Η νέα φάση της σύγκρουσης ανάμεσα σε Δύση - ΗΠΑ και Ρωσία (ενδεχομένως και Κίνα σε σύντομο χρονικό διάστημα), που εγκαινίασε ο πόλεμος με επίκεντρο την Ουκρανία, κάνει ακόμα σκληρότερους όλους τους όρους για την ύπαρξη της Χώρας μας. Για τις δυνατότητες επιβίωσης της με όρους Αυτονομίας, Αυτοτέλειας και για την προάσπιση της εδαφικής της Κυριαρχίας.
Βέβαια, η σημερινή κατάσταση δεν προέκυψε αιφνίδια. Είναι το συσσωρευμένο αποτέλεσμα διαδοχικών φάσεων και ιδιαίτερα των όσων εκτυλίχθηκαν μετά το τέλος του (προηγούμενου) Ψυχρού Πολέμου. Σε όλη αυτήν την πορεία δεν έπαψαν να μπαίνουν όλο και περισσότερο σε δοκιμασία οι παραδοχές με τις οποίες η εγχώρια κοινωνικοπολιτική κρατούσα αρχή έβλεπε την ύπαρξη και την αναπαραγωγή της (τόσο της ίδιας όσο και της Χώρας) όχι ως Αξιότιμη και Ισχυρή Σύμμαχο, αλλά ως εξαρτώμενο παρακολούθημα μέσα στο ευρωατλαντικό πλαίσιο. Αναφερόμαστε πολύ συνοπτικά σε αυτήν την «προϊστορία» (και δεν θα επεκταθούμε περισσότερο στο πλαίσιο αυτού του κειμένου), γιατί η σημερινή «στιγμή» είναι από εκείνες όπου προηγούμενες, πιο υποβόσκουσες, τάσεις και συνθήκες, τώρα εμφανίζονται σε απογυμνωμένη, «καθαρή» μορφή. Το ίδιο και τα αντίστοιχα κομβικά προβλήματα για την υπόσταση της Πατρίδας και του Λαού και ευρύτερα του Ελληνισμού.
Τα γεγονότα οδηγούν στην εξαγωγή τριών κρίσιμων συμπερασμάτων: α) Οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ με βάση το Ουκρανικό ζήτημα αναφέρονται σε ενιαίο «ΝΑΤΟϊκό χώρο». Αυτό το στοιχείο γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνο σε συνδυασμό με την απόλυτη στοίχιση από Ελληνικής πλευράς με τις πολεμικές προτεραιότητες του ΝΑΤΟ απέναντι στην Ρωσία, γιατί προφανώς ευνοεί σημαντικά την «διευθέτηση» των συνοριακών διαφορών υπό ΝΑΤΟϊκή διεύθυνση σε βάρος της πλευράς που είναι «δεδομένη» και η δυσαρέσκεια της δημιουργεί μικρότερο κόστος.
β) Ασφαλώς και οι ΗΠΑ δεν θέλουν μια ανεξέλεγκτη - αχαλίνωτη Τουρκία. Είναι όμως άλλο ζήτημα το πόσο μπορούν να την ελέγξουν χωρίς να ανατινάξουν την συνοχή της ίδιας και της ευρύτερης περιοχής. Η αποδοχή της θέσης ενδιάμεσου που έχει εξασφαλίσει η Τουρκία είναι σοβαρός δείκτης για όρια και συσχετισμούς. Και εδώ δεν πρόκειται μόνον για την κίνησή της ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία, αλλά και για τις τριγωνικές πολύπλοκες σχέσεις μεταξύ γερμανικών κέντρων ισχύος, Ρωσίας και Τουρκίας (που μεταξύ άλλων φαίνεται ότι σχετίζονται και με το «βέτο» έναντι Σουηδίας και Φινλανδίας). Πάντως, σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις δείχνουν ότι αφήνεται μεγάλος χώρος για ικανοποιήσεις των τουρκικών αξιώσεων σε βάρος της Ελλάδος, προτού τεθούν τα όποια όρια. Σε αντίστιξη, όπως επιβεβαίωσε και το ταξίδι Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ όσο και το υπόλοιπο κύριο μέρος του εγχώριου πολιτικού συστήματος έχουν δεσμευτεί σε ρόλο αιχμής του αμερικανικού δόρατος, όχι μόνο έναντι της Ρωσίας, αλλά και μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο, με αυτό να εκτιμάται ότι θα επηρεάσει δυσμενώς τους βαθμούς ελευθερίας επιλογών της Ελλάδος στα Βαλκάνια (πάλι εδώ είναι η αναπόφευκτη η σύγκριση με τις δυνατότητες της Τουρκίας) και μέσα στον χώρο της Ε.Ε.
