθούν στην εξορία αλλά αισθάνονται και προδομένοι, καθώς οι Λακεδαιμόνιοι χρονοτριβούν χτίζοντας το τείχος στον Ισθμό. Πού είναι ο στρατός που θα έστελναν για να δώσουν μάχη στη Βοιωτία; Στέλνουν πρέσβεις στην Σπάρτη. Οι Έφοροι ακούν αδιαμαρτύρητα τα παράπονα των Αθηναίων αλλά ακόμα το ″σκέφτονται″. Πρέπει να απειληθούν για άλλη μια φορά. Τους λένε: «Εάν οι Αθηναίοι συμμαχήσουν με τους Πέρσες τότε το τείχος στον Ισθμό, όσο ισχυρό και να είναι δεν σας σώζει, καθώς όλες οι ″πύλες″ της Πελοποννήσου θα είναι ″ανοικτές″ για το Αθηναϊκό ναυτικό μαζί με τον Περσικό στρατό». Την ίδια νύκτα, χωρίς καν να το ανακοινώσουν στους πρέσβεις, με αρχηγό τον Παυσανία, αναχωρούν από την Σπάρτη 5.000 Όμοιοι (σ.σ. Τελικά στάλθηκαν στις Πλαταιές και άλλες ενισχύσεις και ο συνολικός αριθμός των Λακεδαιμονίων στη μάχη, ανήλθε σε 10.000 οπλίτες. Ο κάθε Σπαρτιάτης συνοδευόταν από επτά είλωτες).
Επιτέλους! Η καλύτερη πολεμική μηχανή της αρχαιότητος κινείται. Εθνικός συναγερμός. Αρειμάνιο πνεύμα παντού. Ας με συγχωρέσει ο αναγνώστης, που θα τον κουράσω με αριθμούς, αλλά αυτοί δεν είναι απλά νούμερα. Είναι νέοι που έσπευσαν από τις Ελληνικές πόλεις για να πολεμήσουν τους βαρβάρους. Εκτιμώ ότι έχουμε ηθική υποχρέωση να τους μνημονεύσουμε, με τυχαία σειρά: 8.000 Αθηναίοι, 5.000 Κορίνθιοι, 1.000 Φλιάσιοι, 3.000 Μεγαρείς, 1.800 Θεσπιείς, 1.500 Τεγεάτες, 3.000 Σικυώνιοι, 400 Μυκηναίοι, 300 από την Ερμιόνη, 800 Επιδαύριοι, 1.000 Τριζήνιοι, 800 Λευκάδιοι, 600 Αρκάδες (Ορχομένιοι), 200 Λεπρεάτες, 600 Ερετριείς, 400 Χαλκιδείς, 600 Πλαταιείς, 500 Αμβρακιώτες, 300 Ποτιδαιάτες, 200 Κεφαλληνείς. Συγκεντρώνεται ο μεγαλύτερος αμιγώς Ελληνικός στρατός της αρχαιότητος (σ.σ. Οι στρατοί των επιγόνων του Μ. Αλεξάνδρου ήταν μεγαλύτεροι, αλλά συμπεριελάμβαναν μεγάλο πλήθος ασιατών και άλλων μισθοφόρων). Περίπου 100.000 Έλληνες (38.700 βαρέως οπλισμένοι, 69.500 ψιλοί, χωρίς να αναφέρεται ιππικό) είναι αποφασισμένοι να πάρουν εκδίκηση για το αίμα του Λεωνίδα, για την διπλή καταστροφή των Αθηνών και των άλλων Ελληνικών πόλεων. Θα διώξουν τους βαρβάρους από την Ευρώπη.
Ο Μαρδόνιος τρομοκρατείται. Αφού λεηλατεί και καίει για άλλη μια φορά την Αττική και την Μεγαρίδα υποχωρεί στην τοιχισμένη Θήβα. Ακούει εισηγήσεις, κυρίως από μηδίσαντες Έλληνες, να μην αντιπαρατεθεί στην Ελληνική στρατιά. Να περιμένει. Να ″σπείρει″ δαρεικούς και διχόνοια στους Έλληνες, για να δρέψει τη νίκη. Οι Θηβαίοι τον προειδοποιούν: «Όταν οι Έλληνες ομονοούν, όλος ο κόσμος κι αν στραφεί εναντίον τους θα ήταν δύσκολο να τους νικήσει.» Ο Μαρδόνιος όμως δεν είναι ένας ελεύθερος στρατηγός, είναι απλώς ένας προνομιούχος δούλος του Μεγάλου Βασιλιά. Είχε στείλει μήνυμα στον Ξέρξη ότι η Αθήνα κατελήφθη οριστικά, δεν μπορεί τώρα να περιμένει για πολύ χρόνο περικυκλωμένος στη Θήβα. Κινδυνεύει από τον ″αφέντη″ του. Θα βγει να πολεμήσει.
