Ιδού λοιπόν, που η αναίδεια, η θρασύτητα, η αναισχυντία, η ξετσιπωσιά και προπαντός η γελοιότητα, προσποιούνται ότι αφαιρούν την τρισχιλιετή Ελληνικότητα της Μακεδονίας, με τις βαθειές ρίζες στην προϊστορική τεράστια πρωτοελληνική αυτοκρατορία, την επωνομαζόμενη Πελασγική, για να την παραδώσουν στους ανακόλουθους, αναιμικούς Σλάβους των Σκοπίων.
Επειδή η ιστορική γνώση και συνέχεια αποτελούν δεδομένο και «εκ των ων ουκ άνευ» για τους ενεργώς συμμετέχοντες στην πολιτική ζωή ενός τόπου, η αποδοχή αυτή, της έλλειψης σοβαρότητος και σπουδαιότητος που στοιχειοθετούν το γελοίον, θα αποτελούσε αποτροπιαστικό παράδοξο για τον όποιο αδαή και αγαθό άνθρωπο. Κάποια εγκάθετα ανθρωπάρια όμως, που τα μεγέθη τους θα ταξιδέψουν στην χλεύη του ιστορικού χρόνου, θεώρησαν ότι με αυθαίρετες συμφωνίες, παραβαίνοντας την εντολή του λαού, που βάσει του Συντάγματος οφείλουν να υπηρετούν, μπορούν να παραδώσουν τα ιερά και τα όσια του Ελληνικού Έθνους προς ίδιον όφελος. Τιμώντας λοιπόν το αίμα των ηρωικών απώτερων και νεότερων Ελλήνων προγόνων μας, που πότισε το χώμα της Μακεδονίας μας στους αέναους αγώνες για την ελευθερία της, θεωρούμε ηθικόν και πρέπον να υπογραμμίσουμε, πως όχι μόνον γνωρίζουμε και εμείς την Ιστορία μας, αλλά ότι είμαστε η Ιστορία μας. Σίγουρα παγκοσμίως δεν θα υπάρχει προηγούμενο, να προσπαθεί δηλαδή ένα Εθνος να πείσει ανθρώπους, που το γνωρίζουν σαφώς, ότι είναι επίγονοι του λαού που κατοικούσε στα ίδια χώματα, που είχε την ίδια γλώσσα, την ίδια θρησκεία το «όμαιμόν τε και ομόγλωσσον και θεών ιδρύματά τε κοινά και θυσίαι ηθιά τε ομότροπα» όπως χαρακτήριζε το τι είναι Ελληνικό ο πατέρας της Ιστορίας ο Ηρόδοτος. Και έτσι ξεκαθάριζε εγγράφως και εναργώς, ότι οι Μακεδόνες ήσαν Έλληνες. (Ιστορίαι Α΄56, Η΄43). Και επιπλέον, να πρέπει να υποδείξει, πάντα στους ίδιους γνώστες, ότι οι Σκοπιανοί σλάβοι «γείτονες» που ήρθαν 1000 χρόνια μετά τον Μέγα Αλεξανδρο, ουδεμία σχέση έχουν με το θρυλικό βασίλειο του Φιλίππου Β΄.
Κάτι βεβαίως που το γνωρίζουν και οι ίδιοι, και μάλιστα ο πρώτος τους Πρόεδρος, ο Κίρο Γκλιγκόρωφ, το διακήρυξε δημόσια, μιας και ζούμε σε εποχές που το έντιμο δεν είναι και αυτονόητο. Και επειδή η γλώσσα είναι η ευθεία οδός που οδηγεί κάθε λαό στις ρίζες του και σηματοδοτεί την σχέση του με το παρόν του, μιλώντας οι Έλληνες 3000 χρόνια την ίδια γλώσσα, αναγνωρίζουμε στο όνομα Μακεδονία και Μακεδόνας, τις Ελληνικές λέξεις μάκος και μακεδνός που δηλώνουν τον μακρύ, τον ψηλό. Το όνομα Αλέξανδρος, σημαίνει αυτός που απωθεί τους εχθρούς, δηλαδή ο γενναίος, και το όνομα Φίλιππος υπογραμμίζει την φροντίδα για τους ίππους. Τα τοπωνύμια, οι εποχές, οι εορτές έχουν ελληνική ετυμολογία. Και όλα τα γραμματικά φαινόμενα είναι Ελληνικά. Δίον, Πέλλα, Βεργίνα, Σίνδος, Αιανή βροντολαλούν με τα αρχαιοελληνικά τους ευρήματα, τις Ελληνικές επιγραφές, την πολεοδομία, την αρχιτεκτονική, την ζωγραφική, την γλυπτική, την ελληνικότητά τους. Τα αρχαία μακεδονικά νομίσματα έχουν θεματολογία από την αρχαία ελληνική τέχνη και γλώσσα. Εξάλλου στα Μακεδονικά θέατρα παίζονταν ελληνικές τραγωδίες. Δυστυχώς δεν μπορούμε να αντιπαραθέσουμε οποιαδήποτε σκοπιανή δραστηριότητα, γιατί απλούστατα δεν υπήρχαν Σκόπια. Όσο για τον ΄Ολυμπο, την κατοικία του Ελληνικού δωδεκαθέου, ήταν και παραμένει στην Μακεδονία. Οι σκοπιμότητες βλέπετε μπορούν να μετακινούν μόνον λιποβαρείς πολιτικάντηδες. Για τους θλιβερούς που ο Πλάτων καταδεικνύει λέγοντας «ο φθόνος συμφέρον δεν καταλαβαίνει», αναφέρουμε ότι οι Μακεδόνες συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς αγώνες και γίνονταν μέλη της Αμφικτυονίας των Δελφών, προνόμια που κατείχαν αποκλειστικά και μόνον οι Έλληνες. Κι ήταν στους Δελφούς που στήθηκε ο ανδριάντας του Μακεδόνα Αλεξάνδρου του Α΄με τον επίζηλο τίτλο «Ελλην των πάνυ Ελλήνων». Ο δε Μέγας Αλέξανδρος, σε επιστολή του προς τον Δαρείο απευθύνεται: «Εγώ δε των Ελλήνων ηγεμών». Και όταν μετά την μάχη στον Γρανικό ποταμό έστειλε λάφυρα στην θεά Αθηνά, η επιγραφή διευκρίνιζε: «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Ελληνες.» Κι αυτή ήταν η επαλήθευση του προφήτου Δανιήλ ότι ο Έλλην βασιλεύς θα νικήσει τον Πέρση βασιλέα (κεφ. Η 1-22).
