Πριν από λίγο καιρό, με κείμενό του σε γνωστή συστημική εφημερίδα, ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Νίκος Αλιβιζάτος πρότεινε, ούτε λίγο ούτε πολύ, την δημιουργία «μιας μικρής προσθήκης στον εκλογικό νόμο», η οποία θα απαγόρευε στον Ηλία Κασιδιάρη την συμμετοχή του στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές. Δεν έχουμε σκοπό να σχολιάσουμε την… επιχειρηματολογία που χρησιμοποίησε στο συγκεκριμένο κείμενό του. Ας γυρίσουμε, όμως, τον χρόνο πίσω, συγκεκριμένα πριν από 3 έτη.
Τον Νοέμβριο του 2019, μια επιστολή στην εφημερίδα «Καθημερινή» του Νίκου Αλιβιζάτου υπέρ του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ Γιάννου Παπαντωνίου είχε φέρει ξανά στο προσκήνιο την υποκρισία, σχετικά με το πως κάποιοι αντιλαμβάνονται τόσο τα ανθρώπινα δικαιώματα όσο και το τεκμήριο αθωότητας. Υπό τον τίτλο «η προφυλάκιση του Γ. Παπαντωνίου», στην στήλη «γράμματα αναγνωστών», ο Αλιβιζάτος διαμαρτυρόταν επειδή «το αρμόδιο δικαστικό συμβούλιο παράτεινε για έξι μήνες ακόμη την προσωρινή κράτηση του Γιάννου Παπαντωνίου», θεωρούσε ότι «η δικαστική αντιμετώπιση του Γιάννου Παπαντωνίου είναι τόσο ακραία», αν και αναγνώριζε ότι αγνοούσε (!) την δικογραφία και, αφού προσπάθησε να συνηγορήσει υπέρ του παλιού συμμαθητή του, λίγο πριν το τέλος της επιστολής του, έγραφε τα εξής: «Προ έτους, όταν ο Γιάννος Παπαντωνίου προφυλακίστηκε, οι συμμαθητές του δεν περιορισθήκαμε να αναφερθούμε στο σπουδαίο έργο που είχε επιτελέσει ως ο μακροβιότερος υπουργός οικονομικών από την μεταπολίτευση του 1974. Θυμίσαμε, επιπλέον, ότι, όπως κάθε κατηγορούμενος, έχει το τεκμήριο αθωότητας έως ότου καταδικαστεί».
Δύο μέτρα και δυο σταθμά φαίνεται να ακολουθεί ο Αλιβιζάτος. Καταρχάς, του θυμίζουμε ότι ο Παπαντωνίου έχει ήδη μια αμετάκλητη καταδικαστική απόφαση για το πόθεν έσχες του. «Συγκινητική» η προσπάθειά του να βοηθήσει τον «golden smile» Γιάννο, αναφερόμενος μάλιστα «στο σπουδαίο έργο» (!) που αυτός επιτέλεσε, αλλά έχουμε κάποιες απορίες. Το τεκμήριο αθωότητας, που με τόσο ζήλο επιζητούσε για τον παλιό συμμαθητή του, το αναγνώρισε ποτέ στην περίπτωση του Ηλία Κασιδιάρη και των υπόλοιπων συγκατηγορούμενων του; Βγήκε ποτέ να διαμαρτυρηθεί για τις ξεκάθαρες παρεμβάσεις επηρεασμού τής δικαιοσύνης που έκαναν οι Σαμαράς και Αθανασίου, κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα -τόσο οπτικά όσο και ηχητικά- από τις ομολογίες-ντοκουμέντα των Μπαλτάκου και Σαμαρά; Φυσικά και όχι. Πολύ χειρότερα, έναν ολόκληρο χρόνο πριν ασκηθεί η γνωστή δίωξη εναντίον ενός νόμιμου πολιτικού κόμματος, είχε ζητήσει ο ίδιος, σε τηλεοπτική του συνέντευξη στον Πρετεντέρη, να κηρυχθεί το συγκεκριμένο κόμμα ως εγκληματική οργάνωση, παρότι ότι είχε ψηφιστεί από μισό εκατομμύριο Έλληνες και εκείνη την εποχή η δυναμική του φαινόταν να ξεπερνούσε το ένα εκατομμύριο. Φρόντισε, μάλιστα, να παραστεί και ως μάρτυρας κατηγορίας στην δίκη που επακολούθησε, ερχόμενος όμως σε πολύ δύσκολη θέση με τα όσα είπε κατά την διάρκεια της κατάθεσής του.
Η κυβέρνηση Σαμαρά, καταπατώντας κάθε έννοια νομιμότητας και δικαιοσύνης, έστησε μια ξεκάθαρη πολιτική σκευωρία, φροντίζοντας να μετατρέψει την επιθυμία του Αλιβιζάτου σε θλιβερή πραγματικότητα. Ο τύπος αυτός, με την τόσο επιλεκτική ευαισθησία, ο οποίος μάλιστα είχε προταθεί από το μόρφωμα του Ποταμιού για την θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, μπορεί να στέλνει όσες επιστολές θέλει και σε όποιο ΜΜΕ επιθυμεί. Μπορεί, επίσης, να ζητά για τον παλιό του συμμαθητή τις διαδικασίες νομικού πολιτισμού, τις οποίες πάντοτε αρνούνταν για τους Εθνικιστές πολιτικούς του αντιπάλους. Το μόνο, όμως, που καταφέρνει είναι να προκαλέσει την θλίψη και την αγανάκτηση σε όσους έχουν μνήμη και εντελώς ανεπηρέαστοι μπορούν να συγκρίνουν την εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση εκ μέρους του τού Ηλία Κασιδιάρη (ή οποιουδήποτε άλλου Εθνικιστή κατηγορούμενου) από την μια και τον Παπαντωνίου από την άλλη.
Γιώργος Μάστορας