Είναι πια μέσα Αυγούστου. Οι δύο στρατοί είναι στρατοπεδευμένοι στη Θηβαϊκή πεδιάδα, πλησίον των Πλαταιών. Οι Έλληνες παρατάσσονται στις υπώρειες του Κιθαιρώνα. Η παράταξη των Ελλήνων είναι η τυπική: Στο τιμητικό δεξιό κέρας οι Λακεδαιμόνιοι, στο κέντρο οι Έλληνες από τις άλλες πόλεις και στο αριστερό κέρας οι Αθηναίοι με Στρατηγό τον Αριστείδη, οι Πλαταιείς και οι Μεγαρείς. Επικεφαλής των Ελλήνων είναι ο Βασιλιάς της Σπάρτης Παυσανίας, με Συστράτηγο τον Ευρυάνακτα. Δίδουν όρκο στους θεούς: «Οὐ ποιήσομαι περὶ πλείονος τὸ ζῆν τῆς ἐλευθερίας…».
Οι Πέρσες αναπτύσσονται απέναντί τους, έχοντας στα νότα τους ένα οχυρωμένο στρατόπεδο που κατασκεύασαν. Όλα τα Έθνη της Ασίας απέναντι στις Ελληνικές πόλεις: Πέρσες απέναντι από Σπαρτιάτες, Μήδοι από Κορινθίους, κλπ μέχρι που φθάνουμε στους μηδίσαντες Έλληνες (Θηβαίους, Θεσσαλούς κλπ) που τάσσονται απέναντι από τους Αθηναίους, Πλαταιείς και Μαγαρείς. Δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία για το πλήθος των Περσών. Κατά τους πλέον έγκυρους υπολογισμούς οι δυνάμεις ανέρχονται σε 300.000 οπλίτες Ασιάτες, 50.000 μηδίσαντες Έλληνες και περίπου 50.000 Ιππείς με αρχηγό τον ικανότατο Μασίστιο. Επικεφαλής φυσικά ο Μαρδόνιος. Τις δύο παρατάξεις χωρίζει ο Ασωπός ποταμός.
Οι ημέρες κυλούν απλώς με αψιμαχίες και κανένας δεν επιτίθεται. Κατά παράξενη σύμπτωση, οι ιερομάντεις και των δύο παρατάξεων είχαν προφητέψει ότι θα ηττηθεί όποιος επιτεθεί πρώτος. Ο χρόνος κυλά υπέρ των Ελλήνων, καθώς καταφθάνουν συνεχώς ενισχύσεις και εις βάρος των Περσών που ταλαιπωρούνται από ελλείψεις στην τροφοδοσία, καθώς οι Φωκείς έχουν αποκόψει σχεδόν όλα τα περάσματα των εφοδιοπομπών από τη Θεσσαλία. Παράλληλα πολλοί Έλληνες των πόλεων που μήδισαν βρίσκουν την ευκαιρία να αυτομολήσουν και να ενωθούν με την Ελληνική παράταξη. Το αίμα υπερισχύει του χρυσού.
