Γράφει η Ιωάννα Καραδήμα,

υποψήφια Βουλευτής Ανατολικής Αττικής

Πέρασαν 49 χρόνια από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973 και για μια ακόμη φορά θα ακούσουμε τον ξύλινο λόγο αυτών που επένδυσαν και έκαναν καριέρα με αυτό που λέγεται Μεταπολίτευση. Ξύλινος λόγος και στείρος που δεν συγκινεί κανέναν πέραν από κάποια ορφανά του Μαρξ και κάποιους ψοφοδεξιούς που αισθάνονται ότι πρέπει να δίνουν μια "καλή μαρτυρία" σε αυτά ακριβώς, τα ορφανά.

Όμως, άλλαξαν αρκετά σε αυτά τα χρόνια. Αυτή ακριβώς η γενιά του Πολυτεχνείου, από τα ζιβάγκο και τα σαλβάρια έβαλε κοστούμια και ταγιέρ εξουσίας. Από τα κουτούκια των Εξαρχείων, βρέθηκε στα γκαλά της υπερεθνικής διακυβέρνησης των Βρυξελλών να τρώει αστακούς. Αυτό όμως που άλλαξε περισσότερο είναι η καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών.

Αυτών που αντί για μια σταθερή ποιότητα ζωής, το ψωμί τώρα το ψάχνουν στο καλάθι της συμφοράς της κυβέρνησης. Αυτών που αντί για μια Παιδεία ουσιαστική και ελληνοκεντρική, έχουν μια Απαιδεία που οδηγεί στην ανεργία ή στην ξενιτιά και μαθαίνει τα παιδιά ότι αντί για μαμά και πατέρας υπάρχει γονέας α και β. Όσο για την Ελευθερία εδώ ο καθένας μπορεί να γελάσει ή να κλάψει, ανάλογα με τα κουράγια του. Ελευθερία της μάσκας, της καραντίνας, των απολυμένων υγειονομικών. Ελευθερία των καναλιών της ολιγαρχίας και αυτή της υποκλοπής.

Διαλέξτε και πάρτε. Οι Έλληνες σίγουρα πια δεν έχουν να πάρουν τίποτα από το καλάθι του Πολυτεχνείου, εκτός ίσως από μακαρόνια νο6.