γ) Μιλώντας με γενικότερους όρους, οι πολεμικές στρατοπεδεύσεις και το τοπίο που διαμορφώνουν στην περιοχή μας, δίνουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες επιβολής στον συνδυασμό των δυτικών κέντρων ισχύος και της τουρκικής απειλής που έχει υπάρξει διαχρονικά η βάση για την στερέωση του καθεστώτος εξάρτησης της Χώρας μας.
Πέραν (αλλά καθόλου άσχετα) από τον σκληρό εδαφικό πυρήνα των τουρκικών αξιώσεων απέναντι στην Ελλάδα, η παγκόσμια συστημική κρίση ωθεί προς ευρύτατες αναδιαρθρώσεις και, σε σύνδεση με αυτές, σε πολύ εκτεταμένους και πολυεπίπεδους αναδασμούς. Ακόμα κι αν περιοριστούμε μόνο σε ενεργειακά ζητήματα και τις «πράσινες σταυροφορίες» προκύπτουν τα εξής: 1) Η επιβολή συνθηκών «πολεμικής οικονομίας» γίνεται το όχημα για την επιταχυνόμενη προώθηση σχετικών αναδιαρθρώσεων. Όλο το πλέγμα των σχετικών αποφάσεων γεννά για την Χώρα μας αναβαθμισμένες μορφές ετερόφωτης, εξαρτημένης υπόστασης και μεταπρατισμού (Ελλάδα - κόμβος). Και από αυτήν την πλευρά, ο «ενιαίος ΝΑΤΟϊκός χώρος» και οι προτεραιότητες του τείνουν να διαμορφώσουν γεωπολιτικές ενότητες (ζώνες) που υπονομεύουν την εδαφική συνοχή της Ελληνικής Επικράτειας.
2) Οι πάντες γνωρίζουν (και εκδηλώνουν ήδη αυξανόμενη κινητικότητα) ότι, αργά ή γρήγορα, θα στηθούν «τραπέζια» μεγάλων πολυμερών αναδασμών. Σε αυτό το πλαίσιο αναμένεται ότι θα γεννηθούν οι πιο «ευφάνταστες» φόρμουλες συνεργειών και συνεκμεταλλεύσεων. Οι εγχώριες ελίτ δείχνουν, χωρίς κανένα δισταγμό, την ετοιμότητά τους για οικονομικό «δούναι και λαβείν» εις βάρος της ακεραιότητας της Χώρας και επιχειρούν να επιβάλλουν αυτήν την λογική ως βάση νέων επιθετικών εκδοχών των στενών συντηρητικών συμφερόντων τους, αλλά και νέων κοινωνικών συμμαχιών με στρώματα που προσδοκούν οφέλη. Οι ανησυχίες τους στρέφονται κατά προτεραιότητα προς το εσωτερικό και αφορούν την αντιμετώπιση των «εθνολαϊκιστών» κοινωνικών αντιδράσεων που θα μπορούσε να τροφοδοτήσει ένας συνδυασμός των επερχόμενων κοινωνικών ανισοτήτων φτωχοποίησης και αποκλεισμών με το προωθούμενο ξεπούλημα της Χώρας.
3) Απ’ όλα τα προηγούμενα γίνεται φανερή η κρισιμότητα για την υπόσταση της Πατρίδας και του Λαού, της εξασφάλισης των απαραίτητων βαθμών Αυτονομίας τους. Και αντίθετα προς τους τρόπους της σκέψης που κυριαρχούν και έχουν την τάση να βλέπουν μονομερώς και αποκλειστικά το (σημαντικό σε κάθε περίπτωση) ζήτημα της εξασφάλισης εξωτερικών συμμάχων και στηριγμάτων, η διαμόρφωση όρων εσωτερικής κοινωνικοπολιτικής σφριγηλής συνοχής και συγκρότησης πρέπει να προηγείται από λογικής πλευράς και γίνεται η Λυδία Λίθος για την σοβαρότητα και τον χαρακτήρα της κάθε προσπάθειας.
Ως ΕΛΛΗΝΕΣ και ως Εθνικιστές, δεν κάνουμε επιλογή αφεντών, είτε ανατολικής είτε δυτικής προέλευσης. Αντιθέτως, αυτό που επιζητούμε και αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε είναι το να φέρουμε το συντομότερο δυνατόν ως πραγματικότητα την στιγμή εκείνη που ο Έλληνας θα είναι, από όλες τις απόψεις, Πραγματικός Αφέντης στον Τόπο του.
Γιώργος Μάστορας