Έκτη ημέρα ″ησυχίας″. Ο Μαρδόνιος αδημονεί. Στέλνει την πιο επίλεκτη μονάδα του, το ιππικό με τον Μασίστιο, να κάνει μια πρώτη ″ανιχνευτική″ κρούση. Περνά τον Ασωπό και επελαύνει κατά του αριστερού κέρατος, όπου βρίσκονται οι Μεγαρείς. Η υπεροπλία είναι συντριπτική. Οι Μεγαρείς με δυσκολία συγκρατούν την παράταξή τους. 300 Αθηναίοι μαζί με τοξότες σπεύδουν σε βοήθεια. Οι Πέρσες απορούν με το ″θράσος″ αυτών των 300. Ο Μασίστιος, με το χρυσοστολισμένο άλογό του, ηγείται προσωπικά της εφόδου για να τους συντρίψει. Οι Αθηναίοι τοξότες δεν λαθεύουν. Χτυπούν το άλογό του. Η τύχη είναι με τους Έλληνες. Ο Μασίστιος πέφτει την στιγμή που το τμήμα του αποχωρεί από το πεδίο της μάχης για να δώσει χώρο να επιτεθεί το επόμενο κύμα. Οι Πέρσες δεν αντιλαμβάνονται ότι ο Μασίστιος έχει απομονωθεί και μάλιστα πεζός. Το βλέπουν όμως οι Έλληνες. Δεν τον σώνει πια ούτε η ανδρεία του ούτε ο χρυσοποίκιλτος θώρακάς του. Πέφτει νεκρός από τα χτυπήματα των Ελλήνων. Νέα μάχη πάνω από το πτώμα. Οι Πέρσες ορμούν κατά κύματα να πάρουν το σώμα του αρχηγού τους. Προσωρινά το κερδίζουν. Το χάνουν ξανά. Το πάθος για εκδίκηση των Αθηναίων νικά. Οι πολυάριθμοι βάρβαροι υποχωρούν ντροπιασμένοι. Αφήνουν νεκρούς στο πεδίο της μάχης τον αρχηγό τους και πολλούς συμπολεμιστές τους. Θρήνος στο στρατόπεδο των βαρβάρων για τον θάνατο του ″πρωτοπαλίκαρού″ τους. Εκτόξευση στα ύψη του ηθικού των Ελλήνων.
Δέκατη ημέρα ″ησυχίας″. Ο Μαρδόνιος αρχίζει να μην αισθάνεται καλά το κεφάλι στους ώμους του. Πρέπει να επιτεθεί. Τι κι αν όλοι τον συμβουλεύουν να επιστρέψει στη Θήβα; Αποφασίζει. Αύριο θα επιτεθούμε αιφνιδιαστικά το πρωί. Η νύχτα πέφτει. Μόνοι ξύπνιοι και από τα δύο στρατόπεδα οι σκοποί και ένας ιππέας που μυστικά τρέχει από το περσικό προς το Ελληνικό στρατόπεδο. Είναι ο Βασιλιάς Αλέξανδρος. Πηγαίνει κατ’ ευθείαν στη σκηνή του Παυσανία, όπου συγκεντρώνονται και οι άλλοι Στρατηγοί. Δεν έκανε άσκοπα τόσο καιρό τον φίλο στον Μαρδόνιο. Κατάφερε να είναι παρών στη σύσκεψη με όλους τους Πέρσες επιτελείς όταν κατάστρωναν τα σχέδια της επίθεσης. Τώρα τα παρουσιάζει στους Έλληνες Στρατηγούς. Τους προσφέρει το τακτικό πλεονέκτημα και αφαιρεί από τον Μαρδόνιο το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Ο Ηρόδοτος μας σώζει όμως και ένα διάλογο που είχε ο Αλέξανδρος με τον Αριστείδη, όπου του εξηγεί γιατί διακινδυνεύει τη ζωή του: «Χάριν συναπάσης τῆς Ἑλλάδος» διότι «αὐτός τε γάρ Ἓλλην γένος εἰμί τωρχαῖον». [σ.σ. αυτά λένε οι πηγές κύριοι, που υπογράψατε ή υποστηρίζετε (αφού πρώτα εξαπατήσατε τον λαό στις εκλογές) τη συνθήκη των Πρεσπών].
Δεν έχει ακόμη ξημερώσει η ενδέκατη ημέρα και στο Ελληνικό στρατόπεδο επικρατεί αναβρασμός. Οι Έλληνες αναδιπλώνονται για να καταλάβουν καλύτερες, πιο οχυρές θέσεις. Όλα γίνονται σύμφωνα με το σχέδιο του Παυσανία, εκτός από ένα τμήμα της Λακωνικής παράταξης. Εκεί στην Πιτανάτη Μόρα ακούγονται φωνές και επικρατεί αναβρασμός. Ο Λοχαγός της, ο Αμομφάρατος, αρνείται να υπακούσει. Φωνάζει (σε ελεύθερη μετάφραση): «Εγώ δεν υποχωρώ μπροστά από τους βαρβάρους, δεν ντροπιάζω την Σπάρτη». Του εξηγούν ότι είναι τακτικός ελιγμός. Τίποτα. Όλο το στρατηγικό σχέδιο του Παυσανία κινδυνεύει να ανατραπεί γιατί ένας Σπαρτιάτης υπακούει μόνο στους άγραφους νόμους της Σπάρτης. Αυτοί είναι πάνω από Στρατηγούς, πάνω από λογική. Τελικά αφήνουν την Πιτανάτη Μόρα μόνη της, εκτός παράταξης. Τότε μόνο αρχίζει σιγά – σιγά, η ″απείθαρχη″ Μόρα, πάντα με οπισθοπορεία, (δεν είναι δυνατόν να γυρίσει την πλάτη στους εχθρούς) να παίρνει τη θέση της στην οπλιτική φάλαγγα. Η Φάλαγγα και οι συμπολεμιστές πάνω απ’ όλα.
