Δεν έχουν κοπάσει οι πανηγυρισμοί και οι διθύραμβοι για το ταξίδι Μητσοτάκη στις ΗΠΑ και την «εμπνευσμένη» ομιλία του στο αμερικανικό Κογκρέσο, ξεχνώντας εντελώς πως το «ταμείο» δεν θα γίνει σε επίπεδο λόγων, αλλά συγκεκριμένων κινήσεων «επί του πεδίου», στην συγκεκριμένη στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία και τις αξιώσεις της σε πολλά μέτωπα - παζάρια.
Οι εγχώριες ελίτ εισέπραξαν διπλωματικές ανταποδώσεις και φιλοφρονήσεις προς την κυβέρνηση της ΝΔ για την πλήρη ευθυγράμμισή της στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ στον πόλεμο ενάντια στην Ρωσία. Μια μορφή… επιβράβευσης προς την «δεδομένη» Ελλάδα. Κι ακόμα πανηγυρίζουν για το ρόλο στρατιωτικού και ενεργειακού μετόπισθεν που αποδίδουν οι ΗΠΑ στην Ελλάδα, χωρίς να πολυσκοτίζονται αν αυτό βοηθά ουσιαστικά την διέξοδο της Χώρας, αν αποφεύγεται το κουρέλιασμα της Εθνικής Κυριαρχίας στις δυο σύγχρονες κρατικές υποστάσεις του Ελληνικού Έθνους σε Ελλάδα και Κύπρο κ.ο.κ.
Μια από τις πιο αμερικανόφιλες εγχώριες φωνές, ο δημοσιογράφος Αλέξης Παπαχελάς, πανηγυρίζει που ο Μητσοτάκης συνέδεσε «τα ζητήματα του Ελληνισμού με τα παγκόσμια ζητήματα και τα αμερικανικά συμφέροντα». Μάλιστα, μας πληροφόρησε ότι η «ιστορική ομιλία» ήταν «μια ευκαιρία για ένα διάλειμμα λίγων λεπτών από την εθνική μας μιζέρια, για να παραδεχτούμε ότι, ναι, ήταν εξαιρετική»…
Την ίδια στιγμή, λίγοι είναι εκείνοι που δίνουν την πρέπουσα σημασία σε δυο καίρια σημασίας ζητήματα: α) Η πορεία της παγκόσμιας οικονομίας βαδίζει ολοταχώς προς ένα νέο μεγάλο σπασμό. Το ΔΝΤ προειδοποιεί για πολλαπλά πληθωριστικά σοκ, στα χρηματιστήρια οι δείκτες κάνουν βουτιές προς τα κάτω, το διεθνές εμπόριο συρρικνώνεται, το παγκόσμιο χρέος εκτινάσσεται, χώρες χρεωκοπούν. β) Παράλληλα, μονιμοποιείται ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο κόσμος βυθίζεται στην «πολεμική οικονομία».
Στις συνθήκες αυτές, ένα νέο συστημικό δόγμα αναδύεται: «Απαγορεύεται η ουδετερότητα, δεν υπάρχει χώρος για αδέσμευτες δυνάμεις» . Οι στρατοπεδεύσεις αποκτούν πολύ σκληρά χαρακτηριστικά. Οι «Μεγάλες Δυνάμεις» της εποχής μας προετοιμάζονται για μεγάλες αντιπαραθέσεις και αρπάγματα. Μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία φαίνεται το «μπόι» της κάθε δύναμης, και η ισχύς μετριέται με πιο συνολικά κριτήρια. Για παράδειγμα, η υποβάθμιση της Γερμανίας είναι εντυπωσιακή, αφού στρατιωτικά δεν είναι καθόλου υπολογίσιμη στην φάση της γεωπολιτικής. Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι τρεις είναι οι σύγχρονες πρωταγωνιστικές δυνάμεις: Οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία, με τις λοιπές γνωστές δυνάμεις να υπολείπονται κατά πολύ από αυτήν την τριάδα.
