Ο όρος «Μεταδημοκρατία» καθιερώθηκε τα τελευταία χρόνια, μετά την έκδοση βιβλίου με τον συγκεκριμένο τίτλο (2004) από τον βρετανό πολιτικό επιστήμονα Κόλιν Κράουτς. Με τον όρο «Μεταδημοκρατία», ο Κράουτς αναφέρεται σε κράτη τα οποία ναι μεν κυβερνώνται από δημοκρατικά καθεστώτα (διεξάγονται εκλογές, αλλάζουν οι κυβερνήσεις, υπάρχει ελευθερία λόγου), αλλά επί της ουσίας η εφαρμογή της δημοκρατίας βαθμιαία μειώνεται: Μια μικρή ελίτ είναι αυτή που λαμβάνει τις αποφάσεις στο όνομα των δημοκρατικών θεσμών, οι οποίοι όμως στην πραγματικότητα ολοένα και χάνουν την υπόστασή τους, αδειάζουν από κάθε νόημα.
Με πιο ουσιαστικούς όρους, υπάρχει μια σημαντική (έως και ολοκληρωτική) έκπτωση των στοιχείων της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Λαϊκής Κυριαρχίας σε κάθε χώρα (που λογίζεται ως δημοκρατικό καθεστώς). Οι «αγορές», οι ελίτ, οι υπερεθνικοί οργανισμοί κ.λπ., με τρόπο πιο απογυμνωμένο απ’ ό, τι στο παρελθόν, ελέγχουν και κατευθύνουν την πορεία χωρών, ηπείρων, γεωστρατηγικών περιοχών. Σε όλες τις χώρες που ακολουθούν μια «Μεταδημοκρατική» τροχιά, ο Λαός ανακηρύσσεται σε εχθρό, σε αναχρονιστικό παράγοντα, σε στοιχείο απόλυτα επιρρεπές προς «ανορθολογικές» και «συνωμοσιολογικές» απόψεις, που εν γένει ξεστρατίζει σε «εθνολαϊκιστικά» πρότυπα. Και άρα, αφού δεν μπορούμε (κατά την προτροπή του πολυδιαφημισμένου «αντιφασίστα» Μπρέχτ προς την κομμουνιστική κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας το 1953) να αλλάξουμε τον Λαό (αν και αυτό επιχειρούν με το «μεταναστευτικό» και τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες, δηλαδή την αποδόμηση των συνεκτικών στοιχείων που συγκροτούσαν τις κοινωνίες μέχρι πρόσφατα, διότι το κεφάλαιο θέλει να ξεπεράσει αυτούς τους «αναχρονισμούς), αποφασίζουμε να αδειάσουμε το «δοχείο» από κάθε έννοια Λαϊκής Κυριαρχίας και συμμετοχής στις αποφάσεις που αφορούν το παρόν και το μέλλον του Έθνους. Αρκεί μόνο μια τυπική - κατευθυνόμενη συμμετοχή σε κάθε εκλογική διαδικασία, και αυτή στα όρια ενός μόλις 50% που θα προσέρχεται στις κάλπες.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι στην Χώρα μας δεν υπάρχει δημοκρατία και ότι υπάρχει μόνο στους τύπους. Και ας γιορτάζουν στους κήπους του προεδρικού μεγάρου κάθε 24 Ιουλίου την «αποκατάστασή» της, με το σύνολο του πολιτικού κόσμου του «συνταγματικού τόξου» (συν μια μερίδα του καλλιτεχνικού) να δροσίζεται, να περιδρομιάζει και να χαριεντίζεται ενώ η Χώρα φλέγεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μάλιστα, και με τον λόγο τής Προέδρου τής Δημοκρατίας (υπό την σιωπή συναίνεσης όλων των παρευρισκόμενων) εξαπολύθηκε στην πυρά το «κοινό περί δικαίου αίσθημα», όταν αυτό δεν βολεύει καθεστωτικές νοοτροπίες και πρόσωπα. Διότι οι «εκλεκτοί» (π.χ. ο καταδικασμένος πρωτόδικα για βιασμό Λιγνάδης) πρέπει να προστατευτούν. Όπως άλλωστε προστατεύονται και όλοι οι μνημονιακοί πρωθυπουργοί και υπουργοί Οικονομικών που έχουν βάλει τις «τζίφρες» τους σε ταφόπλακες εις βάρος του Έθνους και του Λαού, της Χώρας και της Κοινωνίας.
Η «Μεταδημοκρατία» στην Ελλάδα έχει πολλές πινελιές αποικιοκρατίας, με τον όρο να είναι κυριολεκτικός: Το ευρωενωσιακό δίκαιο θεωρείται ανώτερο από το Ελληνικό Σύνταγμα. Το αγγλικό δίκαιο διέπει όλες τις μνημονιακές συμβάσεις. Ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα συμπεριφέρεται ως Αρμοστής στα «Νατοϊκά εδάφη». Άλλωστε, οι βάσεις επεκτείνονται περαιτέρω, και η Χώρα στήνεται βαθύτερα στον πόλεμο του ΝΑΤΟ ενάντια στην Ρωσία, την στιγμή που η πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού διαφωνεί με αυτές τις επιλογές και αποφάσεις της κυβέρνησης.