Ξημερώνει η 27η Αυγ (ή σύμφωνα με το πατρώο ημερολόγιο: η Δ’ Ηλίου Βοηδρομιώνος) του 479 π.Χ.. Ο Μαρδόνιος σε πελάγη ευτυχίας. Τον έχουν πληροφορήσει ότι την περασμένη νύχτα, το Ελληνικό στράτευμα άρχισε να αποχωρεί. Πιστεύει ότι έπιασαν τόπο οι δαρεικοί του και οι Έλληνες διαλύονται διχασμένοι. Ζει σε μια αυταπάτη. Πανηγυρίζει ότι ακόμη και οι φοβεροί Λακεδαιμόνιοι ετράπησαν σε φυγή. Διατάσσει γενική επίθεση, να κυνηγήσουν τους ″φυγάδες″. Πρώτα τα κύματα του ιππικού επελαύνουν εναντίον των Σπαρτιατών. Οι άριστα εκπαιδευμένοι Σπαρτιάτες και Τεγεάτες με αριστοτεχνικό τρόπο αναστρέφουν τις οπλιτικές τους φάλαγγες και αντιμετωπίζουν το ιππικό. Οι Αθηναίοι έχουν ακόμη πιο δύσκολο έργο. Μόνοι τους αντιμετωπίζουν του πολλαπλασίους μηδίσαντες Έλληνες. Η μάχη είναι αμφίρροπη. Το περσικό ιππικό προσωρινά αποσύρεται για ανασύνταξη. Νέφη βελών εξαπολύονται κατά των Λακεδαιμονίων, πριν τη νέα επίθεση. Γονατιστοί οι Σπαρτιάτες, με τις ασπίδες ψηλά τα αντιμετωπίζουν με ελάχιστες απώλειες. Ήρθε η σειρά να επιτεθεί το πολυπληθές περσικό πεζικό. Με αλαλαγμούς, ασύντακτα ορμούν τα στίφη των βαρβάρων. Τρέχουν προς τον θάνατό τους. Μια συμπαγής μάζα από ασπίδες, δόρατα, κόκκινους χιτώνες, ανθρώπινους μύες και ηθικό τους κατασφάζει. Σχεδόν μόνοι τους οι Σπαρτιάτες, υπό τους ήχους του παιάνα, ακλόνητοι προχωρούν με σταθερό βηματισμό. Πίσω αφήνουν χιλιάδες πτώματα βαρβάρων. Σαν τεράστια σφήνα διασπούν την εχθρική παράταξη. Οι Λακεδαιμόνιοι αμείλικτα πλησιάζουν τον Μαρδόνιο. Τον διακρίνουν, μέσα στα χρυσάφια, πάνω σε άσπρο άλογο. Ο Σπαρτιάτης Αρίμνηστος εκσφενδονίζει μια τεράστια πέτρα. Σημάδεψε τέλεια. Ο Μαρδόνιος πέφτει νεκρός. Οι βάρβαροι αντιλαμβάνονται ότι ο αρχηγός τους είναι νεκρός. Η υποχώρησή τους μετατρέπεται σε άτακτη φυγή. Οι περισσότεροι τρέχουν να προφυλαχθούν πίσω από το ξύλινο τείχος του στρατοπέδου τους. Μόνο περίπου 30.000 βάρβαροι, υπο τις διαταγές του Αρτάβαζου, δεν κλείστηκαν στο στρατόπεδο αλλά δραπετεύσαν προς τη Φωκίδα. Αλλά και απ’ αυτούς ελάχιστοι γλύτωσαν, παρά το ότι απεδείχθησαν πολύ καλοί δρομείς, καθώς με εξαίρεση τους μηδίσαντες Θεσσαλούς (που δεν γνώριζαν για την εξέλιξη της μάχης των Πλαταιών), όλα τα άλλα Ελληνικά φύλα (κυρίως Μακεδόνες και Θράκες) τους ″περιποιήθηκαν″ δεόντως.
