Γράφει η Ιωάννα Καραδήμα,
υποψήφια Βουλευτής Ανατολικής Αττικής
Συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες 100 χρόνια από την μεγάλη εθνική και ανθρωπιστική τραγωδία που ονομάστηκε Μικρασιατική Καταστροφή. Μια τραγωδία, στην οποία εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες σφαγιάσθηκαν βάρβαρα και εκατομμύρια άλλοι διώχθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες και βρέθηκαν ξεριζωμένοι στα χώματα της μητέρας πατρίδας τους.
Ειδικά εδώ, στην Ανατολική Αττική δεκάδες είναι τα σημεία που οι ξεριζωμένοι αυτοί άνθρωποι βρέθηκαν, μάτωσαν και έκτισαν ένα αύριο για αυτούς και τα παιδιά τους. Από το Μενίδι στη Βούλα και από την Ανάβυσσο στο Λαύριο. Η Φώκαια, η Ραφήνα, η Νέα Μάκρη και όχι μόνο είναι μέρη που δημιουργήθηκαν από τους Μικρασιάτες Έλληνες. Όχι χωρίς δυσκολίες, όχι χωρίς προβλήματα έκτισαν και πρόκοψαν σε αυτήν τη γη.
Ποιοι ήταν όμως αυτοί οι άνθρωποι και πως ήρθαν στην Ελλάδα; Ήταν οι απόγονοι του αρχαίου εποικισμού στη Μ. Ασία που δημιούργησαν τον με πολλές εκφάνσεις πολιτισμό της "καθ’ ημάς Ανατολής". Βρέθηκαν εδώ μετά από μια στρατιωτική ήττα, μετά από ένα κύμα σφαγής και διωγμών και ως αποτέλεσμα μιας διεθνούς συμφωνίας, αυτή της Λοζάνης.
Βρέθηκαν σε μια Ελλάδα ηττημένη, σχεδόν χρεωκοπημένη και κουρασμένη μετά από μια δεκαετία πολέμων και εθνικής ολοκλήρωσης. Αντιμετώπισαν τεράστια προβλήματα, οικονομικά και κοινωνικά και όχι λίγες αρχικές αντιδράσεις από τους ντόπιους. Και όμως ρίζωσαν εδώ, εντάχθηκαν στον εθνικό κορμό και η ελληνική κοινωνία δυνάμωσε από την παρουσία τους. Αυτό συνέβη, παρόλα τα προβλήματα, επειδή αυτοί οι άνθρωποι είχαν 3 βασικά χαρακτηριστικά: το όμαιμο, το ομόθρησκο και το ομόγλωσσο. Ήταν Έλληνες, όσο Έλληνες ήταν και οι άλλοι απανταχού της γης. Η καταγωγή, η γλώσσα, τα έθιμα, η θρησκεία τους ήταν ίδια με αυτή των υπολοίπων, πάρα τις κάποιες επιμέρους πολιτισμικές διαφορές.
Σήμερα, αλλά και γενικότερα τις τελευταίες δεκαετίες, η Ελλάδα βλέπει ένα κύμα ανθρώπων να εισέρχονται σε αυτήν με την ονομασία είτε του οικονομικού μετανάστη, είτε τελευταία του "πρόσφυγα" πολέμου. Γίνεται δε προσπάθεια σύγκρισης ή και ταύτισης αυτών των τελευταίων, με τους Μικρασιάτες. Μια σύγκριση ατυχής και στην ουσία της, εκ του πονηρού.
Οι Μικρασιάτες ήταν Έλληνες που διώχθηκαν βίαια από ένα κομμάτι ελληνικής γης και εγκαταστάθηκαν σε ένα άλλο. Οι μετανάστες, οι λαθρομετανάστες, οι νόμιμοι αλλά στην ουσία ημιπαράνομοι "πρόσφυγες", δεν είναι Έλληνες. Κουβαλούν μια άλλη καταγωγή, τις γλώσσες τους, τη θρησκεία τους, τους πολιτισμούς τους, τελείως ξένους με αυτούς της χώρας μας.
Έρχονται εδώ μέσω ενός απάνθρωπου trafficking, το οποίο όμως αποφέρει τεράστια κέρδη σε αυτούς που το προωθούν. Έρχονται χωρίς κανέναν σχεδιασμό, χωρίς κανέναν έλεγχο, σε μια ξένη κοινωνία, την ελληνική, η οποία ήδη έχει μεγάλα προβλήματα για να τις προσθέσουν και αυτοί τα δικά τους.
Δεν θα μπούμε εδώ σε νομικούς όρους, στο πως ορίζεται ο νόμιμος και ο παράνομος μετανάστης, στο ότι στην Ελλάδα δεν είναι πρόσφυγες αυτοί γιατί η Ελλάδα δεν είναι η πρώτη χώρα εισόδου τους. Δεν θα θυμίσουμε τις απελάσεις που δεν γίνονται, ούτε τις επιστροφές που δεν εφαρμόζονται. Δεν θα μείνουμε στα προβλήματα που δημιουργεί αυτή η κατάσταση χάους, γιατί περί νομοθετικού και κρατικού χάους πρόκειται. Δεν θα αναφερθούμε στην γκετοποίηση γειτονιών, την υποβάθμιση περιοχών, την εγκληματικότητα, τον φόβο, τα επιδόματα που πληρώνονται και από την τσέπη μας.
Θα μείνουμε στο γεγονός, στην οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα ότι η Ελλάδα δεν αντέχει άλλους. Επειδή τα κονομάνε οι ΜΚΟ, επειδή η ΕΕ τους θέλει εδώ και όχι στις δικές τους χώρες, επειδή η Τουρκία παίζει έναν υβριδικό πόλεμο, επειδή η αριστερά ψάχνει ένα χιμαιρικό νέο προλεταριάτο και τα Υπουργεία Μετανάστευσης βρίσκουν διεθνή κονδύλια τα οποία κάνεις δεν ξέρει που και σε ποιους καταλήγουν. Επειδή όλα τα παραπάνω είναι μια πραγματικότητα που την ζούμε καθημερινά, θα πούμε ένα όχι.
Όχι στην λαθρομετανάστευση, όχι στην αντικατάσταση πληθυσμού. Ναι στον ανθρωπισμό που δεν γίνεται εις βάρος του Έλληνα, χωρίς αυτός να ερωτηθεί, αλλά που είναι και ο μόνος που καλείται να τον πληρώσει και από την τσέπη του αλλά και κυρίως στη ζωή του.
