Μιας και σήμερα συμπληρώνονται 49 χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη (ενός από τους μεγαλύτερους προδότες στην σύγχρονη Ελληνική Ιστορία), είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε ξανά την «σχιζοφρένεια» που χαρακτηρίζει το Καπιταλιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΚΚΕ), στην απεγνωσμένη όσο και αηδιαστική προσπάθεια του να αναλύσει «τα αίτια της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού».
Διαβάζοντας τον «Ριζοσπάστη» ή την «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» θα δούμε αναρίθμητους ύμνους στον Λένιν και τον Στάλιν, ενώ ταυτόχρονα ρίχνονται στα τάρταρα της ανυποληψίας σχετικά λιγότερο οι Χρουστσόφ και Μπρέζνιεφ και πολύ περισσότερο ο Γκορμπατσόφ, θεωρώντας φυσικά ότι «η αρχή του κακού» έγινε το 1956 στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, οπότε και άρχισε «η προδοσία του σοσιαλισμού». Η «σχιζοφρένεια» έγκειται σε αρκετούς τομείς. Όχι μόνο στο πολύ χαμηλό επίπεδο των «αναλύσεων», στην αφόρητα «δαιμονολογική» προσέγγιση της όλης ιστορικής διαδρομής (οι «κακοί», οι οποίοι «εξαγοράστηκαν από τον ιμπεριαλισμό», και άλλες παρόμοια κραυγαλέες βλακείες), αλλά και στο αναντίρρητο γεγονός ότι ανέκαθεν η οποιαδήποτε ηγετική κλίκα του ΚΚΕ χόρευε σαν αρκούδα στο ντέφι που της χτυπούσαν κατά καιρούς τα εκάστοτε αφεντικά της στο Κρεμλίνο. Και στην σταλινική «ορθόδοξη» εποχή και στην Χρουστσοφική αποσταλινοποίηση και στην Μπρεζνιεφική «ύφεση» και στην Γκορμπατσοφική «περεστρόικα».
Κι όμως, αντί να το βουλώνουν γι’ αυτήν την απίστευτη επίδειξη εθελοδουλίας έχουν το θράσος και φτύνουν εκεί που πριν έγλυφαν. Ειδικά για τον Γκορμπατσόφ, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι ενώ τον Σεπτέμβριο του 1993 το ΚΚΕ ζητούσε να κηρυχθεί ανεπιθύμητος (!) στην Χώρα μας, δυο μόλις χρόνια πριν (το καλοκαίρι του 1991) τον επισκεπτόταν η Παπαρήγα στην Μόσχα, αποκαλώντας τον μάλιστα ως «σοβαρό ηγέτη με νέα πολιτική σκέψη»! Ποιο εντολοδόχα, ξενόδουλη και ξεφτίλα κατάσταση δεν γίνεται…
Επανερχόμενοι στον Ζαχαριάδη, αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι η πορεία της ζωής του τον κατέδειξε ως μια τραγική όσο και κατάπτυστη φιγούρα. Αφού «απαλλάχθηκε» από κάθε εσωκομματικό αντίπαλο του στα χρόνια της παντοδυναμίας του (1931-1956), ακολουθώντας τις γνωστές και «αλάνθαστες» μεθόδους της σταλινικής λασπολογίας, συκοφάντησης και εξόντωσης, έπεσε στο τέλος θύμα και αυτός, στα πλαίσια των εσωτερικών εκκαθαρίσεων του ΚΚΕ, μετά την αρχή της αποσταλινοποίησης. Το πιστό «μαντρόσκυλο» του Στάλιν θα καθαιρεθεί από την ηγεσία του κόμματος (στην 6η πλατιά ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ) και θα γνωρίσει την τύχη που αυτός για 25 ολόκληρα χρόνια επεφύλασσε στους κάθε λογής εσωκομματικούς του αντιπάλους: Εξευτελισμούς, χλευασμούς, εξορίες, εσωκομματικές αποκαθηλώσεις. Θα περάσει τόσο… καλά στον σοβιετικό «παράδεισο», ώστε με επιστολή του στην Ελληνική πρεσβεία στην Μόσχα θα επιζητήσει να εκδοθεί στην Ελλάδα για να δικαστεί εδώ!
Προτιμούσε, δηλαδή, να είναι έγκλειστος ή ακόμα και να εκτελεστεί στην «μοναρχοφασιστική» Ελλάδα (όπως επί χρόνια την αποκαλούσε) από το να συνεχίσει να υπομένει το μαρτύριο του στην «πατρίδα όλων των προλετάριων». Ευρισκόμενος πλέον σε 24ωρη παρακολούθηση και εντελώς απελπισμένος έστειλε λίγο πριν αυτοκτονήσει μια προειδοποιητική επιστολή, μήπως και εισακουστούν οι επικλήσεις του. Επί ματαίω… Το θλιβερό αυτό απομεινάρι του άλλοτε κραταιού ηγέτη του ελληνόφωνου τμήματος, εγκαταλελειμμένος από χρόνια ακόμα και από την σύζυγο του Ρούλα Κουκούλου, η οποία τον αποκήρυξε (!) το 1957, όταν εκείνος είχε διαγραφεί από το Κόμμα, θα αυτοκτονήσει σαν σήμερα πριν από 49 χρόνια.
Κάθε χρόνο, η σημερινή ηγετική κλίκα του ΚΚΕ, του ανεπάγγελτου και παιδιού του κομματικού σωλήνα Δημήτρη Κουτσούμπα, αφήνει λουλούδια στον τάφο του, στην επέτειο του θανάτου του. Γι’ αυτόν, δηλαδή, που για 55 ολόκληρα χρόνια θεωρούσε, με επίσημες αποφάσεις του ΚΚΕ, «προδότη», «αριστεριστή», «όργανο του ταξικού εχθρού», «φραξιονιστή», «οπορτουνιστή», «αντιδιεθνιστή», «σεχταριστή», «αντικουκουέ», «τυχοδιώκτη» κ.τ.λ. Το σαφές ερώτημα που γεννάται είναι ότι αφού το ΚΚΕ τον «αποκατέστησε» δεν θα έπρεπε αυτομάτως να καταδικαστεί η μνήμη όλων αυτών που τον κατηγόρησαν και τον καταδίκασαν; Τότε, όμως, πολλές άλλες «αγιοποιημένες» μορφές του ΚΚΕ θα έχαναν κι αυτές τον «σοβά» τους…
Όσο για τις πιθανές αθλιότητες που μπορούν να ακουστούν από τα απομεινάρια του ΚΚΕ και των διαφόρων συνοδοιπόρων του ότι δήθεν «ασελγούμε στην μνήμη ενός νεκρού» τους απαντούμε και τους αποστομώνουμε λέγοντας ότι πρόλαβαν επί δεκαετίες και το έκαναν επανειλημμένα και επιμελημένα οι ίδιοι. Τουλάχιστον, από την δική μας πλευρά, είμαστε πάντοτε συνεπείς, καθώς δεν κάναμε ποτέ πίσω, ούτε κατ’ ελάχιστον, στους χαρακτηρισμούς μας προς το πρόσωπο του Ζαχαριάδη ως προδότη της Πατρίδας του και υπάκουου «σκύλου» του Στάλιν. Άλλοι είναι αυτοί που κοιτάζοντας στον καθρέπτη και χλευάζοντας την εικόνα που βλέπουν δεν αντιλαμβάνονται ότι κοροϊδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό…
Γιώργος Μάστορας