Μπροστά στο τείχος η Σπαρτιατική φάλαγγα σταματά. Είναι πολύ λίγοι για να επιτεθούν και δεν διαθέτουν καμία πολιορκητική μηχανή. Παρακολουθούν τους βαρβάρους να στοιβάζονται αλλόφρονες στο στρατόπεδο και κάποιους, ελάχιστους, να προσπαθούν να διαφύγουν προς Θήβα. Φθάνουν και οι φάλαγγες των Αθηναίων. Έχουν επικρατήσει, μετά από σκληρό αγώνα, των μηδισάντων Ελλήνων. Κυριολεκτικά τους είχαν αποδεκατίσει. Όσοι γλύτωσαν κατέφυγαν κυρίως στη Θήβα. Αθηναίοι και Σπαρτιάτες είναι κατάκοποι. Ξέρουν ότι οι βάρβαροι είναι πολλαπλάσιοι. Ξέρουν ότι τώρα οι Πέρσες θα πολεμήσουν με πάθος γιατί αγωνίζονται για τη ζωή τους. Αλλά τέτοιες στιγμές δεν έχει λόγο το μυαλό. Τώρα μιλάει μόνο η καρδιά. Το πάθος για εκδίκηση επικρατεί της λογικής. Ρίχνονται μαζί με τους Σπαρτιάτες πάνω στο τείχος. Ο Παυσανίας διατάσσει την σφαγή όλων αυτών που θέλησαν να υποτάξουν την Ελλάδα. Καταφθάνουν και άλλοι Έλληνες. Σκαρφαλώνουν πάνω στο τείχος. Πρώτοι οι Τεγεάτες εισορμούν στο βαρβαρικό στρατόπεδο. Οι βάρβαροι πανικοβάλλονται, αλλά σφαγιάζονται, αφού είναι εγκλωβισμένοι μέσα στο στρατόπεδό τους. Δεν υπάρχει έλεος. Οι πηγές λένε ότι από τις 300.000 που είχαν κλειστεί στο στρατόπεδο διέφυγαν μόνο 3.000.
Οι απώλειες των Ελλήνων είναι ελάχιστες: 91 Σπαρτιάτες, 52 Αθηναίοι, δεκαέξι Τεγεάτες. Για τους άλλους Έλληνες δεν έχουν καταγραφεί οι απώλειες. Οι Φλιάσιοι θα πρέπει να είχαν σοβαρές απώλειες καθώς δέχθηκαν επίθεση από το ιππικό των Θηβαίων. Οι υπόλοιπες πόλεις, που είχαν παραταχθεί στο κέντρο, θα είχαν μηδαμινές απώλειες, καθώς πολλές απ’ αυτές δεν πρόλαβαν καν να πάρουν μέρος στη μάχη. Όπως οι Μαντινείς και οι Ηλείοι των οποίων οι στρατηγοί καταδικάσθηκαν σε εξορία γιατί δεν προσέφεραν στον κοινό αγώνα των Ελλήνων.
Επόμενη ημέρα της μάχης. Όλο το στράτευμα παρατεταγμένο εκτελεί το ύψιστο καθήκον του: Θάβει με μεγάλες τιμές τους ηρωικούς νεκρούς του, σε ξεχωριστούς τύμβους. Τους βάρβαρους τους άφησαν άταφους, βορά στα όρνεα και τα αρπακτικά, καθώς είχαν τολμήσει να προσπαθήσουν να υποδουλώσουν την Ελλάδα. Κάποιοι εισηγήθηκαν να αποκόψουν το κεφάλι του Μαρδόνιου και να το καρφώσουν σε πάσσαλό, όπως ακριβώς είχαν κάνει και με τον Λεωνίδα. Ο Παυσανίας απέρριψε αυτή την πρόταση, με βδελυγμία, λέγοντας, ότι: «αυτές οι πράξεις αρμόζουν σε βαρβάρους και όχι σε Έλληνες». Τέλος απονέμονται βραβεία ανδρείας. Το πρώτο δίνεται στον Αριστόδημο (σ.σ. είναι ο μοναδικός επιζήσας από τους 300 των Θερμοπυλών). Δεν του αποδίδονται όμως τιμές, με το σκεπτικό ότι αγωνίστηκε ηρωικά απλώς για να αποκαταστήσει την τιμή του,.
