Αν γυρίσουμε τον χρόνο μερικούς μήνες πίσω, θα θυμηθούμε τον θόρυβο που είχε δημιουργηθεί, επειδή ένας «ράπερ», με το ψευδώνυμο Μιθριδάτης, κυκλοφόρησε ένα 12λεπτο τραγούδι με σαφή αντικυβερνητικό περιεχόμενο. Είναι ολοφάνερο ότι το περιεχόμενό του, αν και αντικυβερνητικό, είναι τόσο ρηχό σε ουσία, καθώς δεν ξεφεύγει σε καμία περίπτωση από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της «πολιτικής ορθότητας» και γι’ αυτό η διάρκεια της απήχησής του ήταν όσο και η ζωή ενός μπαλονιού, που φουσκώνει μέχρι να σκάσει. Σήμερα, κανείς δεν θυμάται το κατασκεύασμα αυτό. Πόσω μάλλον, όταν προέρχεται από έναν «καλλιτέχνη», του οποίου η συμμετοχή στο συγκρότημα Ημισκούμπρια και τραγούδια, όπως «Θέλω να το κάνω με τη μαμά σου» και «Ο κύρης του σπιτιού», δείχνουν και την όλη… σοβαρότητά του.
Δύο συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε από αυτήν την ιστορία είναι: α) Όταν κάποιοι θεωρούν ότι η αντιπολίτευση στην κυβερνητική λαίλαπα Μητσοτάκη μπορεί να πραγματοποιηθεί από μουσικούς γελωτοποιούς, τότε το βάθος παρακμής είναι άπατο. β) Τέτοιες μουσικές «φούσκες» μπορεί να λειτουργήσουν ως μια εκτόνωση, με τα «like» και τις κοινοποιήσεις κάποιου που «επιτέλους τα είπε», ή «ω, πώς τους τα έχωσε» και να συνεχίσουμε από εκεί και πέρα σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Πέρα όμως από τον σύγχρονο Μιθριδάτη, καλό είναι να σκεφτούμε για τον μιθριδατισμό, δηλαδή την καλλιέργεια μιας απάθειας και αφασίας μπροστά σε πολλά νοσηρά κι εκφυλιστικά φαινόμενα, την σταδιακή εξοικείωση και παραδοχή πραγμάτων, που προηγουμένως θεωρούνταν ιδιαίτερα ανεπιθύμητα κι επικίνδυνα, την παύση της αντίδρασης σ’ αυτά. Σε ποιο βαθμό έχει προχωρήσει ο μιθριδατισμός στην Ελληνική Κοινωνία; Πώς καλλιεργήθηκε, μέσα από ποια κανάλια διοχετεύτηκε, ποιες πολιτικές εξυπηρέτησε, ποιους χρηστικούς μηχανισμούς βοήθησε και ποια πραγματικά διλήμματα έθεσε;
Δέκα χρόνια μετά τις «Πλατείες» και την διετία 2010 – 2012, τότε που το κατεστημένο τρόμαξε και η Ελλάδα έγινε παγκόσμιο επίκεντρο προσοχής, ελπίδας κι εξελίξεων, ο εγχώριος πολιτικός κόσμος και οι προστάτες του θεωρούν ότι η Ελλάδα επανήλθε στην «κανονικότητα». Αυτό, όμως, που εννοούν ως κανονικότητα είναι ότι η Ελλάδα μειώθηκε σε απόλυτους και σχετικούς αριθμούς στην Εθνική Κυριαρχία, στον δημόσιο πλούτο, στην έκταση, στον πληθυσμό, στην οικονομία, στις κοινωνικές δαπάνες, στις παραγωγικές ικανότητες, στους βαθμούς Ελευθερίας και Δημοκρατίας. Δημιούργησαν μια Ελλάδα «λιγότερη» ακόμη πιο εξαρτημένη, με τεράστιους κινδύνους περαιτέρω συρρίκνωσης όλων των μεγεθών, ποιοτικών και ποσοτικών. Μια σύγχρονη αποικία. Δεν μπορεί να αποτελεί κανονικότητα ο τεμαχισμός της Ελλάδας σε ζώνες, σε φέτες και κλάδους που θα ελέγχονται από άλλους, ή η διακύβευση της ίδιας της υπόστασής της στον νέο αναδασμό που γίνεται.
Κάθε Συνειδητοποιημένος Έλληνας οφείλει και πρέπει να αντισταθεί σ’ αυτόν τον μιθριδατισμό και τις νοσηρές συνέπειές του.
Γιώργος Μάστορας
