Της Αργυρώς (Ρίκας) Θωμάκου

″Φλόγα του Ταινάρου″

Παίρνουμε τόσες μεγάλες δόσεις προπαγάνδας κάθε ημέρα που οι περισσότεροι έχουμε πάθει ακριβώς αυτό που δεν μας προσφέρουν τα εμβόλια: «Ανοσία». Αναρωτιέμαι: Πόσο εμπαιγμό μπορεί να αντέξει ένας λαός; Ας αφήσουμε την τραγική και ολέθρια αντιμετώπιση της πανδημίας από κυβέρνηση, αντιπολίτευση και “ειδικούς”. Εδώ ο εμπαιγμός, οι ανακολουθίες, τα ψέματα, έφτασαν στην αποκορύφωσή τους. Ας προσπαθήσουμε να παραβλέψουμε το ότι όλα τα αργυρώνητα ΜΜΕ σήμερα ασχολούνται «περί όνου σκιάς». Δηλαδή με τις εκλογές στο κλεφτοπασόκ, συγγνώμη, νομίζω ότι αυτή την περίοδο το λένε ΚΙΝΑΛ. Είναι πραγματικά εμπαιγμός για τη νοητική μας κατάσταση και τη μνήμη μας, το ότι σήμερα κάποιοι ψηφίζουν τον ολετήρα ΓΑΠ, όχι βέβαια ότι και οι άλλες υποψηφιότητες έχουν να προσφέρουν κάτι καλό στον δύσμοιρο αυτόν τόπο.    

Θα ήταν τελείως περιττό να ασχοληθώ με την επίσκεψη του πάπα, την στιγμή μάλιστα που ο Ηλίας Κασιδιάρης, με δύο φράσεις στο Twitter, τα είπε όλα. Απλώς επειδή θυμάμαι το «βασικό κανόνα» του Κινέζου φιλόσοφου Λάο Τσε: «Δεν πρέπει να αφήνεις κανέναν να σε κοροϊδεύει», θέλησα να επισημάνω τον εμπαιγμό από την ανώτατη πολιτειακή και πολιτική εξουσία: Εγκάρδιοι χαιρετισμοί και ασπασμοί με τον πάπα. Ούτε «μπουνίτσες», ούτε «αγκωνίτσες», ούτε «μασκούλες». Προφανώς ο πάπας πέρα από το «αλάθητο» έχει και το «άνοσο». Προφανώς ο πάπας δεν είναι ο Σταυρός της Ορθοδοξίας, ο οποίος έχει «μικρόβια». Μάλλον το είπαν και οι “Ειδικοί”: «Τον πάπα μπορούμε να τον ασπασθούμε άφοβα».

Ξέρουμε ότι ήταν τελείως λανθασμένη άποψη, η ρήση που αποδίδεται στον Λουκά Νοταρά: «Κρειττότερόν ἐστιν εἰδέναι ἐν μέσῃ τῇ πόλει φακιόλιον βασιλεῦον Τούρκων ἢ καλύπτραν λατινικήν». Εμείς οι ΕΛΛΗΝΕΣ, με τον ιδρυτή μας Ηλία Κασιδιάρη, αγωνιζόμαστε ειρηνικά, για να σκεπάζει όλον τον Ελληνισμό μόνο η Γαλανόλευκη με τον Σταυρό, ούτε «τουρκικό φέσι» ούτε «παπική τιάρα».

Πιο επίκαιρο από ποτέ φαντάζει το δημώδες άσμα:

Ραγιά, καημένε μου Ραγιά

για σήκω το κεφάλι.

Τη δόξα που 'χες μια φορά

απόκτησέ την πάλι.

Ξύπνα, καημένε μου Ραγιά,

ξύπνα να δεις τη λευτεριά.

Διψούν οι κάμποι για νερό

και τα βουνά για χιόνια.

Διψούνε και για λευτεριά

οι σκλάβοι τόσα χρόνια.

Κοιμούμαι μ' ένα όνειρο

ξυπνώ με μιαν ελπίδα.

Να δω κι εγώ μια μέρα φως

Ελεύθερη Πατρίδα.

Εμείς βροντοφωνάζουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας σε όλους αυτούς τους παγκοσμιοποιητές και τους ντόπιους υποτακτικούς τους:

Η Ρωμιοσύνη θέλει να χαθεί όταν ο κόσμος λείψει!