Οι Έλληνες βρήκαν στο στρατόπεδο αμύθητους θησαυρούς που πήραν ως λάφυρα. Μεγάλο τμήμα αυτών αφιέρωσαν στους θεούς. Γενικά ο πλούτος των Περσών προκάλεσε έκπληξη στους Έλληνες. Λέγεται ότι ο Παυσανίας είπε στους μάγειρες του Μαρδονίου να του ετοιμάσουν ένα βασιλικό γεύμα και να του το σερβίρουν στο χρυσό τραπέζι με το χρυσό ανάκλιντρο, στη σκηνή του Μαρδόνιου. Παράλληλα είπε στους δικούς του είλωτες να βάλουν το ξύλινο τραπέζι του και πάνω το συνηθισμένο γεύμα του: Μέλανα ζωμό και κρίθινο ψωμί. Φώναξε τότε τους Στρατηγούς και τους λέει με σκωπτική διάθεση: «Σας κάλεσα για να σας δείξω την ανοησία του ηγέτη των Περσών, που ενώ είχε αυτά, ήρθε να μας πάρει αυτά.»
Οι θριαμβευτές Έλληνες όμως έχουν άλλο ένα καθήκον: Την τιμωρία των προδοτών. Έντεκα ημέρες μετά τη μάχη πολιορκούν τη Θήβα. Για να λύσουν την πολιορκία ζητούν να τους παραδώσουν τους αρχηγούς αυτών που συνεργάσθηκαν με τους βαρβάρους: Κυρίως τον Τιμηγενίδη και τον Ατταγίνο. Οι Θηβαίοι αρνούνται. Ο Παυσανίας διατάσσει να λεηλατηθεί όλη η περιοχή προς παραδειγματισμό. Μετα από εικοσαήμερη πολιορκία οι Θηβαίοι υποκύπτουν και παραδίνουν τους προδότες. Ο Ατταγίνος διαφεύγει και οι Θηβαίοι παραδίδουν στον Παυσανία τους γιούς του. Ο Παυσανίας τους ελευθερώνει, καθώς θεωρεί ότι δεν ευθύνονται για τις πράξεις του πατέρα τους. Τους υπόλοιπους όμως προδότες τους εκτελεί χωρίς δίκη, καθώς θεωρεί ότι το αδίκημά τους είναι τόσο βαρύ που δεν δικαιούνται ούτε δίκη.
Την ίδια ημέρα που οι Έλληνες θριαμβεύουν στις Πλαταιές, νικούν τους βαρβάρους και στη μάχη της Μυκάλης. Και γι αυτή τη μάχη τα γεγονότα ξεκίνησαν αμέσως μετά τον θρίαμβο της Σαλαμίνας. Οι Έλληνες ναυμάχοι έχουν συντρίψει τον βαρβαρικό στόλο. Πολλά πλοία όμως διέφυγαν. Ο Ελληνικός στόλος τα καταδιώκει, αλλά οι βάρβαροι καταφεύγουν στον Ελλήσποντο και οι Έλληνες επιστρέφουν στο Φάληρο άπρακτοι. Ο Θεμιστοκλής αγωνίζεται να πείσει τους Αθηναίους να συνεχίσουν τον Πόλεμο και να απελευθερώσουν την Ιωνία. Πάλι όμως επικρατούν τα ελαττώματα της φυλής. Ο Θεμιστοκλής παραγκωνίζεται, καθαιρείται από αρχηγός του στόλου. Επικρατούν οι πολιτικάντηδες – δημαγωγοί (σ.σ. αποκαλούμενοι: ″τα ευφυή τίποτα″). Προσωρινά πείθουν τους Αθηναίους ότι δεν είναι ″καιρός″ για την απελευθέρωση της Ιωνίας. Ωστόσο οι Έλληνες αντιλαμβάνονται ότι προϋπόθεση της ελευθερίας της Ελλάδος είναι το Αιγαίο να καταστεί Ελληνική λίμνη. Ανησυχούν για τη συγκέντρωση 300 βαρβαρικών πλοίων στη Σάμο.