Η αλλαγή των παγκόσμιων συσχετισμών είναι στην ημερήσια διάταξη, και γύρω από αυτήν την υπόθεση θα διεξαχθούν σκληρές (και δυστυχώς αιματηρές) αντιπαραθέσεις. Το ηγεμονικό - κοσμοκρατορικό στοιχείο θα περιπλέξει και θα βάλει σε κίνηση το Εθνικό και το Κοινωνικό σε νέες διαστάσεις, ποικιλίες, συμμαχίες. Η Δύση, με ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει με τον κοσμοπολίτικο φιλελευθερισμό της στον σύγχρονο κόσμο, θα επιχειρήσει να αποκρούσει την ιστορική αποδομή που διέρχεται με ολοένα και πιο πολεμικά χαρακτηριστικά. Οι άλλες δυνάμεις δεν θα αποδεχτούν την συνέχιση της δυτικής ηγεμονίας. Τα τραντάγματα θα είναι έντονα, ιδιαίτερα στις ευαίσθητες περιοχές όπως τα Βαλκάνια και η Νοτιοανατολική Μεσόγειος, όπου συναντώνται και μας ακουμπούν και άλλα γεωπολιτικά τόξα (Τουρκία, Ισραήλ).
Ο Μητσοτάκης στην ομιλία του έκανε λόγο και για «ατέλειες» της δημοκρατίας, ενώ μίλησε και για εσωτερικούς «δαίμονες». Κατήγγειλε τις «Σειρήνες των λαϊκιστών», που ακούγονται «επειδή η ανισότητα των εισοδημάτων έχει αυξηθεί στις κοινωνίες μας και πολλοί, δικαιολογημένα, αισθάνονται ότι έχουν μείνει πίσω». Αυτό, μάλιστα, φαίνεται να τον ανησυχεί περισσότερο από τους εξωτερικούς εχθρούς… Φυσικά και δεν πρόκειται για τυπική λεπτομέρεια. Γνωρίζουν οι ελίτ και οι εκπρόσωποί τους ότι διογκώνεται το κοινωνικό ζήτημα, ότι δεν έχουν πλατιά ρεύματα υποστήριξης των νέων «σταυροφοριών» τους, ότι υπάρχει μια ολοένα και αυξανόμενη εχθρότητα απέναντί τους μέσα στην Κοινωνία. Και αυτά όλα δεν καταργούνται με λόγια.
Το «ρεζουμέ» όλων αυτών: Χρειάζεται να δούμε τα μονιμότερα, πιο σταθερά στοιχεία των επιλογών όλων των δυνάμεων μέσα στο γενικό κλίμα αστάθειας που επεκτείνεται. Να μην εφησυχάζουμε στα αποπροσανατολιστικά «μπλά - μπλά» της κυβέρνησης και των άλλων συστημικών φορέων, αλλά να διαμορφώσουμε αλάνθαστα κριτήρια για το τι είναι ωφελιμότερο και καλύτερο για την Πατρίδα και τον Λαό μας.
Όπως δείχνει η Ιστορία (τουρκική εισβολή στην Κύπρο 1974, Ίμια 1996, γκριζάρισμα του Αιγαίου, κοσοβοποίηση της Θράκης κ.λ.π.) η «αμερικανοποίηση» της Χώρας μας δεν δικαιώνει στον ελάχιστο βαθμό τις υποκλίσεις Μητσοτάκη, αλλά και ολόκληρου του συστημικού κόσμου, στην αμφισβητούμενη παντοιοτρόπως παντοδυναμία των ΗΠΑ. Ιδιαίτερα όταν η γονυκλισία ονοματίζεται «κοινός αγώνας των δυο δημοκρατιών μας». Η πραγματικότητα λέει ότι η συμμαχία υπερασπίζεται το «κάτι σάπιο (που) υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας»…
Γιώργος Μάστορας