Η «Μεταδημοκρατία» στην Χώρα μας ταυτίζεται με μία διάλυση του κρατικού και θεσμικού πλέγματος, με την προώθηση μιας ώσμωσης οικονομικών, παραοικονομικών και παράνομων δραστηριοτήτων ολιγαρχών, τοπικών μαφιών, υποκόσμου, πρακτόρων, μιζαδόρων και «αεριτζήδων», εργολάβων και «νταβατζήδων» κάθε λογής. Η δύσοσμη ανάδυση όλων αυτών των «μπουκέτων», αυτής της σύμφυσης πολιτικού κόσμου, μιντιακού κατεστημένου και αδίστακτων ολιγαρχών, οδηγεί σε μια βαθύτατη έκπτωση της πολιτικής ζωής των θεσμών, των κάθε λογής μηχανισμών και υπηρεσιών του κράτους. Η αισχροκέρδεια χειρίζεται το τιμόνι στην ημιαποικία Ελλάδα, που υποτίθεται ότι είναι «ισότιμο μέλος» σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, καθώς και «κυρίαρχη χώρα». Η σύγχρονη Ελλάδα κυβερνήθηκε από την διαμένουσα στο Χίλτον τρόικα, διευθύνεται από την πρεσβεία των ΗΠΑ, με τις εγχώριες ελίτ (5-6 μεγάλοι όμιλοι) να δουλεύουν υπεργολαβικά για τα μεγάλα αφεντικά, ρημάζοντας κι αυτές τον Τόπο.
Στην «Μεταδημοκρατική» αποικία δεν υπάρχει κανένα στοιχείο Εθνικής Πολιτικής σε οποιοδήποτε πεδίο της κοινωνικής ζωής: Στην κοινωνία, στην εξωτερική πολιτική, στην οικονομία, στον πολιτισμό, στις εργασιακές σχέσεις, στην προστασία του περιβάλλοντος, στην αποτροπή του τουρκικού επεκτατισμού και των βλέψεών του να ακρωτηριάσει την Εθνική Κυριαρχία της Χώρας.
Στην «Μεταδημοκρατική» αποικία δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Υπάρχουν όμως φυλακίσεις και εξοντωτικές ποινές, όχι για πράξεις, αλλά για ιδέες, γραπτά και ομιλίες! Υπάρχουν παρακολουθήσεις αρχηγών και βουλευτών κομμάτων, χαφιεδισμός, καταστολή, απαγόρευση συγκεντρώσεων, κατάργηση του δημοσίου χώρου επί πανδημίας. Όπως και δεν υπάρχει τέλος στην άγρια λιτότητα και στην λεηλασία των εργαζομένων και των λαϊκών νοικοκυριών. Τώρα, έρχεται και ο πληθωρισμός να σαρώσει, μαζί με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και άλλων «παρόχων ενέργειας», κάθε δυνατότητα αξιοπρεπούς επιβίωσης. Δεν υπάρχουν πια δικαιώματα στους εργασιακούς χώρους παρά μόνο συνθήκες γαλέρας, ιδιαίτερα για τους νέους εργαζόμενους.
Στην «Μεταδημοκρατία» η «πράσινη μετάβαση» και το «ψηφιακό κράτος» περιορίζουν ακόμα περισσότερο τους Έλληνες πολίτες από κάθε επαφή και συμμετοχή. Η «τηλεργασία» και τα διάφορα pass αποτελούν νέους μηχανισμούς ελέγχου και αποκλεισμού μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Ακόμα και τα «ψίχουλα» που βαπτίζουν «επιδόματα», χωρίς πρόσβαση στις ψηφιακές πλατφόρμες είναι απλησίαστα.
Στην εγχώρια «Μεταδημοκρατία» η διάκριση των εξουσιών μετατρέπεται σε ανέκδοτο. Η εκτελεστική εξουσία, η νομοθετική, η δικαστική και η τέταρτη (τα ΜΜΕ), όσο κι αν φωνασκούν για την αυτονομία τους, είναι δεμένα στο δόκανο της «Μεταδημοκρατίας». Και κάνουν τα «στραβά μάτια» για την τρομερή κατάπτωση των στοιχείων Εθνικής Κυριαρχίας και έκφρασης της Λαϊκής Θέλησης. Υπηρετούν αυτό το σύστημα «Μεταδημοκρατίας» -αποικίας. Υπάρχουν μόνο υπηρετώντας το, ακόμα κι αν προσωπικά χρειαστεί να γίνουν κάποια στιγμή αναλώσιμοι. Οι όποιες πιθανές ελάχιστες τίμιες φωνές εντός αυτών των υπολειμμάτων θεσμών δεν μπορούν να ανακόψουν την παρακμιακή πορεία που περιγράφουμε. Μόνο μια πραγματική Μεταπολίτευση της Πατρίδας και του Λαού, αφού θα σάρωνε αυτά τα φαινόμενα Έντιμα και Νόμιμα, θα έβαζε τις βάσεις για μια εντελώς διαφορετική θετική πορεία.
Ακόμα κι αν δεν διαφαίνονται εύκολα οι ιδεολογικοί και πολιτικοί όροι για κάτι τέτοιο σε άμεσο βαθμό, η μετατροπή της «Μεταδημοκρατίας» σε μια Αληθινή Δημοκρατία, με γνώμονα το συμφέρον της Πατρίδας και του Λαού είναι απαραίτητη για το Εθνικό Κράτος του Μέλλοντος, που θα παρέχει πραγματική Ελευθερία Απόψεων και Εθνική Υπερηφάνεια σε κάθε Έλληνα πολίτη. Είναι ένας στόχος εντελώς συμπληρωματικός και συμπορεύσιμος με την Εθνική και Λαϊκή ανάγκη διεξόδου και ανόρθωσης - επιβίωσης της Χώρας.
Γιώργος Μάστορας