Επιτέλους αποφασίζεται η συγκρότηση Ελληνικού στόλου. 110 τριήρης συγκεντρώνονται στην Αίγινα αρχικά, στη Δήλο στη συνέχεια. Αρχηγοί ορίζονται ο Βασιλιάς της Σπάρτης Λεωτυχίδας και ο Αθηναίος Ξάνθιππος (σ.σ. ο πατέρας του Περικλή). Αντιπροσωπείες από τη Χίο και τη Σάμο, συναντούν τους δύο Ναυάρχους και τους ενημερώνουν ότι τα Ιωνικά παράλια, όπως και η Σάμος είναι έτοιμα να επαναστατήσουν. Στη Σάμο που είναι υπό Περσική κατοχή ναυλοχεί ο Περσικός στόλος. Μετά τις απαραίτητες σπονδές ο Ελληνικός στόλος αποπλέει για Σάμο. Κατά τον πλου ενημερώνεται ότι ο περσικός στόλος βρήκε νέο καταφύγιο στη Μυκάλη (σ.σ. Είναι μια χερσόνησος πλησίον της Μιλήτου, απέναντι από τη Σάμο). Τα περσικά πλοία είναι σχεδόν τριπλάσια και έχουν επιλέξει καλή τοποθεσία για να ναυμαχήσουν. Όμως τα πληρώματά τους είναι αυτά που γνώρισαν τον τρόμο στη Σαλαμίνα. Οι Ναύαρχοι τους αποφασίζουν να μην πάθουν τα ίδια. Σέρνουν τα πλοία στη στεριά. Τα προστατεύουν με τείχος από ξύλα, χώμα και πέτρες. Μπήγουν και πασσάλους από κορμούς οπορωφόρων στην παραλία. Ευελπιστούν ότι είναι ασφαλείς.
Καταφθάνει ο Ελληνικός στόλος. Μάταια ψάχνει εχθρούς να ναυμαχήσει. Εντοπίζουν τα περιτειχισμένα πλοία και στον αιγιαλό μπροστά χιλιάδες στρατιώτες για να αποκρούσουν ενδεχόμενη απόβαση. Συγκαλείται πολεμικό συμβούλιο στη ναυαρχίδα του Λεωτιχίδα. Αποφασίζεται να αποτολμήσουν βίαιη απόβαση. Θα ξεκινήσουν όμως με πόλεμο προπαγάνδας. (σ.σ. ότι ακριβώς έκαναν και στον Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα). Περιπλέουν την ακτή και φωνάζουν με τηλεβόες στους Ίωνες ότι είναι ομοεθνείς και σίγουρα δεν θα πολεμήσουν εναντίον τους αντιθέτως σε δεδομένη στιγμή θα επιτεθούν κατά των βαρβάρων. Πλήρης επιτυχία. Οι Πέρσες δεν εμπιστεύονται πια τους Ίωνες μισθοφόρους. Αφοπλίζουν τους περισσότερους, όπως τους Σάμιους και άλλους όπως τους Μιλήσιους στέλνουν δήθεν να φυλάσσουν τα περάσματα στα βουνά της Μυκάλης.
Ο περιπλέων Ελληνικός στόλος, ξαφνικά στρέφει κατά 90 μοίρες και κατευθύνεται προς την ακτή. Αποβιβάζει 25.000 Έλληνες. Οι βάρβαροι υποχωρούν και οχυρώνονται πίσω από το τείχος. Οι πυρσείες λειτουργούν άψογα. Οι Έλληνες πληροφορούνται τη νίκη στις Πλαταιές. Ζητωκραυγάζουν. Τώρα ήρθε η δική τους σειρά. Πρώτοι ορμούν κατά μέτωπο οι Αθηναίοι. Προχωρούν με πολλές απώλειες, κυρίως από τους πασσάλους. Κορίνθιοι, Τριζίνιοι, Σικυώνιοι, επιτίθενται από τα πλάγια. Οι αφοπλισμένοι Σάμιοι, παρενοχλούν τους βαρβάρους στο εσωτερικό του τείχους. Γενικώς όλοι οι Ίωνες μισθοφόροι επαναστατούν και βοηθούν όσο μπορούν τους επιτιθέμενους. Η μάχη είναι αμφίρροπη. Οι Κορίνθιοι με τους άλλους Έλληνες κάμπτουν την αντίσταση και εισχωρούν στο βαρβαρικό στρατόπεδο. Η μάχη κρίθηκε. Εστίες Περσών αντιστέκονται ακόμα. Φτάνουν και οι Σπαρτιάτες. Καθυστέρησαν γιατί είχαν να κάνουν ένα μικρό κύκλο από τα βουνά για να επιτεθούν από τα νώτα, που δεν υπήρχαν σοβαρές οχυρώσεις. Εξαγριώνονται που δεν συμμετείχαν στη μάχη από την αρχή και σφάζουν τους πάντες. Ουδείς βάρβαρος επιζεί. Λίγο πιο πέρα στα βουνά της Μυκάλης, οι Μιλήσιοι σφάζουν όλους τους βαρβάρους που είχαν την ατυχία να τους στείλουν μαζί τους.