Ο μέγιστος Στρατηλάτης, ελευθερωτής και εκπολιτιστής, που όποιος δεν μπορεί να οικειοποιηθεί, συκοφαντεί, είχε δάσκαλο τον παγχρονικό Αριστοτέλη. Ο Ελληνας δάσκαλος δίδαξε τον Ελληνα βασιλιά, που αντιπροσωπεύοντας όλους τους Ελληνες, διέδωσε την Ελληνική γλώσσα από την Μεσόγειο μέχρι τον Ινδό ποταμό. Και ο πλέον αδαής γνωρίζει πως η περίοδος αυτή και για τρεις αιώνες δεν λέγεται Μακεδονική, αλλά Ελληνιστική. Ο Πλούταρχος και ο ιστορικός Πολύβιος ονομάζει τους Μακεδόνες ομοφύλους. Και ο πατέρας της Γεωγραφίας Στράβων αποσαφηνίζει λακωνικά: «Εστιν ουν Ελλάς και η Μακεδονία».
Οσο για την Ελληνική Επανάσταση του 1821, στηρίχτηκε και στους ποταμούς αιμάτων των Μακεδόνων στον Ολυμπο, στα Πιέρια όρη, στο Βέρμιο, στο ολοκαύτωμα της Ναούσης και στην σφαγή της Χαλκιδικής. Ο Νικοτσάρας κι ο Εμμ. Παππάς ενώθηκαν στον θρύλο και την τιμή με τους μετέπειτα Μακεδονομάχους - αυτούς που αντιστάθηκαν στην καινούργια απάνθρωπη επιβουλή από τους Βουλγάρους το 1904 - τον σεβαστό Μητροπολίτη Γερμανό Καραβαγγέλη, συνεχιστή του ράσου που κράτησε διαχρονικά όρθιο τον ελληνισμό, τον κατ’ εξοχήν Μακεδονομάχο Παύλο Μελά, τον καπετάν Κώττα, που όταν με ατιμία τον έπιασαν, τους περιφρόνησε κλωτσώντας μόνος του το σκαμνί του απαγχονισμού του και τους εθελοντές απ’ όλη την Ελλάδα, που ήρθαν να στηρίξουν τ’ αδέρφια τους, τους Ελληνες Μακεδόνες. Βλέποντας λοιπόν αυτοί που επιβουλεύονται την Μακεδονία, ότι μόνον το ηθικό έρεισμα μπορεί να κινητοποιήσει έναν λαό να αγωνισθεί, παραχαράσσουν ανενδοιάστως την Ιστορία της και νομίζουν ότι χαρίζοντάς την, θα χρίσουν τον δειλό πραματευτή σε στρατηλάτη. Κι έτσι, φτάσαμε στην προδοτική και ασύστατη συμφωνία των Πρεσπών, μεταξύ ενός μισέλληνος αδαούς, που την ομόφωνη διαφωνία του Ελληνικού Έθνους κατέστειλε με απάνθρωπη βία, στο Πισοδέρι, εκεί που θάφτηκε κρυφά το σεπτό κεφάλι του Παύλου Μελά, του ανθρώπου που θυσιάστηκε, αφού πρώτα θυσίασε έναν ευτυχισμένο βίο για να σώσει την Μακεδονία μας, κι ενός θλιβερού κλεπταποδόχου, που θέλει να θεωρείται απόγονος αυτού, που όταν στην μάχη των Γαυγαμήλων του πρότειναν να επιτεθεί νύχτα είπε: «Δεν κλέβω την νίκη». (Αισχρόν είναι κλέψαι την νίκην. Αρριανός.)
Κι επειδή για μας τους Ελληνες, Εθνική διπλωματία είναι η Αλήθεια, κι ας την αγνοούν οι μισέλληνες αντίθεοι παροδικοί κυβερνήτες μας, κι επειδή η ρήσις του Ηροδότου: «των μεγάλων αδικημάτων μεγάλαι εισί και αι τιμωρίαι παρά των Θεών», βρίσκεται ατόφια στην Χριστιανοσύνη μας, γνωρίζουμε ότι οι παππούδες και οι πατέρες μας μεγαλούργησαν ενάντια στις αργυρώνητες υπεράρυθμες επιβουλές, γιατί κανείς δεν μπορεί να νικήσει όποιον αγωνίζεται για την αρετή. Και ο αγώνας για την Μακεδονία μας είναι αγώνας περι αρετής.
(«Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούνται, αλλά περι αρετής.» 480 π.Χ. ενημέρωση στον Μαρδόνιο, για το ποιόν των Ελλήνων).
Δώρα Δάνα