Μετά τη μάχη επαναλαμβάνονται οι σκηνές των Πλαταιών. Θάβονται με ξεχωριστές τιμές οι ηρωικοί νεκροί. Μένουν άταφοι οι βάρβαροι. Καίνε το σύνολο των εχθρικών πλοίων. Παίρνουν πλούσια λάφυρα. Αποδίδουν βραβεία ανδρείας. Το πρώτο βραβείο αποδίδεται στον Αθηναίο Ερμόλυκο, πρωταθλητή στο παγκράτιο. Επιστρέφουν στη Σάμο. Συμβούλιο στρατηγών στη ναυαρχίδα με θέμα: «Απελευθέρωση της Ιωνίας».
Συμπερασματικά βλέπουμε ότι μέσα σε μία ημέρα οι ολιγάριθμοι Έλληνες κατατρόπωσαν δύο φορές μια πολυάνθρωπη, τεράστια αυτοκρατορία δούλων. Κατάφεραν με δύο μόνο μάχες και με ελάχιστες απώλειες: 1) Να σώσουν την Ελλάδα από την υποδούλωση. 2) Να απαλλάξουν την Ευρώπη από τη βάρβαρη Ασία για πολλούς αιώνες. 3) Να καταστήσουν το Αιγαίο μια κλειστή Ελληνική θάλασσα. 4) Να βάλουν τα θεμέλια για την καθολική απελευθέρωση της Ιωνίας.
Αν δεν υπήρχε αυτή η ημέρα τα πάντα σε όλο τον κόσμο θα ήταν διαφορετικά. Δεν θα είχε υπάρξει «Χρυσούς Αιώνας», οι καλές τέχνες, το θέατρο, ο θησαυρός της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, το πρότυπο της Αθηναϊκής δημοκρατίας (της μόνης πραγματικής δημοκρατίας). Δεν θα είχε υπάρξει ο πολιτισμός, όπως τον ξέρουμε σήμερα. Ευτυχώς, που η ιστορία δεν γράφεται με «αν». Ευτυχώς που στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο οι πρόγονοί μας νίκησαν τα ελαττώματά τους. Παραμέρισαν τον κακό τους εαυτό. Έθεσαν πάνω απ’ όλα την Ελευθερία τους, τα ιδανικά και τις αξίες τους. Κινδύνεψε η ύπαρξή τους, γι αυτό αποδέχτηκαν και ανέδειξαν πραγματικούς ηγέτες σαν τους: Λεωνίδα, Μιλτιάδη, Θεμιστοκλή, Παυσανία, Αριστείδη. Ήταν αυτό το μοναδικό μείγμα Ηγεσία-Φρόνημα-Παιδεία-Ιδανικά, που έκανε το «θαύμα» των Μηδικών πολέμων.
Και τώρα, που κινδυνεύει η ύπαρξή μας σαν Έθνος, βιολογικά, ηθικά και πνευματικά, είναι σίγουρο ότι ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων θα στοιχηθεί δίπλα στο Εθνικό Κόμμα ΕΛΛΗΝΕΣ. Δίπλα σε αυτούς που με την παιδεία, τις αξίες και τα ιδανικά τους φυλάσσουν εδώ και πολλά χρόνια Θερμοπύλες. Πλησιάζει η ώρα, που η φωνή της ψυχής μας, ο Ηλίας Κασιδιάρης, θα μας οδηγήσει στις δικές μας, ειρηνικές πάντα, Σαλαμίνες και Πλαταιές. Θα νικήσουμε όλους αυτούς πουμας οδήγησαν σε αυτήν τη δυστοπική κοινωνία. Θα γίνουμε πάλι υπερήφανοι, κυρίαρχοι στον τόπο μας.
